Jack Russel 15 jaar, medische vraag, iemand ervaring??

Mijn Jack Russel word in januari 15 jaar oud. Ik ben met hem opgegroeid. sinds afgelopen week vermagerde hij ineens heel snel, afgelopen 4 dagen eet hij niets meer, hij heeft kale plekken, loopt wankelend. Geeft ineens met regelmaat over en heeft diarree. De dierenarts heeft zijn urine en bloed getest, plus zijn hart geluisterd. Ze hoorde een klein hartruisje maar ze dacht niet dat dit de oorzaak was. Ze weet niet meer wat ze nog voor hem zou kunnen betekenen. Afgelopen vrijdag zag ze alleen nog als optie om hartpillen te proberen. Als hij het weekend niet op knapte, dan was het misschien beter om hem maandag in te laten slapen. het kon een griepje zijn eventueel; maar ze zei dat als dat de oorzaak was dan wist ze niet of hij daar nog bovenop zou komen. Hij is intussen al 4x ziek geweest dit jaar. Ik snap echt wel dat wanneer een hond op is het gewoon klaar is. Maar dit breekt mijn hart. Ik vind het zo moeilijk. Ik kan hem niet laten lijden, maar tegelijkertijd sta ik iedere ochtend op met de hoop dat t toch een griepje is en hij begint te eten. Inmiddels steken zijn ribben uit en is hij echt heel mager. Zo snel valt hij ineens af. Maar ik vind dit zo moeilijk... Heeft iemand mand ook enig ervaring, misschien een idee wat dit kan zijn? Of zou het toch echt het beste zijn om op te geven?  

Och,het gaat nu wel heel snel bij je hondje.

De jrt van ons was ook 15 het lijkt gegaan te zijn hoe jij het verteld alleen ,denk ik, duurde het bij ons hondje een maand of 6.

De laatste tijd gaf ik haar te eten wat ze lekker vond.

We missen haar deze maand 1 jaar nu.

Het valt niet mee he.

Geniet van hem,denk goed na wat te doen.

Bij ons hondje ging het op een ochtend ineens niet goed meer,ze gaf het zelf aan leek het.

Op een ochtend toen ik uit bed kwam lag overal poep en plas,ze hurkte en er kwam niks meer,gaf ook over. Dat was voor mij haar tijd en heb de D.A. gebeld.

Heel veel sterkte met je oude baasje..

opgeven nee, natuurlijk niet, maar ga eens bij jezelf na, bijna 15 jaar, je hond wordt zo ontzettend mager, je hebt het over de botten steken eruit, er is een tijd van komen en gaan.

kijk eens of je hond nog geniet, nog lekker wilt eten, toch nog wat wandelen, in huis lekker bij je zit, als dat zo is, nee dan zou ik niet opgeven.

maar wat ik van je lees, wankelend door het huis, regelmatig diaree, is een teken dat je hondje het toch niet lekker heeft, de keuze die moet jij maken, jij kent je hond , je hebt je hond bijna 15 jaar, als het tijd is, dan weet je dat echt wel.

hoe verdrietig het is, goed nadenken, lijden mag niet, is er nog iemand bij je thuis waar je dit mee kan bespreken ?

denk niet aan jezelf maar aan de hond, als er geen verbetering in komt, maak dan de juiste keuze.

15 jaar , wat een mooi leven heeft hij tot nu toe gehad bij jou. 

Helaas de tekenen zoals jij beschrijft vind ik niet goed. Met behulp van je DA zal je misschien nog wat tijd eraan kunnen toevoegen , maar hoe voelt je hondje zich dan daarbij , wat denk je ....eerlijk ? 

Je weet echt wel het antwoord maar wat doet het pijn nietwaar , afscheid nemen. 

Blijf ook nu reel en neem een juist en ik hoop spoedig besluit.

sterkte meid.

Ik snap ook wel dat ik reëel moet zijn. Maar ik wil

me niet afvragen wat als... Ik denk dat ik in mijn hart de beste beslissing wel weet, maar het doet zo'n verschrikkelijk veel pijn. 

Ik ga hem zo missen. 

Ruim een jaar geleden onze Bas van 15jr moeten laten inslapen.

eigenlijk te lang gewacht maar je bent zo gek op je hondje. Basje ging ook in amper 3 mnd heel snel achteruit. Je weet dat hij op is.

Mijn advies is dan ook als je dit ziet gebeuren en je hondje heeft het erg moeilijk en moet op pillen en spuiten gaan leven kies dan voor hem en bevrijd hem hiervan. Bij de mensen is dit al jaren een discussie, euthanasie. Je hondje gaat op een liefdevolle manier naar het hondenparadijs en jij gaat slapen in de wetenschap dat je hem met veel liefde en respect een hoop pijn hebt bespaard. Nix mis mee!

sterkte beiden, m.v.g. Rob

Ja Marianne het DOET pijn en vooral omdat jijzelf de beslissing moet nemen op een ogenblik dat hij je nog misschien helder aankijkt ? 

Stel je even voor dat hij ineens acute pijn krijgt, helse pijn...of stikt .....of verlamd geraakt...vol water schiet van het nierfalen.......wat ga je dan doen ? Dan ga je je hele verdere leven zitten met de vraag , waarom heb ik niet eerder hem geholpen......

Dit zijn  vreselijke woorden die ik schreef maar denk nu even aan hem alleen en niet aan de pijn die jij gaat hebben achteraf. Die pijn kan je met ons delen hier. 

Sterkte meid. Arm om je heen

Hoi ook ik weet hoe snel het kan gaan.Bij mijn hondje zag ik het pas toen hij stopte met eten,4 dagen later is hij nadat ik bij de Da ben geweest en de diagnose ,vocht achter longen,s'nachts uit zichzelf overleden,Bobby had besloten dat het klaar was.Heel veel sterkte.

Heel moeilijk he.  Je hondje maakt al zo lang deel uit van je leven.  Dat is een mooi en waardevol en niet iedereen gegeven... Maar het is zwaar dat jij nu keuzes moet maken. 

Het gaat erom wat voor je hondje het beste is.  Als je in je hart voelt wat het beste is... dan zal dat ook het beste zijn... 

Ik wens je heel veel sterkte toe.

Het klint als kanker dat ineens uitzaait. Maar zeker is dat hij t niet lang gaat volhouden zo.

Het is moeilijk om afscheid te moeten nemen van je maatje. Toch is t beter om je eigen gevoelens even aan de kant te zetten, en te kijken naar je hond. Heeft hij nog een waardig leven zo?

Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte de komende tijd. 

....klinkt inderdaad niet goed.....

Je zult uit liefde voor hem de beslissing moeten nemen.

Het is verschrikkelijk! Ik weet het.

Drie jaar geleden moest ik ook mijn allerliefste Jack Russell vriend

laten gaan met 15 jaar.

We wensen je heel veel sterkte maar zijn leven mag geen lijden worden.

Kus van Lotje

We hebben hem vanochtend in laten slapen...

Ach

Tis een rotgevoel dit verdriet.

Ook ik heb het meegemaakt.Dus weet waar je doorheen moet.

Bedenk dat hij een goed leven bij je hebt gehad.

En een beslissing als deze nemen,het valt niet mee hoor,toch heb je de goede keuze gemaakt.

Veel sterkte de komende tijd...

Sterkte Marianne, t is een vreselijk besluit dat je hebt moeten nemen. Het voelt rauw, t doet zeer, maar je wilt je maatje ook niet zo zien.

Ik hoop dat je wat aan hp hebt, schrijf er over als je dat helpt.

Ja, ik kan altijd beter schrijven dan praten haha. Momenteel voelt het nog te onwerkelijk, we hebben hem een mooi plekje gegeven in de achtertuin, een plantje gepland en de kinderen hebben er komt nog wat moois op te staan met zijn naam.

ik mis hem nu al heel erg, vanavond smeerde ik iets met appelmoes, normaal was hij er als de kippen bij om dat op te likken, vandaag moest ik dat zelf opruimen. Vond dat heel naar. Ook dat getikkel van z'n nageltjes op t laminaat mis ik nu al heel erg. Het was net bij het avondeten wel erg stil. Straks z'n spulletjes verzamelen.... Pfff. Heb hele dag er hoofdpijn van. 

Niemand in mijn omgeving begrijpt echt hoe ik me voel. Ik heb altijd geweten dat hij eerder dan mij zou gaan, en ik dacht altijd dat ik dat wel even zou doen, maar tis gewoon een enorme leegte, het voelt gewoon echt alsof ik m'n allerbeste maatje zojuist heb moeten begraven. Ik zal het de komende tijd nog erg zwaar krijgen ben ik bang. Maar ben blij dat hij rust heeft nu en een mooi plekje in de achtertuin heeft; hij hoort bij ons, hij was heel veel buiten in de achtertuin. We hebben hem t meest zonnige plekje gegeven, daar lag hij heel veel zomers. 

Het leven gaat door; maar ik denk dat dit wel even duurt voordat ik van dat gemis af ben.

veel sterkte

Ja, dat zal zeker wel een tijd duren. Logisch ook, hij was al zo lang bij jullie. Veel sterkte hoor. Fijn dat je de mogelijkheid hebt om hem in je eigen tuin te begraven, dan heb je toch een mooi plekje waar je naar toe kunt.

Heel veel sterkte,ik weet hoe het voelt,bij mij is het bijna 16 weken geleden,maar het verdriet en het gemis is nog enorm.

Het gaat zeker nog een tijdje duren Marianne... Dat je iets te eten wil geven... denkt dat hij net voorbij kwam lopen...  We kennen het en dan kun je denken, "geen hondje" dan hoef ik dat niet mee te maken...

Maar dan had je ook al die tijd dat lieve maatje niet in huis gehad.. en waar had hij dan gezeten en hoe zou het hem dan vergaan zijn ?

Die tijd samen hebben jullie gehad en neemt niemand je nog af.  Je hadt het misschien nog enkele dagen... weken... kunnen rekken... Maar het afscheid zou toch komen en hoe waren dan zijn laatste dagen ?

Heb ik erover heen gelezen of stond zijn naam hier nergens ?  Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd en stuur in gedachten een knuffel voor je flink en toch wel oud geworden JR.  Fijn dat hij een mooi plekje kreeg in de tuin.

Och Marianne, dit is moeilijk hoor. Het is net gebeurd allemaal en je hebt het zo waardig mogelijk aangepakt vind ik.

Russeltje heeft nu rust, maar jij nog lang niet.

Je zit in een rouwproces, je hondemaatje van zo lang is niet meer.....

Probeer een manier te vinden om met het verlies om te gaan; je schreef dat je beter kan schrijven dan praten. Daar kan ik me iets bij voorstellen, je beschreef zo prachtig hoe en waaraan je het verlies van je maatje voelde!

Is het een idee om je gedachten en gevoel op te gaan schrijven de komende tijd? Je hoeft niet altijd voor een publiek te schrijven, maar het van je af schrijven kan wel helpen in het proces...

Misschien ook samen met het hele gezin een herdenkingsaffiche maken?

 geef jezelf de tijd om te verwerken...

15 jaar. Een heel hondenleven en een half mensenleven....

Ik voel met je mee!

Oh Marianne, heb steeds aan je gedacht.....

De tranen stromen alweer bij mij......

Heb erg met je te doen..... en wens je heel, heel veel sterkte toe.

15 jaar was mijn beste vriend Jack Russell bij mij.

Hij had ouderdoms Tia-tjes en op een nacht een grotere TIA.

Het was de eerste dag dat hij niet meer wilde eten.

Toen heb ik ook direct de beslissing genomen.......

Zelf ga je ook een stukje dood.

het is nu bijna drie jaar geleden. Ik heb hem ook bij ons in de tuin begraven.

Ik hoop dat je net als ik over een tijd met weemoed aan je grote schat kunt denken.

Nogmaals heel veel sterkte en een kus van Lotje

Hoi,

ik leef met je mee. 3 weken geleden mijn Dobermann-vriendinnetje moeten laten inslapen. Botkanker. Heb ook zelf moeten beslissen, en dit viel ook mij heel zwaar. Toch was het een soort van opluchting toen ik zonder haar thuis kwam. Ze had veel pijn en het ging alleen maar erger worden... Dat mag je geen enkele hond aandoen, vind ik. Toen ik naar de DA reed, hoopte ik dat deze mij terug zou sturen met de woorden: ze is nog te goed, maar die woorden kwamen niet...

Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal. Heel veel sterkte!

Goede beslissing genomen. maar wat een verdriet nu 

Die leegte in huis nietwaar, maar als er één ding is waar je overtuigd van mag zijn , dan is het dat je absoluut geen schuldgevoel mag hebben nu. 

Je hebt gekozen voor een waardig afscheid. Dat siert je. 

Sterkte meid. 

Marianne, ik weet hoe je je voelt! Het lijkt of de grond onder je vandaan wordt gerukt! Ik heb 3 maanden geleden onze Jack Russel van 15 in moeten laten slapen, wat een verdriet! Ik heb een mooi gedicht voor je, hoop dat je er kracht uit kunt halen, veel liefs!

Ik wens je heel veel sterkte toe met dit verlies.

Bedankt voor alle lieve woorden, en wat een super mooi gedicht. 

Bijna een week is voorbij, ongelooflijk. Vorige week zat ik nu met hem op de arm wetende dat het die maandag klaar was. 

Voor mijn gevoel is het nog zo kort. Het is erg vers en het onbegrip is ongelooflijk vervelend. Men snapt niet waarom ik geen pup neem "zodat ik niet steeds aan onze Spike denk". Ik wil nog helemaal geen hond. Ik wil alleen de vrijheid verdrietig te zijn om mijn hond. Ik wil even lekker janken omdat ik met hem, een stukje van min jeugd mee begraven heb. 

Ik ben dan blij om hier te lezen dat ik niet de enige ben. Het is gewoon echt een gezinslid geworden; we moesten altijd rekening houden met hem en ineens is dat weg. Nu maakt het niet meer uit als we van 8 tot 8 ergens zitten want er is toch niemand thuis die aandacht nodig is. 

En daar baal ik zo vreselijk van.... 

Lieve Marianne,

Wat verschrikkelijk dat je Spike hebt moeten laten gaan en wat zul je hem missen!

Je wilt geen andere hond, je wilt je eigen hondenkind die een enorme leegte achterliet.

Onze russel besjes van 16,5 jaar naderen ook het einde. Ik was me helemaal suf om alle handdoeken en dekjes schoon te krijgen, maar ik weet zeker dat ik het missen zal als ze er niet meer zijn. Het is "a way of life", je bent het gewend. Je bent op je hond ingesteld en zij op jou, het is vertrouwd, het is pure onvoorwaardelijke liefde voor je hondenkind.

Wat zal het leeg en stil zijn zonder ze en wat zul jij die verpletterende leegte al ervaren die mij straks ook ten dele valt.

Ik wil je heel veel sterkte toewensen, neem de tijd om te rouwen. Het is niet niks wat Spike achterliet: een lang hondenleven en een volwaardig lid van jullie gezin. Hij zal nooit vergeten worden door julie!!