bange hond blijft bang. wat te doen?

Hoi HPers!

Een tijdje al niet zo actief meer hier op het forum, maar daar ben ik dan toch weer even met een topic. Omdat het gewoon heel fijn kan zijn meningen van andere honden mensen te krijgen!!

Voor degene die mijn andere topics niet hebben gevolgd of gezien:

Op 26 augustus heb ik Bobby geadopteerd. Hij komt uit spanje. Bobby is 3 jaar en heeft ook 3 jaar in het asiel in spanje gewoond. Hij is daar als pup uit het dodingsstation gehaald. Geen huis tuin en keuken hondje dus :P

Bobby heeft in de 2,5 maand dat hij nu hier is een soort van zijn draai gevonden. En hij is serieus heel hard vooruit gegaan. In de eerste weken hier kon hij alleen maar in een zo ver mogenlijk hoekje liggen gedrukt met hèle grote ogen en een hele snelle adem. Als je op hem af liep poepte hij echt letterlijk in zijn broek.

inmiddels is hij echt een stuk rustiger en heeft hij ook echt momenten dat hij helemaal ontspannen is. Vooral smorgens vroeg is het een groot feest. Als ik uit bed kom komt hij echt een aai halen.

En nu het "probleem".. ondanks dat hij zo vooruit is gegaan loop ik toch nog steeds elke dag tegen zijn extreme angst aan. Ik blijf een beetje op een punt steken met hem..

Hij kan echt volledig languit gestrekt liggen te snurken, maar dat is alleen maar als ik echt stil zit en er geen vreemde geluiden zijn. Met andere woorden kan hij echt nìet tegen prikkels.

zodra ik ook maar opsta om wat te gaan doen is hij onmiddelijk weer gespannen en gestresst. En hoe leuk ook, ik kan moeilijk de hele dag stil op de bank blijven zitten.. 

Stukje bij beetje gaat het wel iets beter, ik doe gewoon mijn ding in huis en dan zit hij me met hele grote ogen aan te kijken, maar verder niks.

Maar ik kan bijvoorbeeld echt niet een muziekje iets harder aanzetten, dan vliegt hij echt in de muur. Visite is ook een ramp. We hadden vandeweek iemand te eten en dan poept hij echt letterlijk tegen de muren op. Terwijl diegene hem niet eens heeft aangekeken. Prikkels zijn dus echt wel een kleine ramp. 

Uitlaten bestaat nog steeds uit 3 a 4 rondjes van 15 minuten. Ik hoef echt niet te proberen wat verder te lopen righting het bos, of ergens met de auto heen want hij gaat zo vreselijk in de stress dat hij alleen nog maar bezig is met willen vluchten en zich uit zijn tuigje proberen te trekken. Ik ben allang blij dat die kleine rondjes nu redelijk gaan en dat hij buiten durft te plassen. 

En nog steeds als ik op hem af loop kijkt hij me aan alsof ik hem finaal inelkaar ga rammen. Ik ga wel bij hem zitten en even kkriebelen. Hij laat het toe maar ik heb niet het idee dat hij het echt fijn vindt. Hij kijkt me meer heel bang aan van ok, doe maar even dan. Hij hoeft echt geen schoothond te worden. Dat zal hij waarschijnlijk ook wel nooit worden. Maar het is ook wel wat dat hij nog steeds helemaal in elkaar duikt bij een aai.

Lang verhaal kort. Zolang niemand dus beweegt is alles goed :P

(Even voor de duidelijkheid, ik schrijfdit op om de situatie te schetsen en niet om over Bobby te klagen want het maakt niet uit dat hij zo is, ik hou toch wel van hem, dat weet iedereen die mij (hier) kent)

Ik zou toch wel erg graag wat meningen willen over hoe nu verder. Uiteindelijk wil ik natuurlijk dat hij zoveel mogenlijk van zijn angst kwijt raakt. Zodat hij gewoon als huis hond kan functioneren en niet zodra als ik opsta denkt dat zijn laatste uurtje geslagen heeft. Ik zou graag gewoon visite willen ontvangen zonder dat hij tegen de muren omhoog kruipt, nouja je snapt het wel..

Op dit moment heb ik geen bench in huis, omdat ik het eigenlijk niet echt nodig vind. Hij kan ook zonder te slopen heel goed even alleen zijn. Volgens mij denkt hij alleen maar "ja eindelijk ze gaat weg"! Haha. 

Maar misschien is het toch een idee om met een bench te gaan werken?  Al is het maar met een open deurtje, zodat hij als hij bang is daar in kan gaan liggen en zich dan veilig voelt? En hoe oefen je zoiets dan?

Ik vraag me ook af of het misschien een idee is om naar een honden school te gaan. Maar aan de andere kant is het misschien nog veel te vroeg om hem daar toe te pushen..

Ik kan het ook gewoon zo laten als het nu is, misschien is dat wel beter?  Hij gaat tenslotte wel vooruit. Met enorme terugvallen maar toch. Ik heb alleen het gevoel dat ik hem toch op een gegeven moment een beetje over zijn grenzen heen moet dwingen. Van zijn kant gaat het niet komen namelijk :P 

Wie heeft er raad en wijze woorden voor mij? Wordt het tijd om hem uit zijn veilige wereldje te trekken?  Of juist niet? 

Sorry voor het lange verhaal! Ik hoop dat duidelijk is wat ik bedoel :)

Kan  misschien Robyn , dat het helpt voor hem een bench met deurke open en dekentje erover, dat hij zich daarkan in terugtrekken ?

Hij gaat vooruit zeg je zelf, laat hem zelf zijn eigen tempo bepalen dan . Ik denk dat hij volledig doorslaat als je hem in hondeschool binnen haalt. 

Spijtig dat dat angstig zijn zulk een groot probleem blijft. Begrijpelijk als je zijn achtergrond kent (of tenminste zijn herkomst ) maar daar ben jij nu niks mee. 

Wat doet hij bij een andere rustige hond, als je ze beide laat doen......? 

Persoonlijk vrees ik dat die plotse angstreacties ingebakken zitten 

ik volg......

Misschien priveles bij de hondenschool, meer begeleiding dan. De eigenaar waar wij les hebben heeft een zeer stabiele hond die helpt bij 'moeilijke' gevallen. Misschein kan je bij een school in de buurt eens navraag doen.  Met andere honden samen zou hij zeker niet willen.

Vreselijk dat hij zo bang is en blijft, je wil niet weten wat hij heeft meegemaakt.

Vaak geeft een bench een hond een veilig plekje om in terug te trekken, dus misschien als er dan visite is kan hij zich terugtrekken in zijn holletje.

Je doet het goed zoals je het nu doet. 

Gun het tijd! Hij is pas vanaf augustus bij jullie... 

Een buitenlandse hond heeft gemiddeld 2 jaar nodig om te acclimatiseren aan het Nederlandse leven... Na een half jaar laten ze pas zien wie ze echt zijn ... 

Ik zou zo doorgaan en vooral vertrouwen opbouwen.

Ik raad je aanraden deze blog en alles op haar site zorgvuldig te lezen. 

Als bezoek er de oorzaak is dat je hond letterlijk scheit van de angst dan zal je moeten kiezen tussen of de hond ergens onderbrengen waar hij geen doodsangsten hoeft uit te staan, of je leven in huis aan de mogelijkheden van je hond aanpassen. (En trainen natuurlijk, en dan beslist niet op een hondenschool)

De kans dat jouw hond ooit een normale, vrolijke, gezellige hond wordt waarbij je de gewone gezellige dingen kunt doen zijn zeeeeeer klein. En over zijn grenzen heengaan helpt daar zeker niet bij. 

Bij dergelijke angst leert een hond ook niet, dus ik denk dat medicatie nodig is. En begeleiding van een gedragstherapeut die ervaring heeft met extreem angstige honden. 

http://fearfuldogs.com/fearful-dogs-blog/

Dankje voor de reacties en feedback!

Ik hou ook zeker in mijn hoofd dat 2,5 maand niet lang is. Ik heb Bailey ook geadopteerd en die is ook heel bang geweest. Die leefde de eerste weken onder de bank. Hij was nog niet half zo bang als Bobby, maar dat heeft ook een jaar geduurd eer hij een vrolijk en stabiel hondje was. Toch kan ik me niet herinneren dat dat zo'n kluif is geweest. Misschien is dat omdat Bailey wel heel bang was, maar niet voor mij. Die was juist tegenover gesteld. Zolang hij in mijn broekzak mocht zitten (figuurlijk haha) was het goed. Bobby heeft dat niet, die wil juist niet dat je te dichtbij komt.

Een bench valt te proberen. Sowieso met deurtje open want hem opsluiten gaat natuurlijk helemaal niks uithalen.

Ik denk ook dat hij echt nóg een trauma oploopt om hem nu een hondenschool in te trekken, maar priveles is misschien wel een optie! Ik kan er altijd even een belletje aan wagen!

Verder is zoals ik al zei 2,5 maand natuurlijk niks, en ik vind het ook totaal niet erg om het allemaal op zijn tempo te doen, wat ik me meer afvraag is hoe je er dan mee omgaat. Bijvoorbeeld zaterdag avond had ik ergens een feestje en ik was me aan het klaarmaken.. Nou je weet wel hoe dat eruit ziet bij een gemiddelde vrouw :P Muziek aan, kleding en make up kast 24 keer overhoop en door het hele huis, en Bailey vind dat allemaal heel gezellig, maar zodra ik de lamp naast bobby zn mandje aan wou doen rende hij zo hard weg dat hij echt vol tegen een kast aan knalde. Dat is hem gewoon echt teveel!! Ik ben toen even naast hem gaan zitten rustig en dan kalmeerde hij weer.

Maar op dat soort momenten vraag ik me wel af of hij niet echt doodongelukkig wordt hiervan...

Helaas is mijn engels te slecht om een hele blog begrijpend te kunnen lezen..

Verder wat versta je onder gezellige normale dingen.. Ik ben niet iemand die een zoete inval aan mensen in huis heeft. Maar het lijkt me wel fijn om gewoon iemand voor eten uit te kunnen nodigen, daarbij had ik ook gezegd dat ze de hond moest negeren. 

Om hem daarvoor naar een oppas te brengen lijkt me ook wat ver gaan eige nlijk. 

Ik denk ook dat het met  tijd en rust en routine wel beter gaat worden.

Hier ook zo'n bange poeperd die ook nog nooit een huis van binnen had gezien en elke prikkel was er al eentje teveel.

Het heeft bijna 1 jaar geduurd voordat ze ergens op durfde te gaan liggen.

Visite is hier ook heel lang niet geweest ,alleen het gezin .

Ik heb in huis wel gewoon mijn ding gedaan en met stofzuigen de hal deur open zodat ze weg kon.

Hier ligt Blanca wel graag in de bench met deur open,ze gaat daar zelf in ,ik heb haar er nooit zelf ingedaan.

Nu na 2 1/2 jaar is er al veel verbeterd ,maar veel prikkels of vreemde mensen vind ze nog steeds niet fijn .

Ik zou niet naar een hondenschool gaan,volgens mij geeft dat bij een angstige buitenlandse hond alleen maar stress.

Ik denk dat tijd en rust je heel ver zal brengen, dat gaf je ook aan toen we aan het kijken waren voor een mogelijke samenstelling bachbloesem. Wellicht het geduld nog niet verliezen.

Hier duurde het ook erg lang met een bang poes. Nu twee jaar verder gaat het super, maar soms heeft ze nog haar terug vallen. Dat weet je voordat je eraan begint, dat zoiets nooit helemaal zal verdwijnen. Maar dat neemt niet weg dat je voor in dit geval de poes, een fijn leventje kan bieden, ondanks de momenten, dat het even wat minder gaat.

Wel kan je diverse dingen proberen voor als ondersteuning, waar we toen ook al mee bezig waren. Ik wil je je niet pushen, daarom is dit ook mijn laatste berichtje in dit topic

Je weet al dat ik je graag wil helpen. Dus mocht het zover zijn, dan lees ik dat vast wel terug.

Verder wil ik je veel succes toewensen.

Heb je al weleens met een GT gesproken over deze situatie?

Er zijn ook medicijnen , zowel echt chemische als bv zylkene, die soms net de scherpe randjes eraf kunnen halen.

Ik ken menig hond die dat toch een poosje nodig had en zo ook een fijner leven had, 'normaal' zal het niet worden maar misschien wel meer behapbaar.

En ik dacht, ook op basis van ervaring met 1 van mn vorige honden...kun je hem in een andere ruimte geen veilige vluchtplek geven...een bench of zo'n koepeltje, gewoon om veilig te zijn als de huiskamer even niet zo voelt.

Die hond bij ons wilde dan heel graag in onze slaapkamer, daar kwam hij eigenlijk nooit behalve als de drukte hem te veel werd...sliep hij lekker de avond weg.

2.5maand is ook nog niet lang, maar toch...misschien hebben jullie samen ff een steuntje inde rug nodig.

Arme Bobby. Een gewoon leven lijkt hij nog niet aan te kunnen, te veel meegemaakt en te weinig geleerd in zijn vorig ' bestaan'.

Ik zou ook zeker kiezen voor een veilige plek voor hem, een plek waar ook geen andere mensen kunnen komen.....een bench in een slaapkamer? Met een kleed erover, echt een hol. Laat hem het zelf ontdekken, deurtje gewoon openlaten.

En visite kan hij dus nog niet aan, niet forceren dan maar hem ' in veiligheid' brengen. 

Verder zou ik juist wel met muziek gaan werken:  Rustgevende muziek die ze bv ook bij yoga gebruiken. Zachtjes zodat hij er niet bang op reageert. Als t goed gaat, langzaam( volgende dag of zo) steeds ietsje harder zetten. Het grote voordeel hiervan is dat je hondje leert om hierop te fixeren, hij hoort alleen dat. En t maakt hem rustig.

En omdat je het steeds iets harder zet kun je het gebruiken om andere omgevingsgeluiden ( baasje staat op, een lepel valt, de deur gaat open enz) weg te drukken, die hoort ie dan niet meer. Harder moet het ook niet worden dan.

Maar eerlijk gezegd zou ik dit proces gaan ondersteunen met rustgevende medicatie. Via een goede da. Het is echt niet fijn voor een hond om constant overprikkelde zintuigen te hebben, zo kan hij toch maar zelden relaxed zijn...

Het is ook doodvermoeiend voor hem.....

Wij hebben Mellow nu bijna 3,5 jaar, zij is wel bang, soms wat minder, soms heel heftig, maar thuis is altijd haar veilige haven geweest. Denk wel dat dat wat makkelijker is dan bij jullie dus. 

In het begin was de stofzuiger eng, de broodrooster, maar verder niet eigenlijk.

Buiten is haar angst/onzekerheid er nog steeds, het is een tijd weg geweest, het is een tijd héél heftig geweest (sta je met een gillende hond op straat). Ik heb een periode gedacht 'je moet toch een rondje lopen', maar dat werkte averechts.

Ik stel geen eisen aan haar. 's Morgens een plas en 's middags lekker 1 of 2 keer naar het bos. 's Avonds doet ze niks, als ik vraag "ga je mee plasje doen?" huppelt ze vrolijk mee naar de deur, maar de enige die buiten eindigt ben ik, zij blijft stokstijf op de deurmat staan.

Wij hebben wel 3 cursussen bij de Kynologenclub gedaan, ook toen was het vaak al te druk voor haar, teveel prikkels, teveel dingen om haar heen. Daarbij ook nog politiehondentraining op het naastgelegen veld (pistoolschoten), dus dat was Drama.

GT hebben we er ook bij gehaald, maar dat was het ook nét niet zeg maar.

Nu doe ik gewoon wat voor ons goed voelt. En dat betekent dus dat ze hier in de wijk hooguit 5 minuten buiten is. Heb lang gedacht 'wat zullen de buren wel niet denken', maar dat heb ik inmiddels los gelaten. Ik weet wat ik met haar doe en wat anderen denken daar kan ik niet meer van wakker liggen.

We doen geen lange wandelingen (gemiddeld een uur per dag, in het weekend wel wat langer), maar dat zijn wél waardevolle wandelingen waar we samen écht van genieten (spelen, gek doen, ze mag even haar neus achterna). Hoe meer ik met haar doe, hoe onrustiger ze wordt.

Mellow is op haar manier gelukkig en als ik zie hoe ze in het bos wél de jonge hond kan zijn die ze is (3,5 is nog niet oud tenslotte), dan ben ik ook gelukkig. Zij blij, dan ik ook blij.

Ik heb ook wel dingen moeten los laten. Mijn plannen van lange wandelingen heb ik aan de kant geschoven. Een uurtje, anderhalf uur, twee uur. Maar als het te druk is dan raakt ze al overdonderd en kan ze zo een half uur met haar staart tegen haar buik lopen.

Zoals we het nu doen is het goed. En sinds ik zo denk gaat het ook beter. Zolang ik niks van haar verwacht gaat het goed.

wij hebben hier fee, die van een goede fokker komt, met 8 weken bij ons kwam, altijd met de clicker is opgevoed, en op een maand of 6 vreemde angsten begon te ontwikkelen, in elkaar duiken aan de riem , bang voor wind, onweer, harde geluiden enz, wij zijn begonnen bij een GT, een natuurgeneeskundige , de silverlinde, hollistisch da ( anneke schellingerhout ) zij heeft bach gehad, acupunctuur enz, soms hielp het even, zij is na de bach voor het eerst loops geworden met 3 jaar , maar eigenlijk blijven de angsten toch wel, ( een zusje in zweden heeft exact dezelfde problemen) nu  heb ik me al een tijdje erbij neergelegd , dat ze is zoals ze is, ze heeft ook wel iets heel speciaals, eigenwijs , ook heel aanhankelijk, maar op reemd terrein is ze doodongelukkig, ze duikt steeds in elkaar of ze ieder moment in elkaar geslagen word ( daar is ook artikel over van Gt Hotscke luik , het vermoeden van mishandeling)  en nu vragen wij niets meer van haar, wij hebben gelukkig veel ruimte en nog 3 andere honden, waar ze het prima mee kan vinden, en houden rekening met haar angsten en eigenaardigheden, groetjes annemieke 

Wat verdrietig Annemieke.

Ik merk wel dat het mij heeft geholpen dat ik heb geaccepteerd dat Mellow is zoals ze is. Sinds ik geen verwachtingen heb gaat het best oké. 

Soms moet ik haar even létterlijk door haar angst slepen, maar dat zijn momenten dat ze eigenlijk zoiets heeft van 'hmmm eng'. En als er niks is, dan moet ze dus gewoon meelopen en ga ik niet meer mee in haar angst door terug te gaan naar de auto. Als het écht eng is (vuurwerk, onweer) dan hou ik daar vanzelfsprekend wel rekening mee en dwing ik haar niet om mee te lopen.

Als er niks is om bang voor te zijn dan moet ik haar even dwingen maar hersteld ze zich ook weer bijna direct.

 Klinkt als een gegeneraliseerde angststoornis. Mocht je nog iets willen proberen, dan zou je bij Valery Jonckheer van de wagenrenk op consult kunnen gaan. Er is met een passend antidepressivum vaak nog winst te behalen. (Werkt namelijk, ondanks de naam, ook angstremmend.)

gedragsproblemen-honden

Ze heeft een tijdje zylkene gehad, maakte ook weinig verschil, en het is niet zo dat altijd het malheur is, het grootste gedeelte van de tijd gaat het heel goed, zolang ze gewoon hier thuis is ( 1,5 ha bos) en soms zeggen wij inderdaad ook gewoon, fee kom op , niet zeuren, meekomen ( de ervaring leert wanneer dat dat nodig is ) , gelukkig is ze gek op  mensen  ( ook vreeemden) , dus als wij een nestje hebben vind ze het heerljk al dat bezoek, het rekening houden is meer, dat als ze eet er rust is, en als ze niet eet, ze het een tijdje later nog eens krijgt )  en als het onweert , ze een veilige plek heeft, groetjes annemieke 

Ze heeft een tijdje zylkene gehad, maakte ook weinig verschil, en het is niet zo dat altijd het malheur is, het grootste gedeelte van de tijd gaat het heel goed, zolang ze gewoon hier thuis is ( 1,5 ha bos) en soms zeggen wij inderdaad ook gewoon, fee kom op , niet zeuren, meekomen ( de ervaring leert wanneer dat dat nodig is ) , gelukkig is ze gek op  mensen  ( ook vreeemden) , dus als wij een nestje hebben vind ze het heerljk al dat bezoek, het rekening houden is meer, dat als ze eet er rust is, en als ze niet eet, ze het een tijdje later nog eens krijgt )  en als het onweert , ze een veilige plek heeft, groetjes annemieke 

heftig, honden met zulke diepgewortelde angsten.

Wij hebben ook een hond met zulke angsten. Wat de opvanger nu is gestart is Ttouch, ze is hier heel goed over te spreken. Dus misschien is dit iets om te overwegen. 

De hond gaat zelfs nu mee met een uitlaatservice...... dat zegt genoeg denk ik..... 

En homeopathische middelen, bachbloesem, DAP, feromonen etc.

Ik zou met zo'n hond zeker (nog) niet naar een hondenschool gaan, denk dat een rondje buiten uitlaten zelfs al te ver gaat? 

Denk dat je hier idd hulp bij nodig gaat hebben, want de hond zit zo vast in haar eigen angst, dat je daar niet uit gaat komen en dat is zo sneu voor het diertje. 

kijk even op: http://www.tobetouched.nl/ 

Succes!!! 

Robyn,

Je "geadopteerde" hond Bobby is als pup gered uit een dodingsstation en heeft de eerste 3 jaar van zijn leven geen enkele socialisatie gehad. Waarom wordt een hond zogenaamd gered om hem vervolgens 3 jaar in het asiel te laten verblijven? Ik vraag me dan af waarom Bobby niet eerder ter "adoptie" aangeboden werd, dan zouden de angstproblemen niet zo groot geweest zijn. Heeft de stichting/organisatie jou van te voren tot in detail uitgelegd, waaraan je zou beginnen met deze extreem angstige hond? Is jou van tevoren verteld dat Bobby extreem angstig is?

Ik zie trouwens op de site van de organisatie dat er een nazorg traject is.

Na 2 weken neemt de organisatie contact met je op.

2e nazorg na 3 maanden en

3e nazorg na 1 jaar.

Dit traject staat hier beschreven http://ace-charity.org/nl/adoptie/adoptieprocedure/

Nazorg betekent jouw vragen beantwoorden, advies geven en ook mee helpen aan oplossingen; ook tussendoor buiten het schema zoals hierboven genoemd. Welke hulp heeft men jou geboden?

Bedankt nogmaals voor jullie reactie! 

@Loesje, Bobby is zeker wel eerder ter adoptie aangeboden. Sterker nog hij heeft 3 jaar ter adoptie gestaan en is nooit geadopteerd. En zo zijn er wel meer. Er zijn zo ontzettend veel hondjes die gered worden, en de 1 heeft het geluk een paar maanden te hoeven zitten en de ander heeft dat geluk niet. Daar word gewoon over heen gekeken en zo worden het helaas langzitters. Zoals Bobby dus. Ik ken zelfs een verhaal van een hond die 6 jaar in het asiel heeft gezeten. Vooral de puppies worden snel geadopteerd. De wat oudere en misschien "lastigere" hondjes zoals Bobby minder snel.

Ik moet wel bekennen dat ik hier niet helemaal op voorbereid was nee. Ze zijn zeker eerlijk geweest over het feit dat hij bang kan zijn. Er stond in de "advertentie" ook al dat hij iemamd nodig had die hem in zijn angsten kon begeleiden. Maar dat hij zó bang zou zijn nee dat wist ik niet. En hun ook niet want daar (waar hij opgegroeid is) was hij natuurlijk niet zo extreem bang. Wel gereserveerd en timide maar je kunt nooit weten hoe een hond gaat dealen met een vliegreis etc. De meeste hondjes zijn wel gedumpt, maar hebben ooit wel een huis gehad. Die komen dus in NL wel in iets herkenbaars terug. Bobby niet. Die keek naar de tv alsof het een monster was. 

En ze hebben inderdaad nazorg ja maar daarom mag ik toch wel hier over mijn hond praten en adviezen vragen? Ik heb met hun idd 2 keer contact gehad. Een keer bij de 2 weken nazorg die je neerzette en 1 keer tussendoor. En ik had ook meteen iemand aan de telefoon die me heeft geholpen met tips. Alleen was ik het daar niet mee eens want ze raden een bench aan en die wou ik nog niet. Maar dat betekent niet dat ze niet voor ons klaar staan. Ze hebben niet kant en klaar een GT die binnen een dag bij je is ofzo. Het is wel jouw hond en jij moet het doen. En als je een GT of hondenschool wilt moet je die dus zelf ook zoeken.

Dus tuurlijk zijn hun er ook nog. Ik heb gerust wel contact met ze, maar misschien vind ik het ook wel fijn om gewoon hier met hondenmensen te praten en ervaringen uit te wisselen :)

@ de rest super bedankt voor de tips. Een hondenschool gaan we dus voorlopig niet in ;) ik wil wel kijken water mogenlijk is qua een GT die aan huis even kan komen! Als iemand een goeie weet? 

Verder lijkt het me wel een idee om even met de DA te gaan kijken voor medicatie. Ookal ben ik geen fan van medicatie is het inderdaad echt doodvermoeiend voor hem om constant in een angstige "state of mind" te moeten zijn. Dat kan gewoon echt niet fijn zijn.

Nog even over "over grenzen heen" dat doe ik natuurlijk sowieso al. Hij moet ineens aan een riem naar buiten, hij moet ineens dit en dat en vanalles dus eigenlijk ben ik natuurlijk sowieso al aan hem aan het trekken en duwen. 

En iemand gaf aan dat een bange hond niks leert. Hij heeft ontzettend veel geleerd al. Wachten bij de stoep, in het mandje als we gaan eten, hij eet nu gewoon in de keuken in plaats van "ontbijt op bed" dus hij leert zeker wel. Uitlaten was echt een regel rechte ramp en nu komt hij al aangelopen alshij hoort ddat ik zijn riem pak. 

De "visite" was 1 heel rustig en kalm persoon die kwam eten. Ik heb geen feestje gebouwd ofzo :P dus dat heb ik ook heel rustig aan gedaan. Het was de eerste visite in die 2.5 maand. 

En het was blijkbaar nog veel te veel voor hem. Het Is dan ook enorm moeilijk om te bepalen wat wel en niet kan.

Zo gaat het heel goed, en vandeweek deed ik een vlooienpipet in zn nek en daar was hij een week van over de zeik..

Ik zou je een gt willen adviseren.

Een bench zonder deur met deken erover kan een veilige plek worden om in terug te trekken. Negeer hem daar ook. Niet aankijken etc.

Laat hem altijd op jou afkomen en geef hem met je ene hand een koekje, met je andere hand 1 aai onder zijn kopje.

Als hij gaat kijken/ luisteren naar prikkels, laat hem dan zolang hij nodig heeft. Negeer hem. Pas wanneer hij een stap vooruit doet, beloon je met koek.

Niet dwingen.

Dit soort extremen angst daar moet je gewoon een GT bij halen om dit zo goed mogelijk te begeleiden.

Met BAT worden hele goede resultaten behaald met vooral angstige en reactieve  honden.

http://www.coachjehond.nl/bat

http://www.moniquebladder.nl/blog/2013/06/17/uitvallen/

Ach wat een angst, ik had Lola die vier jaar in een asiel zat en nu Jenna 1 jaar asiel, ze is even lang bij ons als Bobby bij jou en we zijn nog vol in de gewenning en kennismakingperiode, terwijl Jenna qua gedrag behalve uitvallen naar andere honden nauwelijks problemen heeft in het begin al helemaal niet, maar nu merk ik wel kleine dingetjes als: in elkaar duiken als de riem omgedaan wordt. Vooral Lola had in het begin helemaal geen vertouwen is alles. Wij hebben maanden geen bezoek gehad, gingen ook niet op bezoek of vakantie oid. Een hondenschool zou veel te veel geweest zijn dat raad ik voor Bobby op dit moment ook echt niet aan.

Ik zou liever niet naar hem toelopen maar hem bij je roepen, en gewoon afwachten of hij wil komen of niet, alles is goed.

Let ook op dat je niet over hem heen hangt, of dat je houding en stem hem voor hem niet bedreigend over komen. Wandelingen nog heel kort en saai houden.

Ik zou zeker medicatie ter ondersteuning overwegen. Monique Bladder geeft ook vaak lezingen over angst en andere problemen, misschien heb je de kans

er een bij te wonen

http://www.moniquebladder.nl/blog/2011/06/14/angst-niet-negeren-maar-steunen/

Ik heb zelf voor Jenna toen ik haar adopteerde een Kudde als slaapplaats gekregen en ik zag dat je daar ook een igloachtig ding bij kon kopen. Ik overweeg om het voor Jenna te kopen, al is ze eigenlijk niet angstig maar het lijkt me een lekker plekje om je als hond terug te trekken.

http://www.sabro.de/Hund/Schlafplaetze/Sabro-Iglu-zum-Kudde-/5410?x6d44e=759cb0c6e00868aaa2335ac4f23e855a

Wij moesten een enorme omschakeling maken van onze stoere harde en geharde Gorby, die werkelijk met niets van de wijs te brengen was, naar onze heel gevoelige Shannah.

Shannah is wel gesocialiseerd, maar toch liepen we behoorlijk tegen dingen aan waar we ons echt geen raad mee wisten.

En dus geen moment geaarzeld, als je het niet weet moet je het vragen heb ik geleerd en ik heb "hondsezaken en kattenkwesties" benaderd en deze 2 dames zijn samen op huisbezoek geweest.

En wat was dat een steun in de rug, ze hebben buiten achter ons aangewandeld, veel gesproken met ons, ondertussen Shannah geobserveerd en ons diverse handvatten gegeven hoe we in specifieke situaties het zouden kunnen aanpakken, en dat werkt dus ook. Heel gericht op deze ene hond, ik ben zo blij dat we gelijk die stap hebben durven maken.

We weten echt wel wat van honden (best wel heel wat zelfs) maar dit was gewoon iets wat wij nog niet hadden meegemaakt.

Zij raadden toen aan om Shannah Zylkene te geven, eerst was ik daar terughoudend over, tot ik echt ervaardde hoe geluidsgevoelig ze is, of liever gezegd, met "gespitste oren" liep en daardoor heel veel meekreeg aan input wat eigenlijk niks is.

Ik heb in huis nu zo'n dap verdamper hangen (heet tegenwoordig anders) maar het bestaat ook in halsband, en ik geef haar nu 3 weken Zylkene, en het is altijd moeilijk om oorzaak en gevolg aan elkaar te verbinden, maar na een week zagen we veel meer rust in haar komen, ze bleef veel meer bereikbaar, liet makkelijker input weer los, ging meer slapen en werd weerbaarder.

Nu is Shannah een prachtig goed gefokte hond, perfecte start gehad en heeft wel socialisatie gehad (hoewel het herplaatsen natuurlijk niet voor niets was, en de gt's niet voor niets hoefden te komen).

En ze wordt al heel snel zichzelf en komt ook boven wat haar basis is en dat betaalt zich uit, maar toch....

Er zijn dingen heel lastig voor haar, maar dankzij de gt's loodsen we haar daar wel doorheen.

Maar soms moet je gewoon erkennen dat je steun nodig hebt en de hond soms medicatie, daar is niets ergs aan, altijd bang zijn en gespannen, dat is wel erg.

Dus meid, ik zou zeggen, zoek hulp, ook voor je zelf, en dan zeg je misschien over een jaar........goh, wat gaat het toch goed, maar ik had toch even die steun nodig.

Robyn,

Mijn reactie was zeker geen kritiek op jou. Ik vind dat je het heel goed aanpakt en Bobby met veel geduld begeleidt. Dat je dit deelt op dit forum, kan ik me goed voorstellen. Ik hoop dat je reacties krijgt, waarmee je verder kan.

Ik wilde de rol van Ace voor en tijdens de adoptie weten; omdat ik vind dat een organisatie een "adoptant" niet met een extreem angstige hond moet belasten. Het gedrag van een hond, die ter adoptie wordt aangeboden, hoort door Ace goed bestudeerd en geïnterpreteerd te worden. Een hond die 3 jaar in een asiel gezeten heeft en op een vliegtuig gezet wordt, kan alleen hierdoor al een trauma oplopen. In het laadruim van een vliegtuig is heel veel lawaai zeker bij het opstijgen en landen, ook als het landingsgestel wordt aan en uit gezet. Dit alles zal zeker bij een toch al angstige hond een trauma kunnen veroorzaken.

Een hond, die 3 jaar alleen een asiel heeft gezien en waarvan de organisatie weet dat deze bang is, hoort niet de stress van een vliegreis te ondergaan.

Ik hoop, dat je een GT kunt inschakelen die jou kan helpen om Bobby stabieler te krijgen en wens je hier veel succes mee. 

@Loesje ik begrijp het wel hoor. En daarom zeg ik ook eerlijk: nee. Het is niet wat ik had verwacht. Ik wou gewoon een leuk hondje erbij, een vriendje voor Bailey en mij. Lekker spelen en wandelen en erop uit. Overal mee naartoe nemen. En ja ik had wel angst verwacht tuurlijk. Maar zo extreem als dit nee. Dat niet helemaal. Ik had het anders voor me gezien. 

Maargoed weet je hij is er nu, en het is nu mijn hond, mijn Bobby en hij is zoals ie is. En ik ben echt gek op hem hoor. Hij is gewoon nu mijn Bobby en dat blijft ie ook. Ik heb gelukkig een heel groot aanpassings vermogen en dan pas ik me maar aan aan hem. Het doel is nu veranderd. Dat is nu om hem zo gelukkig te maken als hij mogelijk kan zijn :)

Ik ga rustig even alle gegeven linkjes doorlezen. In ieder geval ben ik positief en denk ik dat hij echt een heel stuk kan verbeteren en zich beter kan gaan voelen!! 

Ondanks dat ik wel vaak denk jeetje arm schaap, wat doen we je aan.. Denk ik dat het echt wel goed komt. Hij ligt nu ook weer languit te snurken en dat is toch veel leuker dan in een kennel met nog 200 blaffende honden om je heen!?

Ik ga even met de DA in overleg dat als eerste. En een GT zoeken die hier kan komen. *auw zei de portomonee* .

En Bobby zegt "ja. Doe jij dat maar lekker voor mij de Prins Heerlijk" 

Fijn zeg, dat hij deze ontspanning heeft.

Maar...... het zou denk ik fijn zijn, als jullie/jij een beetje ook normaal je leven kan leiden, nog 10 jaar op je tenen lopen lijkt me best heel zwaar, oke, als dit het is, dan is het dit, maar ik zou het denk ik wel de moeite vinden om te proberen hem zeker in huis nog wat weerbaarder te maken, zodat jij thuis gewoon ook helemaal thuis bent, zowel jullie als de hond.