"Lastige hond"

 dat zingen vind ik een hele goede tip! 

 

Denk dat ik dat ga proberen mocht hij last hebben van vurwerk, dan ga ik buiten heel hard zingen en dansen

als ik nu aan het dansen ben dan kijkt hij altijd heel verbaasd, heerlijk, haha

Ik zing altijd voor ze in de auto als ze onrustig zijn, haha!

Pff wat lastig zeg. Respect voor alles wat je voor de hond over hebt. Sterkte!

 

Ik vind het niet meer dan normaal, eigenlijk.. Ik heb er bewust voor gekozen om haar hier te houden, wetende dat haar zicht (of het gebrek daaraan, eigenlijk) voor problemen zou kunnen zorgen.

Ik heb dagen dat ik denk, als Wispa er niet was kon ik samen gaan wonen met mijn vriend (die katten heeft, aangenomen dat ik therapie kan krijgen voor mijn kattenangst). Als Wispa er niet was kon ik iedere dag lekker het bos in en kon Cosmic lekker los rennen (wat ik nu niet doe, want Wispa kan niet los en wil dan achter Mik aan, haar in toom houden én opletten waar Cosmic heen gaat is niet echt ontspannen wandelen..), dan konden mijn ratjes lekker bij ons op de bank (want Luca en Cosmic doen er niets tegen), dan kon ik 's nachts lekker doorslapen, dan konden Luca en Cosmic gewoon mee naar familie-dingen en hoefden ze niet alleen te blijven, etc.

Ik tik mezelf daarna altijd vrijwel meteen op de vingers. Wat een onmens dat ik zo denk. JIJ hebt haar gekozen, zij heeft hier niet voor gekozen. Ze is potdikkie blind, heeft een rotleven gehad, vertrouwt alles hier nu, en ik ga zulke dingen zitten denken. Naar mens.

Maar negen van de tien dagen ben ik blij met mijn gekke meis. Net even lekker met haar alleen gewandeld, dan kijkt ze zo gezellig omhoog, zo van, fijn hé, samen? Dan geniet ik met volle teugen. En vanmorgen was het ook weer lachen, iemand had wat gal overgegeven in de woonkamer. Wispa had haar dolle vijf minuten, stapt met één poot in de plas met gal, glijdt uit en gaat op haar snufferd, en rent vervolgens met haar gal-poot de hele kamer door. Ik pieste bijna in mijn broek van het lachen. En net hield iemand haar even vast, zodat ik oma een stroopwafel kon brengen in de eetzaal, en toen kwam ik terug en begroef ze haar kopje in mijn trui, zo van, fijn dat je er weer bent..

Dat ze zo onwijs lief en vrolijk is maakt veel goed, en maakt ook dat ik het niet echt als opoffering zie, denk ik.

Aaah wat een leuke verhalen!

Het is inderdaad héél erg lastig, maar wat ik altijd leuk vind aan honden die alles zo intens beleven is dat ze net zo intens kunnen genieten en hun liefde tonen. Winter ook; die komt niet 'even knuffelen' maar stort zich in je armen en zucht zo gelukzalig met zijn oogjes halfdicht dat je spontaan vergeet dat die tien minuten daarvoor de kat van de buren bijna het graf in heeft gejaagd en helemaal hysterisch tegen je op stond te stuiteren omdat er een blaadje op zijn hoofd viel

 

Wispa lijkt mij ook zo'n heerlijke druif En wie weet hoe ze nog meer haar balans gaat vinden de komende jaren - nu krijgt ze immers daar pas de kans voor. Voorbeeldige honden zullen het waarschijnlijk nooit worden, maar hun charme zit dan toch ook vaak weer in dezelfde basiseigenschappen waar hun 'moeilijke' kanten ook uit voortkomen.

Pauline, als jij dat denkt ben je geen naar mens hoor. Ik denk ook wel eens aan hoeveel makkelijker het zou zijn zonder Dobby. Het is gewoon een teken dat hij totaal over mijn grenzen heen is gegaan en dat ik een beetje op mezelf moet gaan letten. Ietwat minder geven en wat meer nemen, meestal door een paar keer een korter rondje te lopen dan normaal, of aan de korte lijn zodat hij niet zo kan rukken. En dat mag. Ook met een hond hoeft het niet alleen maar geven te zijn en moet men elkaars grenzen respecteren.

Ik vind dat ook heel normaal hoor dat je soms zo denkt, denk dat iedereen dat wel heeft.

Ik heb het met Conan omdat hij mij heel erg beperkt in de wandelingen.

Toen hij kwam liep hij niet lekker ,maar hij  had geen bespiering en was een hele tijd inactief geweest dus ik dacht dat dit door conditie opbouwen wel goed zou komen.

Maar het werd niet beter en na bij een dierenfysiotherapeut geweest te zijn en foto's bleek dat Conan in het verleden zijn bekken had gebroken en nekletsel heeft.

Zijn bekken was wel weer genezen maar scheef gegroeid en 2 nekwervels zaten aan elkaar vergroeid.

Door zijn verlatingsangst kan ik hem niet alleen meenemen en zijn de middagwandelingen aangepast aan hem.

Door dieren homeopathie kan hij de wandelingen wel volhouden maar halverwege gaat hij achter je hangen en met 2 zeer voorwaartse honden loopt dat ook niet lekker.

Conan kan er niks aan doen en het is al erg genoeg dat hij dit heeft meegemaakt ,maar soms wou ik ook dat hij er niet was en dat ik weer die heerlijke wandelingen kon maken.

Maar die gedachten heb ik  meestal als ik zelf niet lekker in mijn vel zit en dan weet ik ook dat ik mezelf weer eens moet verwennen en dan gaat het weer.

Ik denk ook wel dat Wispa met de tijd nog wel wat meer in balans zal komen en dat het dan wat makkelijker zal zijn .