Mijn band met Max gaat bergaf

Max is eigenlijk de perfecte hond: maakt nooit iets kapot, supergehoorzaam, doet geen vlieg kwaad...
Maar ik heb soms het gevoel dat ik een band met hem mis.
Ik ben degene die met hem wandelt, speelt, borstelt, agility doet, traint,...
Maar wanneer ik thuis kom, is hij veel minder blij dan wanneer mijn ouders thuiskomen. Dan is hij helemaal wild en blij en springt en blaft. Bij mij komt hij gewoon kwispelend naar mij toe.

Eergisteren ging ik naar een asiel en daar hebben we gewandeld met een labrador, echt een schat van een hond! Ik voelde meteen een klik, tijdens het wandelen kijkt hij de hele tijd naar je, en is echt helemaal gelukkig als je hem aait en masseert. Morgen gaan we weer, ik kijk er zo naar uit! (ik mag geen 2de hond, het is voor een vriendin )

Max heeft het soms ook moeilijk als ik hem kam, soms probeert hij dan te bijten , terwijl ik het echt voorzichtig doe. Daarnet moest ik zijn achterwerk wassen omdat hij diarree heeft gehad, uit het niets beet hij me (niet hard).
Hij lijkt geen oog voor mij te hebben, maar wel voor mijn ouders, terwijl zij niets ondernemen met hem. Ik zou zo graag een band met hem hebben die niemand anders heeft, omdat hij mijn eigen hond is.
Hij gedraagt zich soms zo zielig, terwijl hij zeker genoeg beweegt en genoeg eten en liefde krijgt (en helemaal gezond is).

Die labrador was zo vrolijk en hij was meteen gek op mij. Het voelde zo goed als ik hem kon geruststellen wanneer er een fietser passeerde.
Als Max bang is, komt hij nooit naar mij, maar altijd naar mijn ouders. Eerst dacht ik dat het was omdat ik hem te veel vertroetelde en te zacht was, maar als ik strenger ben en echt zelfvertrouwen uitstraal, dan komt er geen verandering.
Op de training zeiden ze ook al eens dat mijn band met Max klein is.

Iemand tips?

Het klinkt nu misschien alsof ik hem niet graag meer zie, maar uiteraard blijft hij mijn beste vriend en zou ik niet zonder hem kunnen

Erg lastig zo via het laptopschermpje om hierover wat te zeggen.

Maar ik denk dat hier verschillende factoren een rol spelen. Wie geeft bv Max eten?

Hoe consequent ben jij en zijn jouw ouders?

Een labrador en jouw hond kan je niet met elkaar vergelijken. Beiden karakters verschillen enorm.

Misschien helpt het als je er aan denkt dat een Sheltie niet te vergelijken is met de meeste Labradors.

Een Labrador is bijna beledigt als hij/ zij geen aandacht krijgt van ons mensen. En schenkt deze aandacht dan ook aan iedereen die dat aan hem/ haar geeft.

Deze Labrador  waar je het over hebt zit dan ook nog in de situatie dat die aandacht niet vanzelfsprekend is.

Een sheltie heeft een heel ander karakter.

Max weet dat jij er altijd bent en van jou alle aandacht krijgt, dus daar hoeft hij dan ook niet zo zijn best voor te doen toch.

Wat betreft het verschil in begroeten, dat herken ik wel. Penny wordt ook helemaal dol als ze bijv. mijn vriend ziet, en ik doe eigelijk het meest met haar. Maar... zij kan bijv. niet lekker slapen bij hem, ze is veel te druk en dol met hem in de buurt. Slapen doet ze weer wel bij mij. We kijken dus beide weleens jaloers naar elkaar van... "he, waarom doet ze dat alleen bij hem/haar?"

Het is gewoon een andere relatie denk ik. Jij traint hem, verzorgt hem, ook de minder leuke dingen. Je ouders hebben waarschijnlijk alleen de leuke dingen met hem gedaan, knuffelen, spelen etc. Het is denk ik een beetje vergelijkbaar met kinderen die oma, opa of tante zo leuk vinden en niet meer mee naar huis willen. Gek is dat niet, want ze worden daar vaak verwend.

Misschien probeer het eens los te laten dat Max naar je ouders wilt als hij bang is, of zo enthousiast begroet. Ik heb dat ook gedaan en ik zie nu zelf ook dat Penny mij echt wel in de gaten houdt en ik weet zeker dat Max dat ook bij jou doet. Ze let constant op me, en dat zie ik natuurlijk niet altijd.

Met borstelen, misschien kan je nog even googlen voor tips om het zo aangenaam mogelijk te maken. Blijf zeker van wat je aan het doen bent, laat Max zien dat hij je kan vertrouwen. Het komt vast en zeker goed!

Misschien ziet Max jou als degene bij wie hij allerlei dingen moet. Agility, trainen en dingen zoals borstelen maken dat je je hond opdrachten geeft en misschien ook corrigeert. Jouw ouders kent hij meer van bij de verwarming liggen en misschien zo nu en dan wat lekkers en er wordt verder niet veel van hem verwacht.

Ik denk ook dat het een karakterverschil is. Fedor kan ook het meisje van de bloemenwinkel begroeten alsof het een lang verloren vriendin is Net als een labrador, blije guppen, soms wat lomp. De shelties die ik heb gezien zijn wat meer introvert. Voorzichtiger.

je kan het anders gaan aanpakken, samen iets leuks doen, trainen met je hond , dat versterkt de band, niet alleen maar uitlaten, eten geven, en vriendelijk zijn.

wanneer je echt iets leuks met Max gaat doen, trainen , dan versterk je de band, en ik geloof er niet zo in hoor dat die band er niet is. je bent goed voor Max, dat tie het fijn vind als je ouders er zijn, logisch dat tie die graag begroet.

ik heb een goede band met Bamse, en als er bezoek komt is het net alsof ze die nog nimmer gezien heeft, dol enthousiast, niet denken dan dat de hond het bezoek aardiger vind dan jij, welnee, jij bent het voor je hond, vandaar ga trainen en doe samen iets, versterkt de band.

en wat de asiel hond betreft, die is gelukkig met je omdat jij hem even uit de sleur haalt, heel normaal dat tie dan tegen je opkijkt, maar heus Max is jouw beste vertrouwde vriend. niet vergeten hoor.

Hoe oud ben je? En ben je een jongen of een meisje?

Jamie (golden) ziet mijn man als de roedelleider in huis. Hij luistert beter naar hem en ontploft van blijdschap als mijn man thuiskomt. En dat terwijl ik hem opgevoed heb, hem meestal uitlaat en bijna altijd eten geef. 

En ik? Tja, hij heeft zich er bij neergelegd dat hij ook naar mij moet luisteren. 

Onze rottweiler is echt mijn hond. We hebben vanaf dag 1 een klik en voelen elkaar aan. Ze wil echt bij mij zijn en samen met mij iets doen. Zij luistert juist weer beter naar mij.

zoals wij mensen onze voorkeuren hebben, zullen ook honden die hebben..

Dubbel

Ik zie ook wel eens dat gijs heeeel blij is als mn vader weer thuis komt, maar dat komt denk ik omdat hij al de hele dag met mij is en ik "gewoon" ben

ik denk dat als jij 2 dagen weggaat hij bij jou nóg enthousiaster zal doen als je terugkomt

Misschien moet jij ook eens gekke dingen met hem doen, stoeien, over de grond rollen, etc

dingen die anders andere mensen altijd doen

Mijn ervaring is dat een hond met elk familie lid een aparte verstandhouding heeft.

Die is niet altijd te beoordelen als 'beter'....maar meer als 'anders'.

Jij bent jij en Max communiceert met jou zoals op dit moment tussen jou en hem past.

Vergis je nietg in die overdreven begroetingen... Honden bv die elkaar heel goed kennen doen niet zo druk hoor tegen elkaar als ze elkaar weer zien, meer een 'he, ben jij et ook weer' dat kan ook zomaar aangeven dat hij het gewoon bij jou niet zo nodig vindt, maar dat maakt de band niks minder.

Verder lees ik dat jij veel zorgtaken ook doet...borstelen bv is heel intensief contact maken, veel honden reageren daar op, soms afwijzend, wat kan helpen is de hond heel rustig van voor naar achter borstelen, dus beginnen bij zijn snoet al lijkt dat niet nodig en dan zijn borst, dan voorpoten, dan lijk, achterpoten en als laatste de staart. Veel honden vinden die opbouw prettiger. Wie weet helpt het.

Enne, ik had eens een hond die echt van mij was, ik heb jaren met hem getraind en alles gedaan, maar als we in het bos liepen en mijn partner en ik gingen even uit elkaar lopen.....liep tie achter mn man aan....

Daar doe je niks aan, honden zijn wie ze zijn en ze reageren op elk persoon weer anders.

Vond ik ook niet zo leuk, maar dat was wat hij koos.

Dusse....niet te krampachtig naar die 'band' kijken en zeker niet vergelijken, maar gewoon genieten van wat je met max onderneemt.

Wat betreft de labrador... Dat zegt toch niks zo'n wandeling, andere hond, een hond die je nog totaal niet kent, heeft niks met wat voor band te maken, die kan alleen maar over lange tijd groeien en duidelijk worden.

Maar ik weet wat je bedoeld hoor, maar probeer het toch een beetje los gelaten.

Jij en max hebben jullie eigen band met elkaar.

Kan het niet gewoon zo zijn dat Max gewoon veel respect voor jou heeft? Dat je dus eigenlijk zijn gedrag verkeerd opvat?

Als ik jouw verhaal zo lees, heeft hij meer respect voor jou en ziet hij jou meer als zijn 'leider'  dan jouw ouders. 

Wat jij van de labrador beschrijft, is wel iets dat typisch bij een labrador past. Wij hebben o.a. een labradoodle (zit labrador in) en een kruising sheltie. De karakters zijn totaal anders. Als je het zo ziet zou je ook denken dat de band met de labradoodle veel beter is. Maar de band is niet beter, hij is gewoon heel anders. 
Mijn kruising sheltie is heel stabiel in z'n gedrag en toont heel veel respect voor zijn echte baas. Hij zal alles voor zijn baas doen en blijft steeds in het gareel. Hij zal niet buiten z'n boekje gaan bij wijze van spreken. Als ik thuis kom zal hij nooit tegen me op springen en druk doen. Terwijl als we bij m'n ouders komen (die hij totaal niet serieus neemt) gaat hij helemaal uit z'n dak. 

Hij heeft lange haren met onderwol, kammen is heel gevoelig. Luca vind het ook niet fijn. Een keer een klit achter haar oor, toen hapte ze ook. Mijn oudste pers kammen gaat, mijn jongste vreet me op. 

Soms kam ik Luca alleen met een zachte borstel en geef voertjes zodat ze het niet heel vervelend gaat vinden.

Happen met wassen, misschien deden zn billen zeer. Dat was echt niet naar jou gericht.

Wat voor borstels gebruik je? Knip je de klitten er wel uit? Ik doe creme spoeling na het wassen of anti klit spray, zo kan je beter kammen.

Misschien omdat jij veel met hem werkt, dat hij het normaal vind dat je er bent. 

Bij je ouders, heeft hij misschien wat te bewijzen om ze zo uitgebreid te begroeten: zie mij, ik ben er ook.

Jullie band is er dat weet hij, bij je ouders is hij minder zeker daarom dit begroet ritueel.

Juist als je veel met elkaar werkt en doet, ken je elkaar zo goed, dan is die band er, hoef je niet meer steeds te bevestigen

Mijn man wordt soms heel boos op Luca als ze blaft, hard roepen. Luca komt daarna bij hem, likken om het goed te maken, kijkt enorm tegen hem op. Piept als hij thuis komt. Bij mij komt ze niet liggen, ze weet wat ze aan mij heeft, hoeft ze niet meer bevestigd te zien.

Een labrador slijmt bij iedereen, zelfs bij mensen met wie ze niets hebben. Ik vind dat een beejte leeg, het gaat niet op jou als persoon, maar de aandacht opzich.

Mijn hond komt alleen als ze iemand persoonlijk goed kent en aardig vind, vind ik veel oprechter. 

Om nou meteen over een lijk borsteken te beginnen 

over dat bijten bij kammen van de kont; bij veel honden, zeker als ze regelmatig springen, kan daar best wat spanning of spierpijn zitten. Ik heb een workshop gevolgd met massage technieken erbij en zij vertelde ook dat veel honden in eerste instantie weglopen bij de pijnlijke plekken maar dan, als ze keuze krijgen, toch weer terug komen en er van genieten. En dat het heel goed is voor de band tussen baas en hond.

Sorry, kwam iets tussen voor ik kon controleren... 

Is rot, maar je bent niet alleen. Je hebt een collieachtige, ik ook. Soms denk ik, wanneer ga je nu eens gewoon rennen, gek doen.... Ergens of tegen iemand aanlopen... Dat doen ze niet. Ik denk dat max je best graag ziet, maar het is een sheltie... En misschien ben je eerder het labrador type :)

Ik heb nog niet alles doorgelezen dus misschien is zoiets al gezegd, maar wb het begroeten, deed mijn eerste hond altijd heel overdreven enthousiast als mijn ex thuiskwam terwijl ik toch het meest met haar optrok en haar ook eten gaf, met haar op cursus ging e.d. Ik dacht dus altijd dat ze hem veel meer mocht dan mij, wat ook ok voor mij was hoor.

Later ben ik hier eens over na gaan denken, en achteraf denk ik er anders over, volgens mij reageerde ze juist bij hem heel overdreven omdat ze zich bij hem veel minder op haar gemak voelde dan bij mij. Ik was vertrouwd, we kenden elkaar door en door, voor mij hoefde ze niet zo'n theater te maken.

Dat Lola (mijn tweede hond) gewoon op haar kleed bleef liggen en alleen wat met het puntje van haar staart kwispelde als ik/wij binnenkwamen toen we haar al wat langer hadden, heb ik dan ook maar als groot compliment beschouwd.

Wb de labrador, ik denk dat die zo bij de meesten reageert en niet alleen bij jou? Het is nu eenmaal een heel ander type hond dan Max is.

Kim en Pip: Meestal geven mijn ouders hem eten, maar toch regelmatig ik. Ik ben strenger dan mijn ouders, geef hem geen eten van tafel. Mijn ouders laten meer toe en verwennen hem meer.

Het verschil tussen een labrador en een sheltie is inderdaad enorm, maar ik wist niet dat een labrador bij iedereen zo doet.
Max laat zich inderdaad enkel aaien door mensen die hij kent en vertrouwt, typisch het ras. Dat vind ik ook een mooie eigenschap, hun gerserveerdheid.
Het is fijn om te horen dat het begroeten kan zijn omdat hij mij gewoon is en weet dat het goed is. Zal proberen daar wat minder op te letten, net zoals het bang zijn.

Ik onderneem ook leuke dingen met hem, zoals wandelen, agility, denkspelletje, ravotten en rollebollen. Weet wat ik nog meer kan doen om de band te versterken?

Het zou inderdaad kunnen dat hij bij minder enthousiast is omdat hij meer moet. Mijn ouders strelen en geven lekkers. En bij mijn oma en opa is hij het enthousiastst , want zij geven eten van tafel (wat ze van mij niet mogen )

Lexie: ik ben 15jaar en een meisje Max kan het met vrouwen vaak beter vinden dan met mannen (behalve mannen die hij goed kent), geen idee waarom.

Het borstelen ga ik anders proberen aanpakken. Meer belonen tussendoor (op het einde krijgt hij sws iets) en van voor naar achter. Wat vooral moeilijk gaat, is het knippen van de haartjes tussen de poten ( fokker raadde dit aan, maar weet niet of het echt moet?) Nu weet ik dat dat erg gevoelig is, maar hij blijft zijn poot wegtrekken, hoe voorzichtig en zacht ik het ook doe. Ik heb 2 borstels:



hier lijken ze op

Ik gebruik de bovenste voor overal op zijn lichaam, de onderste enkel bij het zachte haan achter zijn oren omdat klitten er zo makkelijker uitgaan. Misschien slechte borstels voor een sheltie-vacht? Grote klitten knip ik er inderdaad uit. Hem wassen doen we enkel 1x in de zomer omdat ik las dat dit niet zo gezond is? Hij is bang van water dus een plezier doen we hem daar ook niet mee

Iedereen bedankt, ik ben er zeker wat mee!
Nu een denkspelletje spelen!
Al merk ik vaak dat hij dat stresserend vind... hij is heeel erg op voedsel gesteld en probeert wild de koekjes te pakken. Hij kwispelt ook niet, dus hoe maak ik het wat leuker? Hij is heel slim, dus hij zou het zeker rustig kunnen

Zou het niet kunnen, juist omdat jij alles met hem onderneemt en hij jou echt als baasje ziet, hij naar je ouders toekomt om alleen lekker vertroeteld te worden? Zij verwachten geen kunstjes of dingen van hem. Ik gok maar hoor :) 

Ja volgens mij springen labradors tegen iedereen op (letterlijk of niet) dus daar lijkt me ook een verschil ja ;) 

Ik denk niet dat het nodig is om de band te versterken hoor, volgens mij zit dat juist hartstikke goed, wat ik zo lees!!

" Ik heb nog niet alles doorgelezen dus misschien is zoiets al gezegd, maar wb het begroeten, deed mijn eerste hond altijd heel overdreven enthousiast als mijn ex thuiskwam terwijl ik toch het meest met haar optrok en haar ook eten gaf, met haar op cursus ging e.d. Ik dacht dus altijd dat ze hem veel meer mocht dan mij, wat ook ok voor mij was hoor.
Later ben ik hier eens over na gaan denken, en achteraf denk ik er anders over, volgens mij reageerde ze juist bij hem heel overdreven omdat ze zich bij hem veel minder op haar gemak voelde dan bij mij. Ik was vertrouwd, we kenden elkaar door en door, voor mij hoefde ze niet zo'n theater te maken.
Dat Lola (mijn tweede hond) gewoon op haar kleed bleef liggen en alleen wat met het puntje van haar staart kwispelde als ik/wij binnenkwamen toen we haar al wat langer hadden, heb ik dan ook maar als groot compliment beschouwd.
 
Wb de labrador, ik denk dat die zo bij de meesten reageert en niet alleen bij jou? Het is nu eenmaal een heel ander type hond dan Max is. "

Dobry

 Dat denk ik dus ook.

Knippen voetjes wilde ik ook, maar Luca vind het vreselijk, ik doe het niet. Als je af en toe de voetjes controleerd en na het buiten wandelen als het nat is, even een handdoek erover, hoef je het niet te knippen.

De borstels zijn verder goed. Je kan het beste haar weg halen en zo kleine plukjes te gelijk kammen. Hoe leg ik dat uit. Ik pak een plukje in mn hand en die kan ik begin bij de punt en dan naar de haar wortel. Doe niet in een keel hele Max, maar elke keer een klein stukje. Volgende dag een ander stukje. De huid is gevoelig en mijn collie is heel gevoelig, ik denk Max ook. Als je een klein stukje gesaan heb, even lekker buikje kriebelen.

Luca rolt graag in verrotte dieren, dan ga ik haar echt wassen, die stank gaat er niet uit. Wel zachte honden shampo en alleen de stink plekken. Wassen kan wel vaker, maar alleen als het echt nidig is. 

Je doet veel met Max, ik veel met Luca, maar niet alle dagen. Zaterdag gg en sport, (helaas op een dag) woensdag speuren, ongeveer 2 x per week, (wisselt) hersenwerk en elke dag wandelen en heel lang samen snuffelen. Soms even een wacht oefening, soms gaat de frisbee mee, maar heel vaak gewoon niets doen, behalve haar neus volgen. Samen opzoek naar muisjes, of over een tak springen, kijken naar de water vogels en gewoon samen genieten van elkaar. Dit is ook voor je zelf heel ontspannend. Soms gooi ik wat voertjes in het gras, vind ze leuk.

Niet elke dag  trainen, maar vooral genieten van elkaar.

met denk spelltjes, je hebt een leuke fb pagina: hersenwerk voor honden, staan veel leuke ideeen.

Hoe je er meer rust in kan krijgen: laat Max liggen, leg een werkje naast je, zeg Max blijf en geef hem een brokje en doe een brokje in de puzzel. Max nog een brokje en brokje in de puzzel. Zo ga je door tot er genoeg brokjes in de puzzel zijn. Zeg zoek en hij mag beginnen.

Zo wordt Max beloont voor het wachten en dan kan hij daarna lekker puzzelen. Als hij tussendoor opstaat, hou je hand voor hem en stuur hem met een vrokje even op zn plek

Mijn vorige hondje had veel stress en kon niet alleen zijn. Ik was rustig, consequent en probeerde vooral zoveel mogelijk ervoor te zorgen dat ze geen stress had en haar toch beetje proberen te leren zelf dingen op te lossen. Niet dat ik bewust afstand van dr hield, maar liet haar vooral in huis haar ding doen en was altijd blij dat ze lekker ging slapen.
Toen kreeg ik een relatie, zij was helemaal gek met Bambi, speelde met haar, propte dr vol met snoepjes en buiten liep ze altijd achter haar aan. Ik baalde daar van!
Tot dat het me duidelijk werd dat mijn ex juist heel slecht voor dr was. Als zij ging douchen... Stress! Piepen, rond lopen, hijgen. Als zij de deur uit ging, hetzelfde, of erger! Alleen maar bij de voordeur zitten janken. Helemaal hysterisch als zij weer thuis kwam. Bij mij kon dr net een kwispel van af. Toen ging de relatie over en Bambi had eindelijk weer rust!
Mijn hondje had dat zo nodig!
Dus het hoeft echt niet negatief te zijn!

Ik volg, want ik het het met mijn broer ook zoiets.

"  Dat denk ik dus ook. "

Suzanne en Luca

haha ja ik zag later dat het al eerder geschreven was

Maak je maar niet teveel zorgen hoor :-)

Ik vind het heel herkenbaar.  Ik zorg hier het meest dat hondje en poezen op tijd hun eten hebben, zo regelmatig mogelijk een wandeling of knuffel of spelen...  Maar op wie zijn ze het gekst ?  Op m'n vriend natuurlijk.  ;-)

Hij zorgt ook voor hen als ik niet kan, ... Wandelt en speelt met hen als hij ook maar even tijd heeft... Maar nietmet die regelmaat van mij.  En... Regelmaat blijkt voor sommige diertjes onmisbaar... maar ook saai... Ze nemen het aan als normaal.  Eigenlijk... en dat bedoel ik niet negatief hoor... maar eigenlijk behandelen ze je als hun vriendin en toeverlaat... maar ook als hun slaafje... Het is gewoon en normaal dat je al die dingen voor hen doet... 

Maar dat wilniet zeggen dat ze je kunnen missen hoor.  Als ik eens een hele dag weg ben, na m'n werk nog naar m'n moeder ofzo... dan zijn ze volgens m'n vriend heel anders... Letten op elk geluidje... en zijn dolblij als ze m'n auto horen stoppen.

Eigenlijk zijn ze een beetje zoals mensen... Iemand die altijd voor hen zorgt en voor hen klaarstaat... die vinden ze normaal... daar mogen ze zich ook op af reageren als ze zich niet echt lekker voelen...  Een minder bereikbaar iemand wordt hun ideaal... Die minder bereikbare kan prachtig zingen of ziet er fantastisch uit...

Meestal krijgt een mens niet de kans om eens een jaar bij met zo'n minder bereikbaar iemand samen te leven.  Anders zou hij vlug weten waar het het best is ;-)

En hondjes... Is het niet normaal dat een asielhond, die al zoveel moet missen zo blij, gelukkig en dankbaar is voor een wandelingetje... een knuffel...

Wees maar blij dat Max het meer dan normaal en soms zelfs vervelend en saai vindt... 't Komt omdat hij het voldoende van je krijgt ;-)

"  
haha ja ik zag later dat het al eerder geschreven was
 
  "

Dobry

 Is alleen maar mooi dat er meerdere zijn met het zelfde idee.

ik kees ook nooit alle berichten, reageer op ts. 

Ik denk echt dat dit speelt. Mijn eigen man en ik kennen elkaar zo goed, het zit ook goed. We hoefen dit niet meer te bevestigen. Als hij thuis komt ben ik uiteraard wel blij, maar het is ook zo gewoon dat hij er is. Denk dat het met een hond ook zo is. 

Heb niet alle reacties gelezen, maar ik wilde reageren op het geval van blijschap bij thuiskomst.

Luna is ook altijd veel blijer als wie dan ook binnenkomt dan bij mij. Mij komt ze begroeten, een aai halen en loopt zo achter me aan terug de kamer in. Mijn vriend of ouders die vliegt ze vpor de voeten werpt zich op de grond voor een uitgebreide kroelbeurt... Als ik met mijn vriend tegelijk binnenkomt ziet ze mij niet staan.. Dacht ik! Want ik ben er ook laatst op gaan letten maar stiekem schiet ze eerst naar mij en zodat ik hoi tegen haar zeg en haar heb aangeraakt gaat ze pas naar de ander... Daar blijft ze dan wel 30 min hangen en dan komt ze ook echt niet terug naar mij.. Maar ze zoekt altijd eerst even contact! En ik had haar afgelope week een nachtje bij mijn ouders gelaten, had late dienst en daarna meteen een vroege. Toen ik na mijn dienst haar kwam halen vloog ze ook op me af en liet mijn vriend helemaal links liggen! Super leuk om te zien. Net of ze dacht van ja maar hé mijn baasje heb ik nu ook moeten missen!

Kijk eens goed naar max. Hij weet misschien gewoon dat je ouders hem altijd wel kriebelen ect. En jij minder omdat je ook hele andere dingen met hem doet en niet alleen voor de knuffels wn kusjes bent. Luna weet bijv dat mijn vader altid speelt, ze pakt meteen haar complete speelgoedaanbod als ze hem ziet. Terwijl mijn zusje die niet veel met honden heeft nouwelijks begroet wordt. Stel dat max jou ouders ziet als knuffelmachines en jou als baasje, dan lijkt het misschien alsof ie liever bij je ouders zit maar is hij eigenlijk veel meer op jou gesteld, alleen valt het niet op. Probeer eens te letten op of hij contact maakt, en welke momenten/manier. Misschien zie je dan dat hij je toch zeker niet kan missen!

Voetjes zijn gevoelig. Ik heb het met S2 ook, pootjes inspecteren is niet hun hobby. Toen Spot ontstoken poten had en die 3x pd in de soda moesten was dat echt een drama. Er zat meer soda op mijn en de muren dan op hem. Ik heb het daarna even met rust gelaten en toen begonnen met aanraken in de volgorde die Goja beschrijft. Heel rustig opbouwen. Luisteren naar mijn hond als hij aanheeft dat hij iets niet prettig vindt. Dus bv gisteravond was ik aan het masseren en ineens zie ik die kop van Shadow omhoog gaan en verstoord naar mijn handen kijken. Ok, dat was dus een pijnlijk plekje. Dan stop ik, praat rustig tegen hem, kroel even rond de oren tot hij weer rustig ligt en probeer dan of ik lang wel weer in die buurt kan komen. Wil hij het weer niet of loopt hij weg, dan laat ik het even voor dat moment. Eergisteren liep Shad weg, gisteren bleef hij liggen en mocht ik wel verder werken.

Met nageltjes knippen bij Spot: als ik de tang pak en naar hem toe loop, lukt het me uiteindelijk wel maar wel met trek- en duwwerk. Als ik de tang naast me leg, hem bij me roep en eerst wat kroel, pootjes inspecteer en dan met hele rustige beweging een poot pak en de tang pak, kan ik de nagel zo knippen. De clou is ook om heel rustig te bewegen en kalmerend te praten. Het lastige is dat zo'n ongedurige hond die weg wil, bijna de reflex oproept om zelf ook te 'versnellen' en "het even te willen doen dan ben je er tenminste vanaf" en dat werkt enorm averechts.

Probeer je hond te lezen, vindt hij iets naar - en meestal uiten ze dat door verstrakken, kijken, je hand te likken of uiteindelijk te happen - geef ze dan even de ruimte en ga dan rustig verder om te kijken of je wel dat vertrouwen kan krijgen van hem. In een goede relatie moet je ook luisteren naar wat de wederpartij zegt. Dat hoeft niet zo te zijn dat je ook toegeeft, maar op zijn minst mag je erkennen "he, dit is lastig voor jou, laten we zoeken naar een manier dat het wel lukt"