"Hebben jullie dat niet voor elkaar over??"

Zelf zou ik ook nooit een huisdier opgeven voor een relatie.
Hoef ook niet gelukkig

Als jullie het een goede overeenkomst hebben maakt het toch niet uit wat een ander zegt.
Dus als ik het goed begrijp gaan jullie pas samen wonen als de katten gestorven zijn.
De katten zijn nu ongeveer 6 jaar. Reken er op dat katten met gemak 16 worden. ik zie zelfs 20 steeds vaker.
laat Cosmic aan de katten wennen.
Mocht het zo zijn dat Wispa eerder komt te overlijden zou je dus eerder kunnen samen wonen.
Als je je katten fobie onder controle hebt.

Hier zonden er nooit dieren weg gaan omdat een man dat wil dan gaat hij zelf maar lekker weg.
Mijn oma zegt jij gaat met een boer trouwen ! ( ze zou gelijk kunnen hebben )

Nee ook nooit

Ze dienen bij mij zelfs een beetje als extra "selectie" van een goede partner voor mij, want iemand die niet van dieren houdt is niets voor mij.

Ik begrijp jullie insteek 100% al was ik dus met mijn ex aan het proberen om het toch te doen werken tussen zijn kat en mijn hond (destijds maar 1). Dat werkte niet maar kort daarna zijn we om andere redenen toch uit elkaar gegaan, dus maakt het nu niet meer uit.

Meer nog: ik wil eigenlijk (tenzij ik heel fel van persoonlijkheid verander, of de fysiek niet meer heb) heel mijn leven honden (minstens 1) hebben, dus... toch heel belangrijke eigenschap denk ik en iets om rekening mee te houden.

Ik was net aan het zien in het topic van de herplaatsers en dan begrijp ik het steeds niet (tenzij het om een heel ernstige ziekte gaat), dat mensen plots niet meer voor hun hond kunnen zorgen en hem dan maar weg doen. Alsof het om een voorwerp met garantie gaat dat je na een tijdje terug kan brengen naar de winkel. Of verder verkopen aan iemand die het wel wil.

Die van mij blijven bij mij ongeacht wat er gebeurd. Ik zou niet kunnen leven met mijzelf als ik niet het beste baasje geweest zou zijn dat ik kan zijn (niet dat ik perfect ben, maar doe mijn best). En ik ben heel zeker dat als ik er plots niet meer zou zijn (je weet het nooit, ongelukken gebeuren) dat ze dan terecht kunnen bij mijn moeder, want die heeft haar hart ook verloren aan mijn hondjes (heeft zelf ook een hond, dus het zou dan wel heel druk worden bij haar).

Ik zou eerder een partner aan de deur zetten dan de hondjes in de steek laten en idd niet iedereen kan dat begrijpen.

Eventueel een huis met bepaalde ruimtes waar de hond mag komen en bepaalde ruimtes voor de kat? Of zorgen dat de katten altijd hoog kunnen zitten en de honden lager? Of bv bepaalde tijdstippen de hond binnen laten en later naar buiten?

Onze beagle (van mijn ouders) sliep vroeger ook (tenzij als het slecht weer was) buiten...

Hoewel dat voor mij dus geen oplossing zou zijn en ik kan dus begrijpen dat jij dat ook liever niet zou hebben

Nee nooit! Dan hij er maar uit in plaats van mijn hondjes

" Nee ook nooit

Ze dienen bij mij zelfs een beetje als extra "selectie" van een goede partner voor mij, want iemand die niet van dieren houdt is niets voor mij.

Ik begrijp jullie insteek 100% al was ik dus met mijn ex aan het proberen om het toch te doen werken tussen zijn kat en mijn hond (destijds maar 1). Dat werkte niet maar kort daarna zijn we om andere redenen toch uit elkaar gegaan, dus maakt het nu niet meer uit.

Meer nog: ik wil eigenlijk (tenzij ik heel fel van persoonlijkheid verander, of de fysiek niet meer heb) heel mijn leven honden (minstens 1) hebben, dus... toch heel belangrijke eigenschap denk ik en iets om rekening mee te houden.

Ik was net aan het zien in het topic van de herplaatsers en dan begrijp ik het steeds niet (tenzij het om een heel ernstige ziekte gaat), dat mensen plots niet meer voor hun hond kunnen zorgen en hem dan maar weg doen. Alsof het om een voorwerp met garantie gaat dat je na een tijdje terug kan brengen naar de winkel. Of verder verkopen aan iemand die het wel wil.

Die van mij blijven bij mij ongeacht wat er gebeurd. Ik zou niet kunnen leven met mijzelf als ik niet het beste baasje geweest zou zijn dat ik kan zijn (niet dat ik perfect ben, maar doe mijn best). En ik ben heel zeker dat als ik er plots niet meer zou zijn (je weet het nooit, ongelukken gebeuren) dat ze dan terecht kunnen bij mijn moeder, want die heeft haar hart ook verloren aan mijn hondjes (heeft zelf ook een hond, dus het zou dan wel heel druk worden bij haar).

Ik zou eerder een partner aan de deur zetten dan de hondjes in de steek laten en idd niet iedereen kan dat begrijpen.

Ik heb wel een vriendin met een kat en haar vriend heeft een hond, zij zijn gaan samen wonen en nu moet de hond steeds in de tuin blijven (is wel een Berner Sennen, dus kan gelukkig tegen wat koude tegen), maar dit zou ik ook niet over mijn hart krijgen In elk geval: dat was hun tussenoplossing omdat ze ook niet van elkaar wilden vragen om hun huisdier op te geven of omgekeerd. Eventueel een huis met bepaalde ruimtes waar de hond mag komen en bepaalde ruimtes voor de kat? Of zorgen dat de katten altijd hoog kunnen zitten en de honden lager? Of bv bepaalde tijdstippen de hond binnen laten en later naar buiten?

Onze beagle (van mijn ouders) sliep vroeger ook (tenzij als het slecht weer was) buiten...

Hoewel dat voor mij dus geen oplossing zou zijn en ik kan dus begrijpen dat jij dat ook liever niet zou hebben "

Angie, Jolie en Sooki

Dan kan je je hond nog beter herplaatsen dan hem buiten laten leven denk ik eigenlijk.. Voor hoe lang is die tussenoplossing van je vriendin?

Ja als ik mijn honden even meeneem gaat het ook zeker niet goed. Willem is compleet gestoord als hij katten ziet.toch is het anders als er katten wonen en ze elkaar constant zien. Uitzonderingen zullen er altijd zijn.

Maar niet geprobeerd........tja.

Misschien ben ik er wel te makkelijk in om ze toch met elkaar te confronteren.....

1 x is voldoende

Ik vind het toch wel grappig Pauline, dat je katten eerst al meubilair zag hahaha.

Ik had vroeger een kat die misschien nog wel belangrijker is geweest dan Balou. Hij heeft me door een verschrikkelijke jeugd heen geholpen...

Die band heb ik niet met de 3 katten die ik nu heb. Maar ik ben wel echt heel gek met ze en zou ze nooit weg willen doen! Gelukkig vind mijn partner vooral onze laatste aanwinst leuk haha.

Nou geloof ik zelf wel dat overal wel een oplossing voor is, maar dat zou in het begin zeker stressvol zijn en veel geduld en tijd vragen. Of Wispa en de katten er gelukkig van zouden worden weet ik niet... Blijft toch lastig.

Nou moet ik wel zeggen dat Balou ook moeilijkheden om zich te gedragen bij mijn ouders, daar zijn de katten zooo interessant en doet hij net alsof hij er nog nooit eentje heeft gezien. Dus samen leven met katten vind ik toch anders.

Iedereen lijkt het hier wel met elkaar eens, een dier is voor het leven en doe je nooit weg voor je grote liefde, je levenspartner... Maar wat als jou partner wel heel goed met de hond/kat gaat en jullie samen een kindje krijgen dat erg allergisch blijkt te zijn? Daar denk ik soms wel aan wat als wij later kinderen krijgen en die blijken allergisch?? Oh echt een nachtmerrie! Maar volgens mij kies ik dan toch voor het kind... 

Of is dit nu totaal off-topic en een gekke vergelijking? 

"  

Ik weet niet of het één beter is dan het ander en geen idee tot hoe lang dat de tussenoplossing is, die vriendin woont niet bij de deur.

De andere hondenvriendin en ik hebben wel laten horen dat we dat nooit zouden willen voor onze honden, maar uiteindelijk moet je toch een compromis maken of wachten met samenwonen zoals hierboven gezegd.

ps: ooit zo eens regelmatig afspraakjes gehad met iemand die niets tegen honden had, maar oh wee als er één op zijn parket kwam... was dus ook geen optie voor mij (hij had een groter huis dan ik + de periode dat je een lat relatie hebt moet je toch ook je hond kunnen meenemen... tenzij hij altijd naar mij komt ) Bij mijn vorige relatie mocht ze gelukkig mee, apprecieerde ik enorm. Uiteindelijk zijn ze een groot deel van mijn leven en helaas moet de toekomstige partner dat aanvaarden en het erbij nemen (totaal-pakketje ) "

Angie, Jolie en Sooki

Ja ik ben dan ook niet fel tegen herplaatsen. Als je een hond niet alles kan bieden wat hij nodig heeft, kan herplaatsen soms in mijn ogen een betere oplossing zijn en de hond houden juist egoistisch. En een aanhankelijk ras als een berner buiten laten leven in plaats van binnen bij het gezin... die keuze zou ik in ieder geval nooit maken. Een huis delen ok, maar 1 van de 2 diersoorten buitensluiten voor de ander kan eigenlijk niet in mijn ogen. Is ook niet tegen jou persoonlijk bedoeld verder hoor, ik vond het gewoon een rare keuze 

Dat is ook mijn grootste nachtmerrie!!!

Vind ik niet vreemd ,al zou ik zelf er alles aan proberen om de kat en hond te laten matchen zodat jullie met kat(ten)  en hon(den) samen kunnen leven ...

"  

Ik vind het ook vreemd laten we het daarop houden.

Aan de andere kant, als je je huisdier dan toch hebt kunnen opgeven (aan het asiel) voor je partner (hypothetisch) zou je dat dan die andere ook niet altijd verwijten als er eens iets mis gaat in de relatie... enfin, ik zou dan zoiets hebben van "ik heb zelfs mijn huisdier voor jou weg gedaan". (moest ik ooit zo gek zijn om dat te doen toch) "

Angie, Jolie en Sooki

Ja dat zal waarschijnlijk wel altijd blijven borrelen op de achtergrond, kan nooit gezond zijn voor je relatie. Naar een asiel is voor mij sowiese not done trouwens, maar dat even terzijde. En in de situatie van je vriendin zou ik toch hebben gekozen voor gescheiden laten leven, katten boven en hond beneden oid, op een appartement zou je al een groter probleem hebben.. En ik weet zelf ook niet wat ik zou doen in zo'n situatie hoor, want beide dierenliefhebber zijn maar dan van de verkeerde diersoort is al een wat lastigere situatie natuurlijk. Ik zou persoonlijk niet 10 jaar kunnen wachten om te gaan samenwonen, daar ben ik een te klef persoon voor haha maar ik heb gelukkig ook honden die goed met katten en alle andere dieren samen kunnen dus ik zou niet snel in die situatie komen. Echt respect voor mensen die op de manier die Pauline noemt hun relatie laten werken

Als je zelf echt bang bent voor de katten, zou ik t niet doen, mooi zo laten. Of je moet daar eerst aan willen werken, dat kan natuurlijk. Maar 3 katten is wel een overdaad als je er bang voor bent.

Neee dat moet maar niet. Weet je, dat soort dingen lossen zich vaak vanzelf wel op in de toekomst. Ik heb bijvoorbeeld heel lang naast mijn ex gewoond vanwege de kinderen. Dat soort opties kun je tzt ook nog eens bekijken.  Wonen jullie ver bij elkaar vandaan?

proficiat Roos!

Wat betreft niet gaan samenwonen....ja, logisch als je verhangen bent aan je dier. Is niet vreemd.

Maar ik zou toch ook wel iets voor mezelf willen -uiteindelijk denken alle dieren zo ;-)- en ik zou dan toch een oplossing proberen te bedenken.

Kan het niet, dan maar niet.

en wachten.......

Die keuze maak je zelf. Ik zou hetzelfde doen en dat is dat ik mijn hond nooit zou herplaatsen.

Hoe kom je aan zo een vreselijke poezenangst?

Dat je zijn woning niet eens in durft?

 Niet off-topic en ook een onderwerp waar ik vaak over nadenk. Ik ben zelf voor heel veel dingen allergisch(ook honden) dus voor mij ook zeker een onderwerp waar ik rekening mee zou moeten houden mocht ik besluiten een kindje te gaan proberen te krijgen. Voor mij is dit dus momenteel de reden dat ik hier niet voor kies. Toen we samen gingen wonen hebben we samen bewust gekozen om honden te nemen. Hadden we graag kinderen gehad, had ik hiermee gewacht tot de kids geboren waren.

Toch kan ik niet in de toekomst kijken, maar mocht ik over een x aantal jaar toch een enorme kinderwens krijgen zou ik er in ieder geval voor zorgen dat ik een waterdicht backup-plan heb (en is dit niet mogelijk moet ik mijn wens maar tijdelijk opschuiven). Hun hoeven niet de dupe te worden omdat ik graag al mijn wensen vervult zie en alles zou willen hebben (had ik daar maar eerder voor moeten kiezen vind ik). Ik heb naar Hayzel en Finn een belofte gedaan door hen te adopteren. Helemaal als ik naar Hayzel kijk (met haar verleden in Spanje) zou ik het echt niet over mijn hart verkrijgen haar weer te laten verhuizen, ze is veel te gehecht aan ons en dat zou gewoon niet eerlijk zijn.

Toch wel apart dat je aan je vriend vraagt om zijn (vroeger mishandelde) katten weg te doen. Begrijpen doe ik dat niet aangezien je zelf enorm veel van je eigen dieren houdt en het dan wel aan hem vraagt. Katten als (wegwerp???) meubilair te zien... als kattenliefhebster vind ik dat erg verdrietig. Zelf heb ik het idee dat het meer jouw probleem is dan Wispa's probleem. Honden (en andere dieren) reflecteren vaak problemen en angsten van hun baasjes. Het kan dan ook heel goed dat Wispa het ook van jouw overneemt. 

Waar komt die kattenangst (en haat, want je noemde jezelf in menig topic ook weleens kattenhaatster) vandaan dat je niet eens het huis van je vriend binnen durft te gaan? Een vriendin van mij was vroeger ook als de dood voor katten, maar eindigde later met 4 katten in huis waar ze dol op was. Afhankelijk van hoe diep de angst zit, kan je er eventueel aan werken. Als je dat wilt natuurlijk en of de wens om samen te wonen met je vriend groot genoeg is. Je zou eventueel eens op kittenbezoek kunnen gaan. Jonge kittens zijn goed om mee te beginnen. Wie weet verdwijnt je angst wel en ik heb zo'n gevoel dat Wispa daar ook baat bij zal hebben. Een angstig baasje bij katten, genoeg honden die dat overnemen! Succes en wie weet komt het goed later!

Misschien moet je je angsten overwinnen? Bij mijn vader lopen ook drie katte . Heerlijke beesten !

Ik heb 3,5 jaar voor de dierenbescherming gewerkt en verwilderde katten gesocialiseerd. Daarna 1,5 jaar in een dierenpension bij de katten (minder prikkels, bij de honden in de zomer ging niet) waar katten ook vaak nogal over de emmer waren vanwege hun situatie (vooral de langharige katten die iedere dag geborsteld moesten worden, HORROR). Oftewel, ik ken katten alleen als bange, gemene beesten die veel schade aan kunnen richten op meerdere manieren. Daarbij hadden mijn ouders vroeger een kat die niet bepaald leuk was, die mijn oma heel hard gebeten heeft en ook regelmatig de wieg in sprong. Uiteindelijk is hij herplaatst.

Daarna twee jaar een vriend gehad met katten, die midden in de nacht ineens op bed sprong met haar klauwen uit als je per ongeluk je grote teen bewoog. Ik schrok dan wakker, waarop mijn vriend wakker schrok, en ik de schuld kreeg want "zoiets doen zijn katten nooit". Ook het op mijn schoot gaan staan en dan de nageltjes uit drukken vind ik doodeng, ik heb ook een flinke naaldenfobie dus "prikjes" vind ik echt heel naar.

De schrik zit er dus goed in, bij mijn hele gezin, overigens. Iedereen bij ons is als de dood voor katten, zoals ik al eerder schreef, mijn zus durft zelfs niet naar haar huis als de kat van de buurman op de galerij zit. Ze belde mij dan altijd of ik met Punk de kat weg wilde komen jagen (zelf durf ik dat ook niet).

Dat Wispa het van mij overneemt, dat kan.. Maar Cosmic doet het niet, Luca overigens ook niet, en ook Punk ging prima met katten. Negen van de tien Podenco's jagen op alles wat los en vast zit, dus ik denk dat het de aard van het beestje is.

Mijn probleem met katten is inderdaad minstens zo groot als Wispa's probleem met katten.

nooit zou ik mijn hond wegdoen want ze is het laatste wat ik nog over heb een paar maanden geleden is mijn man gestorven en het was zijn wens om een hond te nemen

Ah, wat vervelend dat je zoveel nare ervaringen hebt met katten. Het zijn ook erg gevoelige diertjes en in mijn ogen makkeijk te "verpesten" door mensen. Daarom denk ik, als je eens bij hele jonge kittens gaat kijken, bij een fokker of misschien iemand van kenissen ofzo. Jonge dieren zijn natuurlijk altijd de onschuld zelve. Zeker als ze nog maar 5 weekjes zijn, dan zijn de nagels ook niet zo stevig nog en zijn ze nog op ontdekking. Ik denk dat een goede ervaring met katten al heel veel kan doen. Maar dat moet je wel willen natuurlijk. Je kan het wellicht eens overwegen, en vindt vriendlief waarschijnlijk ook helemaal het einde.