Wie red je, je hond of een vreemdeling?

Zou je trouwens niet strafbaar zijn in het geval dat je je hond redt en niet die mens?

" Zou je trouwens niet strafbaar zijn in het geval dat je je hond redt en niet die mens? "

Wilma en Dobby

Voor de wet.?

Het lijkt mij wel...

Zou het zelfde zijn als dat ik op een provinciale weg opeens moet kiezen tussen een losgebroken hond, en een tiener die op weg naar school is..

Ja, zonder 1 seconden na te hoeven denken, wordt dat in een reflex de fietsende tiener die ik zal ontwijken.

Met alle gevolgen voor de hond.? tja..

" Zou je trouwens niet strafbaar zijn in het geval dat je je hond redt en niet die mens? "

Wilma en Dobby

 Ik heb geen enkel idee.

Maar er mag zoveel niet volgens de wet .

Ja, je kunt wettelijk gezien zekers 'dood door schuld' op je bord krijgen.

"  
Dat is ook waar ik over struikel. Geen enkele vorm van "schuldgevoel". Bedoel waar je uiteindelijk ook voor kiest.... Het is hypothetisch. Maar het gemak waarmee het door sommigen gezegd wordt is bijna eng.
 
Maar goed, ik snap ook wel waarom dat soort types bijna alleen maar negatieve ervaringen hebben met "de mens". Zo maak je niet bepaald vrienden.
  "

Sammy & Faya

Ik heb zeker niet alleen maar negatieve ervaringen met de mens, maar op het moment dat ik alleen maar bevriend kan zijn door mijn grootste trouwe vriend (hond) te dumpen, hoef ik echt geen vrienden te zijn met dat mens.

Ik wilde graag met mijn vriend samen wonen, maar hij moest wel mijn liefde voor dieren respecteren, anders was er geen samenwonen geweest. Gelukkig is hij ook dol op dieren, maar het is hetzelfde princiepe.

The same roosje.

En nu ben ik pleitos, slapen .

Geeft niet ;)

Het ging mij erom dat iemand instinctief een ander zijn hond red en daarvoor een bekende "laat" sterven.

Als dat op die manier gebeurd, dan is het niet vreemd om een onbekend mens niet te redden, maar een bekende viervoeter wel.

Hoe dol ik op mijn honden ben maar eenmensenleven is mij dan meer waards ik red indien mogelijk de vreemdeling. sorry Lobke en Lodewijk.

" Zou je trouwens niet strafbaar zijn in het geval dat je je hond redt en niet die mens? "

Wilma en Dobby

Nee, niet als je die persoon niet over de rand geduwd hebt ;) Er zal wel een onderzoek komen.

Ach, Nederland kennende zal je er toch met een milde straf (wat je ook maar een straf kan noemen) vanaf komen. 

Je trekt het volledig uit z'n verband maar dat zal wel komen omdat ik een gevoelige snaar raak, je voelt je niet voor niets zo aangevallen.

Wat ik zeg is dat je niet bepaald vrienden maakt met gebrek aan empathie. Dan zal er nooit iemand voor je staan nee. Ongeacht je keuze. Ik kaffer je mening dus niet af ik zei zelf ook dat ik het oprecht niet weet. 

Om het om te draaien, misschien begrijp je het dan, is als ik zou zeggen sorry maar ik heb de vreemde gered wat kan mij jou hond nou schelen. Wat hier namelijk in deze 7 pagina's vaker terug komt is dat mensen het niet zoveel boeit als het een vreemde is maar die vreemde zal maar iemand zijn waar jij onwijs van houdt. Iemand zal het toch maar zo zonder berouw tegen je zeggen... Wat ik al zei dat wordt meteen een enkeltje hetzelfde ravijn.

Dat doet me denken... was er niet een vrouw een fikse straf opgelegd omdat ze eendjes op de weg probeerde te redden en haar auto in de berm had gezet en daar iemand tegenaan was gereden???

Op auto en snelwegen is het verboden te remmen/stoppen voor een dier. Geen idee hoe het dan moet als er plots een koe oversteekt..

Remmen is vaak ook een reflex.


Je auto in de berm mag toch wel in noodsituaties.. tja.. de een vind eentjes tot de categorie 'noodsituatie' behoren en de ander niet. De wet vind dus van niet.

Ja, ik ken genoeg mensen die zeggen, gewoon doorrijden. Alleen het lastige vind ik is .... hoe rijd je tegen een auto in de berm? Dat betekent dat die bestuurder ook niet echt oplette en zodanig van de weg afweek.

In deze situatie vond ik dan ook de hoge straf niet terecht.

Als ze nu echt keihard geremd had midden op de weg, oke, dat is gewoon levensgevaarlijk, maar er had net zo goed iemand kunnen staan die pech had in de berm.

"  
Gezond verstand heb je op dat moment echt niet meer. Een instinct wel en dat instinct houdt echt geen rekening met de onbekende dochter die je nog nooit gezien hebt "

Roosje

(Roosje; ik quote even jouw reactie, als voorbeeld, omdat jij het zo visueel beschrijft, mijn reactie is wel algemeen, dus niet specifiek naar jou toe.)

Ik denk dat je dat dan echt wel hebt als je de hulpvragende ogen ziet, menselijke ogen die appeleren aan jouw eigen mens-zijn.

Herkenbaarder dan een hond die al jaren bij je leeft en woont.

Een oerverband.....

Dat is essentiële verbondenheid, dat heeft niks met onvoorwaardelijke dierenliefde  te maken voor je eigen hond, dat is een nog groter gevoel, een verbondenheid van onze mensensoort.(overleven van de eigen soort, dus net wel, instinct)

We denken vaak dat we dat kwijt zijn door ons egocentrische gedrag, maar als de nood aan de man is.....dan denk ik toch dat we gaan voor de mens aan de andere kant.(ik toch)

even iets anders;

het is wel bijzonder treffend te lezen hoe we direct de situatie/vraagstelling gaan aanpassen; iets van vergoeilijking willen we wel , want een ander zomaar laten verzuipen kunnen we toch niet zomaar.

welke hond, je liefste hond, een kip, een kind, een eekhoorn, nog omstaanders erbij, een crimineel te redden.....

dat is allemaal 'nicht im frage', het gaat hier om het gedachte-experiment!

Niks meer, niks minder.

geen aanpassingen of 'wat-alsen'.

(en wees blij dat het een gedachte-experiment is)

Ligt zeer in de lijn om op een hondenforum te kiezen voor je hond bij deze vraag.

Zullen we deze vraag eens gaan stellen op een baby-forum?(hond of vreemde)

of op senioren.net?

of een forum van ouders van verongelukte kinderen?

of bij asielzoekers (en die mogen dan ook een hond hebben die hen heeft vergezeld tijdens de reis.....als die al meemocht of kon...)

 edit; heb een link gevonden naar een eerder gestelde vraag hier.

ethisch dilemma

Maar dan verander je de vraag zelf ook. Het is of jouw hond of een onbekend mens.

Als je het vraagt aan een persoon die niks met honden heeft is het hetzelfde als dat je tussen twee vreemdelingen moet kiezen.

http://filosofie.be/blog/over-de-ethiek-van-de-seculiere-samenleving/3518/utilitarisme/?print

Utilitarisme

Ik denk dus echt dat je uit instinct grijpt wat je grijpen kan of verstijft van angst/schrik.

Ik geef maar aan dat onze achtergrond het antwoord op de vraag kan kleuren in eerste! instantie.

Mijn mening is dat ons instinct, ons dan perfect vertelt wat we doen.

Dat gaat in fracties van seconden.

stel je gaat de vraag stellen bij een groep asielzoekers; mensen die dagdagelijks met overleven bezig zijn, die kunnen ook best een lievelingshond hebben, een maatje dat hen al door moeilijke tijden heeft heen geholpen (hoef ik niet verder uit te leggen, dat snappen we wel), en toch.....als het er voor hen op aan komt, meen ik dat die automatischer, voor het leven van een vreemde kiezen. Zij staan dichter bij de kern van het mens-zijn; overleven (van de soort in toto)

Volgens mij werd die vrouw die voor eendjes stopte vervolgd omdat ze op de linker rijbaan stopte. In een land waar mensen aan dezelfde kant rijden als wij. Dat is dus wel levensgevaarlijk.

 Heb eens een video gezien dat een man stopt voor een hond .. De hond sprong opgelucht in de wagen

Hoe je precies gaat reageren weet je niet van te voren.

Ik ben totaal onverwacht 2 jaar geleden in een zeer bedreigende situatie terecht gekomen.

Waarbij ik tegenover een zeer agressief mens stond die zowel mijn moeder als mijn hond bedreigde.

Ik weet nog niet waar mijn reactie precies vandaan is gekomen en de kracht daartoe maar dat kwam van heel diep en eigenlijk bleef het ijskoud van binnen en tegelijk stormde het.

Naar buiten toe was mn reactie zo koel dat deze persoon afdroop, en daarmee, zo bleek later, liep er een heel gevaarlijk mens bij ons weg. Gewoon omdat zijn agressie geen grip kreeg op mij.

Later, in 1 van de gesprekken die volgde met de recherche (het was werkelijk geen kleinigheidje) zeiden die ook dat je dat, zeker als ongetraind persoon, niet kan voorspellen, iets diep in je neemt het dan over en je bent dan instaat tot dingen die je ondenkbaar achtte. Maar dat kan ook bevriezen zijn, of hysterisch worden.

Dat weet je van te voren niet, ook al omdat je de hele situatie nooitnhad kunnen indenken.

Wat betreft de eendjes op de snelweg, als ik ze had kunnen redden zonder een enorm ongeluk te veroorzaken had ik dat gedaan, of de wet dat nu goed vindt of niet, maar sorry, dan komt er bij mij een stuk ratio, en dat gaat heel snel...achter me rijden tientallen tonnen staal met hoge snelheid, vol mensenlevens... En dus ging ik niet op mn remmen en de mensen om me heen ook niet.

Verder veroordeel ik niemand om wat ieder denkt wat hij zou doen.

Mocht er al ooit zoiets gebeuren dan zal ieder met zijn eigen beslissing moeten leven.

 Dan komt mijn vraag naar boven wat als jouw hond zich op de autostrade bevind ? Ga je dan alles dichtgooien op een drukke autostrade ?:D 

Ik bel dan 112 en zal me realiseren dat de kans dat de hond het overleeft nihil is.

En mn rest van me leven schuldig voelen dat het ooit heeft kunnen gebeuren.

Rare vraag is dit..je gaat dan doen wat verantwoord is, en dat probeer je tot het uiterste.

Maar ook daarin zijn grenzen.

Sorry als het antwoord je niet bevalt, ik hou vast niet genoeg van mijn honden in jouw ogen

 Sorry maar ik vind mijn vraag zo raar niet als je dit topic ( inclusief de openings post ) leest .. Dan vind je mijn vraag raar? Dat vind ik raar hihi

edit mijn vraag was geen aanval naar jouw toe was gewoon een open vraag .. Sorry als dit zo over kwam

we houden allemaal hier van onze honden, onze maatjes, de keuze die hier wordt gesteld is niet rieel, als het gebeurt, je handelt, kijk om je heen wat er gebeurt, als er leed om je heen gebeurt, hoevaak is het niet zo dat mensen de mobiel pakken en het staan filmen en niets doen ? helemaal niets ?

achteraf beseffen ze dat zelf niet, ze filmen het leed en hebben niets gedaan om te helpen.

de keuze die gemaakt moet worden in een paniek toestand wordt eigenlijk niet beseft om te maken, je handelt of je handelt niet.

zelf heb ik in mijn werk veel mee gemaakt, altijd gehandelt pas achteraf beseft van wow.

de keuze die men moet maken hond of vreemdeling, denk dat degene die het dichts bij je is dat je die de reikende hand geeft, en die je pakt, zonder na te denken, en de keuze niet even gaat maken van wie zal ik pakken want dan storten ze allebei naar beneden zonder dat je een helpende hand hebt aangereikt.

mensen in paniek verzetten veel achteraf bij jezelf denk je hoe is het mogelijk dat ik dat gedaan heb ?

en mensen die niets doen, alleen maar toekijken, ook die kan je niet veroordelen, panisch van wat gebeurt er. alleen de mensen die staan te filmen zonder een hand uit te steken, vraag ik me wel wat bij af.

gisterenmiddag, op de invoegstrook van de grote weg, een enorme grote wolk van vogels, die opsteeg voor mijn auto, kon niet uitwijken en ook niet stoppen, dacht die belanden op mijn auto, wat doe je ?

mijn ogen dicht gedaan, het was echt een enorme donkere wolk van honderden wie weet wel duizenden vogels die voor mijn auto opvloog.

geen een geraakt, wel wat langzame gereden, en achter me zag ik ook autoos die gas terug namen, stoppen was geen optie. wat als ik van te voren voor de keus gesteld zou worden ? doorrijden met alle gevolgen van dien of stoppen..... je handelt als het gebeurt, eerder niet.

Over de wet: ik weet wel dat bv artsen een wettelijke verplichting hebben om hulo te verlenen bij gewonde / zieke mensen. Inspanningsverplichting dus. Ik weet niet in hoeverre dat voor andere hulpverleners geldt. Daarbij geldt overigens wel dat dat niet ten koste van je eigen veiligheid hoeft te gaan. Ik denk dat het in het voorbeeld van TS wel een hele lastige juridische discussie zal worden of het redden van de medemens nu wel of niet ten koste van de eigen veiligheid zou zijn gegaan en of het überhaupt gelukt was. 

Het klopt dat je niet weet hoe je reageert in een noodsituatie. Dat kan je wel oefenen en dat is ook heel nuttig omdat er van dat oefenen wel iets overblijft in gevallen van stress. Dat oefenen kun je ook zelf doen in de vorm van visualiseren. 

Dat kan soms nuttig zijn. Mijn partner stond een keer in de file op de snelweg, middelste baan, 3-baans snelweg Utrecht-Amsterdam. File loste op en links en rechts van hem begon het verkeer weer te rijden maar hij trapte door zijn koppeling heen en kwam dus niet meer weg. Hij wilde noodnummer bellen maar in de stress van het moment kon hij er niet meer opkomen. Ipv 112 belde hij 0800-112. Stom he? Gelukkig stopte er rechts van hem een vrachtwagen en achter hem wist een andere auto ook te stoppen en zij hebben hem naar de vluchtstrook geduwd. Die mensen hebben met hun koele verstand wel een verschrikkelijk ongeluk kunnen voorkomen. Vooral die vrachtwagenchauffeur heeft heel goed de situatie ingeschat en ook mijn partner het voordeel van de twijfel gegeven dat hij echt niet weg kon en niet even zat te slapen of met telefoon te klooien. Daarna heb ik dus echt droog geoefend met noodnummers bellen ed. 

In de bergen is het geen wet maar wel een soort mores dat als je samen onderweg bent je ook verantwoordelijk bent voor elkaars veiligheid. Zelfs al ken je elkaar niet. Meer ervaren mensen passen op minder ervaren mensen. Zo liepen wij een keer een route waar nog veel meer sneeuw lag dan gewoonlijk, een andere man liep diezelfde route maar had minder materialen bij zich die je daarvoor nodig hebt. Toen zijn we maar samen op gelopen zodat wij - als hij in de problemen kwam - in ieder geval hulp in konden schakelen. UIteindleijk ben ik toen uitgegleden op een pad en van een sneeuwhelling af gaan glijden. Ik had het nog nooit in de praktijk hoeven doen maar ik wist wel wat ik moest doen om te stoppen en had dat vaa gevisualiseerd (op je buik draaien, pikkel in de sneeuw rammen en zo remmen). Dat lukte toen ook prima en ik kwam op tijd tot stilstand. Pas daarna kwam de bibbers en tranen....

Maar juist omdat je niet goed weet wat je in een moment van stress doet, is het denk ik ook heel lastig om wettelijk daar iemand voor te veroordelen - zou trouwens ook een slechte motivatie zijn om het juiste te doen vind ik persoonlijk - maar afhankelijk van iemands ervaringen en beroep zou daar wel eens verschillende tegenaan gekeken kunnen worden.

((nog een beetje een zielige anekdote: twee vrienden van mijn op de racefiets, steekt mamma met kleine eendjes over. Zij remmen, klatsen tegen de grond en 1 eendje zit geschrokken onder hun fiets. Mamma was gewoon doorgelopen. Zij achter de mamma eend aan met de kleine, maar mams zat inmiddels in het water. Kleintje in het water maar denk maar niet dat mams ervoor terug kwam, die zwom gewoon door.... sta je daar met al je goede bedoelingen)))

"
en mensen die niets doen, alleen maar toekijken, ook die kan je niet veroordelen, panisch van wat gebeurt er. alleen de mensen die staan te filmen zonder een hand uit te steken, vraag ik me wel wat bij af. "

willemijn, baasje van bamse .

Filmen werk "de-realiserend" zoals dat zo mooi heet. Omdat je het door een lens of op een schermpje ziet, lijkt het niet echt. Zo kunnen ook oorlogsfotografen hun werk doen: ze zien het wel maar ze plaatsen zichzelf door het filmen als het ware buiten de situatie. 

Als kind fietste ik naar school op een 60km weg. Er liep een jong eendje op de weg. Er den derde een vrachtwagen ons tegen moet. Zonder na te denken gooide ik mijn fiets opzij en redde het eendje. De vrachtwagen reed door en pas achteraf besefte ik wat er had kunnen gebeuren.

Zowel ik als het eendje mankeerden niets.

Nog altijd betrap ik mezelf dat ik zonder na te denken kei hard rem voor dieren (en mensen) of dat ik ze probeer te ontwijken.

1x kwam een rat uit het niets onder mijn wielen. Ik heb werkelijk zitten huilen in die auto, ben terug gereden en heb mijn vriend het beestje layen controleren op ademhaling. Het beestje was dood. Ik heb mijn vriend hem in de berm laten leggen omdat ik de gedachte van nog meer autos over het beestje niet kon verdragen.

Ook reed voor mijn ogen iemand een eend aan. Die auto reed door. Ik stopte. De eend had enkel een gebroken pootje. Ik ben er op de weg bij gaan zitten en heb de dieren ambu gebeld. Pas toen zij het eendje ophaalde ben ik naar huis gegaan. Thuis besefte ik me dat ik het ijs in mijn auto weg kon gooien ;)