Narcose en het wakker worden

Ik zag dat bij sommige klinieken het baasje aanwezig mag zijn bij het in slaap vallen van de hond bij narcose. Maar hoe zit het met het wakker worden? Dat lijkt me best beangstigend voor een hond, wakker worden met misschien pijn of een raar gevoel en dan is je baasje ook nog eens nergens te bekennen. Kan een hond daar angstig van worden of iets aan over houden? Heeft iemand weleens gevraagd of die aanwezig mocht zijn als de operatie of ingreep voltooid was en de hond wakker begint te worden? Meestal wordt de baas pas gebeld als de hond wakker is, geloof ik.

Ik ben namelijk alvast een beetje aan het inlezen over sterilisatie van de hond, maar uiteraard zal ik dit ook vragen aan de kliniek van mijn keuze als de tijd daar is, maar ik wilde graag alvast wat ervaringen van anderen horen.

Je krijgt vaak een telefoontje als de operatie klaar is, een hond is dan vaak nog zo slaperig dat die niet door heeft waar ie is geloof ik..Is de hond voldoende bij kennis en is alles voor de rest in orde dan word je gebeld en mag je komen. En dan is de hond vaak nog erg slaperig hoor, dus die merkt dan even dat je er bent en is blij om vervolgens weer verder te slapen. Ik denk niet dat die bewust in paniek meemaken dat ze niet thuis zijn.

Bij onze eerste hond wist de dierenarts dat die zo'n angst had voor de dierenarts, dat ze in de wachtkamer in slaap werd gebracht, met ons erbij. Dat minderde de angst. Bij het wakker worden mochten we niet bij zijn, want ze willen ze vaak nog een tijdje in de gaten houden voor ze ze laten gaan.

Daarentegen toen Dobby een ongelukje had gehad en dus een "spoed" operatie/hechtingen moest, was ik er bij alletwee bij. Ik ging gewoon niet naar huis en heb daar een half uurtje ofzo zitten wachten. Zodra Dobby wakker werd, ging hij paniek huilen en werd ik acuut geroepen.

Het is denk ik ook een kwestie van je hond kennen en overleggen.

In normale gevallen is het misschien niet nodig, maar voor andere honden wel. Dan kunnen ze je bijvoorbeeld als eerste inplannen zodat er geen vertragingen zijn.

" Je krijgt vaak een telefoontje als de operatie klaar is, een hond is dan vaak nog zo slaperig dat die niet door heeft waar ie is geloof ik..Is de hond voldoende bij kennis en is alles voor de rest in orde dan word je gebeld en mag je komen. En dan is de hond vaak nog erg slaperig hoor, dus die merkt dan even dat je er bent en is blij om vervolgens weer verder te slapen. Ik denk niet dat die bewust in paniek meemaken dat ze niet thuis zijn. "

Caitlin & Bijou †

 Aston was behoorlijk bang hoor. Grommen en alles.

Bij Boefie mochten we zowel bij het onder narcose brengen, als bij het ontwaken zijn. Ik vond dit erg fijn!
In theorie mocht ik ook bij de operatie aanwezig zijn,maar dit raadde ze ten zeerste af.
Uiteraard heb ik het ook niet gedaan. Lijkt me geen prettig gezicht......

Ik weet niet beter dan dat je er in wachtkamer bij mag zijn totdat je hond onder zeil is. Bij mijn vorige hond ging dat heel moeilijk. Als ik haar op kwam halen had ik een auto en iemand die haar kon tillen nodig. Die was zo versuft dat ze niet eens kon staan.   

Sterilisatie Spikkel had ik me ook zo voorgesteld. Dekentje van thuis meegenomen als troost. Ze is op schoot in slaap gevallen waarna de dierenarts met haar naar de OK is gegaan. Ik ben naar huis gegaan en mocht haar om 12 uur ophalen. Die liep doodleuk rond in de praktijk met dat dekentje over haar rug. Voor de zekerheid gevraagd of ze wel gesteriliseerd was. Dat was allemaal prima gegaan. Ze was heel snel uit de narcose en wilde uit haar hok. Ik vond wel heel lief dat ze daar rond mocht lopen.      

Ik denk dat je wel afspraken kan maken zoals je het zelf graag wil, of het beste is voor de hond?

Toen Lola een operatie nodig had, heb ik haar zelf een prikje gegeven in een wachtkamer van de dierenarts (waar verder niemand was) omdat ze zich niet liet benaderen door de da of assistente. We hadden toen ook afgesproken om haar nog onder narcose (als ze aan het bijkomen was zijn we meteen vertrokken) mee naar huis te nemen zodat ze daar wakker werd.

Bij de twee keer dat Santa onder narcose is gebracht mochten we erbij zijn. Vond ik persoonlijk niet zo fijn, maar goed, voor Santa is het wel prettiger. Bij het ontwaken zijn wel er niet bij geweest, is ook niet ter sprake gekomen en wij hebben er niet om gevraagd.

Het wakker worden is zonder baasje, omdat er bij het wakker worden nog best wat fout kan gaan. Daarom word je als baasje pas gebeld als je hond goed wakker is en klaar is om naar huis te gaan. 

Daar heb ik eigenlijk nooit zo over na gedacht. 

Toen ik Jamie ging halen, hoorde ik haar al piepen, ahh, ze was zo blij toen ze mij zag. 

Toen ik Teun ging halen keek 'ie mij niet eens aan, hij was echt beledigd of zo, totaal niet blij om mij te zien haha. 

Het is maar eventjes, denk dat het allemaal wel mee valt hoe ze het ervaren. Hier hebben ze er in ieder geval niks aan over gehouden. Ze waren ook niet extreem bang of zo toen ik ze ging halen. 

 Verschilt ook erg per hond natuurlijk.

Mijn Luna is pas laparoscopisch gesteriliseerd..mijn dochter en ik mochten erbij blijven tot dat ze in slaap zou vallen...ze wilden in haar pootje injectie geven..zijn ze sneller "slapend" maar dit liet Luna niet toe..ook niet met een assistente erbij..toen in haar bil..duurt het langer..kan ze ook iets meer misselijk worden werd ons verteld..ze liep nog even op de grond..ging op mijn voeten liggen..en toen heb ik haar opgetild en en lekker geknuffeld tot ze helemaal "onder zeil was"...toen zijn wij weggegaan. Werden inderdaad gebeld toen ze weer bij kwam in een hok..had ook een kleedje daargelaten een een speeltje..ze lag op dat kleedje met speeltje naast haar..en was nog goed versuft toen we haar kwamen halen. Had een rompertje aan..nog open achterkant voor haar eerste plasje na narcose..maar het rompertje leek zo strak..dit een dag aangekeken..maar ze werd zelfs grommerig en soms bijterig als we dat rompertje vast wilde maken..dus wij terug..bleek ze een kattenromper xxs aan te hebben i.p.v. s voor Maltezer..zo zielig..daarna gekozen voor een kap..ook niet alles maar nu knapte ze wel snel op. Luna is toch wel 4/5 dagen niet in haar hummetje geweest..erg zielig.maar nu weer volop in beweging en is weer het vrolijke hondje. Dus een tip..let wel op de maat van het rompertje....denk toch haar herstel belemmerd. 

Bij het verwijderen van een gezwelletje mocht ik zowel bij het in slaap doen als het ontwaken bij mijn hond zijn.

Hij lag in een hok bij de DA en ik zat er gewoon naast.

Bij zijn nek operatie mocht ik enkel bij het in slaap doen bij mijn hond zijn.

Ik mocht dat s middags bellen hoe de operatie geweest was en ik mocht hem dan pas de dag erna gaan ophalen. Bezoeken mocht ik ook ni en begreep het standpunt volledig... Ik zou mijn hond blij maken met een dode mus en hem weer moeten achter laten.

Toen Max geholpen werd mocht ik wel mee naar binnen om hem in slaap te brengen. Hij viel in slaap in mijn armen en dat ging allemaal makkelijk en snel.. We mochten er niet bij zijn toen hij wakker werd, maar hij vond het wel zo eng dat hij de hele kennel had ondergeplast en zo'n kabaal maakte dat de dieren in de spreekkamers en wachtkamer helemaal kriegel werden van hem... Zelfs door de telefoon kon ik hem horen gillen... We mochten hem dan ook 4uur eerder op halen dan de bedoeling..

Later wou hij eigenlijk de spreekkamers niet meer in, maar nu (1,5 jaar later) loopt hij wel normaal mee naar binnen met een klein beetje tegendruk... Het gaat steeds beter. Gelukkig zijn de DA bezoekjes nu allemaal positief (koekjes, wegen, koekjes.... )

Bij Bamse ben ik overal bij geweest, bij inslapen en uitslapen.

een keer ben ik naar huis gemoeten, om vier uur smiddags kwamen ze me vertellen dat het nog wel even kon duren en ze de nacht daar moest blijven, drie uur naar huis gereden was thuis en ze belde me op dat ze klaar waren met de operatie, ja dan kan je er niet bij zijn, maar alle verdere operaties ben ik er bij gebleven, bij inslapen en uitslapen.

ligt een beetje aan de kliniek, in utrecht geen punt, en ook niet in steenwijk , ook niet in klijndijk, praat erover dat je dat graag wilt.

In sommige gevallen mochten de eigenaren bij het wakker worden zijn. Maar de ervaring leert dat veel honden juist rustiger wakker worden als de eigenaar er niet bij is. Veel eigenaren zijn bezorgd ed. en dat voelen die honden heel goed aan, waardoor ze heel onrustig worden.
Er zijn altijd uitzonderingen, maar ik heb persoonlijk meegemaakt dat dieren waarvan de eigenaar zegt dat ze heel bang zijn ed. en zelfs een eigen knuffel of deken meekrijgen, dat juist die dieren heel rustig wakker worden en zodra de baas er weer is, angstiger worden.

Faya is twee keer geopereerd en twee keer ging het hetzelfde. Erbij als ze onder zeil ging en pas ophalen als ze redelijk wakker is.

Spuit ook meteen in d'r bil. Ik wil niet dat er moeilijk wordt gedaan met haar, gewoon zo snel mogelijk slapen.

Ik denk persoonlijk dat een operatie nooit leuk is en dat je het ook niet makkelijk kan maken. Faya flipt al als ik weg loop zonder haar dus nee alleen wakker worden vind ze vast ook niets. Maar ze zijn zo slaperig dus hoeveel ze er nu daadwerkelijk van mee krijgen? De laatste keer moest ze in een hokje liggen in plaats van in een lege ruimte en toen sprong ze me wel echt tegemoet. Om vervolgens weer bijna in slaap te vallen. Ze kunnen wel wat hebben hoor haha.

Spuit in de bil duurt veel langer voordat ze slapen dan direct in het bloedvat. In de bil doet ook meer zeer, omdat de vloeistof prikt als het buiten het bloedvat komt.

Klopt maar met sommige honden moet je niet moeilijk doen. Pootje scheren, vat zoeken, raak prikken... Dat is ze gewoon de tijd geven om chagrijnig te worden en te bijten. 

Tafel op, spuit erin, tafel af. Iets meer pijn en iets langer de tijd nodig om volledig weg te zijn of een hoop stress. Bedoel dan moet ik gaan brullen, moeten er mensen bijkomen om die hond vast te klemmen... Allemaal narigheid.

Het gedoe daarmee valt reuze mee gelukkig. En het pootje wordt niet geschoren, anders zou het wel vaak gedoe worden.

Ik heb het gevraagd toen Mellow voor d'r gebit moest, maar ze hadden meerdere operaties staan die dag, dus ze wisten niet precies hoe het qua tijd zou lopen.

Ben wel meegelopen naar de kennel, vond ze wel even raar, liet 1 blaf horen en toen was ze stil.

Gebeld toen ze wakker was en later nogmaals toen ik haar mocht ophalen.

Ze was zó blij, maar ik zag ook dat ze zich toch niet goed voelde. Normaal breekt ze bijna doormidden van blijdschap, nu was ze wat terughoudend.

Thuis was ze heel zielig, had duidelijk pijn, kwam ook niet op de bank en was de rest van de dag niet veel waard. Pas 's avonds was ze weer een beetje zichzelf.

Toen ze was gesteriliseerd wilde ze vanuit het kenneltje niet meelopen, dus ik werd erbij geroepen. Hoorde haar heel verdrietig huilen, ze liep ook heel wankel.

Maar goed, een half uur later wilde ze alweer enthousiast achter blaadjes aanrennen...