Schuldig voelen door lichamelijke onmacht...

Hi iedereen,

Ik weet niet of jullie mij nog herinneren, ik ben een tijdje uit de running geweest vanwege zwangerschap en bevalling. Mijn kleintje is nu 5 maanden oud en ik begin weer wat tijd te krijgen voor andere dingen (dan, kleintje, honden, paard, huishouden) :P

Ik wil jullie graag om advies vragen. Omdat mijn bevalling zeg maar gerust ronduit gecompliceerd was en ik dagelijks nog de nasleep ervan voel (nu nog na 5 maanden) kamp ik met schuldgevoelens naar mijn honden toe. 

Het gaat allemaal heel goed onderling, ze hebben de kleine geaccepteerd als 'die hoort er nu ook bij', en ik ben daar zo ontzettend blij mee!

Prachtig gezicht toch :D 

Waar ik nu tegenaanloop is dus mijn lichamelijke ongemakken, ik heb nog steeds veel pijn en heel weinig energie. Ik kan dus gewoon niet zoveel meer met de honden wandelen, simpelweg omdat ik het lichamelijk niet op kan brengen. Ik doe wel wat meer met ze qua geestelijke uitdaging, zoals eten in dozen verstoppen ed. maar echt lekker lopen (in duin) kan ik alleen op dagen dat ik me redelijk voel. Soms gebeurt dit 3 keer in de week, soms 1x maar een heel verschil met voor mijn zwangerschap, toen ik dagelijks minimaal 2,5 uur met ze liep en lekker aan het trainen/spelen was met ze.

Ook qua aandacht is gewoon heel pittig, als ik mijn handen vrij heb komen ze natuurlijk wel bij me zitten/liggen voor een aai, maar ik ben zo uitgeblust dat energie voor trainen of spelen er nauwelijks is. 

Mijn vriend is helaas ook flink ziek, die kan ook niet ver lopen met ze of wat dan ook. Hulp van buitenaf is er niet, want de meeste mensen in mijn omgeving zien het probleem niet, 'de honden worden toch gewoon uitgelaten, ik snap niet dat je zo zit te miepen'. Uitlaatservice is ook niet echt een oplossing, mijn jongste Jack is een eind gekomen qua hondagressie, maar aan de riem of in een kleine ruimte is het nog niet wat het wezen moet. Plus luiers kosten een hoop geld :P dus financieel is een hondenuitlaatservice ook geen optie. Een vriendin van mij komt de jongste Jack weleens ophalen om een eind te gaan hardlopen, maar dit is niet structureel, eerder eens in de maand (toch ben ik daar erg blij mee ;)). 

Wie heeft zoiets meegemaakt en heeft tips voor mij hoe hier het beste mee om te gaan? Heb ik nog andere opties over het hoofd gezien?

Geef je nog borstvoeding? Want dan vreet natuurlijk ook energie!
Ik herken het wel. Ik liep achter de wandelwagen als een zombie terwijl pas bevallen moeders mij fit en fris voorbij staken
Hier ook een complexe bevalling.
Misschien ook even opletten voor een postnatale depressie??

Begin met dat schuldgevoel los te laten. Ten eerste hebben je hondjes over aandacht niet te klagen, je bent er altijd voor ze. En verder kun je de boel niet dwingen, 9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren zei mijn huisarts altijd, en dat is ook zo.

En ze gaan niet dood van een tijdje wat minder wandelen hoor. Ze leren er nu iets anders bij, rekening houden met een klein kind, das ook hard werken.

Geniet lekker van alles, dat lopen is geen must, dat komt wel weer. Als je je lichaam wel de kans geeft om weer bij te komen, niet forceren hoor, daar heeft niemand wat aan.

Gefeliciteerd met je kleintje, wat een lieffie!

Dank voor jullie reacties! 

@Sammy, nee ik geef geen borstvoeding, dit kwam niet op gang, ik had ruim 3 liter bloed verloren. Ok, dus ik ben niet de enige "gelukkig" :P

Ja idd ik ben al doorverwezen naar de psycholoog omdat ze lichamelijk niks kunnen vinden.

@Helge, ik weet het, maar vind het gewoon sneu. Ik merk ook dat Lizzy haar pootje weer slechter gaat, vanwege losse knieschijf, is met bespiering heel goed te houden, maar nu ze minder loopt wordt haar bespiering ook minder dus krijgt ze weer meer last...

En idd misschien gun ik mezelf de rust ook niet. 

Jaa het is idd echt een lieffie :)

Nog iemand tips?

Je schuldig voelen is volgens mij moeders eigen. Je kunt je echt overal schuldig over gaan voelen als je net een kleine hebt. Ik deed dat tenminste altijd wel.

Daarnaast ben je ook lichamelijk nog aan het herstellen. Dit kost heel veel tijd, helemaal als je jezelf daarin geen tijd gunt.

Mijn ervaring met onze (toen nog) honden, is dat ze zelf ook heel erg bezig zijn met het wennen aan de nieuwe situatie. Ook zij hebben tijd nodig. Ook het wandelen naast de kinderwagen is een hele nieuwe uitdaging. En wat ik zo lees, komen ze niets aan aandacht te kort. Ze krijgen nog net zo veel liefde als voor de geboorte van jullie wondertje.

En ja, je loopt nu wat minder. Maar dat compenseer je ook weer. En als je straks weer helemaal herstelt bent, kan de kleine lekker mee in een draagzak of doek naar de duinen.

Maar ik zou zeker beginnen met stoppen van je schuldig voelen.

Bekijk het liever van de positieve kant. Iedere dag dat je je goed voelt is er 1 op weg naar volledig herstel. Zorg alleen wel dat je niet te veel van jezelf vraagt op de goede dagen

je leven is een beetje op zijn kop gezet door de geboorte van je kleine, eer je weer de ..oude..bent gaan er vele maanden aan je voorbij.

schuldig voelen ? waarom ? je bent er toch voor je hondjes ? omdat er niet te veel wordt gewandeld met ze ? is toch niet zo heel erg, ze krijgen zeker weten thuis alle aandacht, betrek ze bij de kleine , ook de honden vinden deze aandacht prachtig.

neem ze mee als je je daar toe in staat acht, al is het maar een x per dag, uitlaten, misschien een plasplekje dichtbij ? zodat ze toch hun nodige behoeftes moeten doen ?

wanneer jij vol stres gaat zitten en je schuldig blijft voelen en denken dat je honden wat te kort komen, niet doen, het er zijn voor je honden is al genoeg. zij vinden het gezellig als je lekker op de bank gaat zitten met ze , kleintje erbij, en een wandeling met zijn allen, kleintje in de kinderwagen en jij erop uit, al is het maar een half uurtje.

jij bent thuis voor ze. en heus je beter voelen komt echt wel weer.

Waar woon je? Dit zal geen structurele oplossing zijn, maar misschien woont er wel toevallig een HP'er in de buurt die er af en toe 1 mee kan nemen voor een leuke wandeling?

Misschien kan je op een website kijken waar oppassers zich aanbieden? Het klinkt misschien niet prettig, zomaar een vreemde, maar je kan natuurlijk altijd eerst gezellig kennismaken en een paar keer meelopen als het kan, om te zien hoe iemand met de beestjes omgaat. Als het niet goedvoelt, dan zoek je gewoon weer verder.

Het hoeft niet duur te zijn, want er zitten vaak ook mensen bij die gewoon een wandelmaatje willen, of even de dagelijkse sleur doorbreken door middel van een oppashond.

Je schrijft dat het alweer wat beter met je gaat en het is ook niet dat je helemaal niets met ze onderneemt. Zo'n  periode dat het even anders gaat  "wordt je echt wel door ze vergeven"

Is (rustig) fietsen een optie voor jou? En dan de honden telkens apart eens meenemen, zeker die ene die de spieren zo nodig heeft? 

Allereerst, sterkte met het herstel. Niet gek dat je nu nog moe bent, want dit is een behoorlijk aanslag op je gestel geweest als ik het zo lees.

ik heb dit niet mee gemaakt, wel periodes gehad dat door omstandigheden de honden tekort kwamen in mijn ogen. Wat ik wel gemerkt heb is dat de valkuil vam schuldig voelen ervoor zorgt  dat je bijna niet meer kan zien wat er wel goed gaat. Probeer ook jezelf positief op te voedem: beloon jezelf met een denkbeeldig schouderklopje voor alles dat wel lukt en wat je wel goed doet. Niet 'ik heb deze week maar 1 keer gelopen' maar 'YES, ik heb deze week weer een keer gelopen!'. Je zult merken dat je er dan ook meer energie van krijgt en ook nog eens meer geniet van de dingen die je samen met ze doet.

veroordeel jezelf niet; je voelt je zoals je voelt. Accepteer dat en ga van daaruit kleine stapjes vooruit maken. En het fijne van honden is dat ze je daarbij helpen; zij genieten van elk moment dat er wel is, niet van de dingen die er niet zijn 

Praktisch; neus-moe maken kan ook door met ze naar nieuwe plekken te gaan waar veel luchtjes hangen. Ik ben ooit met mijn meneren op een soort school/dorpsplein geweest op een zateradg. Kleine ronde, uitgebreid aan alles snuffelen en ze waren echt voldaan door alle nieuwe indrukken. 

Ik heb door mijn gezondheid (ME) ook wel eens minder goede dagen (zeg maar gerust regelrechte baggerdagen) waarop ik creatief uit de hoek moet komen om mijn 2 bengels genoeg uitdaging te geven. Een greep uit mijn arsenaal () 

- Trucjes leren, en dan vooral trucjes waar je baat bij hebt! Winter kan bijvoorbeeld de was sorteren, in de machine stoppen, uit de machine halen en in de droger stoppen... Ideaal!  Daarnaast heeft hij geleerd schoenen te brengen, schoenen weg te zetten, de afstandsbediening te halen, het licht uit te doen... Hij is echt mijn kleine helper, en vind het heerlijk om zo te werken! 

- Speuren. Kan gewoon in de tuin! Brokjes in het gras, spoortjes trekken met iets lekkers, smeerworst op een boom zodat ze een beetje kunnen klimmen, je kunt er alle kanten mee uit. 

- Coordinatie & Balans oefeningen, zoals op een krukje staan, op zitten, zigzaggen, etc. Kleine dingetjes waarbij ze echt na moeten denken over waar ze hun pootjes neer moeten zetten. 

Qua spieropbouw zou je wellicht (als je het lichamelijk op kunt brengen) stukjes kunnen fietsen. Al is het 's ochtends 10 minuutjes een blokje om 

Sterkte, en succes! (en wat een prachtige baby) 

Dank voor alle lieve reacties! Het doet me goed te horen dat het niet erg is om minder te wandelen.

@Esther: Daar herken ik me idd erg in, dat schuldig voelen over alles! Fijn te lezen dat meerdere moeders dat hebben. Ik moet het inderdaad positiever gaan bekijken, het zullen ook de hormonen nog wel zijn.

@Willemijn, Ze worden inderdaad wel gewoon uitgelaten, 4x per dag ong 5 a 10 min, ik laat ze nooit in de tuin hun behoefte doen. Het gaat puur om de verdere wandelingen maar daar moet ik gewoon geduld voor hebben dus.

@ Romeo en Rocky: Dat zou leuk zijn idd, moet het natuurlijk wel klikken met de honden, ik woon in Katwijk aan zee, ben nog geen plaatsgenootjes op het forum tegen gekomen eigenlijk

@Tuki: Idd een wandelmaatje zou fijn zijn iig voor de jongste, ik zal t eens gaan proberen of ik wat kan vinden.

RVS&Sunny: Ja ik weet het, het is niet alsof ze mij minder als maatje zien ofzo. Ik zie het alleen zo, ik heb voor honden gekozen, zij slijten hun leven bij mij, ik vind dat ik ze het verschuldigd ben om ze een zo mooi mogelijk leven te geven (ik weet niet of je dat Engelse stukje kent; you are my friend, my partner etc. Dat is echt mijn motto. Dus ja... 

@Raf: hele korte stukjes kan ik wel fietsen, niet te vaak ook, dus dat is ook niet echt een optie..

@ Wakkere husky: Dank je, klopt. Wat ik idd al zei, ik moet idd meer de nadruk leggen op de positieve dingen! Mooie zin 'zij genieten van elk moment dat er wel is, niet van de dingen die er niet zijn' Daar heb je helemaal gelijk in!

Dat neus-moe maken is idd wel een heel goed idee, zeker met van die jagers :) ga ik uitproberen!

Thanks iedereen! Dit helpt me vast om mijn schuldgevoel minder te krijgen.

Een electrische fiets? Een vriendin van me heeft ME en die is helemaal blij met haar electrische fiets.