Afscheid van Dixie

Dank jullie wel allemaal voor jullie lieve woorden. We hebben Dixie, eind van de middag, naar het crematorium gebracht waar ze morgen wordt gecremeerd. Ik krijg een telefoontje wanneer ik haar as weer op kan halen. Ze waren daar erg lief. Er stond een mandje voor Dixie klaar en eromheen stonden vier brandende kaarsen. Alle tijd gehad om afscheid van haar te nemen. Het ligt daar ook erg mooi, een boerderij tussen de groene velden.

Het doet me vreselijk veel pijn om haar te moeten missen maar het is goed zo. Ze is heel rustig op schoot, in mijn armen, ingeslapen. Precies zoals we het voor haar gewild hebben. Ze kon alleen maar meer pijn gaan krijgen en de dierenarts stond achter onze beslissing haar vandaag te laten gaan. We zijn intens verdrietig maar voor Dixie was dit de enige goede keus.

Heel veel sterkte.

Ach, wat zal dat pijn doen.
Afscheid komt altijd te vroeg.

Probeer door je verdriet van het missen heen díe 1000 en 1 prachtige herinneringen op te halen en bedenk hoe geweldig het was juist dit hondenmeisje in je leven te mogen hebben gehad.

Heel veel sterkte

Lieve Greetje, ... Alles wat je schrijft en citeert is zo waar.... Wat in je macht ligt heb je gedaan.  Jullie hadden die mooie band... Je hebt haar een waardig einde gegeven toen het niet anders kon en je weet waar je zelf niets aan kunt veranderen. 

Ik ben er zeker van dat je de mooie herinneringen bewaart en weet dat ze niet "weg" is.  Verder geen woord aan toe te voegen... Wel een traan.

Sterkte en in gedachten nog een dikke knuffel voor Dixie. 

Geen woorden voordit gemis. Veel sterkte

Heel veel sterkte met het verlies van Dixie. Het is o zo moeilijk om zo'n besluit te nemen maar het is wel het laatste besluit wat je uit liefde moet nemen.

Dixie is nu over de regenboogbrug bij al onze maatjes die haar voor gingen. Daar zal ze op je wachten.

We hebben gisteren de as van Dixie opgehaald. Er zat een schriftelijke verklaring bij met het tijdstip van cremeren en een geplastificeerd certificaat met een foto vsn Dixie. Op een later moment zullen we haar verstrooien op de grasdijk waar ze zo ontzettend graag kwam. Ze kon daar zo lekker rennen, graven en zwemmen......

Er is een beetje as apart gehouden zodat ik, op mijn gemak, een assierraad kan uitzoeken.

Vrijdag ben ik maar wel naar mijn werk gegaan. We hadden Denzel naar de dagopvang gebracht zodat hij lekker even alle stress die hij bij ons voelt vsn zich af kon spelen. Ik wilde niet in mijn eentje thuis zitten malen dus, hup naar mijn werk. Daar kent ook iedereen Dixie dus ze waren vol medeleven. Ik kreeg een enorme bos bloemen en een kaart, hoe lief is dat....en ze hebben hun best gedaan om me aan het lachen te maken.

Al met al ben ik blij dat ik gegaan ben. 

Verder is het lastig, het zijn de dagelijkse dingen die je mist. Geen koppie in de boodschappentas, geen Dixie in de weg tijdens het stofzuigen, geen Dixie die, zodra de deur open gaat, in de kast zit, geen Dixie in de tuin drentelt. 

Natuurlijk hebben we Denzel nog maar dat is (gelukkig) een compleet andere hond. Dixie was altijd overal waar ik was. Denzel gaat ergens liggen en wacht op dat wat komen gaat. Tijdens het koken zat ze naast me in de keuken zodat je tig keer je nek over haar brak, stond ik me op te maken zat ze naast me, onderaan de trap stond ze me op te wachten, ik onkruid weghalen; zij aanwijzen waar de onkruidjes stonden, ik op de bank; zij op schoot, middagdutje op de bank; zij lag in mijn knieholte, ik stofzuigen; zij stond altijd precies daar waar ik moest zijn......en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Met tranen in mijn ogen gelezen.

Wat mooi geschreven en prachtige gedichten.

Een enorm verlies na zo een lange tijd samen.

Ik wens jullie heel veel kracht bij het verwerken van het grote verlies van Dixie

Rust zacht lief meisje

Heel er veel sterkte

Hoe gaat het nu met je?

En hoe reageert Denzel op de situatie?

Nogmaals heel veel sterkte.

Heel veel sterkte met jullie verdriet om het verlies van jullie lieve Dixie !

" Hoe gaat het nu met je?
En hoe reageert Denzel op de situatie?
 
Nogmaals heel veel sterkte. "

Marry, Catootje +, Lotje

Lief dat je het vraagt. 

Vandaag was even lastig, het is nu precies een week geleden. Zit ik op mijn werk hoor ik op de radio "afscheid nemen bestaat niet" van Marco Borsato......ai.....dat is dan even moeilijk. Verder ben ik druk met het uitzoeken van een assieraad. Nooit geweten dat daar zo ongeloofelijk veel mogelijkheden in zijn...

Ik heb een lief kaartje van het dierenziekenhuis gekregen en een officiële euthanasie verklaring. Die heb ik bij mijn andere honden nooit gehad. Is dat tegenwoordig verplicht?

Met Denzel gaat het goed, ik merk niets aan hem. 

Ja, het zijn inderdaad die onverwachte dingen die je ineens weer zo diep kunnen raken. Een blaf die zo sprekend lijkt op de blaf van .., het terugvinden van een knuffel die je al heel lang kwijt was, foto 's in een vergeten keukenla, maar voor mij ook de mooie gedichten die je schreef bij de opening van dit topic. 

Mijn hondje is plotseling overleden. Dus ik weet niet of een officiële euthanasieverklaring tegenwoordig verplicht is omdat dat in mijn geval niet aan de orde was.

Ik heb van het crematorium wel een officieel document ontvangen over de crematie. Dit wilde de gemeente ook zien i.v.m. de hondenbelasting. Begrijpelijk, maar ik vond het in die tijd nogal cru.

Fijn dat het goed gaat met Denzel.

Greetje, ......lees het nu pas.

Wens je zo veel sterkte toe. 

Gemis......intens.

Sterkte met het verlies van dixie. Weet hoe moeilijk het is, geef jezelf de tijd om te rouwen. 

Sterkte met het verlies van dixie. Weet hoe moeilijk het is, geef jezelf de tijd om te rouwen. 

Sterkte met het verlies van dixie. Weet hoe moeilijk het is, geef jezelf de tijd om te rouwen. 

Hallo Greetje,

Zo herkenbaar wat je schrijft. Ik had net zo'n aanhankelijk hondje, overal waar ik stond liep ie ik struikelde er ook heel de tijd over! slapen in mijn knieholte deed ie ook zo graag. Mee naar de douche als ik ging douchen, lag hij in de wasmand naar mij te kijken tot zn oogjes dichtvielen van de slaap. Overal in huis stonden mandjes zodat hij waar ik ook was altijd bij me kon liggen. Het is zo'n gemis. Voor mij nu 2,5 week geleden alweer.. Het lijkt een eeuwigheid maar aan de andere kant is het besef er nog steeds niet helemaal. Misschien omdat dit te erg pijn doet. De eerste twee weken niks anders gedaan dan huilen. Nu zelf weer aan het werk. Dit biedt inderdaad afleiding en doet me goed. Ik durf er nu ook niet te diep meer op in te gaan in gedachten.. Ik brand elke dag kaarsjes en ik kan ook wel ff naar zijn foto kijken maar ik moet door en ik krijg hem nooit meer terug. Deze gedachte probeer ik te blokkeren zoveel mogelijk omdat ik gewoon een steek krijg elke keer als ik er over na ga denken.

Mijn mopsje was pas 2 jaar en 4 maandjes. Dus ben dankbaar voor de lange tijd die jij en Dixie hebben gehad en je hebt het beste gedaan voor haar. Ze heeft een heerlijk leventje gehad en je hebt haar de verdere pijn bespaard.. Wat meer kan een baasje doen. Je hebt alles gegeven. Alleen ik snap hoeveel verdriet het gemis doet.

Ik wens je dan ook heel veel sterkte.