Pup van 3 maanden te oud?

Liefde en geduld. Dat is wat je met een pup moet hebben. En met een puppy met een wat moeilijkere start heb je wat meer geduld nodig. Wij hebben trouwens een pup met een vergelijkbare start als die van Tom en hij ontwikkelt zich tot een geweldig ventje.

Ik zou wel als tip willen geven, dat als je pup angstig wordt, daar zelf niet in mee te gaan door gespannen te worden. En je pup niet gedwongen met haar angst confronteren, maar dat doe je al niet, geloof ik.

Ik kan me ook voorstellen dat een puppycursus nu nog iets te veel van het goede is. Lijkt me dat je het beste je hondje heel rustig aan kunt leren dat enge dingen niet zo eng hoeven te zijn. Alles hier in Nederland is natuurlijk anders, als dan én wandelen, én veel mensen, én andere honden, én zindelijkheidstraining thuis, én cursus met andere honden en mensen is... pff dat is ook veel!

Het hondje van mijn ouders was trouwens ook bang. Die kwam niet uit het buitenland, maar van wat achteraf een broodfokker bleek. ("bij mensen van de boerderij", hmhmm.). Die kende dus ook niets, en vond een kleine wandeling al doodeng. Wat wij dus deden, was heel korte stukjes door het dorp wandelen, en daarbij hebben we hem ook wel bijv. opgetild en gedragen om zo op de veiligste manier voor hem kennis te maken met het lawaai van de straat, auto's, wandelaars, etc. Dat is goed gegaan; hij is altijd gereserveerd gebleven, maar niet bang. Belangrijk was dat hij leerde dat wíj veilig waren, en dat als wij aangaven dat het veilig was, dat hij dat vertrouwen over kon nemen. Dat is gelukkig ook gelukt en met mensen is dat angstige er helemaal afgegaan. Hij ging later ook gewoon altijd mee naar familie en vrienden enzo. (overigens hebben we hem in het begin gewoon echt zijn eigen gang laten gaan op bezoek, dus als hij het hele bezoek onder de tafel of in de bench wilde zitten, prima. Uiteindelijk kwam hij zelf wel kijken, helemaal toen ons huis echt zijn huis werd.)

Met honden hebben we het toen niet goed aangepakt - of eigenlijk gewoon níet, hij is nauwelijks gesocialiseerd geweest met honden. Dat zou ik nu heel anders doen denk ik... maar daarmee geldt wel, niet alle honden vinden andere honden uberhaupt leuk. Onze huidige hond hoeft ook niet te socializen en spelen met onbekende honden. Maar ik wil wel met haar over straat zonder dat ze blaft en grauwt.

hallo!!

3 maanden is wat mij betreft geen probleem!

Ik heb afgelopen zomer een nieuwe Boomer pup erbij die zelfs al vier maanden oud was toen hij bij ons kwam.

Daarbij zit er bij ons op de hondentraining ook een man die een hele mooie herder van 4 maanden heeft geadopteerd uit Spanje en het is een pracht hond. Niks mis mee!

Je moet denk ik wel geluk hebben met de hond zelf, en als je hem hebt zeker mee naar een hondentraining dat is een goede! krijgt de hond ook meer zelfvertrouwen van :)

succes!!! <3

Ik dacht al, ben ik de enige met een hond die niet alles leuk vindt

Mijn eerste hond kwam uit een gelegenheidsnest (wel getest) en heb ik alles verkeerd gedaan. Zij vond ALLES leuk, zelfs de dierenarts en wilde altijd spelen. Mijn huidige hond komt van een goede fokker en had ik geleerd van mijn fouten. Buiten negeert ze mens en hond. Binnen is ze daarentegen wel sociaal. Als ik iemand binnenlaat zal het wel goed zijn       

Mijn ouders hebben 2 keer een Dalmatiër gehad, van dezelfde goede fokker.

Terry was wat fel op zijn eten, maar verder geen problemen. Max was veel makkelijker met eten, je kon gewoon bij hem staan, geen probleem. Maar... hij was pánisch voor vuurwerk, poepte en pieste te hele boel onder. Ging de deurbel, dan ging hij helemaal uit zijn plaat, hysterisch geblaf, heel anders dan een waakzame blaf.

Hij is maar 9,5 geworden, waarvan hij de laatste anderhalf jaar heel ziek was.

Dus ook met een hond van een goede fokker kun je pech hebben. 

Ik lees gelukkig ook genoeg positieve verhalen over buitenlandse honden.

Als het mijn pup was, zou ik beginnen met Bachbloesem Rescue te geven. In het beste geval gaat het hondje daar wat rustiger van worden. Dat mag je gerust meer keer per dag, bij het eten geven en minstens een maand. Dit hondje heeft misschien een soort van shock, na de lange reis en alle nieuwe indrukken. Als het in de opvang met 40 honden geleefd heeft, is dat toch wat anders dan uit de stabiele omgeving van een fokker. 

Cursus zou ik nog niet meedoen, wel gaan kijken op de hondenschool vanop een zekere afstand en/of veilig op de arm als dat nog te doen is voor jou. 

Ik denk dat het daarom nu zo moeizaam gaat.

In de socialisatieperiode van je pup heeft ze niks anders  geleerd dan een buitenveld met honden.

Waarschijnlijk geen/weinig contact met mensen.

Na deze socialisatieperiode gaan de pups door een angstfase heen.

Daarom is herhalen van de socialisatie ook zo belangrijk.

Maar jullie hondje is al angstig en heeft geen basis van wat ze al geleerd heeft, kan nergens op terugvallen.

Ik denk met heel veel tijd, geduld en rust dat je hondje leert dat ze met vertrouwen buiten met jullie mee kan gaan.

Maar met zo'n begin als pup hebben ze gewoon een enorme achterstand.

Achteraf hebben we dit misschien inderdaad niet goed gedaan, voor een eerste hond. Maarja, da's achteraf. Zojuist had ik bezoek, heel rustig aan tafel gezeten en ons hondje met rust gelaten. Heeft de hele tijd in de werkkamer gelegen/geslapen en komt daar nu, nu de mensen weg zijn pas uit. Oogt redelijk ontspannen, dat wel. Maar zoekt dus nog geen toenadering naar anderen. Straks gaan we bij het strand wandelen, samen met een vrijwilligster en haar (erg stabiele en goed opgevoede hond). Het is een tip van de theoriecursus vorige week, de hoop dat ze zich aan dat soort honden op gaat trekken. Op straat uitlaten gaat momenteel helemaal niet. Alleen als ik haar draag naar een grasveldje verderop loopt ze daar overheen. Maar de weg er naar toe, een meter of 250 over de stoep, weigert ze te lopen. Ik weet ook niet of ik er goed aan doe haar toch steeds maar weer naar dat veldje te brengen of dat dat voor zo'n beestje juist steeds enger wordt. Vanavond ook maar eens overleggen op cursus. Ook Bach bloesem zullen we bespreken. Wordt vervolgd :-)

Jullie pup staat momenteel aan veel te veel prikkels tegelijk bloot.

En kan mogelijk een constante angst kweken. Dus stapje per stapje.

Was niet gewenst, heeft in de natuur geleefd in een "haat" omgeving. Dus alles is gevaarlijk en zeker niet vriendelijk (op een uitzondering na).

Als je morgen een peuter in huis krijgt die in Syrië in een oorlogsituatie leeft, moet je ook niet verwachten dat deze peuter zich als een "normale" peuter (zoals wij ze in onze wereld kennen) gaat gedragen.

Om te beginnen moet de pup in jullie vertrouwen krijgen. Thuis ga je best zoveel mogelijk op de grond liggen, dat voelt voor de pup een pak minder bedreigend.

Als je bezoek krijgt vraag je gewoon om hem/ haar te negeren. Als het vertrouwen groeit kan je aan vrienden / familie vragen om ook op de grond te gaan liggen en de pup de kans geven om af te komen en iets lekkers te krijgen. Ook dit moet opgebouwd worden. Blijf voorlopig weg van de hondenschool,  is veel te hevig en te druk. Wandelen begin je op de rustige plaatsen. En naarmate je hond vertrouwen krijgt zal die ook zelfzekerder worden en kan je langzaam aan alles rustig uitbreiden. Neem je tijd, niet te veel willen in één keer, heb geduld. Eerst samen leren stappen en dan pas lopen. De pup zijn / haar inprentingsfase is toch al voorbij (is tussen week 3 en 8). Nu zit je met de gewone socialisatie die je moet opbouwen en blijven uitoefenen tot minstens 7 à 8 maanden oud. Heel veel succes; Door jullie heeft de pup een kans om volwassen, graag gezien en gelukkig te worden ipv verlamd opzij naast de weg te liggen en weg te kwijnen.

Tom ge doet het al geweldig goed hoor als ik zo lees,  wat liefde geven betreft 

Op zich kan die drie maand absoluut geen kwaad . Mijn yorkjes kwamen ook pas op drie maand vd fokker naar me toe. Nooit buiten op straat gewandeld of  veel mensen gezien, geen druktes meegemaakt. Ze zijn toch zonder problemen opgegroeid.  Dat waren  dan wel geen vondeling zoals bij jullie het geval is. 

Het zal je veel meer geduld kosten , maar komen zul je er wel. Laat ze gewoon zelf haar ritme bepalen, dwing aub niks. Eerst vertrouwen opbouwen in de baasjes, dan de rest. 

Ik heb eens wat dingen opgezocht over Bach Bloesem Therapie (had er nog nooit van gehoord) en uiteraard lijkt me dat wel wat. Heeft iemand hier ervaringen mee? Als je het zo doorleest lijkt het een wondermiddel maar dat durf ik niet zomaar te geloven. Als ik het zo lees moet je ook erg goed opletten met welke bloesem je geeft, hiervoor wil ik me laten inlichten bij een specialist. Maar ik hoor graag jullie ervaringen want misschien kan het ons hondje wel helpen in deze grote, wijde, spannende wereld :-)

Voor backbloesem raadt ik je aan contact op te nemen met Kim & Pip van het forum hier. Zij kan adviseren over de remedies die je hond nodig heeft.

Heeft ze vorige week ook voor mijn hond gedaan. Klonk heel logisch wat ze adviseerde. Ik ben pas dit weekend begonnen met druppels geven dus tot nu toe nog geen echte bevindingen maar ik verwacht ook geen wonderen. Wel hoop ik dat het hem wat onzekerheid/onrust weg kan nemen om hem net weer wat makkelijker met nieuwe situaties om te laten gaan.

Net door de duinen gewandeld met een vrijwilligster van het asiel en haar hond. Na eem voorzichtige kennismaking ging het geweldig. Bo (zoals ons hondje heet), liep goed mee, kop en staart omhoog. De honden besnuffelden elkaar en als de andere hond ergens stopte om te snuffelen, stopte Bo ook om te snuffelen. Daarna liepen ze zij aan zij verder, zonder écht veel toenadering te zoeken. Zelfs andere honden ging Bo besnuffelen en benaderen, dat hadden we nog niet eerder gezien. Ook voor langslopende mensen ging ze nauwelijks opzij. Uiteindelijk begon ze aan de vrijwilligster te snuffelen en die kon zelfs een snoepje aan haar geven. Dit geeft weer hoop!

Hoera voor Bo en voor jou!

Misschien heeft die vrijwilligster nog wel eens tijd om met jullie mee te gaan?

Ga zo door en veel succes.

 Wij zijn opvanggezin voor buitenlandse honden, en ik ben contactpersoon voor een aantal hondjes die ter adoptie zijn. Wat wel een verschil is met TS, is dat de honden (bij ons komen ze uit Spanje) veelal in Spanje in een opvanggezin leven en men daar al kan zien hoe ze zijn, en ze, eens in Nederland/België ook in een opvanggezin verblijven. 

Maar zo cru stellen : terug naar de stichting, dat vind ik toch overdreven. Je moet zo een hondje de kans geven los te komen, te wennen aan zijn/haar nieuwe omgeving,... 

Ik heb meestal lekker ongecompliceerde opvangers, en daarmee bedoel ik dat ze de eerste week inderdaad wat bang en onwennig zijn, ik heb 1 extreem angsthaasje gehad, en die heeft meer dan 3 maand in opvang gezeten bij ons, maar ook met haar is het uiteindelijk goed gekomen en ze heeft nu een gouden mandje. 

Zelf hebben we 1 hollandse hond, en 5 spanjaarden, geadopteerd op verschillende leeftijden. 

Paco was 3 maand, lekkere wollige, leuke, wat lompe pup die uitgegroeid is tot een lieve en zachtaardige knapperd. Hij was in het bos gevonden met zijn broertjes en zusjes.

Saltarin was 10 maand toen we hem adopteerden, hij werd zwervend op straat gevonden. 

Met hem ging het in het begin iets minder vlot, en hij heeft het nog steeds niet begrepen op vreemde mensen, in het begin was hij ook bang van vanalles en nog wat op straat (logisch, gezien zijn verleden) en zou hij zowat in mijn armen gekropen zijn tijdens de wandeling (niet zo handig met een hond van 85 cm schofthoogte :-) ). 

Terra was 3 jaar toen we haar adopteerden. Zijn komt uit een dodingsstation.Waar sommige buitenlandertjes een rugzakje meehebben met de nodige bagage, had mevrouw een koffertje mee dat ze, eens thuisgekomen, uitpakte en lekker haar gangetje ging, alsof ze altijd al bij ons geweest was. 

Zara was een opvanghondje, net geen 2 jaar oud, maar het ging van dat 1 zo goed met de rest van de roedel, en ze was zo lief, dat we besloten haar te houden. En zo werd ze vorig jaar mijn verjaardagskadootje :-). Zij werd afgestaan wegens de economische situatie in Spanje.

Kiara was ook een opvangertje, van net een jaar oud. Een lekker gekke boxer die paste bij de rest van de roedel. En ook zij pakte gelijk haar koffertje uit en deed of ze altijd al bij ons gewoond had. 

Zij werd weggehaald bij zigeuners, waar ze aan een ketting op een afvalberg leefde. 

Het werd dus een happy ending voor al onze Spanjaarden, en ook voor onze andere opvangers. 

Ik zou zeker niet opgeven, en werken aan een goeie band met je pup. Niet teveel "eieren er onder leggen", niet beklagen. 

Ik heb al heel vaak ervaren dat een "doe normaal-aanpak" het beste werkt. 

Wanneer de opvangers bij ons aankomen zijn ze niet meer zielig, ze worden voorbereid op hun nieuwe leven, een beter leven dan in het buitenland. Daarom moeten ze gewoon meedraaien in onze roedel. En dat is elke keer al gelukt.

De puppycursus gisteren is  naar omstandigheden goed gegaan. Bo was moe, de wandeling die we in de uren voor de cursus hadden gemaakt was eigenlijk genoeg prikkel voor de dag. Ze lag net rustig in haar bench te slapen (voor het eerst) maar we moesten naar de cursus. Doen we volgende keer anders (wandeling langer voordat de cursus begint). Bo liep wat rond op de cursus, snuffelde wat aan het buurhondje en kwam daarna onder mijn stoel zitten. De rest van de cursus heeft ze op mijn schoot toegekeken, meedoen was echt te vroeg. Na de cursus met de 'lerares' gezeten, we zijn een gevalletje apart (als je al die andere, speelse puppies ziet) maar met veel inzet kan Bo heel veel verbeteren. Wel zei ze eerlijk dat ze niet begrijpt waarom dit hondje in een huis in de stad is geplaatst en (vooral) in een huis zonder andere hond. Zo veel stress en angst is zielig voor de hond. Wij lopen nu een aantal keer in de week met vrijwilligsters van het asiel en hun hond door het bos/duinen/strand en dat gaat goed. Maar het zou heel goed voor Bo zijn als ze constant met een hond is, die haar bij de poot neemt en aan wie ze zich kan optrekken. Ik overweeg contact op te nemen met de organisatie, zij werken veel met gastopvang, of er geen gastgezin met hond is waar Bo kan verblijven. Liefst buiten de stad. Voor het welzijn en de ontwikkeling van het beestje zijn dat de beste omstandigheden. Aan de andere kant zien we ook dat ze, heel langzaam, kleine stapjes maakt. Net door het bos gelopen met een collega en haar hond. Ondanks dat die hond erg druk was, liep Bo redelijk makkelijk mee, ook naast mijn collega. Zolang de collega geen toenadering zocht, ging het. Dat zie ik dan als een stapje.