Schuld gevoel

3 weken terug heb ik mijn herder van net 11 jaar laten inslapen. Nog steeds heb ik hier heel veel moeite mee, iedere dag ontzettend veel verdriet, slecht slapen, weinig eten. We waren dag en nacht bij elkaar en ik kon met haar lezen en schrijven. Een maand daarvoor wilde en kon ze niet meer opstaan. Ik heb direct de dierenarts gebeld, ze hebben foto’s genomen, en het bleek dat haar ruggenwervel vol artrose zat. Ze had veel pijn volgens de dierenarts, ze kreeg pijnstillers en daarvan kon ze wel weer staan en wat lopen. Ze wilde weer spelen, ze at en dronk goed. Maar langzaam ging ze toch weer slechter lopen,en zakte door haar poten. In haar kop was ze nog helemaal goed, nog steeds wilde ze spelen. Maar op gegeven moment piepte van de pijn als ik de riem af deed, of als mensen haar wilde aaien trok ze terug uit angst voor pijn die er kon komen. Ze werd niet agressief. Tot de dag dat ze begon over te geven, ik dacht dat het kwam van de pijnstillers. Ik besloot de dierenarts te bellen en haar in te laten slapen. Ik vond het te zielig haar zo te laten lopen. De dierenarts zei me dat ik een goede beslissing had genomen, ze leed veel pijn. Een dag na haar overlijden kwam ik erachter dat ze iets verkeerd had gegeten, dat door iemand ovwr de schutting was gegooid. Nu vraag ik me iedere dag af, was mijn beslissing juist? Heb ik niet te snel besloten? Het was ook net of ze boos op me was toen ze de spuit kreeg. Ik loop met veel verdriet en een enorm schuldgevoel rond.

Iedereen die een hond of ander dier laat inslapen loopt nog een tijd rond met dat zelfde schuldgevoel.... Waarom? Omdat het jou beslissing was, en die beslissing is helaas onomkeerbaar.

Als ik je verhaal zo lees dan denk ik ook dat je de juiste beslissing voor haar hebt genomen... Het werd wellicht iets versneld doordat ze ging overgeven, maar als ik het goed lees had ze daarvoor al heel veel pijn.

Ik denk echt dat je uit liefde voor je hond het juiste hebt gedaan! En dat ze dat ook echt heeft geweten.! als ze boos leek op het moment van het spuitje kan dat ook heel goed komen omdat zij, ondanks haar pijn, wist dat juist jij er niet aan toe was.... En dat zij ondanks haar pijn jou geen pijn wilde doen....

Probeer haar te laten gaan, zij zou ook niet willen dat jij nu zo'n verdriet hebt... Ga foto's opzoeken van alle mooie en geweldige tijden die jullie samen hebben gehad... En zie haar weer als die geweldige hond....

Heel veel sterkte met je verlies en je verdriet... Ik denk aan je!

Lieverd, wat vreselijk dat je je maatje hebt moeten afgeven, en dat je nu daar bovenop nu met dit schuldgevoel zit. De keuze om een hond wel of niet te laten gaan gaat niemand makkelijk af - ook wij hebben lopen wikken en wegen toen onze Golden zichtbaar pijn leed. Pas nu - jaren later - durf ik met zekerheid te zeggen dat wel toen de juiste keuze hebben gemaakt. Honden zijn zo trouw, zelfs als ze verschrikkelijk pijn lijden zullen ze door gaan voor hun baas. Het is dan aan ons om ze desondanks toch rust te gunnen, hoe hard zij ook trouw aan ons blijven. 

In mijn ogen, en duidelijk ook in de ogen van jouw dierenarts, is dat precies wat jij hebt gedaan. Ik snap dat het heel moeilijk is nu blijkt dat de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen veroorzaakt is door iets anders dan jij dacht. Desondanks speelde er al veel meer - ondanks de pijnstillers liet je maatje toch pijn zien, en honden zijn bikkels voor zichzelf; die zeuren niet over hoofdpijn of een blauwe plek zoals mensen dat doen... Laten zij zien dat ze lijden, dan is het menens. 

Ik geloof echt dat jij juist aan haar hebt gedacht tot aan het einde, en in haar belang hebt gehandeld. Die boosheid die je in haar ogen leek te zien... Misschien heb je op dat moment je eigen emoties gezien. Onze honden zijn spiegeltjes, tot aan de laatste minuut. Jarenlang hebben jullie elkaar trouwe dienst geleverd, ze zal het je niet kwalijk nemen dat je haar hebt laten gaan. 

Heel veel sterkte met dit grote verlies. 

Wouw,wat erg.Maar ik denk dat je toch het beste hebt gedaan ,ze had veel pijn en dus heb je aan haar gedacht en niet aan jezelf.Dus geen schuldgevoel hebben,je hondje heeft geen pijn meer.Maar ik snap dat je verdriet hebt,dat je je hondje af hebt moeten geven.Het is ook niet niks 11 jaar lief en leed.Heel veel sterkte.

Ik denk dat iedereen na zo'n beslissing te nemen wel zal twijfelen of het wel de juiste beslissing was of niet. En daar hoort dan ook een schuldgevoel bij, bij die gevoelens van twijfel. Je dierenarts gaf aan dat het de beste beslissing was, en daarnaast voelde jij als baasje ook aan dat dit het beste was. Een baasje weet het altijd het beste wanneer het tijd is. 

Heel veel sterkte alvast door deze moeilijke tijd. Neem je tijd om het te verwerken, al die negatieve gevoelens zullen wel verminderen in de loop van de tijd. Maar het heeft tijd nodig, 11 jaar vergeet je niet zomaar. Nu doet het nog enorm veel pijn, maar later kan je met een glimlach op je gezicht terugdenken aan jullie mooie tijden samen.

Ik kan goed begrijpen dat je je nu heel naar voelt omdat het overgeven waarschijnlijk  door dat verkeerde voedsel kwam.  Maar je herder had toch ook echt pijn.   Dat je dat wist en dat de DA dat wist heeft zeker meegespeeld.

Dat ze niet agressief werd ondanks dat een verkeerde beweging of aai haar erg veel pijn kon doen komt vooral omdat honden zo'n fantastische lieve en trouwe dieren zijn.  En dan laten ze het meestal ook nog niet zien hoe erg het wel is.

Kwel jezelf niet met je voor te stellen dat ze misschien nog een hele tijd bij je had kunnen zijn.  Het zou misschien ook een heel moeilijke tijd geweest zijn.  Met veel pijn, verhoging van medicatie en uiteindelijk toch inslapen. 

Zo'n beslissing nemen hoort bij de moeilijkste dingen die we in ons leven soms moeten doen.  En dat terwijl we onze huisdieren eigenlijk voor altijd bij ons willen houden.  Toch zou ik willen zeggen : Vergeet niet dat die laatste dagen, die laatste minuten die nu zo in je geheugen blijven hangen, slechts een heel klein deeltje zijn van het leven dat je herder bij je had.  Laat de mooie herinneringen er niet door verdringen.  Wat jullie aan elkaar hadden blijft belangrijk.

Sterkte gewenst. 

Niet doen..geen schuldgevoelens heb dat ook gehad..het liep toch al niet goed..je hond had pijn.. sluit me helemaal aan bij kylie hierboven..heb het zelf 5 x meegemaakt...dat ik me schuldig voel maar als je er nuchter overna denkt...ze hebben pijn.. zitten niet meer lekker in hun velletje....ze zijn je dankbaar.. denk ik...  Sterkte

Nee, geen schuldgevoelens.

Je zat al in een pijnlijke situatie. ...je hond had pijn, maar verbeet ze. Deed moeite en kwispelde als het kon..

Kopje was goed,  terwijl het lijfje echt op was.

Door een kink in jullie kabel (dat foute eten) de  beslissing genomen te euthanaseren en dat is dus volkomen begrijpelijk. 

Die evolutie/beslissing lag al in het verschiet,   enkel het moment....

Weet precies wat je  bedoelt en waar je tegenaan loopt in je gedachten,  maar toch.....juist gehandeld. 

Hou je sterk, verdriet en schuldgevoelens na zo een geschiedenis samen....de tekenen dat jullie het samen heel goed hebben gehad. 

Sterkte

Regelement:

Als ik straks oud ben, ziek en zwak, 
en pijn verjaagt de slaap, 
als onrust neemt van mij bezit, 
doe dan wat onvermijdelijk is, 
en laat me gaan..... 
de laatste goede daad.

Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd? 
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang. 
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan, 
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.

Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart..... 
wat jij liet doen, deed je voor mij: 
je hebt me nog meer pijn bespaard, 
voor zinloos lijden mij bewaard. 
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.

Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond: 
jij bent mijn baas en ik jouw hond.

....................................................................................

Ik denk dat die beslissing het allermoeilijkst is. Je wilt niet dat je beestje pijn hebt, en daar moet je naar handelen. 

Ik heb er ook voor gestaan, en naderhand ook heel schuldig gevoeld. Maar toen kwam ik deze tekst tegen, en daar haalde ik ook wel weer kracht uit.

Misschien helpt het jou ook een beetje...

Heel veel sterkte,

Anneke

Allemaal heel erg bedankt voor jullie woorden.

Schuldgevoelens nadat je je hond hebt laten inslapen horen, helaas, nu eenmaal bij het rouwproces.
Je zei immers eerder al dat het dier veel pijn had, dus hoef je je absoluut niet schuldig te voelen.
Genezing was uitgesloten, dus heb je het enige juiste gedaan, maar zoals ik al zei, schuldgevoelens horen erbij, daar zul je toch door moeten, en heus waar, je zult zelf ook gaan inzien, dat schuldgevoelens een fase zijn waar je nu eenmaal door moet, het is nog zo vers, je hebt nog een lange weg te gaan, heel veel sterkte!