extreme angst hondje

Hoi iedereen.

Ik heb al een topic hier over mijn nieuwe aanwinst. Maar dat is meer een volgtopic met leuke foto's enz. Omdat ik nu wel een paar vragen heb maak ik een nieuw onderwerp. Als dat niet mag excuses.

Sinds 1.5 week heb ik een hondje geadopteerd uit spanje. Deze was als pup uit het dodingsstation gehaald en naar het asiel gehaald. Hij is nu 3 jaar. Is dus nog nooit een huis hond geweest. 

Nu na 1.5 week heeft hij hier al flinke stappen gemaakt. Van extreem in shock in een hoekje zitten trillen is hij al veel meer relaxed. Hij durft al languit op de bank te liggen en een kriebel (als hij dat aangeeft) is ook wel fijn. Super goed dus.

Maar sinds gister ongeveer heeft hij een gedragsverandering. En dat is best wel extreem. Ik denk dat hij zich nu echt een beetje begint te hechten aan mij. Als ik naar bed ga, of even buiten zit of zelfs naar de wc loop wordt hij extreem onrustig. Hij gaat dan spoken en kijken waar ik ben. Zodra hij ziet dat ik hem zie, spurt hij weer weg in zn mand. Hij is echt doodsbang dus nog. 

Vanmorgen was hij helemaal van de rel. Ik kwam uit bed en hij wilde naar me toe rennen. Toen rende hij ook net zo keihard weer terug zn mand in waarbij hij vol zn kop stootte tegen de tafel. Vervolgens liep ik even naar buiten het terras op en toen vloog hij bijna dwars door de salontafel heen naar me toe. Toen ik hem aankeek weer hetzelfde terug de bank op. Gelukkig heeft hij zichzelf niet erg bezeerd!

Je ziet het dus voor je. Een hond die doodsbang is voor alles en toch ook verlatings angst krijgt. Hij heeft het echt extreem moeilijk met zichzelf. 

Ik dwing niks af bij hem. Laat hem zoveel mogenlijk met rust, probeer wel zacht tegen hem te praten en hem te belonen met stem. Verder aai ik hem alleen als hij zelf rustig is. 

Maar ik vind het toch wel echt heel sneu en weet niet zo goed hoe te reageren op momenten. Hoe ik hem kan helpen. Hij gedraagt zich alsof hij denkt dat hij alleen op de bank of in zn mand mag.. Soms heeft hij dan momentjes dat hij even rondloopt maar dat is alleen achter mij aan en je hoeft hem maar aan te kijken of hij rent dwars door de muren heen..

Kan ik iets doen om hem duidelijk te maken dat hij gewoon rond kan lopen? Ik weet dat vertrouwen veel tijd kost. Ik verwacht ook niks van hem. Maar misschien kan ik het wat makkelijker of leuker maken? Negeer ik hem niet teveel? Of moet ik hem gewoon laten en afwachten..

(Denk je toch best "verstand" van honden te hebben, maar uiteindelijk valt het toch wel weer tegen haha) 

bedankt voor het lezen alvast!

Hoi Robin,

je zegt dat hij het alleen doet wanneer je naar hem kijkt, is het misschien een

idee dat als hij rondloopt, je hem helemaal negeert dus niet naar hem kijken, en

gewoon je ding gaan doen

Iets dergelijks heb ik ook meegemaakt met één hond. Van extreem angstig hondje is hij uiteindelijk de leukste hond geworden die je je kan wensen.  Toen dit hondje in het begin bij mij kwam ging het twee stapjes vooruit en weer eentje achteruit. Het herstel in zijn vertrouwen heeft zeker een half jaar geduurd. Toen waren we er nog steeds niet hoor, maar toen had hij weer zelfvertrouwen genoeg om van mijn zijde te durven wijken. Steeds ietsje verder. Ik vond het een prachtige ervaring om te zien hoe dit hondje uiteindelijk weer een blije hond werd. Ik heb hem ook altijd met rust gelaten. Nooit gedwongen tot niets. Hij is uit zichzelf gaan ondernemen. Mede door de rust die hij kreeg en mede doordat mijn andere honden zo geduldig hebben gewacht tot hun nieuwe vriendje ook wilde meedoen met spelen is zijn levens vreugde weer terug.

Loopt hij wel goed met je mee aan de lijn?
Dan zou je kunnen proberen hem een paar keer per dag aan de lijn mee te nemen door het huis en dan belonen.

Ik zou t nog niet echt als verlatingsangst bestempelen. Jij bent nu zijn houvast in een totaal vreemde omgeving. Ik zou m ondersteunen met rescue remedie van Bach bloesen, en als hij wat langer bij je is misschien wat specifieker uitzoeken. Geef m de tijd.

Hoe gaat het tussen hem en je andere hond?

volgen zou ik niet accepteren...dat is gedrag voortkomend uit onzekerheid en de boel proberen te controleren..observeren vanaf eigen plek is beter (observeren is ook wennen)

Kluift bobby al  echt fanatiek?

Kluiven en slapen waren echt hobby nummer 1 hier de eerste tijd en dat gewoon op hun eigen orthobedjes en daarna in slaap storten

Ik negeer hem in elk geval al zoveel mogenlijk. Of nouja negeren, met rust laten. 

Ik stond net in de douche en toen begon hij heel hard te blaffen. Ben je er weer is het weer goed.

Bach bloesems krijgt hij ook. Maar niet de goeie misschien. Hij krijgt gewoon van de drogist. Wel de alcoholvrije. Ik had gemaild naar een bach bloesems iemand voor honden maar die reageert niet.

Helge, met ons andere hondje gaat het heel goed. Die laat hem met rust, en neemt hem soms ook een beetje op sleeptouw! hij loopt graag achter ons hondje aan en deze laat dat ook toe. Hij gaat ook rustig bij hem liggen slapen.

Roos kluiven nog steeds niet. Alleen snachts. Ik heb hem nu wel aan het eten als ik erbij ben. Maar een kluifje echt niet.

Over aan de riem, dat vind hij ook echt 3 x niks hoor. Uitlaten kan, een klein rondje. Dat gaat steeds iets beter maar zodra hij zn riem ziet is ie alvast niet blij..

Wat is het moeilijk he, een buitenlandertje......

Ik zou nu proberen hem tot spel te verleiden, contact lijfelijk afdwingen ? Pootje aantikken met speeltje, kluifje....'.en met plagende stem , altijd heel vriendelijk ....wat zou dat geven ? 

Je hebt hem al dagen genegeerd, zie je daarvan resultaat ? Hij komt wel naar je maar crosst terug direct. Hij wilt wel maar durft niet. 

Dwing hem eens tot lijfelijk contact misschien ......

ach ik ben ook geen GP maar ik zou nu eens andere aanpak doen. 

Zindelijkheid ? 

Hier vind je veel informatie, ook over wat je juist niet moet doen. 

http://fearfuldogs.wordpress.com

Zindelijk is hij nog lang niet. Plas durft hij nu wel buiten maar nog elke nacht in huis..

Wendy, zo goed is mijn engels helaas niet om zo'n groot artikel te lezen :(

Zou eigenlijk nu uit eten gaan maar ben toch thuis gebleven. Ben bang als ik hem nu 3 uur alleen laat dat hij helemaal van de leg is. Misschien overdreven om af te zeggen maar ja je moet keuzes maken..

Het ding is ook dat ik heel veel verhalen lees van anderen en die lijken echt heel anders te gaan.. Dus ja doe ik dan wat fout of niet. Moeilijk moeilijk.

Wat fijn dat je een buitenlandertje hebt geadopteerd.

Soms lijk je inderdaad alleen maar succesverhalen te lezen op internet. Bijna 90% van de dingen die ik lees is positief. 

Hoewel ik méér dan hartstikke blij ben met Mellow en ze echt nooit meer weg gaat, is het hier niet zo'n succesverhaal helaas.

Soms 2 stapjes vooruit en dan wéér 2 stapjes vooruit, maar ook wel eens 2 stapjes vooruit en 1 terug. En helaas ook nog wel eens alleen maar stapjes terug. 

Het is héél wisselend, geen pijl op te trekken.

Geef het tijd. De een is met een week gewend, de ander doet er langer over.

Sommigen blijven een week bang, anderen blijven hun leven lang angstig en weer anderen hebben periodes dat het best goed gaat en periodes dat het gewoon hartstikke slecht gaat.

Het lijkt inderdaad bij anderen veel sneller te gaan..

Nu is hij weer super relaxed. Ligt echt languit gestrekt.. Maar ik kan moeilijk hele dagen naast hem gaan zitten niks doen. (Zou wel willen haha)

Ik denk dat mensen vaak ook de mindere momenten niet zo goed durven te vertellen, want dan hebben ze (in hun ogen) misschien wel gefaald, juist omdát je altijd alleen maar positieve berichten leest.

Ik vind het jammer dat het bij ons niet altijd even soepel loopt, maar vind het ook geen schande om toe te geven dat het eens niet zo lekker gaat (of wanneer het gewoon ronduit ruk gaat )

Maar vooruit, ik zit ook wel eens jankend op de bank hoor, gisteren nog zelfs 

Als je maar vooral geniet van je hondje en het ook toestaat dat het eens wat minder goed gaat. Na een slechte dag geniet je éxtra van een goede dag (zoals ik vandaag).

Super van je dat je zo'n hondje weer een kans wilt geven ,in mijn ogen ben je al heel goed bezig .Ik zou ook nog niet te veel druk bij hem leggen ,daar is de tijd nog te kort voor .

Bij zo'n hond met weinig socialisatie zou ik toch iets sterkers als bachbloesem proberen zit te denken aan clomicalm (beginnen in lage dosering ) Ik denk dat dit het proces allemaal wat kan versnellen .Ben blij dat je nog een hond hebt en hoop dat deze stabiel is ,hier leren ze veel van.  Probeer een spelletje te vinden of iets anders wat hij leuk vind en beloon dit zodat hij meer zelfvertrouwen krijgt .Probeer ook niet alles goed  vinden  hij leeft nu in jou huis en daar gelden andere regels ,uiteraard past je je correctie hierop aan .  laat het contact van hem afkomen en belonen als hij komt ,dit hoef niet overdreven te zijn een aai of lief woordje is ook een beloning .

sterke ermee

Ik sluit me aan bij Cindy. Succesverhalen zijn er genoeg. 

Mijn hond kwam ook als een hoopje ellende bij mij. Durfde niet eens zelf uit de opvang te wandelen. Zo bang, zo schuw. At en dronk alleen als wij niet keken en zat verder in een hoekje te bibberen.

Ik heb hem laten wennen, vertrouwen opgebouwd, netjes gekeken wat hij aan kon. Daarna zijn angsten samen overwonnen. Ik had een tophond! Hij luisterde, kon met alles en iedereen, en was binnen een maand zindelijk. 

En toen... Toen kwam de pubertijd. Een vervelende periode, waar zijn angsten ook weer boven kwamen. En deze keer lukte het me niet om hem er doorheen te krijgen. Hij ontwikkelde zich tot een angstbijter. 

Nu, anderhalf jaar later, zit ik nog steeds met een angstbijter. Hij valt uit aan de lijn en vreemde mensen hoeven niet te proberen om binnen te komen. 

Hier ook geen succesverhaal dus. Maar wel de liefste en de trouwste hond die ik ooit gehad heb. Onze band is sterker dan wat dan ook. 

Dus ik ben wel dankbaar voor hem. Ik heb veel van hem geleerd. Maar wel met de nodige tranen..

Het gaat enorm met ups & downs. Ene moment is hij helemaal in een soort psychose en dan gebeurt er toch weer iets. Durft hij toch even op te staan en even op het terras te koekeloeren. Of even naar me toe lopen en snuffelen!

Dogmaster, ik ken dat niet maar zal er eens nader over opzoeken dankjewel! Ons andere hondje is geweldig met hem. Daar heeft hij een boel aan. Ik laat overigens inderdaad niet alles toe. Zoals blaffen om niks.

Tamara dat is ook wel een heftig verhaal zeg! 

Zijn rugzakje neem ik er gewoon bij. Ik heb geduld genoeg. Het is alleen zo sneu voor hem. Je hebt superleuke en blije fotos van je hondje op je profiel. Cindy trouwens ook!

Inderdaad, geduld is het belangrijkste. Vooral bij zo'n "aanval". Odi heeft deze ook, dat hij ineens niets meer durft. Dan staat hij helemaal verstijft. En ook echt met de meest alledaagse dingetjes; de koelkast of de kliko. Daar durft hij dan gewoon niet meer langsop. Sta je hem weer een halve dag te lokken met koekjes.  

Maar hij is ook een hele blije hond verder hoor. Houd je zijn omgeving prikkelarm, gaat het super goed. 

Als hij los loopt, is hij ook een compleet andere hond. Dit hoor je vaker bij buitenlandertjes. Maar veel buitenlanders kunnen niet los i.v.m. jachtinstinct of schrikreacties. Gelukkig heeft Odi daar geen last van. 

Ik zat net nog te denken aan tips, maar weet niet zo goed welke tips ik je kan geven... Doe wat je hart je ingeeft. Iedere actie die je doet, moet je met de volle 100% achter staan. Zulke hondjes hebben alles feilloos door. Dus als jij twijfelt over je actie, zal hij ook twijfelen. Je moet veel zelfvertrouwen opbouwen voor jezelf. 

Hier liep ik ook tegenaan... Ik had weinig zelfvertrouwen, dus mijn hond kon mij ook niet volledig vertrouwen. Dit heb ik echt moeten opbouwen. Inmiddels heb ik genoeg zelfvertrouwen om Odi te begeleiden, maar dit heeft wel heel lang geduurd.

Wat ik ook nog zou doen is een consult bij paragnost ,als ik vagen hebt of dingen niet zeker weet vind ik zo iemand heel handig

Je zou bv tips kunnen  vragen over de omgang evt over verleden van je hond  (om hem beter te begrijpen ) verder of dat middel wat ik zei een goed advies is etc etc

ik heb laats wat over cookie gevraagd aan een lid van dit forum en ben zeer tevreden met haar antwoord en ze is niet overdreven duur

https://www.hondenpage.com/baasjes/53360/animalibera.php 

Hey Robyn,

Ik vernam dat je je hondje via de stichting Ace hebt toch? Ik heb in mijn zoektocht naar een nieuwe hond ook contact met hun gehad en daar zeiden ze dat je hen altijd kon contacten en dat je begeleid kon worden door een trainer van hen. Is het niet en idee om contact op te nemen met deze stichting om te vragen wat er hierin mogelijk is?

Dankjullie! 

Tamara, inderdaad ja. Je moet echt stevig in je schoenen staan! Hij heeft 1 keer een lip opgetrokken en dat was omdat ik teveel twijfelde en niet genoeg rust uitstraalde

Dogmaster bedankt! Geen ervaring mee maar genoeg om nog uit te zoeken!

Ciska ja dat klopt. Heb ook super goed contact met de stichting hoor :) maar het is niet zo dat ze een gedrags trainer hebben. Wel nazorg hoor. En heb met hun ook al het eea aan mailcontact gehad. Ze hebben verschillende artikelen doorgestuurd met info. En verder zeggen ze tijd. Echt tijd geven. Dat doe ik ook hoor. Maar uiteindelijk ben ik toch degene die hem in huis heeft en het dus moet "doen". Dan is het wel fijn wat tips te krijgen over hoe met dingen om te gaan! :)

Je doet het super!

Shira durfde pas na 3 weken los van de lijn naar de keuken te lopen, en die was al 4 jaar in NL in een opvang geweest...verlatingsangst is bij haar niet te bespeuren. Dat mannetje van jouw heeft het nog veel zwaarder op dit moment, maar oh wat heeft hij een geluk voor de boeg bij jouw!

Dank jullie wel nogmaals! Het is "fijn" om te weten dat ik niet de enige ben. De tips van Dogmaster ga ik nog uitzoeken en verder vooral genieten van hem. Ik denk dat er wat in zit dat hij misschien wel zijn "aanvalletjes" blijft houden. Gewoon leren mee omgaan dus.

Vanmorgen gebeurde er zoiets moois. Wou het jullie niet onthouden hahaha!! 3 x raden wie er heeel stiekum op bed kwam schuifelen vanmorgen in alle vroegte

 GEWELDIG ZEG! Wat een schatje!

Weer een stapje in de goede richting!

Haha die Bobby..

Leuke foto om later terug te zien!

(Knap dat hij bleef staan ..toen je de camera pakte )

Ik denk eigenlijk dat het heel goed gaat met Bobby

Zelfvertrouwen bouw je niet in een dag

Dat kost tijd en gaat met ups en downs

Ik zie een hondje wat elke keer toch zijn stinkende best doet en steeds stapjes verder gaat.

Wij mensen willen vaak teveel te snel (qua resultaat>ik bedoel niet dat je Bobby pushed)

Soms denk ik wel eens terug aan de obstakels die overwonnen zijn

en wat een worsteling het destijds was

Dan kan ik niet anders dan glimlachen al werd ik toen bij tijd en wijle lichtelijk wanhopig

het zal best een slapstick zijn geweest als ik over waldo struikeldend( ivm de koplamp van een auto verderop) mij door de straat richting groen worstelde.

Een overbuurvrouw met zelf een angstbijtende asiel hus die anders werd ingeslapen ,

heeft mij later vertelt dat ze er een hard hoofd in had toen ze ons in het begin zag

Waldo kroop de muur in 

nu drijf ik op truuks die werken( en waldo heeft er zelf ook een paar verzonnen! )

Ik heb gesproken met gt van de stichting..zelf gt  geconsulteerd

Ik deed het goed ..wel nog wat truukjes bijgeleerd

Ik heb ook veel geleerd van een consult bij een dierentolk maar dat heb ik pas veel later gedaan 

Een dierentolk is wat anders als een paragnost

Verder heeft waldo bij holist gelopen en gemmo therapie gekregen(soort bach van babyplanten).Dat geneest heel diep van binnenuit het trauma

Alles heeft zijn steentje bijgedragen en ondanks dat hij nog steeds een angstige hond is en dat altijd zal blijven ivm zijn kennelsyndroom

Doet hij het echt supergoed en kan heel veel als je het met beleid aanpakt

Het is nu een gelukkige blije hond met kennelsyndroom en heel veel kennis over hoe hij om kan gaan met de wereld als hij het eng vind

Maar ben wel 3 jaar verder...

Jeff heeft in het eerste jaar meerdere keren tegen verschillende mensen gesnauwd (ondanks hij zelf om aandacht vroeg)

en ook wel eens gegromd naar mij met blikkerende tanden

Er zit nog zoveel stress in de hond...en je kent elkaar nog niet door en door

Dus er worden van beide kanten wel eens foutjes gemaakt

Echt ik denk dat je het super doet voor een hond die nog nooit in een huis geleefd heeft!

en Bobby  doet het echt prima

Ik lees elke dag wel een stap voorwaards...en ja soms ook wel eens een verkeerde beslissing van Bobby..dat hoort erbij en coach je er zo weer uit.

Het belangrijkste wat heeft geholpen is dat ik zelf meer als coach kijk en niet meer met  mijn emotie(hoe zielig het is dat het zo is ect)Het is niet jou schuld dat de hond zo is en de hond waardeert je kalme support

Ik signaleer en neem aktie

Als ik moe of down of geirriteerd  ben werk ik eerst aan mezelf en doe ik niks onnodig moeilijks met Waldo.

Wij houden dan een baaldag en doen aan verwennerij en leuke ontspannende dingen waar mogelijk

Dat werkt als een tierelier!

• Een super antwoord van mij Roos. Ik kan me (wel vaker trouwens) echt vinden in je reacties.

Hij liep niet alleen niet weg, sterker nog. Hij kwam toen ik hem riep! 

Ik combineer een beetje alles eigenlijk. En ook de tip van Anny heb ik meegenomen. Ik kriebel hem toch wat meer en probeer hem toch wat vaker te laten snuffelen. Alleen als hij zelf kalm genoeg is. En verder laat ik hem nog stedds heel veel met rust. Maargoed hij ligt nu wel half op schoot, dus misschien toch dat zetje en aanmoediging wel nodig? 

Een GT lijkt me over een tijdje sowieso wel een idee. Ik ben niet in de veronderstelling dat ik het allemaal "wel even doe." Sterker nog, kan best onzeker worden als het allemaal fout gaat. 

Maar je hebt helemaal gelijk. De stappen die hij maakt zijn enorm. Gister hadden we gewoon echt een ruk dag. En vandaag kan ik mn ogen weer niet geloven van hem!! 

Geen idee wat dat stipje daar doet haha

 Ik vind het wel een leuk stipje  (je hebt vast per ongeluk op lijstje gedrukt knopje naast schuin gedrukt)

Ik heb aan waldo gemerkt dat dit soort nieuw gedrag vaak gebeurde op momenten zonder veel impulsen

Nu een aantal keer snacht's iets dappers doen gebon hij dat ook te doen op momenten met meer impulsen

Wij noemen dat Waldo vergat bang te zijn 

Leuk hoor dat hij al kwam..je zal zien dat het geleidelijk uitbreid

en ja hoor kroelen en klojo-en is ook goed 

je moet gewoon op je gevoel afgaan en niet schrikken als je af toe een keer mis zit

Ik zeg gewoon "oh sorry hoor" en ga wat anders doen

En wat nog het allermooiste is: Je gaat je de komende jaren nog verbazen over de stappen die hij blijft maken. Als je denkt van ja dit zal het eindstation wel zijn wat stapjes betreft...nee hoor komen nog veel meer .

Hier ook al 3 jaar verder...nog steeds stapjes!

GT hebben wij wel ingeschakeld maar heb er niet zoveel aan gehad eigenlijk. De GT had een heel stappenplan...gericht zoeken naar probleemsituaties en die trainen. Nou dat ging voor ons niet werken (kan ook heel goed aan mij liggen dat ik er dan te veel druk op leg). De stapjes werden juist groter wanneer ik er helemaal niets speciaals voor deed! Gewoon laten zijn, vertrouwen geven, moeilijkes situaties uit de weg gaan, boogjes lopen en nog eens boogjes lopen (die steeds kleiner kunnen worden) met als toverwoord KAAS! Ik heb nooit een traan gelaten omdat ik het zielig vond...ben daar heel nuchter in geweest...ze WAS zielig, nu niet meer want ze is bij ons, dikke bofkont! Wel vele tranen weggepinkt om haar stapjes, zo onbeschrijfelijk mooi om daar getuige van te mogen zijn!

En aanmoediging is helemaal niets mis mee. Als het vertrouwen naar jouw zich een beetje heeft gevormd, dan kan je dat gerust doen. Niet blijven pushen, als hij niet wil dan niet. Maar je mag hem altijd uitnodigen voor een stapje verder te gaan. Bij Sier was die Kaas hier ook weer super geschikt. Neemt ze nog kaas aan, dan gaat het goed en kan ik kijken hoe ver ik haar krijg. Neemt ze geen kaas meer aan, dan zit ze op slot en haal ik haar uit de situatie. Dit is wel iets waar ik buitenshuis pas na maanden mee ben begonnen.

Sier word nooit angstvrij, dat verwacht ik ook niet...heb eigenlijk helemaal geen verwachtingen behalve dat ze een blije hond is!

Verwachtingen heb ik inderdaad ook los moeten laten. Ik had het zo mooi bedacht van tevoren. Lekkere lange wandelingen, naar de dijk, naar het bos. Maar helaas, het liep anders.

En ik verwacht dus ook niks, ik stel geen eisen, ze moet weinig tot niks van mij. Het enige wat moet is plassen en poepen. En als ze dat heeft gedaan, dan is alles wat daarna nog komt (rennen, gek doen, snuffelen) mooi meegenomen.

Snuffelen vindt ze wel heel fijn daar kan ze helemaal in op gaan, ze ruikt altijd wel wát. Soms een konijntje of een hert, soms ook vossenpoep, dat is wat minder want daar moet je als hond zijnde natuurlijk wel even lekker in gaan rollen 

En op zo'n moment dat ik denk 'ik zie het wel', dan gaat het ineens beter dan verwacht.

Zo slecht als het eergisteren (en de twee weken ervoor) ging, zo goed ging het gisteren.

Ging weg met het idee even een kwartiertje te lopen: geen verwachtingen dus.

We hebben 1 uur en 5 minuten gelopen :)

Heel saai stuk, dat wel, maar dat vindt ze fijn. Ze heeft heerlijk gesnuffeld, gerend, gek gedaan en in een berg gemaakt gras gedoken. Even een kort schrikmomentje, waarbij ze een fractie van een seconde weg vluchtte. Lijn kort en even rustig worden. Toen liep ze vijf minuten met haar kop naast of net achter mijn been en toen was het weer over. 

En dat vind ik prima. Ze mag het best spannend vinden, maar dat vluchtgedrag is heel moeilijk vind ik.

Wij doen ook gewoon middagen helemaal niks. Ik zit op de bank, zij ligt naast me. En dat vind ik juist fijne momenten, lekker samen niks doen.

En soms mag je ook gewoon een rukdag hebben. Morgen weer een dag.

Hoi hier even een korte reactie, mijn ervaring is juist HEEL veel praten met je hondje ( ook hoort hij alleen je stem), juist NIET negeren, laat voelen en horen dat je te vertrouwen bent.

Betrek hen overal bij, ook al loop je de was op te hangen in de tuin ( voorbeeld) haha.

Met kinderen die een trauma hebben opgelopen, is praten OOk hel belangrijk.

Succes