Voorstellen + Verhaal

Hallo allemaal,

ik ben nieuw, mijn naam is Seth, een 28 jarige jongeman uit de omgeving Amsterdam.

Ik kwam hier in een zoektocht, en besloot even te blijven plakken.

Hier mijn verhaal.

Ik wil al een tijdje een hond.
Ik ben 100% afgekeurd (voor wie nieuwsgierig is, 100% afgekeurd op psychische problemen), en de 2 keer dat ik heb samengewoond zijn behoorlijk mis gegaan... dus woon weer/nog bij mijn ouders, omdat je met een uitkering tegenwoordig geen volledig huishouden kunt runnen voor jezelf.

Nadeel daaraan is echter wel, dat je te maken hebt met regels die je ouders enigzins opstellen.

Een tijdje terug hadden we last van muizen.
"Dan moet je een terrier kopen, of een kat."
Van dat plan wilde beide ouders niets weten.
Tot de muizen te brutaal werden.
"Je moeder wil een kat."
Blijdschap ten top, ik hou van katten en honden.

Zo gezegd zo gedaan, binnen een paar weekjes hadden we 2 schatten van katten, uit een leuk nest bij een hobbyfokster vandaan, welke ook honden had.

De logeerhond die we regelmatig over de vloer hadden, kon het goed met beide katten vinden.
Luna, onze poes, daagde Sam uit tot spelen, Quincy, onze kater, bluftte hem er uit, maar zocht hem wel steeds op.
Ging prima.

Maar de wens voor een eigen hond bleef bij me hangen.
Ik had niet echt een rede om 's ochtends op te staan.
Ik had geen rede om naar buiten te gaan, behalve als ik ergens een afspraak had. Voor de rest zat ik binnen, achter de computer, achter de TV, een kat op schoot, of ik tekende of las wat.
Je zou er haast licht-schuw van worden.
Ik gebruikte computertijd en het internet om me goed te verdiepen in het aanschaffen, onderhouden en opvoeden van een hond, hoeveel me dat per maand zou kosten, en welke rassen me interessant leken.
Ik had er echt een persoonlijk project van gemaakt.

Mijn keuze viel op een herdershond, of een wolfhond.
Ik ben altijd gek op wolven geweest, en een saarloos wolfhond is voor iedere wolven-freak een droomhond.
Evengoed, ik nam alle waarschuwingen in acht dat deze hond niet voor iedereen geschikt was.

Na een goed gesprek met beide ouders, kreeg ik toestemming, doch enigzins hortend en stotend.
Mijn moeder vond het een goed idee, mijn vader was het er minder mee eens, omdat hij me onverantwoordelijk vond, alsmede slappe excuses aan te dragen als 'geen ruimte', 'dat kun je niet betalen', en 'jij komt nooit op tijd je bed uit'.
Allemaal niet waar, of ik kon het teniet doen met een paar woorden.

Alleen, mijn moeder vond herdershonden niet zo leuk.
Bij de vraag wat voor hond, droeg ik al mijn keuzes voor... een duitse herder, een zwitserse witte herder, een kortharige collie en een saarloos wolfhond.
De saarloos hadden ze beiden nooit van gehoord.
Toevallig had een kennis van mij een saarloos, en deze was vader van een nest.
We zijn bij de fokker gaan kijken, en meteen waren mijn ouders verliefd op het uiterlijk van de saarloos.
Omdat we waren gaan kijken en niet meteen mochten meenemen natuurlijk, kreeg ik wat bedenktijd.
Ik had me nooit door mijn ouders moeten laten beinvloeden.
"Dit is mooi en heel appart." waren mijn vaders woorden.
"Ik vind ze mooier en liever er uit zien dan herders" waren mijn moeders woorden.
Ondanks mijn woorden dat de saarloos niet voor iedereen geschikt is en een forse hond word, bleven ze erbij dat dat voor ons gezin een perfecte hond zou zijn. We hadden al eerder honden gehad, bouviers, en die zijn ook niet altijd makkelijk.
"We komen er samen wel uit." waren de woorden van mijn ouders.

De afspraak om de pup te komen uitzoeken en te halen was gemaakt.
Met vlinders in je buik op weg naar de fokker.
Daar gebeurde iets wat me een beetje dwars zat.
Na het eerste bezoekje, werd me gevraagd of ik al een keuze gemaakt had. Ik had duidelijk 2 favorietjes, waarvan één een pittige tante zou zijn, en de ander juist heel tam en gedwee.
Daar gekomen op de grote dag, had ik mijn keuze al gemaakt... de tamme en gedweeë dame sprak me meer aan, in uiterlijk en persoonlijkheid. Haar zou ik aanwijzen.
Maar ik kwam de kennel niet in. De fokker staptte de kennel in, paktte een pup, en duwde deze in mijn armen.
"Dat was degene die je gekozen had..."
Oh....... dat was de pittige tante.
En als je ze vast hebt, kijken alle puppies je zo lief aan... ik durfde geen nee te zeggen.

De pup ging mee, angstig tijdens de autorit, waar ze me volledig had volgepoept. Ach ja, kan gebeuren.
Thuisgekomen, keek ze onwennig rond, en zag tot haar grote plezier iets wat ze niet eerder had gezien.
Katten.
De katten kwamen even ruiken, met hoge ruggen en dikke staarten, hevig brommend alsof we het hadden gewaagd een grizzly-beer in huis te halen.
Diepe belediging en zelfs angst was leesbaar van hun hele lichaam.... iets wat ik niet had verwacht.
De reis was spannend genoeg voor de pup, en als een braaf kind was ze in de bench gaan liggen slapen.
Dit gaat werken, dacht ik bij mezelf.
Helaas.... dat duurde niet lang.

De eerste nacht was ze stil als een muis, om enigzins verlegen een droge bench uit te lopen voor de eerste wandeling.
Dit was voor mij ook wennen, het was pas 7 uur, terwijl ik normaliter veel later opstond. Een behoorlijke switch.

Ik ging vaak met haar naar buiten, om haar al snel te leren dat ze buiten mocht poepen en plassen, iets wat ze redelijk snel door leek te krijgen.
Brave wolf.

Spelen was een genot, maar zoals het een wolfhondje betaamd, testte ze haar tanden op alles.
"Nee" en een opgeheven vinger om de aandacht te krijgen, om vervolgens haar aandacht van het ongewenste kauw-object te lijden naar een speeltje.
Lang leve de blackbox methode.
In het begin leek het te werken....

Maar wat in die weken volgde, was jammerlijk niet zo succesvol.

De katten werden bejaagd en beslopen, de nachten in de bench ondragelijk (ze klonk alsof iemand haar levend vilde), ze negeerde nee, en als ik haar eens corrigeerde, corrigeerde ze me terug.
Lopen aan de lijn was voor haar laagvliegen aan de lijn, en geen plotselinge verandering van richting ging soepel... zij ZOU die kant op gaan, of ik het daar nou mee eens was of niet!
Haar spel werd wat harder, ook als ze achter de katten aan rende.
De katten keken vanaf de kasten lijdzaam en boos onze kant op, met een blik van verraad.
"Dat went wel" kregen we van alle kanten te horen.
Dat was dus duidelijk niet zo.
De schrik sloeg me dan ook om het hart toen onze kater lekker ergens lag te slapen, en ik die kleine in sluipgang op hem af zag gaan, om hem wild in de nek te pakken en de doodschud beweging zag maken.
De kater was zo geschrokken dat hij even niet wist hoe hij het had.
Ik paktte de pup in haar nekvel, waarna ze de kat los liet, maar er meteen weer achteraan wilde.
"Nee!" zei ik streng, haar nekvel nogsteeds vasthoudend.
Ze draaide zich om in mijn greep, en beet me.
Zo klein, en nu al zo dominant dat ze me terug corrigeerde.
Tijdens het avondrondje, had ik voor mezelf besloten dat het zo niet ging.
Mijn moeder was meegelopen om uit te waaien, en zag hoe ik de kleine meid oppaktte en met een gebroken hart vertelde ik haar dat het niet ging.
Ik kon niet verwachten dat als ik eens weg was, mijn op leeftijd zijnde ouders een voortdurende machtstrijd met een grote en dominante wolfhond zouden leveren, of er achteraan waaien als ze uit moest. Ik kon niet verwachten dat de katten vrede zouden sluiten met een wolfje... honden tot daaraantoe, maar een wolfje was teveel gevraagd, helemaal na de pup's aanval op onze kater... spelen of niet spelen.
Dit was niet mijn hondje.
De fokker had me de 'verkeerde' gegeven toen hij haar in mijn armen druktte... of zo voelde het.

Ik belde vol verdriet mijn kennis op, de eigenaresse van de vaderhond, en vertelde haar het verhaal.
Ze zou haar terugnemen, aangezien ze een andere kennis had welke graag een pupje had gewild, maar welke net achter het net vistte.
De avond na mijn besluit zijn we naar haar toegereden, een heel stille reis waar niemand sprak, de pup nogsteeds bang haar koppie verstoppend onder mijn arm.

Na een afscheid, terug naar de auto, om een zelfde stille terugtocht te maken.
De volgende ochtend had ik een afspraak, en toen ik terug kwam, was de bench opgeruimd, de voerbakjes en riempjes het zelfde verhaal, zodat ik dat zelf niet meer hoefde te doen.

Voorlopig wilde ik geen nieuwe hond, ik wilde even wachten tot ik een gangbaarder ras zou kopen, waarvan ik de eigenschappen goed ken, en waarvan ik weet dat het WEL geschikt is in ons gezin, en waarvan ik weet dat het met katten is opgegroeid.

Dit was een half jaar geleden.
Ik wilde weer een nieuwe hond.
Maar nu, nu is mijn vader een groot tegenstander.
Het deed hem ook zeer om de pup weer weg te brengen, maar ook om te zien hoe de katten het opvatte.
"Ze zijn niet bang voor honden, pa, maar wel voor wolfjes".

Hoe ik ook praat, al ga ik op mijn kop staan....
Er komt geen nieuwe hond, als het aan hem ligt.

Het enige wat ik nu kan doen, is hopen dat hij bij draait, bewijs vinden dat de katten het prima zouden doen met een hond die geen wolf is, en hopen.

Iemand tips?

(al vind ik het al gek genoeg dat een 28 jarig persoon toestemming moet vragen.... het blijft hun huis...)

Hoi Seth,

Welkom op het forum.

Wat een verhaal, wat een teleurstelling...

Een Saarloos is een bijzondere hond maar ook bijzonder van karakter. Geen hond maar écht een wolf in karakter.

De Tjech. wolfshond schijn gemakkelijker te zijn dan de Saarloos..

Maar goed ik kan me voorstellen dat je nu niet meer op een avontuur zit te wachten..
Jammer hoor dat ook je ouder nu zo 'klaar'zijn met een hond. Want ook zij hebben nu een nare ervaring. En zijn misschien niet meer zó wild te krijgen voor een leuk "maatje" voor jou...

Ervaring met korthaar collies heb ik wel.
Ik had een bleu merle collie teefje maar uit korthaar ouders. Dit komt af en toe voor... staan...

Misschien dat een kh. Collie je ouders wel aanspreekt?? Als je een goede fokker zoekt dan hoor/lees ik het wel.. De pups -van die kennel - worden trouwens met katten opgevoed...

Misschien weet je de 'Winner' binnenkort is in A'dam.
Je woont op steenworpafstand dus ik zou zeggen, ga eens kijken...

http://www.winnershow.nl/

Dan kun je alle rassen zien die er bestaan...
Je kunt zo-wie-zo terecht op de afdeling; Discover Dogs, een ruimte waar een aantal van ieder ras van die dag aanwezig zal zijn, waar je kunt spreken met de eigenaren of/of fokkers.

Die honden worden niet uitgebracht die daar zijn, de eigennaren niet nerveus voor de show, dus die honden kun je aaien en de eigenaren het hemd van het lijf vragen ...

Erg informatief als je op zoek bent naar een hond.

Als ik het goed heb zijn de o.a. de herders op zaterdag en de Terriërs e.d. op zondag.
Maar dat zou je even moeten uitzoeken... Of misschien wil je beiden dagen wel kijken en snuffelen langs de ringen...
Het is hét walhalla voor 'dogfreaks'.

Ik wens je heel veel succes met je speurtocht naar de juiste hond...

Heel veel succes en lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

Hoi seth
Welkom op het forum
Wat en verhaal jammer dat het niet goed ging voor je
Ik hoop dat je ouders voor je zich toch nog een keer bedenken
groetjes joke en taat

Hallo Seth,

Natuurlijk welkom op het forum.

Wie weet wat er in de toekomst naar jouw toe komt lopen. Jammer voor je dat het nu niet goed ging, maar wie weet.........

Groetjes, en een poot van Joey,
Cella.

hey fwyrg,
wel enige tijd geleden ben ik ook op dit ras gevallen op het internet de saarwolf,machtig beest,maar toen ik begon te lezen hoe die in mekaar zitten ha neje hoor,denk niet voor iedereen geschikt.
laat dat maar over aan de kenners fwyg.
wel fwyg ik heb ook 3 hondjes waarvan 2 terriers,1 malthezerke is er ook bij,dat is ooit een buitengooiertje geweest,de sukkel,zo lief,een mini york in het kort bijgehaald ,1900 zwaar maar een echte terrier,uren met haar gaan wandelen, geen probleem,dat maak het leuk aan de terriers groot of klein,ze hebben een energie,en zijn kalm op het moment dat ze thuis zijn,wel die van mij dan toch.
ik heb ook de engelse (korte versie)staffordshire,nu al 11 jaartjes oud,reuze beest,klein ,krachtig,volgbaar,en niet dominant,als ik hem ooit kwijt ben,weet ik zeker dat dit mijn ras terug word.het enige wat je moet doen is de engelse staffordshire kopen bij erkende kennel en best met stamboom,dan weet je ook waarvan ze afkomen,want koop zoiets niet impulsief,of je hebt overkweek ,met alle gevolgen vandien.aggresief,niet gesoccialiseerd en zo nog van die toestanden,maar idd zoals een lezer hier ook schreef het is hondenshow, in kortrijk 16 nov.daar zijn dan de terriers aanwezig miss voor de engelse staff 15 zou ook kunnen ,eigenlijk nog niet naar gekeken juist,in ieder geval ik kan je verzekeren,een vriend voor het leven,zoals die van mij al 11 jaar van mij is.veel succes toch nog en hopelijk mag je volgende keer meer geluk hebben want was een heel zielig verhaal,en kon lezen dat je het echt goed bedoelde met de wolf.

welkom hoor
en ja wij hebben een kennis die de saarlozen heeft , maar het is absoluut een hond /wolf met gebruiksaanwijzing , zo moet hij bv altijd oppas hebben , en eentje die de honden goed kent want ze kunnen absoluut niet alleen , maar een bijzonder ras is het wel , wijzelf hebben er ook over gedacht ,maar het niet gedaan , wij wonen aan de rand van een polder , veel schapen etc ,
maar heb je weleens aan een hollandse herder gedacht , ik zelf vind dit ook erge leuke honden ,
ik wil je veel sukses wensen met de juiste keuze ,

Hallo Seth,

Als eerste welkom op het forum. Wat een nare ervaring hebben jullie meegemaakt, maar wel goed dat je de keuze hebt kunnen maken om voor alle partijen een goede oplossing te zoeken.....Dat zal niet makkelijk geweest zijn!! Ik hoop dat je vader bijtrekt en dat je alsnog voor een hond kan gaan. Ik kan me wel voorstellen dat hij een beetje huiverig is om de uitdaging opnieuw aan te gaan. Het is toch even een negatieve ervaring wat jullie nu meegemaakt hebben...Ik zou dan toch voor een wat rustiger ras gaan. Je vader zou eigenlijk wel in moeten zien dat het voor jou wel goed is als je wat meer structuur/regelmaat in je dagelijkse leven hebt. Ik bedoel....Voor een hond moet je opstaan en je moet voor hem/haar zorgen. Een kennis van mij zit zelf ook 100% in de WAO ivm psychische problemen. Zij is blij dat ze een hond heeft. Zo komt ze ook onder de mensen. Iets waar ze voorheen ook heel erg moeite mee had. Nu nog steeds, maar door haar hond moet ze wel....Die zal toch zijn behoefte moeten doen en de nodige beweging moeten krijgen. En als ik haar dan samen met de hond zie, denk ik wel eens dat dat beestje haar leven toch een beetje opgekleurt heeft....Ze heeft er weer plezier in, zal ik maar zeggen....Nogmaals ik hoop dat je vader bijtrekt en dat je alsnog voor een nieuwe pup mag gaan.

Groetjes Monique

Hoin
Welkom op dit forum
Spijtig te lezen wat je ebt meegemaakt
moed niet opgeven het komt wel eens in kannen en kruiken

groetjes
Patsy & Toshi

Hoi Seth,
Wat een vervelend ervaring. Ik snap dat jij en je ouders hier last van ebben. Ik wil je we complimentern met het nemen van de goede beslissing voor jou en voor de hond.
Je ouders zijn nu zo geschrokken dat kan je ze niet kwalijk nemen. Ik hoop dat je nog eens een hond kan nemen die beter bij julie past. Ik moet wel zeggen dat ik vind dat de fokker zich niet verantwoordelijk heeft gedragen. Hij had julie beter moeten voorlichten en julie kennis ook trouwens.

Hoi Seth,

Ik zou gaan voor een tussenstap - zorgen dat je voor een evt. volgende hond goed beslagen ten ijs komt. Misschien kun je een advertentie plaatsen en aanbieden om een paar dagdelen per week op een pup te passen? Amsterdam is groot, en er zijn vast wel mensen die zo'n aanbod graag aannemen.

Zo kun je uittesten of jouw katten andere pups wel de baas kunnen worden - want daar gaat het om . Puppies zullen het altijd wel leuk vinden om jachtspelletjes te spelen met een kat - maar de pup die leert dat hij dan van katlief een 'hijs voor z'n treiter' krijgt, laat dat dan al snel uit z'n koppie.

Lukt dat, dan kun je op basis van die ervaringen een beslissing nemen welk type hond goed bij jouw katten zou passen. Zelf vind ik Shelties leuk - vooral die neiging om overal een mening over te hebben en met je te communiceren staat me wel aan. Maar belangrijker - het is een herder van schapen, het jachtinstinct lijkt me dan toch beheersbaarder.

Ik zou echt gaan voor deze tussenstap, ook met het oog op je ouders. De pup die nu teruggebracht moest worden, was ook een beetje (boel) 'hun' hond. En je katten, ja, er is een kans dat ze niet meer aan honden kunnen wennen, en dan wil je ze een nieuwe pup erbij toch ook niet aandoen...

groetjes,

Linda.

Hallo allemaal, en bedankt voor de leuke reacties!

Ik durf er niet zo meer over te beginnen met mijn ouders, er is alleen maar kans dat ik meer kwaad doe dan goed.

Wat de katten betreft is het een appart verhaal: Ze zijn geboren en opgegroeid in een lief huishouden vol katten en honden, bij een leuk gezin met kinderen.
Ze hebben met onze 'logeer-en-uitlaat-hond' nooit problemen gehad. Dat was een hele lieve droplul (sorry, ander woord is er niet voor ) van een bordercollie.
Daar speelden de katten wel mee, onze poes ging pal voor zijn neus liggen om hem uit te dagen voor tikkertje, en onze kater ging hem opzoeken, bespieden vanaf de hoogste plekjes, om met een dikke staart schuin op hem af te komen om te laten zien dat HIJ de baas was.
De bordercollie reageerde daar meestal geschrokken op, die kat werd ineens 10x zo groot!
En dan was de kater meteen weer op zijn gemak.

Het lijkt me zo enorm stug, dat katten dit soort gedrag ontwennen.
Ze kennen het diersoort hond, ze weten dat er weinig kwaad in zit, en de kater weet dat hij respect kan afbluffen met een dikke staart, hoge rug, zijwaardse benadering en een pets op de neus....

Ik ben persoonlijk een liefhebber van de meeste honden, maar mijn absolute passie zijn oertypes en herders.
Klinkt misschien wat kieskeurig, maar het liefst met staande oren of tipoortjes en een gladde snuit.
Het kleinere soort is niet geheel mijn ding, al vind ik ze wel allemaal lief.... behalve Chihuahua's, Corgi's, Jack Russels en Teckels, want dat vind ik superbeestjes! Grote hond in zakformaat!
Daar mogen ze er hier wel 10 van loslaten wat mij betreft! *grote grijns*.

Nu nog mijn ouders in laten zien dat ik 100% klaar ben voor een hond.
Dat ik niet klaar was (en de katten al helemaal niet) voor zo'n karakterdier als de saarloos, vind ik persoonlijk, moet niet in de weg staan...

Inderdaad Monique, ik moest er uit, ik moest vroeg op, ik kwam buiten en onder de mensen, ookal waren het maar kleine rondjes van nog geen 10 minuten.
Ik hou van wandelen in bos en park, maar als ik dat alleen doe, vraag ik me na 10 minuten af waarom.
Ik heb geen doel, en alleen wandelen vind ik zo... suf. Mijn ouders meenemen gaat al helemaal niet, mijn vader kan nog geen 100m lopen zonder dat hij moet gaan zitten door de pijn in zijn rug, en mijn moeder vind wandelen, zelfs met gezelschap, doelloos ronddwalen. Als die een hond uitlaat, zoals in het verleden, was het echt een gericht blokje om zodat er geplast en gepoept werd, om dan snel terug te gaan.

Het deed me zoveel goed, zelfs met 'maar' een pup te lopen, en frisse lucht binnen te krijgen.
Waarom kan ik mijn ouders dat nou niet aan hun verstand brengen? :(

Welkom! Wat een verhaal. Waarom neem je geen hond uit het asiel? Er zijn zoveel jonge (en oude) honden die op een gezellig baasje wachten. Wellicht sluit dat beter aan bij wat je ouders in een hondje zien.
Prachtige honden hoor, de gemiddelde Saarloos of ander slag wolfshond. Maar ze moeten recht op ruimte hebben, zijn geen benchhonden en hebben duidelijke leiding en vrijheid nodig. Als je ze dat niet kan geven, dan is dat ras absoluut niet geschikt voor met name je ouders. Datzelfde geldt voor elk actief ras wat je voor ogen hebt. Je wilt graag een herder, de herder van tegenwoordig is teveel doorgefokt op werkaanleg. Pas op wat je hiermee in huis haalt! Daar moet je mee aan de gang in de sport of zorgen voor andere geestelijke en lichamelijke voldoening. Zelfs Golden Retrievers en Labradors zijn jachthonden die flink wat beweging en geestelijke activiteit nodig hebben om zich hond te voelen. Neem een hond wat bij je ouders past, dan past het ook bij jou zolang je daar inwoont. Je kan die mensen niet opdringen met een ras wat zij niet aankunnen. Neem je ouders een dagje mee naar het asiel. Vorige week open dag geweest in verschillende asiels. De hondjes zullen jullie dankbaar zijn.

Hey Seth,

Persoonlijk denk ik ook dat een hond heel goed voor je zou zijn.
Ik heb een jaar geen hond gehad, dan was het eenzaamste jaar van de 28. Ik kwam ook niet meer buiten, zag geen kip meer en kwam soms dagenlang niet uit mijn joggingpak...
Daarbij werkt het zorgen voor een hond, het contact met een hond en het aaien van een hond zeer stressverlagend. Je hartslag en bloeddruk dalen ervan.
Vooral mensen met een psychische/psychiatrische ziekte, oudere mensen en kinderen met een geestelijke of lichamelijke beperkingen voelen zich gelukkiger als ze een hond om zich heen hebben.

Ik weet niet of je (nog) onder behandeling bent? Het mooist zou natuurlijk zijn als je therapeut zou zeggen dat een hond heel goed voor je is .

Ik kan me voorstellen dat je valt op de herderstypen. Ze zijn erg mooi en statig. Maar ik denk dat wat jij zoekt in een hond, ook heel goed in andere rassen te vinden is.
Laat je ook niets meer aansmeren, als bij jou een hondenkarakter past wat meer teruggetrokken is, of wat onderdaniger is, kies daar dan voor.
Vaak is je eerste gevoel heel belangrijk daar in.

Als je een hond eenmaal hebt uitgezocht kun je misschien ook begeleiding vragen van een trainer of gedragstherapeut die je een beetje op weg helpt.

Katten passen zich, naar mijn mening, vaak heel snel aan, aan de hond die er is. In het begin is het altijd wat eng, maar als ze merken dat de hond ze geen kwaad doet, gaat het vaak al snel goed.

Zou je graag weer op jezelf willen wonen?
Er zijn aardig wat subsidies en regelingen die het voor mensen met een 'beperking' zoals ze dan noemen mogelijk moet maken om zelfstandig te wonen. (ik noem het zelf altijd 'uitdaging' )
Een maatschappelijk werker moet je hier verder mee kunnen helpen, die kent alle voorzieningen.

Succes!

Groetjes, Margje