Bobby 
Het blijft ook jammer dat mensen niet eens meer vragen hoe het gaat.En over Bobby willen praten.Alleen met mijn man en zoon gaat dat wel.Ik heb ook gesprek met DA gevraagd omdat ik toch nog vragen heb,de belangrijkste is eigenlijk dat ik ontelbare keren bij hun ben geweest en dat ze nooit gemerkt hebben dat Bobby een hartproblemen had.Best raar toch.Misschien helpt het me bij het verwerken van het verlies.Bedankt dat jullie blijven reageren.Groetjes Rianne
Rianne misschien durven de mensen er niets over vragen,gewoon omdat ze je geen pijn willen aandoen.Bij mij was het ook zo toen Thibo er niet meer was vroegen ze wel van lukt het een beetje en toen begon ik al te huilen.
Daarna vroeg niemand meer aan mij van lukt het tot ik er soms zelf over begon.Sterkte verder.
Je hebt gelijk,zo was het bij mij inderdaad ook.Maar begon vanmiddag gewoon tegen mijn zus over Bobby en toen hoefde ik niet te huilen en hebben we fijn over Bobby gesproken.
ja Rianne,de ene dag is de andere niet fijn dat je tegen je zus gesproken hebt over Bobby,je moet je echt sterk houden Bobby zou zeker niet willen dat je eronder door gaat,het is allemaal nog zo onlangs en heel normaal dat je nog aan alles terug denkt,maar met de tijd zal het wel beter gaan spreek van onder vinding.Het beste verder.
De een heeft meer tijd nodig dan de ander.
Je bent wie bent, en zult je eigen manier moeten uitvinden die je nodig hebt om het een plekje te kunnen geven.
Ook al zullen momenten van missen echt blijven.
Natuurlijk blijft er gereageerd worden.
Velen weten waar je doorheen gaat.
Ik hoop dat een gesprek met de arts iets oplevert qua wat rust vinden dat het niet eerder gezien is.
Maar soms is het gewoon heel moeilijk te constateren.
Toen wij de eerste keer met Sadi met haar temp e.d. bij de arts kwamen werd het afgedaan als allergie, omdat zij een gezonde alerte en energieke hond zien binnen komen. Het blijft een moment opname waarin de arts je dier ziet en was het niet dat me heel kleine dingen gelukkig opvielen we doorgezocht hebben en nu weten wat ze heeft. En haar rustig houden. Zouden we haar nu op een losloopveld lekker laten rennen en spelen zijn we haar kwijt. Zonder dat er voorafgaand aan de hond veel te zien is.
Wat je niet zien is soms onmogelijk te constateren.
Zoveel lieve mensen hier die begrijpen wat je bedoelt. Daar haal ik toch echt kracht uit en weet dat ik niet de enige ben. Zoveel goede raad.... we staan er niet alleen voor.
Dank voor alle steun en ik hoop dat ik ook steun voor jullie kan zijn. Want je dierbare beestje verliezen is niet niks.....
Anneke
Over 2 uur is het alweer 7 weken geleden dat mijn lìeverd gecremeerd werd.Probeer vaak aan de mooie jaren te denken en kan soms met een glimlach naar Bobby kijken,maar toch het verdriet,het lijkt niet echt minder te worden.En het gemis,vooral als je thuis komt blijft enorm.Besef wel steeds meer dat Bobby echt een mooie leeftijd had.Maar ik vind het nog steeds erg moeilijk om me er bij neer te leggen dat hij er niet meer is.Ooit zal het beter gaan,dat zegt iedereen,dus daar ga ik dan maar vanuit.
Alweer een week voorbij.Een week zonder op te staan en te gaan slapen met mijn dierbare vriendje Bobby. Ik vind het nog steeds zo erg,moet echt nog elke dag huilen.Probeer er wel mee om te gaan,en als ik dan verhaaltjes lees,denk ik ja ik moet de goede herinneringen boven aan zetten,dat lukt dan even.Maar iedere keer als ik thuis kom overvalt me toch het grote gemis.Maar ik geef mezelf alle tijd en ooit zal het beter gaan.
Ja Rianne ,het leven kan hard zijn,het gemis doet pijn maar je moet er mee leren leven hoe moeilijk het ook is en inderdaad met de tijd zal het beter gaan.Vergeten zal je Bobby nooit,hij zit diep in je hart.Hou je sterk.
Heel veel sterkte, en ja het doet zo pijn ze te moeten missen. Het valt niet mee. Maar weet je, we zouden ze nooit voor altijd bij ons kunnen houden. Was het maar zo..... Eens komt die verschrikkelijke tijd. En die tijd is voor ons aangebroken en moeten we doorstaan Hoe moeilijk het ook is. Denk terug aan de mooie momenten en wees trots dat je Bobby als hondje hebt gehad. Ik had het voor geen goud willen missen. We zijn eraan begonnen en we hebben het afgemaakt. Hoeveel hondjes hebben dat geluk. Denk daar maar aan. En denk dan met eten glimlach aan hem terug.
Liefs en heel veel stekte.
Ik had mezelf ook beter moeten voorbereiden dat bobby er op dag niet meer zou zijn,hij was tenslotte al 16 jaar.Mijn zus zei dat weleens maar ik zei altijd och hij is nog gezond en gaat nog wel een tijdje mee.Ik wilde het niet inzien waarschijnlijk.Dat bobby niet mijn leven lang bij mij kon blijven.Ook al weet je dat dat natuurlijk niet kan.
Hoe had je je kunnen voorbereiden, Rianne? Je kunt je daar een idee bij proberen vormen, maar eens het echt gebeurt, is het toch wel totaal anders dan je zou denken te verwachten, en sta je daar plots voor de bittere realiteit.
Of een dier nu 6 jaar is of 16 wanneer zijn einde er is, op zoiets kun je je nooit echt voorbereiden. Het einde is het einde en verdriet is verdriet.
Je hebt van Bobby gehouden tot het einde, en daarna... Dat is veel meer dan hijzelf waarschijnlijk had verwacht, en veel honden hebben zoveel geluk niet eens.
Heel mooi gezegd Hein,
Ik kreeg 3 weken voor haar overlijden te horen dat we niet lang meer hadden. Elke dag was er een en zo ging het ook, proberen te genieten van elke dag, maar in je achterhoofd wist ik wat me te wachten stond. Maar kon me daar niet op voorbereiden, maar het enige wat ik deed het haar proberen naar de zin te maken. Had nog zo met haar willen knuffelen maar voelde dat ze dat niet wilde. En heb ik haar maar zoveel mogelijk met rust gelaten en er voor haar zijn. Bij haar op de bank geslapen en haar getroost wanneer het onweerde. Maar toen het zover was, was ik totaal niet voorbereid. Dat kan gewoon niet. Alles maar laten gebeuren.
En dan dan grote verdriet en gemis, verschrikkelijk.
Maar het is niet anders en we moeten het accepteren Hoe moeilijk dat ook is. Maar we zullen ze nooit vergeten en planten ze voor altijd in ons hart.
Ze mogen ook nooit vergeten worden.
Liefs...van mij
Aankomende nacht 2.10 is het alweer 9 weken geleden dat mijn lieve Bobby is overleden.Er gaat nog steeds geen dag voorbij zonder tranen.En het gemis zal nog heel lang duren.Ik moet zeggen dat ik soms wel een glimlach op mijn gezicht krijg als ik naar foto's van hem kijk.Elke minuut dat ik thuis ben brand er een lichtje op zijn speciaal gemaakt tafeltje.Ik besef wel steeds meer hoeveel geluk ik heb gehad dat Bobby zolang bij mij heeft mogen zijn.Wanneer ik de deur uit ga,draag ik mijn kettinkje met een beetje as van hem,dus hij is altijd bij me.Over 2 weken maar weer naar mijn dochter in toulouse,is goed voor me.
Wat moeilijk hè rianne.... blijft gewoon pijn doen. We lopen hetzelfde schema Door. De ene dag gaat het wel weer maar de andere dag is het weer helemaal mis. Ik leef met je mee en voel hetzelfde verdriet.......
Sterkte en veel liefs...
Toulouse zal je goed doen. Bobby is altijd bij je, geen nood.
Rianne,het zal je goed doen eens naar Toulouse bij je dochter,probeer er toch een beetje van te genieten.Bobby zou het ook zo willen.
Hoi,ik zie er best tegen op .Morgen dierendag.Voor het eerst na 16 jaar geen Bobby om extra te knuffelen.Het zal voor mij een droevige dag zijn,maar ik hoop voor alle dieren op de wereld dat er extra aandacht aan geschonken word.
Misschien naar de opendag van een asiel, daar wat honden knuffelen, geef je toch op dierendag wat knuffels weg en wie weet tref je wel een match 
Diverse asiels hebben tot 16.00 uur vanmiddag open dag.
Lieve kleine Bobby.Het is alweer 10 weken geleden dat je overleden bent.Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk en het gemis is enorm.Toen je er nog was deelde ik alles met je,nu doe ik dat nog steeds en praat tegen je op een mooie grote canvas foto aan de muur.Zo zal je altijd deel uit blijven maken van mijn leven.Ik durf nu wel in te zien dat ik een heel bevoorrecht iemand ben geweest omdat je 16 jaar in mijn leven bent geweest.Tot ooit.
Ja Rianne,het blijft pijn doen,en de leegte in huis ik weet ook wat het gemis is,het doet zoveel pijn maar het leven gaat verder,wij moeten ons sterk houden,en de ene dag kan je er beter tegen dan de andere.
Eens komt er een tijd dat we ons allemaal terug zien.....
Hou je sterk.
Hoi Rianne, blijft weer moeilijk he, elke week denk je er weer aan terug. Al weer 10 weken.... ik werd al gek als ik op vakantie ging en haar bij mijn ouders moest achterlaten. Kan je nagaan. Maar we moeten ons storten op het feit dat we zoveel jaren plezier met ze hebben gehad. Sterkte....
Liefs Anneke
Ik stond voor 1 nachtje logeren van Beauty al te janken....
En Sadi die gaat nooit uit logeren, nooit en te nimmer vanwege haar Aandoening moet je haar echt door en door kennen om te weten wat kan en wat niet kan. Ik durf haar echt niet uit handen te geven.
Maar Beauty dat blijft een enorm verhaal met zoveel mooie gebeurtenissen, herinneringen, doelen die we bereikt hebben. Toen wij wisten dat Beauty achteruit ging zijn wij al gaan rond kijken wat willen we. Toch weer een berner etc. toch weer een berner, ik kan niet zonder hond dat red ik niet de hond is mijn structuur mijn doel om samen door te werken aan verbetering. De bedoeling was dat Sadi kwam als Beauty er nog was maar het ging allemaal zo snel en ja ik had kunnen uitstellen maar wilde beauty kost wat kost een verdere lijdensweg besparen na alles wat we samen overwonnen en bereikt hebben. Dus na loslaten van Beauty hadden we een week de tijd om alles puppyproof te maken. Mij heeft het opnieuw voorbereiden, instellen op en voor het open stellen om naast het verdriet van afscheid met een nieuwe uitdaging, een pup, te werken aan een nieuwe andere band, en door te gaan met al wat ik samen met beauty heb geleerd en bereikt en dit te blijven doen zoals ik Beauty heb belooft. Ze zou het me niet vergeven als ik voor haar de beste keus maakte om haar los te laten die lijdensweg verder te besparen, en ik dan mezelf er aan onder door zou laten gaan terwijl ik uit liefde voor haar die keus heb gemaakt haar in liefde los te laten en haar belooft dat ik haar kon los laten en dat ik door zou gaan met wat we samen geleerd hadden. En niet alles weg zou gooien waar we zo hard voor gevochten hebben. Als er daar ooit die hereniging mag zijn zal me in open pootjes ontvangen, omdat ze weet dat ik me heb gehouden aan mijn beloftes aan haar.
En Sadi die gaat nooit uit logeren, nooit en te nimmer vanwege haar Aandoening moet je haar echt door en door kennen om te weten wat kan en wat niet kan. Ik durf haar echt niet uit handen te geven.
Maar Beauty dat blijft een enorm verhaal met zoveel mooie gebeurtenissen, herinneringen, doelen die we bereikt hebben. Toen wij wisten dat Beauty achteruit ging zijn wij al gaan rond kijken wat willen we. Toch weer een berner etc. toch weer een berner, ik kan niet zonder hond dat red ik niet de hond is mijn structuur mijn doel om samen door te werken aan verbetering. De bedoeling was dat Sadi kwam als Beauty er nog was maar het ging allemaal zo snel en ja ik had kunnen uitstellen maar wilde beauty kost wat kost een verdere lijdensweg besparen na alles wat we samen overwonnen en bereikt hebben. Dus na loslaten van Beauty hadden we een week de tijd om alles puppyproof te maken. Mij heeft het opnieuw voorbereiden, instellen op en voor het open stellen om naast het verdriet van afscheid met een nieuwe uitdaging, een pup, te werken aan een nieuwe andere band, en door te gaan met al wat ik samen met beauty heb geleerd en bereikt en dit te blijven doen zoals ik Beauty heb belooft. Ze zou het me niet vergeven als ik voor haar de beste keus maakte om haar los te laten die lijdensweg verder te besparen, en ik dan mezelf er aan onder door zou laten gaan terwijl ik uit liefde voor haar die keus heb gemaakt haar in liefde los te laten en haar belooft dat ik haar kon los laten en dat ik door zou gaan met wat we samen geleerd hadden. En niet alles weg zou gooien waar we zo hard voor gevochten hebben. Als er daar ooit die hereniging mag zijn zal me in open pootjes ontvangen, omdat ze weet dat ik me heb gehouden aan mijn beloftes aan haar. "
Ik vind het heel mooi hoe je dit verteld, en ik mag me ook niet schuldig voelen als ik weer een ander hondje zou nemen. Maar ik ben er gewoon nog niet aan toe. Al mis ik haar zo erg om me heen. Ik ben de hele dag thuis en was de hele dag met Raffi in de weer.
We zijn afgelopen weekend weg geweest naar Rockanje, en ik zag al die hondjes op het strand... ja dan gaat er toch wel weer wat door je heen. We zijn van plan om volgend jaar, ik moet nog eerst een heupoperatie ondergaan wat het revalideren niet makkelijk maakt met een hondje, als ons nieuwe huis wordt opgeleverd (september 2015) . Er weer aan te beginnen, zo kan ik me hier op voorbereiden en naar uit kijken. In een nieuw huis, een nieuw hondje.
En het verlies van mijn kleine Raffi eerst een plekje geven.......
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?