Angst voor overlijden

Hoi allemaal!

Ik zit met een probleem...althans, ik zie het als een probleem.

Ik ben momenteel nog altijd de trotse bazin, vriendin en soulmate van mijn maatje Rosco.

Hij is mijn leermeester in het leven, en we hebben al vele dingen samen overwonnen.

Avond4daagses, trainingen, lessen op school, maar ook lessen in het leven en mij leren wat leven nou echt is.

handen en pootjes op 1 buik, dat zijn wij.

Ik weet al een hele tijd dat ik een tattoo van zijn pootafdruk wil hebben, zo speciaal is hij voor mij <3

Maargoed, dat was de leuke kant van het verhaal...het minder leuke is dat ik gewoon bang ben om hem te verliezen. Hij is inmiddels 11, nog altijd in blakende gezondheid (godzijdank!), maar ik heb via mijn werk weer even een klap in het gezicht gekregen van de realiteit...ze hebben niet het eeuwige leven.

Mijn bazin heeft afgelopen week haar golden (van 15 jaar en 3 maanden) in laten slapen. Dat was voor mij weer zo'n wake-up call van; hoe graag je het ook wil, ze zijn er niet voor altijd.

Ik zag laatst een fotoserie van een hond zijn laatste dag op aarde (weet niet of jullie hem kennen, ging over de zwarte hond Duke, geamputeerde poot, had gezwellen, en mocht zijn laatste dag op aarde op de meest geweldige manier vieren), en las net ook weer een topic.

Sowieso schiet ik makkelijk vol, maar als het dan een zwarte lab oid betreft lijkt het me extra te raken.

Ik ben nu al zo bang voor wanneer hij er niet meer is...ik wil mijn leermeester nog lang niet kwijt, maar binnen nu en 5 jaar verwacht ik wel dat hij over de regenboogbrug is gegaan...en de gedachte alleen al doet mij pijn.

Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik er makkelijker mee om ga? Er niet aan denken is simpel gezegd, maar nogal moeilijk om te doen...

Ik denk eerlijk gezegd niet dat je je daarop kunt voorbereiden. Probeer om in plaats van met angst naar de toekomst te kijken iedere dag weer te genieten samen, dat is het meeste waard en alle herinneringen die jullie samen hebben zullen je dan altijd bij blijven.

Je angst is heel logisch, probeer je er niet teveel door te laten beinvloeden. De dood komt ooit, wanneer weten we nooit, tot die tijd vooral genieten.

Die fotoserie van de laatste dag van die hond heb ik ook gezien. Jankend en wel...

Vond het heel mooi, bijzonder dat ze zijn laatste dag zó intens hebben beleefd, geloof niet dat ik het zou kunnen.

Antwoord op je vraag heb ik niet. De laatste 2 jaar van Puk ging ik liever niet meer op vakantie, bang dat ze zou sterven als ik lekker ergens in het buitenland zou zitten.

Aan de ene kant leek het mij voor haar fijn om gewoon te gaan slapen en niet meer wakker te worden, hoe naar ik het ook zou vinden en hoe verdrietig ik ook zou zijn.

Haar dood kwam toch nog onverwacht en wat was ik blij dat het 's avonds gebeurde, toen we gewoon thuis waren.

Ze lag te slapen, viel van de stoel en kwam niet overeind. Schokken, schuim om het bekkie, ze liet haar urine lopen: een epileptische aanval (nooit gehad).

Ik heb haar gesmeekt om dood te gaan, maar ze ging niet, dus dat werd een tripje dierenarts (gelukkig was mijn vriend ook thuis, ik was geloof ik niet in staat om te rijden).

Ondanks dat ik het al een paar maanden zag aankomen (ze was echt op) viel dit me rauw op mijn dak, vooral omdat het zo'n naar einde was, dit verdiende ze niet.

(Pfoe, nu moet ik even huilen )

Jezelf er op voorbereiden is denk ik onbegonnen werk, volgens mij heb je dan niet echt een prettige tijd meer als je continu denkt dat vandaag misschien wel zijn laatste dag is.

Mijzelf kennende zou ik diep ongelukkig worden als ik denk aan de dag dat Mellow gaat hemelen. Ze is nog maar 3, maar ooit gaat ze. Tot die tijd geniet ik van haar, doen we leuke dingen en zijn we samen ook wel eens lui.

Dank voor de reacties :)

Genieten van elke dag samen, check! Dat doen we sowieso al. Kan ook moeilijk anders met die topper van me 

Qua oriënteren naar een ander ras, ook al. Ik ben er zelfs al uit welk ras het gaat zijn, en ben momenteel aan het oriënteren op fokker en natuurlijk ons spaarpotje verder spekken voor de komst van het toekomstige mormeltje :D Ons volgende hondje zal een cardigan welsh corgi worden. Iets compleet anders dan een lab, maar stiekem probeer/hoop ik hem wel te hebben als Rosco nog leeft :)

In ieder geval wel fijn om te weten dat de angst logisch is en ik er niet de enige in ben, maakt me al iets rustiger.

Ben tot nu toe alleen nog maar een kat, een cavia en ratjes verloren in mijn leven. De kat was erg zwaar om te verliezen, vandaar dat ik met Rosco er nog meer tegenop kijk.

Ik kan ook enkel zeggen dat genieten van elke dag dat hij er is belangrijk is.  Als er later nare dingen gebeuren dan zal je dan moeten doen wat nodig is... Verzorgen... laten gaan... Blij zijn als het heeel lang heeel goed gaat...

Maar voor nu, vooralgenieten van het nu.  Dat doet Rosco immers ook.

Misschien een goede les om van hem te leren.

Heel veel succes hiermee!

" Dank voor de reacties
Genieten van elke dag samen, check! Dat doen we sowieso al. Kan ook moeilijk anders met die topper van me 
Qua oriënteren naar een ander ras, ook al. Ik ben er zelfs al uit welk ras het gaat zijn, en ben momenteel aan het oriënteren op fokker en natuurlijk ons spaarpotje verder spekken voor de komst van het toekomstige mormeltje Ons volgende hondje zal een cardigan welsh corgi worden. Iets compleet anders dan een lab, maar stiekem probeer/hoop ik hem wel te hebben als Rosco nog leeft
 
In ieder geval wel fijn om te weten dat de angst logisch is en ik er niet de enige in ben, maakt me al iets rustiger.
Ben tot nu toe alleen nog maar een kat, een cavia en ratjes verloren in mijn leven. De kat was erg zwaar om te verliezen, vandaar dat ik met Rosco er nog meer tegenop kijk.
  "

Marinda

 Grappig: da's ook een herder! Wel iets heel anders idd.!

 Oef dat moet zwaar geweest zijn, Mellow (en Jozef). Het vragen om te overlijden ken ik...Een belangrijk ratje voor mij (opvanger en tevens de aanstichter voor mij van het opnieuw houden van ratten) heb ik dat ook gevraagd op zijn laatste dag. Ik moest naar school toe voor een examen, en toen ik thuis kwam was hij vredig gegaan in zijn slaap. Ik was daar érg blij om. Fijn dat het bij jou in dit geval gebeurde toen je erbij was, lijkt me voor beide partijen fijner. Nu heb je een waardig afscheid kunnen nemen.

En het verhaal van Duke heb ik ook met tranen in de ogen gelezen..het was prachtig <3

Ik denk inderdaad niet dat ik me hierop kan voorbereiden. 

Dank voor je wijze woorden K*Y*L*I*E*

Ik denk inderdaad dat ik nog lang niet uitgeleerd ben bij hem...volgens mij heeft hij te veel wijsheid om nu al alles doorgegeven te hebben 

en inderdaad Marijke, een herder :D Op korte pootjes weliswaar, maar qua karakter zal hij niet veel onder doen  Hoewel ik vroeger altijd riep weer een lab te willen hebben, heb ik mijn keuze gemaakt dat niet de eerst volgende hond te laten worden. Ik ben zo'n muts die ze wil gaan vergelijken...Rosco is 11, heeft al veel dingen geleerd, en ik vrees dat als ik een lab neem gelijk erna dat ik dan bij elk wissewasje vergelijkingen ga trekken met hem en Ros.

Ik ben gevallen voor de corgi. Compleet ander ras, en helemaal ''mijn''. In de toekomst komen er wel weer labbies, maar zeker niet als eerst volgende :)

Hoe heette dat topic? Zou het graag willen lezen..

Ik herken je gevoel wel hoor, ik heb dat zelf ook vaker en kan er dan ook echt verdrietig om worden. Vooral als ik bv morgen onder een auto zou komen, wie zorgt er voor hem? Helaas ben ik de enigste persoon die hij vertrouwd kan aaien etc... Ik denk ook vooral proberen te genieten van jullie mooie momenten samen

Als je het verhaal van Duke bedoeld Rachelle, die is hier te vinden:

http://www.robynarouty.com/i-died-today/

Oi, voor jou is het dus nog extra lastig ook :c

Het genieten van elkaar lukt gelukkig prima. Hij is heel officieel van mijn ouders en is daar dus ook over het algemeen (maar ik claim hem, haha), en nu logeert hij hier weer.

De momenten dat we elkaar zien bestaan uit kwispelmomenten, genotmomenten en gewoon samen zijn.

Vanavond mocht Rosco de avondroute zelf uitstippelen (wil hij ergens afslaan, dan doen we dat gewoon lekker), en op die manier kwamen we bij een prachtige vijver uit waar we een half uur gewoon hebben gezeten in het gras om te genieten van ons uitzicht.

Mijn hondje is onlangs overleden.
Om een heel lang verhaal kort te houden: zij was een hondje met een rugzak en had heel veel stress om heel veel geluiden. Haar grootste probleem was dus dat ze niet alleen durfde te zijn. En het was helemaal en drama als ze dan dus enge geluiden hoorde. Dan had ze alles om gegooid in huis en was ze in pure paniek. Zij ging dus eigenlijk overal mee naar toe, maar ook ik moet wel eens boodschappen doen en kon haar in de zomer niet in de auto laten natuurlijk... In de auto laten was dan weer geen probleem. Anyway, anders wordt het alsnog en lang verhaal... Door alle stress had ze op 8 jarige leeftijd al behoorlijke hartruis/hartprobleem. Waar eigenlijk niet veel aan gedaan kon worden, zeker niet met haar stress.
4 maanden geleden merkte ik dat ze zwaarder ademhaalde, ook in rust. En als ze ging rennen werd ze duizelig en ging ze dronken lopen... Dus ik wist dat het niet echt lang meer zou duren. Op gegeven moment

hallo Marinda ik snap het helemaal. Het is zo moeilijk.
Hier hebben we helaas ons deel wel gehad :-(
We hadden een fantastisch drietal Tibetaanse Mastiffs.
Toen stierf toch nog heel onverwachts met 11.5 jaar onze
oudste reu Tarim aan kanker. De leider van de honden. Toen werd 3 maanden later teef Asia ziek en stierf 9 maanden later. 11 jaar is ze geworden. Bleef nog 1 reu over Fang. We zaten allemaal helemaal stuk Fang was zo down. We hebben toen nog een nieuw teefje Sarah erbij genomen voor hem. Hij fleurde even wat op maar 6 maanden later werd hij ziek en 9 maanden na teef Asia stierf hij. 10 jaar is hij geworden. Zo apart allemaal 9 maanden er tussen. Onze drie musketiers. Gelukkig hebben we dat nieuwe teefje Sarah nog. Ons zonnetje.

Ik ga ook niet liegen je blijft er om huilen als je teveel aan je overleden honden denkt. Ik moest er op gegeven moment maar niet aan denken anders bleef ik huilen. Ik was helemaal van de kaart en er alleen maar mee bezig. Maar het slijt wel een beetje Marinda met de tijd. De scherpe randjes gaan er af.

Ik ben heel blij met de filmpjes, foto's die ik nog heb. Pootafdruk is ook een heel mooi idee van je.

Voor mij hielp bij het verwerken de gedachte. Het is maar het lichaampje. En dat we elkaar eens weer zullen zien.

Maar laat de angst dat straks mee te maken niet jullie tijd nu overschaduwen! Geniet! Zorg dat je bezig bent op positieve manier. Samen op pad leuke dingen doen.
En we zijn er op de HP :-) Vol hondenmensen die je begrijpen.

De angst is zeker logisch, iets wat je heel dierbaar is daar zal je altijd bang voor zijn dat je het gaat verliezen. En helaas met huisdieren weten we dat ze niet zo oud worden als wij.

Mocht het ooit zover zijn dan vind je een manier om daarmee om te gaan. Het zal zwaar en pijnlijk zijn maar je vind een manier om het met je mee te dragen. En gelukkig blijven herinneringen altijd, net als foto's en video's die dat levend houden.

Kreeg ze op vrijdagnacht een hartstilstand tijdens het uitlaten, midden op staat en heb ik haar per ongeluk gereanimeerd, en ze kwam weer bij. Dus heb ik het hele weekend van haar kunnen genieten en haar in de watten kunnen leggen, maar oh wat had ik het er moeilijk mee om de ontzettende moeilijke beslissing te nemen om haar in te laten slapen... Maar zij had zo'n moeilijk leven gehad met zo veel stress dat ik mijn eigen egoïsme aan de kant moest zetten. Ik kon het mezelf niet verheven dat zij dood zou zijn gegaan op het moment dat ik in de supermarkt zou lopen. Zij mijn maatje dat dan alleen dood ging op het moment waar zij het meeste angst van had. In pure paniek dood had moeten gaan. Dit kon en mocht ik niet laten gebeuren dus heb haar die dinsdag erna in laten slapen. Mijn schatje heeft het weekend van dr leven gehad en de dinsdag was een mooie dag voor haar met allemaal leuke en lieve mensen die nog evengedag wouden zeggen. Uren rondgereden in de auto omdat ze dat zo leuk vond.

Met andere woorden het is idd heel erg zwaar, maar je kan ook dankbaar zijn dat je als eigenaar veel leed, pijn of eenzame dood jam voorkomen. En voor nu moet jij vooral heel veel genieten van je nog gezonde en blije hond. Als het moment dat is is dat daar en dat merk je echt vanzelf!

Mijn grote angst is ook altijd geweest wat als ze er niet meer is. Al een jaar koop ik hier elke dag mee rond.... En nu was het bijna een week geleden zover. Geloof me hier kun je niet op voorbereiden.  Geniet van elk moment. Heb ik ook gedaan.

Ik herken zoveel in je verhaal.. Punk is vorig jaar september overleden. Ze was mijn allerbeste maatje, mijn mentale rolstoel, samen met haar kon ik de wereld aan. Sinds haar 10e heb ik in angst geleefd dat ze zou overlijden. Ik hoefde er maar aan te denken en ik barstte al in tranen uit. En ineens, ze zou bijna 14 worden, was het moment daar. Donderdag rende ze nog door de duinen, vrijdag leek ze zichzelf niet. Gedurende het weekend werd ze zieker en zieker, en maandag kon ze niet eens meer staan.. Ik heb toen de beslissing genomen haar hier thuis in te laten slapen. Vermoedelijk had ze een tumor bij haar nieren.

Punk verliezen heeft mijn hart gebroken, maar.. en ik weet dat dit stom klinkt.. ik voelde me ook opgelucht. Ik was zó bang dat ze pijn zou hebben, dood zou gaan, ziek zou worden. Ik heb me vier jaar zó druk gemaakt, en toen was het moment daar. En het was verdrietig, en ik was kapot, maar de aarde draaide nog, de zon kwam nog op.. Nu ik dit schrijf rollen de tranen weer over mijn wangen. Ik mis haar ontzettend. En het doet nog steeds pijn. Maar ze is nu veilig. Ik hoef niet meer bang te zijn, want in alle eerlijkheid.. was de angst dat ik haar zou verliezen bijna nog zwaarder dan het verliezen zelf.. Als je die situatie overleefd.. het moment waarop je zegt; "maak mijn beste vriendin maar dood.. toe maar..", als je dát overleefd.. dan kun je alles aan. Je bent sterker dan je denkt. Echt waar.

Het is en blijft verdrietig. Mijn huis hangt vol met foto's van Punk, haar urn, een kaarsje dat nog steeds nagenoeg iedere avond voor haar brandt, ik draag een as-sieraad. Maar meestal gaat haar herdenken niet meer gepaard met tranen, maar juist met een glimlach. We hebben zo'n mooie tijd gehad samen. Ze heeft me zoveel geleerd. Ze heeft zoveel voor me gedaan, en nu mag ze rusten, en dat is goed zo.. En nu leren Cosmic en Wispa me een hoop, en probeer ik met de ervaringen die ik met Punk en hen op gedaan heb en op doe andere honden te helpen.

Kort samengevat, wat ik eigenlijk wil zeggen.. soms kan de angst dát er iets gebeurt zó groot zijn, dat het enigszins oplucht wanneer het gebeurd.. Ik had dit zelf nooit verwacht. Ik was er van overtuigd dat de wereld zou vergaan. Dat ik mezelf van kant zou maken. Dat ik drie maanden in bed zou blijven liggen en alleen maar pizza zou eten tot ik 400 kg zou wegen en ze me uit bed moeten takelen. Ik heb het overleefd. En dat ga jij ook doen. Geniet van jullie tijd samen, dat is iets waar ik spijt van heb. Dat ik niet meer heb genoten, en me zoveel zorgen heb gemaakt..

Als de situatie het toelaat is het thuis in laten slapen heel erg prettig, vooral voor de hond. Lekker op zijn eigen plekje. Gelukkig kon dat bij mij ook

Onze Sadi van 13 maanden kampt momenteel met problemen waardoor ik als de dood ben haar kwijt te raken.

Zolang je maatje in goede gezondheid is geniet samen van het leven. Tuurlijk kan de gezondheid veranderen alles kan. Maar zo lang het goed is geniet samen leer van elkaar en datgene zullen jullie beiden meenemen wanneer jullie wegen ook zouden scheiden. Hoe moeilijk die gedachte ook is het leven is samen er wat van maken en wanneer de tijd daar is wat evengoed nog heel lang kan duren uit eindelijk is afscheid loslaten rouwen verwerken ook een onderdeel. En dat doet pijn laat een gat achter en vele mooie herinneringen. Maar geniet van wat je hebt en probeer niet te rouwen om een maatje dat er nog volop is dan vergeet je te genieten van het maatje dat je hebt.

Ik begrijp je angst..... en een ding is zeker, het feit is er , ze gaan dood, alles wat leeft gaat dood, je vrienden je ouders je partner, en ook je honden.

dat je daar aan denkt is heel normaal, je hebt een hond die al op leeftijd is, angst om te verliezen.....

als je daar steeds aan denkt kan je niet genieten van het laatste stuk van het leven van je hond, wanneer is het zover ? morgen ? over een jaar > of nog later ?

helaas weet je dat niet, en dat is maar goed ook, anders zou je je gaan focussen op dat laatste stukje, niet doen, geniet van die kleine dingentjes van en met je hond, wandelingen, zijn blikken, zijn bij je zijn, lekker naast je zitten, en samen eten, samen genieten , voor jou geen raad, ik begrijp je volkomen, maar je moet angst niet de overhand laten krijgen van als je maatje afscheid van je neemt.

geniet van de kleinste dingentjes , samen. en kijk niet te veel vooruit.

ik heb Bamse, zorgen om haar, ze heeft een zeldzame aandoening, wanneer is het haar tijd om te gaan ?

als ik daar aan denk , kan ik niet van de kleine dingen van Bamse genieten, vandaar, geniet toch zolang je maat nog bij je is. angst projecteer je op je hond, vergeet dat niet, een hond is niet dom, die voelt jouw angst, niet doen, probeer te genieten zolang het kan.

Argh dan baal ik zo dat het internet is he...ik zou jullie stuk voor stuk een knuffel willen geven voor jullie reacties! Want als 1 ding hier wel duidelijk is; pluk de dag, geniet van de momenten samen.

Team Podenco, wat een ontroerend filmpje, prachtig <3 Ik heb je verhalen met Punk veel gevolgd, en vond het ontzettend jammer dat ze was overleden. Maar inderdaad, overlijden kan ook een opluchting zijn. Voor de hond van mijn bazin was ik blij dat ze er niet meer was. Ze hebben haar laatste dag een prachtige dag gemaakt, nog voor ze last kreeg van de hitte. Ze was er al aan toe, maar wilden het niet verlengen omdat zij haar graag langer bij zich hadden. Ze was oud, en ik was blij voor haar dat ze nu eeuwige rust heeft. Het is een punt wat ik vaak vergeet, maar zeker moet onthouden voor Ros :)

Dank voor je wijze woorden anneke, sterkte met het verlies van je maatje.

Oi da's snel inderdaad Claudia en Tibetaantje Sarah. Fijn dat jullie nog kunnen genieten van Sarah. Ik hoop dat ook te kunnen met onze pup die ik wil hebben wanneer Ros er nog is. Dan weet ik zeker dat ik hem niet als vervanger zie, maar ik wil hem ook kennis laten maken met Rosco...de wijsheid die honden elkaar doorgeven, daar kunnen wij mensen niet aan tippen. Hopelijk zal mijn corgi dan net zo'n lichtpuntje voor mij zijn als Sarah voor jullie!

Oef ciska, dat moet niet makkelijk zijn geweest. Gelukkig ligt meneer alleen nog maar te snurken als hij ligt, en niks ergers. Als het tot inslapen komt (het allerliefste hoop ik natuurlijk dat hij lekker gaat slapen, en vanuit zijn droom door kan wandelen naar de regenboogbrug. Eeuwige slaap), dan willen we dat thuis hebben inderdaad. 

Dat lijkt me ook moeilijk Renate&Tjaard en Sadi de Berner * R.I.P.Beauty, dat is nog zo jong! Dank voor je wijze woorden.

Genieten en vooruit kijken doen we zeker willemijn, baasje van bamse . , dat zijn dingen doe hij me heeft geleerd. Ik zou anders nooit de egel verstopt in de bosjes gezien hebben gisteravond. Zelfs dat is genieten <3 En inderdaad, Bamse is een speciaal geval ja. Ik weet nog wel dat ze kwam zwemmen bij mij op stage. Bijzondere hond en een bijzonder baasje, jullie zijn me altijd bij gebleven :)

Hoe kun je er mee omgaan op een manier die het je makkelijker maakt .... dat is je vraag.

Mijn advies, zet je angst niet vast in de angst, laat je angst je niet verlammen in het leven nu. Gebruik je emoties en verdriet voor het verschiet om het Nu te laten stromen. Huil als het je overvalt en laat je meevoeren op die golf die komt en gaat. Er is niets mis met vooruit rouwen, zolang het je niet in die mate beheerst dat het NU bevriest.

Inmiddels is mijn soulmate, mijn wijze leermeester Lily jane alweer 2 jaar overleden. Pittige processen, maar zoveel wijsheid en rijkdom heeft het me gebracht.  Met haar loslaten is mijn hele 'zijn' vervuld met haar 'zijn'. De zaadjes die ze bij leven gezaaid heeft ontkiemen nog steeds, nog regelmatig komen de Lily-quotes voorbij in wijze lessen voor het leven en nog steeds coacht ze me door dingen heen alleen al met haar nalatenschap. Het onthechten van haar fysieke aanwezigheid in mijn leven deed pijn, maar kon verzacht worden door de wezenlijke ervaring dat een band zo hecht niet verbroken wordt door de dood. Dat haar 'zijn' opgenomen is in mijn 'zijn' in een oneindig verbond.

Onderstaande schreef ik ruim 2 jaar geleden hier op het forum.

1 mei 2012

Als de dag van gisteren is geweest en de dag van morgen nog moet komen en je niet weet wat de dag van morgen brengt..wat houd je dan tegen om vandaag te 'zijn'. Vandaag maak je de herinnering van morgen en dat kan alleen maar als je heel bewust de ervaring ervaart en beLEEFT!

Mijn lief meisje, mijn lieve onvoorwaardelijk trouwe vriendin, ieder moment met jou wil ik 'zijn', je in me opnemen, van je genieten..van elkaar genieten... en zien van de kleine 'grote' dingen waar jij van geniet. Ons oogcontact, het moment dat mijn blik die diepe wijze blik van jou ontmoet. De warmte in mijn 'koeleke', daar kan geen kruikje tegenop, maar meer nog hoe je mijn hart verwarmt. Onze schuifel stappen zij aan zij, je geslof door huis, jouw heerlijk tevreden snurkje, je fanatisme als je op zoek bent naar kikkers en muizen aan de waterkant. Het nalikken van je bak met een 'irritant' gerinkel , je nadrukkelijk vragen om iets lekkers of de bal...je ogen die me vertellen hoe verschrikkelijk moe en op je bent :-( ... en dan ineens veer je weer op.

Het proces van intens nog dichter naar elkaar toegroeien in de wetenschap, en vooral erkenning en berusting, dat je dagen in ons kleine roedeltje bijna voorbij zijn is zo intens, bijzonder...een hele diepe emotie van liefde, een lach en heel veel tranen. Ik ga door processen heen en leer de lessen die je me geeft. Ik voel de paniek van keuzes moeten maken en voel hoe de angst mijn 'voelen' vertroebelt. Ik wil je tot me nemen, zo stevig vastpakken dat je onmogelijk kunt gaan, je nooit meer laten gaan. Maar dat is niet hoe het moet zijn, niet zo heel ver van nu komt de dag dat ik je zal laten gaan. Omdat ik zo intens veel van je houd en weet dat jouw leven er dan op zit...je hebt het recht op een waarachtig besluit. Je hebt de dag geplukt meisje, iedere dag opnieuw. Je leerde mij de dag plukken, nu in dit stadium nog meer dan ooit en samen plukken we de dag, ieder moment van ons samenzijn...met een lach en een traan.

Want gisteren is geweest en morgen moet nog komen...niemand weet wat morgen brengt.

Carpe diem!

***

Carpe Diem Marinda, maak vandaag jullie herinneringen van morgen. Geniet, heb lief, huil vanuit je tenen en heb lief. Groei nog dichter naar elkaar toe, totdat je bijna als 1 ademt in een onvoorwaardelijk verbond.

wauw, dankjewel voor deze prachtige woorden. Veel van de tekst herken ik...en zal dan ook altijd bij me blijven.

Dankje!

Fijn Marinda, dat het binnenkomt. Ik wens je dat je er kracht uit kan halen. Onderschat je eigen (veer)kracht niet, dat is onvoorwaardelijke liefde. Liefde geeft kracht, angst verlamt.

Wens jou nog heel veel intens genieten van en met Rosco. Dat jullie nog maar veel stappen zij aan zij mogen zetten in het leven en jullie zaadjes rondstrooien.

Marinda. weet gelijk wie je bent. hahaha

Jij staat heel positief in het leven, de keren dat ik je mee gemaakt hebt met Bamse, in het zwembad.

kom op hoor, je hebt heel wat mensen voorbij zien gaan daar, allemaal bezorgd om hun hond.. allemaal kwamen ze daar niet voor niets.

de hele kleine vooruitgangen daar , gingen de baasjes blij en opgeruimd weg, genoten ervan, moet jij ook doen, genieten van de tijd dat je hond mooi bij je is, wanneer de tijd daar is..... en niet eerder Miranda. genieten hoor .