Traumatische ervaring gelinkt aan mijn papa

Hoi iedereen,

Hierbij mijn eerste vraag in deze club
Mikai valt soms naar ons uit (grommen, blaffen, mijn papa zelfs bijten) Nu is het wel zo dat het enkel is wanneer mijn papa thuis is en vooral naar hem...
Het rare is dat mijn papa Mikai nooit pijn gedaan heeft ofzo, hij is dol op hem !
Nu hebben wij vorige week hierover een gesprek gehad met de fokkers van Mikai en toen deze zeiden dat honden ook traumatische ervaringen kunnen linken aan personen viel mijne frang: Toen Mikai 9 maanden oud was (en de problemen ook zijn begonnen)heeft hij een shock gehad aan een schrikdraad. Mijn papa was toen alleen met hem aan het wandelen. Na de shock is Mikai meteen naar huis gelopen (hij liep los), niet naar mijn papa. Mijn papa toen ons vlug opgebeld dat Mikai gaan lopen was. Ik, mijn broer en mama gingen meteen naar buiten om het te zoeken. Maar hij zat al op onze oprit, helemaal in paniek (piepen, bibberen,...) Ik had hem nog nooit zo bang gezien. We hebben hem dan mee naar binnen genomen en beginnen troosten (erg dom achteraf bekeken...) dus waarschijnlijk ziet Mikai, papa nu als de "slecht meneer". Mijn papa kan ook niet veel meer met Mikai nu, aanlijnen, voorbijlopen zonder dat mikai naar hem gromt of zelfs bijt. Alle leuke dingen aan een hond zijn er voor hem nu dus af, terwijl hij zo veel van Mikai houd, hij is echt dol op hem ! Binnenkort hebben we terug een afspraak met onze GT over hoe we dit nu moeten aanpakken.
Hebben jullie dit ook eens meegemaakt ?
hebben jullie een idee hoe we Mikai duidelijk maken dat die shock niet papa zijn schuld was ?
Soms denk ik: papa moet er terug ies mee naar die schrikdraad gaan (deze keer wel aangelijnd) en Mikai dan terug laten snuffelen aan de schrikdraad en hem dan troosten, ik heb echt geen idee !

Groetjes Lisa en een pootje van Mikai

Wat vervelend...

Zo heeft Odi mijn stem een tijd geleden gelinkt aan de bench. Als ik aan hem vroeg of hij mee ging, rende hij voor me weg. Bang dat hij de bench in moest. Ik heb dit toen echt maar 1 keer aan hem gevraagd (en hij vindt de bench niet eens vervelend).

Hoe ik het heb opgelost... Ik ben andere dingen met hem gaan doen als ik vroeg of hij mee wilde. Ook heb ik hem de kamer in laten gaan, zonder dat hij de bench in hoefte.

Is het geen optie om je vader met Mikai aan de lijn naar de plek des onheils te gaan en hem gewoon simpelweg koekjes te laten geven aan Mikai? Steeds langslopen en een koekje geven als hij geen schrikreactie laat zien?
Laten snuffelen aan schrikdraad lijkt me niet zo'n strak plan...

Ik vind dit soort problemen altijd heel moeilijk in te schatten vanaf een beeldscherm... Vaak zijn het namelijk de kleine, onbewuste dingen die je doet, juist niet doet of uitstraalt waardoor zoiets blijft hangen.

Ik weet nog dat, toen Ginny midden in haar fase zat dat ze uitviel naar mensen met wandelstokken, harken, etc. dat ik haar aandacht niet vast kon houden of contact met haar kon krijgen omdat ze te druk was met de omgeving in de gaten houden. Ikzelf lette alleen maar op Ginny. Dus eigenlijk liet ik het aan haar over om een situatie te regelen en reageerde dan op haar reactie, in plaats van andersom. Was mij echt nog nooit opgevallen, tot de GT ons hier op wees.

Denk dat het dus heel goed in dat er bij jullie ook een GT mee komt kijken. Die zien toch net iets meer dan de mensen die er iedere dag met hun neus bovenop zitten, gek genoeg

Ja kan het met Hannah eens zijn idd.
Misschien heeft het met leiderschap te maken wat jouw vader uitstraalt....moeilijk te zeggen...