Moedeloos

Laat ik beginnen met zeggen dat ik zielsveel van Aston hou. Het is verbazingwekkend hoe veel ik van dat kleine monstertje ben gaan houden, want wat zit er een karaktertje achter dat onschuldige koppie. Ik wil dan ook het beste voor hem. Hij krijgt graanvrije brokken, hoog in vlees. Ik zorg dat hij perfect op gewicht blijft, elk ondergeplast kussentje is zonder mokken vervangen, er is een speelgoedbak vol pupgeschikte speeltjes. Wandelen doen we elke keer weer met afwisselende routes, ik bedenk spelletjes. Ik probeer elk gevaar te voorkomen, mijn vriend mag ook GEEN wilde spelletjes met hem doen, maar er is elke keer wel weer wat. Is hij eindelijk aan de bench gewend, en last hij (bijna) niet meer in huis, begint hij ineens te grommen en bijten soms als ik hem moet oppakken, ne begint hij ineens overal op en af te springen.

Volgens mij zijn er geen 2 weken voorbij gegaan dat we niet  bij de da gezeten hebben. Die herder, de demodex, een misstap laatst(die niks bleek te zijn gelukkig), de wespenprik.

En Aston zelf? Die ziet nergens gevaar in, dat snap ik. Spot ik een fietser niet op tijd dan springt meneer gewoon VOOR de fiets, ben ik er niet op tijd genoeg bij om hem er af te plukken dan springt hij zo overal op en af. Springen kan hij met die hoge pootjes als de beste.

Net ging het weer mis. Ik zit op de grond, Aston ligt rustig met zijn beertje te spelen. Mijn vriend staat op en loopt naar de keuken om eten te pakken. Voor ik iets kan doen vliegt Aston op de bank en op de rugleuning om zo dicht bij mijn vriend te komen. Ik zeg nog ferm "Aston, nee!" maar voor ik er bij ben springt hij er zo aan de andere kant af, minstens 70 cm hoog.

Mijn vriend heeft hem even te kalmeren in de bench gezet, en ik heb vervolgens zeker 10 minuten gehuild. Hij mag dan een pittig mannetje zijn maar het is wel mijn mannetje en de gedachte dat hem iets overkomt maakt me gek. Toen zijn gezichtje zo opzwol was ik bijna panisch van de schrik, en nu met dit spookt er steeds maar door mijn hoofd "Wat als door deze sprong zijn pootjes een te harde klap hebben gehad?" Ik probeer elke seconde dat hij wakker is op hem te letten, maar het lukt niet, en de angst dat hem iets overkomt is zo groot.

Iedereen noemt me de kleine mama. Mijn vriend zegt steeds "Je bent de beste mama die dat kleintje zich kan wensen" maar ik voel me zo incompetent.

Jenny toch, ik denk nog steeds dat je veelste streng bent voor jezelf. Je doet al zoveel meer dan de gemiddelde hondeneigenaar, Aston heeft een gouden baasje aan jou!!!!

Dat ie een keer een gekke sprong maakt dat is niet gelijk het einde van de wereld, hij is jong en soepel genoeg om af en toe zoiets geks te doen. Je kan niet altijd maar alles voorkomen, dan moet je zowat op hem gaan zitten.

Probeer het deels los te laten, het is geen robot die je kunt controleren. Meer dan goed opvoeden en hem begeleiden kan je niet doen, het zal gewoon een heel actief en enthousiast hondje zijn en blijven en dat moet je denk ik ook lekker zo laten, dat is blijkbaar wie hij is.

Bijou was ook zo ontzettend enthousiast en actief, moest lachen toen je het beschreef hoe Aston via de rugleuning naar beneden springt. Bijou deed dat ook altijd en kon dan soms bijna over de bank heen vliegen, je houd altijd je hart vast maar het ging hier altijd heel soepel

Maak je niet zoveel zorgen en besef wat je nu al allemaal doet voor Aston, ga eens tijdens het uitlaten praten met andere hondenbezitters en je zult zien dat weinig van hun zoveel investeren in hun hond als jij (wat ik niet negatief bedoel, goed zorgen voor een dier is ook voldoende).

Zet het van je af, het hoort bij pup zijn. Finn had laatst een bij te pakken en werd in zijn bek gestoken. Domme pech en je doet op dat moment gewoon wat nodig is. Pups zijn nu eenmaal nog  van het uitproberen en helaas gebeurt het dan weleens dat ze van de bank afkukelen of iets doms jn hun bek nemen.

Ah gossie.... Dat je zo bezorgd bent komt gewoon omdat je er zoveel van houdt. 

Probeer een volgende keer lief pratend Aston via een lage weg van de bank weg te lokken. 

Je bent erg geschrokken natuurlijk. Beetje bij beetje leert Aston ook steeds meer, is nu nog erg speels. Ben je al wat bekomen van de schrik? 

Ooo ja, zo herkenbaar! Ik ben met Bo ook voor dingen naar de dierenarts geweest, wat helemaal niet hoefde.

Ik let gigantisch op hem, maak me er druk om en ben soms overbezorgd! Begrijp heel goed hoe je je voelt!

Een vriendinnetje van me is daar makkelijker in....soms te makkelijk! Maar ik probeer daar wel een beetje een voorbeeld van te nemen..

Ik let nog steeds op hem hoor, dat hij geen rare dingen eet of op de verkeerde hond af denderd, maar verder probeer ik het wel iets meer los te laten.

En hoe lastig ik dat ook vind, het is wel goed voor mij...en voor Bo! want met betuttelen help ik hem ook niet....

je vind er vanzelf wel een manier in, succes!

" Jenny toch, ik denk nog steeds dat je veelste streng bent voor jezelf. Je doet al zoveel meer dan de gemiddelde hondeneigenaar, Aston heeft een gouden baasje aan jou!!!!
 
Dat ie een keer een gekke sprong maakt dat is niet gelijk het einde van de wereld, hij is jong en soepel genoeg om af en toe zoiets geks te doen. Je kan niet altijd maar alles voorkomen, dan moet je zowat op hem gaan zitten.
 
Probeer het deels los te laten, het is geen robot die je kunt controleren. Meer dan goed opvoeden en hem begeleiden kan je niet doen, het zal gewoon een heel actief en enthousiast hondje zijn en blijven en dat moet je denk ik ook lekker zo laten, dat is blijkbaar wie hij is.
 
Bijou was ook zo ontzettend enthousiast en actief, moest lachen toen je het beschreef hoe Aston via de rugleuning naar beneden springt. Bijou deed dat ook altijd en kon dan soms bijna over de bank heen vliegen, je houd altijd je hart vast maar het ging hier altijd heel soepel
 
Maak je niet zoveel zorgen en besef wat je nu al allemaal doet voor Aston, ga eens tijdens het uitlaten praten met andere hondenbezitters en je zult zien dat weinig van hun zoveel investeren in hun hond als jij (wat ik niet negatief bedoel, goed zorgen voor een dier is ook voldoende). "

Caitlin & Bijou †

 Ik weet ook heus dat Aston streken zal hebben, anders was het Aston niet. (vanmiddag komt hij ineens aanzetten met een spijkerbroek van mij achter zich aan gesleept) maar ik weet hoe kwetsbaar jonge pups zijn en die angst kan ik niet van me af zetten.

Wow niet lullig bedoeld hoor maar je bent jezelf echt gek aan het maken. Je kunt niet alles voorkomen en de beste in zijn. Je maakt jezelf veel te druk, een hond breekt niet zomaar z'n pootjes als hij van de bank af springt. 

Bekijk alles wat relaxter, das fijn voor jou maar ook voor Aston, die voelt jou onrust ook heel goed. 

Pups zijn kwetsbaar maar niet van porselein, juist omdat ze nog zo soepel zijn zal het echt niet snel fout gaan, gelukkig niet

Misschien helpt het als je een keer een afspraak kan maken met de dierenarts en dat je je zorgen uit en hij/zij je kan vertellen of je angsten realistisch zijn? Of proberen om te achterhalen waarom je zo bang bent dat er iets mis gaat, wat is het ergste dat er kan gebeuren? Tegenwoordig kunnen ze - zeker bij jonge honden - heel veel weer herstellen, mocht dat al ooit nodig zijn.

Het is goed om te anticiperen op wat er fout zou kunnen gaan.  Waar je gevaar in ziet dat voorkomen kan worden doe je dat. 

Maar vergeet niet dat je niet alles in de hand hebt.  En dat je hondje ook moet kunnen leven... anders hebben je goede zorgen weinig zin. 

Er kan altijd its onverwachts gebeuren.  Ik ging onze vroegere tuin eens in om groenten te snijden... Keukenmesje in m'n hand toen m'n hondje plots afgestormd kwam.  Net op tijd mes weg!  Ja, daar kijk ik sindsdien heel erg mee uit... Maar hoeveel dingen ontgaan me ? 

Als je omgeving zegt dat je zo goed zorgt voor je hondje zal dat zeker zo zijn.  Geniet er ook van :-)

Meiske toch, ik herken me in jou.
Heb het zelfde gehad met Nyx en die was al bijna 3 toen ik hem kreeg, dus eigenlijk gewoon een volwassen vent, hihi.

Een van mijn eerste topics, waarin ik vroeg hoeveel beweging hij nodig had. Ik liep opdat moment 5x 20 minuten per dag. Omdat er husky in zat en die veel beweging nodig hebben, dacht ik echt dat ik hem ontzettend te kort deed. Wat bleek, iedereen riep dat het goed was. Ik voelde me ergens beledigd en toch slecht, ondanks de woorden die me vertelde dat ik het goed deed.

Ik heb dat gevoel heel vaak gehad, dat ik niet voldeed als baasje.
Maar als ik nu, bijna 2 jaar later terug kijk, heb ik zo veel geleerd. Ik ben zo gegroeid, dankzij Nyx (en ook de mensen hier op hp, moet jullie ook credits geven ).
Nyx en ik hebben elkaar geholpen, zo goed en zo kwaad als het ging. En als ik naar hem kijk zijn er nog wel een nog wel wat puntjes die op een aantal i'tjes gezet moeten worden, dat houdt je bezig. Maar zo slecht heeft hij het niet; krijgt wat hij nodig heeft en meer, mijn hele familie is gek op Nyx en is echt gegroeit, heeft veel geleerd en vervelend gedrag is veranderd.
En daardoor leren we nu alles aan Skye :) we geven door wat we geleerd hebben van elkaar. 2 jaar geleden droomde ik alleen van wat ik nu weet.


En geef Aston wat meer vrijheid. Je moet kunnen vallen om te leren, want van je fouten leer je juist! (en pupjes zijn net als baby's heel flexibel he. zolang ie niet van de wasmachine valt, zal het heus meevallen, echt waar!)
En jij zelf: pak een kop thee of koffie en een lekker koekje, ga op de bank zitten, voetjes omhoog een keer diep zuchten en gewoon even 5 minuten helemaal niets doen, ook niet als Aston op een eenwieler voorbij komt fietsen terwijl hij met borden jongleert. Gewoon alles even laten gaan, leer los te laten :) dan vind je je rust en Aston heeft meer aan een relaxed baasje dan een stresskipje ;)


Er is zoveel te leren, te ontdekken en te vergelijken. Ik kijk er naar uit om meer te leren, ik kijk er naar uit om vooruit te gaan.
Alleen terug kijken om te zorgen dat je niet de zelfde fout maakt, blijf niet hangen in wat is gebeurt.
Probeer vooruit te gaan met z'n drieen, niet achteruit, want dan kom je nergens ;)

Pups zijn kwetsbaar, maar niet ZO kwetsbaar hoor... Dan had Winter al lang onder de grond gelegen. Dat mormel (zei zij vol liefde) heeft al met zijn kop klem gezeten in een fietsmandkoepel, is van de behandeltafel bij de DA gestuiterd, is op de kop in de vuilnisbak gevallen, geregeld over de kop gevlogen omdat die over zijn eigen poten struikelde en... Nouja ik kan nog wel even doorgaan  Pups zijn nu eenmaal kleine kanonskogels, daar zit geen elegantie of voorzichtigheid bij. Iedereen doet wat die kan om het te voorkomen, maar ik moet de eerste nog tegenkomen wie niet tenminste een paar stuiter verhalen heeft 

Jenny toch, ik ken je nu al hier weer een poosje, je forumt mee, gezellig met je pup. en ik zelf vind dat je het uitstekend doet.



een pup geeft veel zorg en werk, helemaal niet erg, opvoeden is het grootste goed van een pup, straks gesetteld en dan lach je erom.

de streken van een pup is heel normaal, dat Aston wel eens uit de band springt is ook heel normaal voor een kleine bengel, en dat je het af en toe eens niet ziet zitten, mag ook, maar wanhopig worden, nee niet nodig Jenny, je doet het juist uitstekend met Aston.

Kom op hoor, laat de moed niet zakken, Aston wordt ouder en gemakkelijker, let maar op. stapjes vooruit en een achteruit, ook dat is normaal met een pup, kom op je kan het. en Aston ? een gezonde pup met heel normale streken, niet te bezorgd zijn, geniet er van, en af en toe een traantje wegpinken , tuurlijk, maar dan weer vooruit, de nieuwe dag tegemoet.

Ik zou zeggen laat het nou eens los...

Ik zie het ene na het andere topic voorbij komen waarbij ik alleen maar paniek vragen voorbij zie komen. 

Je hondje gaat echt niet dood van ruwe spelletjes of een keer een wat hogere sprong maken. 

Dan was het hier al lang einde Mecx geweest.

Laat je hondje ook eens gewoon hondje zijn.

Ga je meer focussen op de leuke dingen en niet zo gespannen om alles wat niet volgens het boekje gaat.

Mecx was en is ook een heel actief hondje 

Dan werkt het niet om alles toch volgens dat boekje te willen doen omdat iedereen zegt dat het zo zou moeten.

Ik zou zeggen ontspan en zie niet overal zoveel spoken in ;-)

Ze zijn niet van suiker. 

Heel simpel, dit hou je niet vol.

Je kunt niet elke seconde hem in de gaten houden, en dan nog kan er iets gebeuren.

Je hebt een beetje pech gehad met de gebeurtenissen die je opnoemt, en daar ben je nog voorzichtiger van geworden, dat snap ik heel goed.

Maar draai het eens om, al die dingen, inclusief de 70 cm hoge sprong heeft ie dus overleefd.

Hij kan dus heel veel hebben, en aan jou ligt het niet.

Ik herken het gezien mijn continue zorg om Santa's gezondheid, ik lag nachten wakker en bij elk plekje, elk haartje wat bij wijze van spreken verkeerd lag ging ik kijken of er weer wat was.

En wat schoot ik ermee op?

Het gebeurde toch wel, ook al maakte ik me er bij voorbaat zorgen over.

Dat is namelijk geen garantie dat er niks gebeurt.

Gebeurt er iets, dan ben je er snel genoeg bij en kun je handelen, maar tot die tijd vooral genieten en ook niet Aston overmatig beschermen.

Je bent zeker niet incompetent, je kunt alleen niet alles voorkomen, heel menselijk

Laat het los! Relax! Ze kunnen wel tegen een stootje hoor!

Kennissen van mij, hadden een pup, voor controle naar de dierenarts.  Bench op de tafel gezet,  deurtje open. Pup vliegt er met 100 km per uur uit!

Zo hup! Van de behandeltafel, zo tegen een kastje aan met der kleine koppie! En dat heeft ie overleefd! 

Dus, ze kunnen echt wel tegen een stootje!

Edit: Spelfouten. 

Ik moet zeggen dat ik je zorgen wel heel ver vind gaan  Natuurlijk ben je voorzichtig!! Maar er is een verschil tussen voorzichtig en dit. Echt Jenny je zal het wat moeten loslaten want deze instelling maakt het leven niet aangenamer voor jou, je vriend of Aston. Je kunt niet alles voorkomen... Lexie springt ook wel is, prima. Ik wil dat we beide gewoon lekker leven en als ze over een paar jaar toch iets heeft is dat natuurlijk rot, maar dan weet ik in ieder geval dat ze het leuk heeft gehadtoen ze het deed. Van die constante paniek en overbezorgdheid raakt Aston ook gestresst

Ik ben het er mee eens dat je niet alles kunt voorkomen en zou er ook niet constant mee bezig moeten zijn. En je hond moet ook een beetje hond kunnen zijn. 

Misschien de boel eens omdraaien, gewoon even de ruimte geven er niet direct op te reageren maar gewoon even wat anders gaan doen, kijken hoe die daarop reageert.

Ik herken het wel hoor, maakte me om Mellow ook veel meer zorgen dan om poes Puk, maar op een gegeven moment word je helemaal gek van jezelf, van je zorgen om álles.

Toen Mellow nog klein was had ze een keer een speeltje op de bank. Dat wilde ik niet (en nog steeds niet, de bank is niet om te spelen), dus achteloos gooi ik dat ding van de bank af, over de tafel heen. Wat doet Mellow? Die springt vanaf de bank op de tafel, glijdt over de tafel heen en lazert er aan de andere kant (met een gilletje) weer af. Tuurlijk schrok ik me rot ('hoe kan ik dat nou doen?!'), maar niks gebroken, ze was vooral geschrokken en ja, de vloer is hard 

Ze wilde ook een keer op een muurtje springen. Het muurtje kwam ergens tot mijn middel ofzo (ik ben 1.80 meter), dus dat muurtje was écht te hoog. Ze springt en BAF! knalt zo met haar borst tegen het muurtje aan, niet in de búúrt van de bovenkant. Ze keek zó verbaasd, had groene vegen op haar borst (viezig muurtje) en was echt een beetje van d'r apropos 

En ja, ze is eens aangevallen door 2 grote honden, maar ze heeft ook een keer zelf een klein hondje gegrepen. Heb ik ook verschrikkelijk gevonden, maar het was gebeurd en niet meer terug te draaien. Daar ben ik dus wel wat alerter in geworden omdat ik 1 keer wel genoeg vond...

Tijdens het rennen gaat ze nog wel eens onderuit in een bochtje ook. Tsja, dat soort dingen gebeuren hoor. Als je gek doet kan het wel eens mis gaan 

Dus: laat het los (of mag het zo LAAT HET LOS! ). Als jij wat relaxter met zijn onbesuisdheden omgaat zul je zien dat ie niet zomaar uit elkaar valt als ie een keer van de bank stuitert. En hoe vaker jij roept "Aston, nee!" hoe leuker het voor hem wordt om het juist wél te doen 

Mellow vrat enorm veel poep toen ze klein was. Ik was elke wandeling gefocust op poep, zag niks meer, was alleen maar aan het kijken waar poep lag en trok haar panisch weg als ze maar een poging deed te snuffelen. En ja, zodra ze de kans kreeg ging d'r een drol naar binnen (heel vaak helaas). Ik werd dan boos op haar, waardoor ze ook niet losliet. 

En als het niet mag, dan moet het wel héél bijzonder zijn.

Tot ik dacht 'laat haar maar eens snuffelen', ik zei er dan wel bij "is bah he, kom je mee?" en warempel, het hielp! Zij wilde alleen maar snuffelen en er evt. een plasje overheen doen. Heel sporadisch nam ze nog wel eens een hap, maar sinds ik haar gewoon liet snuffelen werd het al snel minder. Nu doet ze het nooit meer (oké, gisteren had ze ineens een paardendrol te pakken... )

Als het écht mis is (zoals laatst, toen hij zo'n opgezet koppie had) dan zie je dat echt direct en kun je daar ook naar handelen.

Ik heb het ook moeten leren hoor, elk vlekje, elk bubbeltje, elk kuchje dacht ik 'o jee, wat nu?!' 

Hoi,

Je hond vertoont dominantie. Het springen, happen, likken.

Dit gedrag kun afleren door te negeren/direct weer op de grond of mand te zetten en 'nee' te zeggen. Hierin wel consequent in blijven eenmaal nee is altijd nee, anders snapt ie het niet. Hoe hou je hem vast? Als een hond vast houd moet hij aan je zijkant zitten (als een handtas zeg maar) nooit aan voorkant, want dan geef je hem een dominante positie..etc. etc.

Gast, alsjeblieft, wat jij beschrijft is gebaseerd op achterhaalde inzichten.

Verder gaat het topic niet eens hierover.

"  
Gast, alsjeblieft, wat jij beschrijft is gebaseerd op achterhaalde inzichten.
Verder gaat het topic niet eens hierover. "

s@nt@

 Dank je Santa, wist ff niet hoe ik moest reageren.