Hoe ga je om met het overlijden van je hond

Mijn hondje is gisteren onder de auto van mijn zus gesprongen, het was een ongeluk waar niemand iets aan kon doen maar het is een verschrikkelijk gevoel :'( ik was niet thuis dus heb zelfs geen afscheid kunnen nemen. Hij heette Diesel en was nog maar bijna 2 jaar oud.. Hij was het allerliefste hondje ooit, hij was mijn beste vriend, ik beschouwde hem als mijn kindje en kan me echt geen leven voorstellen zonder hem.. Het enige wat ik doe is huilen, huilen, huilen,... En ik heb steeds het gevoel dat hij terugkomt maar dat is niet zo :( hoe ga ik om met zo'n groot verdriet? 

Wat een vreselijke gebeurtenis. Geen wonder dat je zo'n verdriet hebt.

Ik denk dat iedereen op zijn eigen manier een overlijden verwerkt. De een is er sneller overheen dan de ander. Het is logisch dat je op dit moment alleen maar kan huilen.

Er bestaat geen "standaard programma" waar je je aan zou moeten houden om om te gaan met verdriet. Het is nog maar net gebeurd! Dat je zo reageert is normaal.

Dat je geen afscheid hebt kunnen nemen is er, denk ik, de oorzaak van dat je het gevoel hebt dat hij elk moment de hoek om kan komen lopen.

Probeer datgene te doen waar je je het prettigst bij voelt. Er zijn mensen die een kaarsje aansteken bij een mooie foto van hun huisdier. Anderen planten bloemen op het graf. Weer anderen strooien de as uit of bewaren die ergens in.

Je bent er niet zomaar overheen. Het kan weken of maanden duren.

Heel veel sterkte!!!

Wat vreselijk, dit is ook meer dan je kan verdragen. Erover praten met elkaar en hier lucht al heel ietsjes op.

Wat afschuwelijk dat jullie dierenarts niet wou komen.....en je ouders en zus in paniek wat te doen....wat erg! Ook niet normaal dat je hulp geweigerd wordt in een noodgeval. 

Waar is je overleden hondje nu? 

Wat een naar idee: je hondje heeft een dramatisch einde gehad. Het is voor jullie hartverscheurend! 

Ik hoop dat je er met je ouders en zus goed over kunt praten. Zoek steun bij elkaar en probeer aan de mooie dingen te denken die je samen met je hond beleefd hebt.

Het is niet erg dat je er op dit moment niet mee om kunt gaan. Ik zou dat ook niet kunnen.

Heel veel sterkte!!!

Een trauma wat jij en je ouders en zus doormaken. Een nachtmerrie die echt gebeurde.

Het klinkt heel gek wat ik je ga zeggen, maar ze zeggen dat elk levende wezen (wij ook) ons tijd hier op aarde hebben en het lot vast staat. Zo zijn er ook de gevaarlijkste situaties waar iemand zonder ktasje vanaf kwam en een ander breekt van een simpele struikeling zijn nek (bij wijze van spreken). 

Het leven kan soms zo hard zijn he?

Maar gelukkig heeft je schat geen pijn meer en is het graf thuis. Misschien iets maken of neerzetten? Beeldje, struik of bloemen?

Ik praat erg makkelijk, voelen en meemaken is zo vele malen anders en pijnlijker.

Ik vind het echt heel erg voor jullie.

Wat verschrikkelijk voor je.

Elke hondenbezitter heeft die angst, dat er zoiets zou gebeuren.

Maar als het je dan ook echt overkomt, is het denk ik net alsof de grond onder je voeten weggeslagen wordt.

Je liefste vriendje, die op zo'n manier wegvalt.

Ik ben wel dieren verloren, maar niet op zo'n manier.

Ik kan me voorstellen dat je je echt verschrikkelijk verdrietig voelt.

Gelukkig dat je dit forum hebt gevonden, hier zijn allemaal hondenliefhebbers die je zullen begrijpen en met je meeleven.

Heel veel sterkte!

"daar zeg je zoiets....." Precies wat jij ook opgemerkt hebt.  Het lijkt zo onwerkelijk en toch weet je dat het waar is. Net of je hond meer wist he? Dit soort dingen hebben meer mensen opgemerkt waardoor het niet meer als toeval of verbeelding kan worden afgedaan.

Ik wens jullie heel veel sterkte.

Verschrikkelijk meisje...hoe erg,ik leef voledig met u mee....ik wens je heel veel sterkte...

Een drama...
Heel veel sterkte voor jullie..

Ach wat een vreselijk drama!

Ik heb er geen woorden voor....afschuwelijk wat je hondje en jullie is overkomen...

Heel veel sterkte om deze nachtmerrie een plekje te geven...

Oh, Ellen, wat afschuwelijk! Wat een trauma, wat een ongelooflijk verdriet! Bijna 3 jaar geleden ben ik mijn Diesel kwijt geraakt, ook bijna 2 jaar oud, aan een vreselijke samenloop van omstandigheden. Een heel verhaal, maar het komt erop neer dat hij onderweg in de rijdende auto onwel is geworden en toen we stopten op een parkeerplaats is overleden, in Frankrijk. Ik ben zeker 2 maanden volledig van de wereld geweest, door het immense verlies, verdriet en schuldgevoel. En nog word ik nog wel eens overvallen door het gemis, terwijl ik al lang een ontzettend lieve hond heb waar ik heel veel om geef. Ook ik heb achteraf diverse aanwijzingen dat er iets zou gaan gebeuren, zo bizar. We zijn terecht gekomen in een hele reeks omstandigheden en gebeurtenissen die tot zijn dood geleid hebben. Als ik het aan iemand vertelde, stonden ze met open mond te luisteren, zo bizar, dat krijg je gewoon niet bij elkaar verzonnen. Ik kan je alleen maar aanraden om niet weg te lopen voor het verdriet. Praat met mensen hier over. Maar wat ik je ook wil aanraden, ga vooral dingen ondernemen. Als je op de bank blijft zitten of in je bed liggen, voel je je alleen maar ellendiger. Onderneem dingen. Heel veel sterkte!

Bedankt iedereen

ik voel vooral gevoelsens van ongeloof en onbegrip dat mijn kleine schat zo vroeg van me is weggerukt :'( het was al zo'n angstig beestje, het moet verschrikkelijk geweest zijn.. Vinden jullie dat een andere hond nemen de pijn kan verzachten? Natuurlijk niet om als 'vervanger' te dienen, ik zou niets liever willen dan MIJN dieseltje terug te hebben, maar de leegte is zo groot en ik heb het zo moeilijk zonder de liefde van een hondje.. Natuurlijk niet direct, daar ben ik nog niet klaar voor.. Ik heb wel een hond van 12 jaar maar haar einde nadert ook stilletjes en binnenkort ben ik haar misschien ook wel kwijt :'( het enige wat ze nog doet is slapen.. Pff wat een verdriet :( 

Een ander hondje verzacht de pijn niet, maar het lijdt wel af. Je moet immers voor het nieuwe hondje zorgen en het vrolijke van een nieuwe hond straalt op je over a.h.w.

Bij mij duurt het ongeveer een maand voordat ik weer aan een andere hond begin te denken. Hondenboeken lezen, praten met mensen erover. Zo van: welk ras zal ik kiezen? Wat zal ik allemaal anders doen dan bij de vorige?

Toch denk ik nog vaak aan de overleden hond. Het verdriet wordt wel anders. Op den duur slijt het.

Maar ik vind het wel steeds een diep dal waar ik doorheen moet.

Ik ken iemand die geen hond meer wil omdat juist het verdriet en gemis bij elke hond groter wordt. Het kan dus 2 kanten op, maar je weet het van tevoren niet.

 Dat snap ik helemaal! Als ik in hetzelfde ras een keuze maak zie ik toch steeds kleine dingetjes terug van de overleden hond. Meestal is dat leuk en troostend, soms doet het een soort van pijn. Ik kan het niet helemaal omschrijven. De nieuwe hond kan er niks aan doen dat hij dat gevoel bij me oproept.

Iemand vroeg me eens of ik de nieuwe hond tegen de oude wilde ruilen. En soms zou ik willen dat het kon. Maar gelukkig heeft de nieuwe hond heeft weer andere dingen die ook leuk zijn.

Maar voor jou is het nog allemaal pas gebeurd! Gun jezelf de tijd en de ruimte om het te verwerken.

Voor mij was mijn eerste hond het verdrietigst. Het is niet zo dat het verdriet eerder weg gaat bij elke volgende hond. Het wordt alleen anders en omdat je meer levenservaring krijgt leer je er anders mee om te gaan. Vergeten zul je je hond nooit. Geen enkele hond in je leven raakt vergeten.

Voor mij staat elke hond voor een tijdperk in mijn leven. Net als muziek: zodra ik een liedje hoor uit het verleden denk ik weer aan die tijd en de dingen die toen speelden. En dat zijn bijna altijd de fijne herinneringen die de negatieve gebeurtenissen overvleugelen.

Ik hoop echt dat je het een plekje kunt geven en de draad na verloop van tijd weer kunt oppakken.

Ik heb Diesel natuurlijk niet gekend, maar een hond is een zeer sociaal wezen. Ik weet zeker dat hij jou het liefst vol vertrouwen in het leven ziet staan. Hij heeft daar aan bijgedragen op zijn eigen manier door zijn leven met jou te delen. Dat is een ervaring die onbetaalbaar is. En dat was zijn grootste cadeau aan jou: zijn vriendschap. Iets anders had hij niet. En dat is een heel uniek in de band met een hond.

Ik zou willen dat ik de tijd voor je terug kon draaien.

 Als wij een ander hondje nemen zal het ook weer een chihuahua zijn. Maar ik weet nu al dat we nooit één zullen vinden die zelfs nog maar lijkt op Diesel. Hij was groter dan andere chihuahua's maar dat maakte hem speciaal. Hij was ook degene die laatst overbleef in het nestje omdat hij een beetje scheel keek en schuchter en angstig was. Maar ons leerde hij snel vertrouwen, bij ons was hij een schat van een hond ookal was hij bij andere mensen en honden bang. Hij hield ook mijn 12-jarige hond nog een beetje jong. Hij had zijn vaste gewoontes en had steeds een beetje structuur nodig in zijn leven. Maar hij zat zo vol van liefde, als hij ons een paar uur niet gezien had sprong hij een gat in de lucht. Dit alles maakte hem zo speciaal en onmisbaar, ik hoop dat ik ooit toch een beetje over mijn verdriet geraak :'( dankje voor je lieve reactie, dit doet me toch deugd

Dit is hartverscheurend, wat een pijn doet dit, mijn ierse setter is van anderhalf is lang geleden overreden toen de kinderen hem loslieten, ik werd ziek van het gemis, mijn grote vriendin, ik heb geen recept ga wat doen doe iets voor een ander dat hielp mij. ik stak een kaars op voor iedereen die ook zo'n pijn had door gemis.

8 februari heb ik mijn golden retriever moeten laten inslapen, nog steeds rauw ik om hem, ik mis hem zo, maar ik moet  verder, ik heb nu 2 15 jarige honden opgevangen die waarschijnlijk niet terug kunnen. Het is een heel ander verhaal maar ik help hun en zij helpen mij. Olaf mijn overleden hond woont echt in mijn hart en ik praat soms tegen hem dat helpt ook . Je moet verder huil en wees niet bang om af en toe te lachen ook dat komt weer.

Vreselijk :( zeker dat hij niet opslag dood was, was wss moeilijk om je liefje zo te zien. Veel sterkte!

Mijn chi is thuis overleden in december en ik heb persoonlijk heel veel steun gehad aan men andere hond. Iedere keer als ik beneden kom zie ik hem nog liggen in de zetel, dood hoe ik hem vond. Vergeten ga je hem nooit, maar uiteindelijk raak je er wel over. Nu 6 maanden later mis ik hem nog steeds verschrikkelijk, ik dacht ook dat ik er nooit bovenop ging komen, maar met de weken die passeerde ging het vanzelf. Gelukkig heb ik hele lieve vriendinnen die me gedachten konden verzetten. Ik heb me elke dag bezig gehouden maar savonds als je alleen bent denk je sowieso aan je overleden hondje. Had ik maar dit of dat gedaan. Maar eigenlijk maakt dat niets meer uit, terug brengen kan je hem jammer genoeg niet meer. Dan ben ik positief beginnen denken, mn hondje vond het nooit leuk om me verdrietig te zien en kwam dan ook altijd zen pootje op me leggen en zen hoofdje in men nek smijten als ik eens verdrietig was. Dus ik ben begonnen om de mooie herinneringen te koesteren en de slechte te vergeten. Positief blijven denken houd je recht, echt waar!

Dood hoort nu eenmaal bij leven, en ik ben er zeker van dat Diesel een mooi liefdevol leven heeft gehad bij jou!

Veel sterkte en kopje omhoog houden

Dankjewel iedereen. Ik voel me al een klein beetje beter. Heb zijn favorietje speeltje op zijn grafje gelegd :'( maar op momenten als deze, wanneer ik geen slaapwel meer kan zeggen tegen mijn liefste schat, heb ik het moeilijk. Kon ik de tijd maar terugdraaien

O wat heftig, zo'n jong hondje. Wat zul je een verdriet hebben. Zo is hij er nog en zo is hij weg. 

Ik snap dat je de hele tijd huilt, ik huil met je mee.

Zelf heb ik in 23 dagen tijd mijn 2 Dalmaten verloren waarbij ik bij 1 niet aanwezig was. Hij is tijdens het uitlaten overleden (hartstilstand of hersenbloeding). Het is zo onwerkelijk wanneer je je vriend dood terug aantreft. Het verdriet is onbeschrijflijk.

Ik kan je niet vertellen hoe je met je verdriet om moet gaan, ik weet het zelf ook niet. Weet enkel dat veel praten erover wel helpt. 

Huilen dat is het enige wat je kan, ze zeggen dat het overgaat.... Ik hoop het voor jou en voor mezelf. Jouw Diesel is nu samen met mijn honden over de brug van de regenboog gegaan. Eens ontmoeten we elkaar weer.....

Wat verschrikkelijk, heel veel sterkte

En dan te bedenken dat wij het er hier al heel moeilijk mee hebben er aan te denken dat evt. een zieke hond ingeslapen moet worden.

Mijn hond heeft niet alleen epilepsie, maar ook spondylose / DISH in zijn rug vanaf jonge hond al, hij is nu 6 jaar.

Tot vorige week konden we hem goed aan het lopen houden, maar het lijkt er nu op dat de vergroeiing in zijn rug zo erg is dat er zenuwen bekneld raken, hij had dus heel veel pijn, kon zowat niet meer lopen en echt uitval op de achterhand.

Ik had gehoopt dat ons dit ogenblik nog enkel jaren bespaard zou blijven, maar helaas.

Hij gaat nu mee naar de fysio, cortisonespuiten, pillen, we kijken gewoon hoe we de komende weken erin gaan. Maar heel eerlijk?

We zijn ook al bij een crematorium voor huisdieren gaan kijken.

Hij loopt nu redelijk op de medicatie, maar mocht ie echt pijn blijven houden dan hebben we besloten dat we hem laten gaan...ook al is mijn alles!!!

Mika gaat niet met pijn lopen straks.

Maar de gedachte eraan ben je continu mee bezig, alsof je op de automatische piloot loopt, dat is zo een verdriet

Ik kan me er niet meer toe zetten nog met de anderen te trainen, dat komt vast wel weer, maar wat zou ik er niet voor geven als juist deze weer gezond was.

Goeie vraag, hoe ga je ermee om...geen idee.

Ik denk als ik echt afscheid moet nemen ooit van mijn Mika dat je me bij elkaar kunt rapen. Het gaat nu al slecht met me...alleen al bij het idee.

Het liefst zou je de pijn willen overnemen.... Een van mijn dalmaat puppen is naar een vriendin van mij gegaan. Het broertje van Rano, Dimple. Op 6 jarige leeftijd werd bij hem spondylose / DISH in zijn rug geconstateerd. Groot was de angst om Dimple al zo jong te moeten missen. Nu bijna 5 jaar later is hij er nog. Het gaat langzaam wat minder met hem maar hij is inmiddels bijna 11 jaar. Ook cortison en vele andere medicijnen. Alle wervels zijn inmiddels gebroken waardoor hij geen pijn meer heeft. Wandelen gaat nog goed, hij komt zichzelf af en toe tegen en dan neemt hij gas terug. Zwemmen doet hij niet meer. 

Hij krijgt een homeopatisch middel tegen spondylose (volgens mij heet het hetzelfde) en reageert er goed op. 

Geniet elke dag van jullie Mika, er zullen slechte maar ook goede dagen zijn. De ziekte gaat in fases. Hopelijk ontwikkeld het op eenzelfde manier als bij Dimple. 

Hoi,ook ik zit met die vraag,hier kom ik ooit over het verlies van mijn hondje heen.Ik mijn hart weet ik dat 16jaar een geschenk zijn geweest een hele leeftijd,maar dat zelfde hart heeft nu intens verdriet en wat een pijn.Het gemis is zo erg.Ooit hoop ik dat het met mij beter gaat en ook met jou

Hoi,doordat ik ook heel veel verdriet heb, omdat mijn lieve ollie 4 weken geleden is overleden kwam ik terecht op deze site, heb de verhalen gelezen, ik besef nu dat ook anderen zo kunnen rouwen om hun geliefde dier, dat doet me heel veel, ik wens jullie dan ook veel sterkte en brand kaarsjes voor jullie, liefs van een verdrietig baasje ollie was een negen jaar oude ruw harige teckel, uniek in zijn doen en laten heb nu nog ballie ook een 13 jarige teckel ruw harig die zijn maatje heel erg mist. Ollie was zijn verzorger, hij haalde Bal om te eten uit te gaan likte Ballie schoon, Ballie is doof aan het worden en Ollie zorgde dat Ballie wel kon horen.

Ik ben lange tijd ontzettend bang geweest om Ollie te verliezen, anderhalf jaar geleden werd er een verkeerde diagnose gesteld door een dierenarts met een kijkoperatie zei hij dat Ollie beter kon inslapen hij had kanker, intuitief heb ik dat niet gedaan na second opion bleek hij een goedaardige cyste te hebben en is geopereerd, toen kwam die dierenarts er achter dat Ollie ook een hartprobleem had, wat hem uiteindelijk fataal is geworden, op 5 augustus heb ik Ollie moeten laten inslapen, morgen vier weken geleden, ik mis hem ontzettend, het is alsof hij morgen terug komt, een nachtmerrie die werkelijkheid is geworden, gelukkig heeft Ollie nog anderhalf jaar mogen leven na die verkeerde diagnose, en de dierenarts is voor de rechter moeten verschijnen, kortom Ollie was een vechter en samen hebben we des te meer genoten van elkaar, de liefde onvoorwaardelijk is de mooiste liefde die er bestaat, liefs ellie 

Ja Ellie, het is zo zwaar om weer een evenwicht te vinden na het verlies van Ollie, 

9 februari was de laatste dag van Olaf mijn golden, en ik mis hem nog zo in mijn leven.

Voor mij is het goed bezig te zijn nieuwe dingen aan te pakken, ook contacten, en ik voel me zo dankbaar voor al die liefde die ik van hem gehad heb. Goed dat je kaarsjes opsteekt, ik steek er één voor jou op om door deze moeilijke tijd heen te komen. De liefde blijft en kan je blijven voelen. Heel veel sterkte van mij.