Frustratie uit puppytijd

Een keer een heel ander topic..

Ik ben DOL op Faye maar ik weet nog wel dat het erg wennen was voor mij en mijn vriend toen ze net bij ons was..

Af en toe echt gedacht 'was je maar vast groot' en 'gaat dit ooit nog over'

Zo blafte Faye echt keihard en heel schel/hoog als wij alleen maar naar de keuken toe liepen. Eten geven werd een ramp. Ze ging helemaal over de rooie en 1 x werd ik er zelf gek van en heb ik staan huilen van frustratie!

Uiteindelijk was het een week later helemaal over en inmiddels gaat ze netjes zitten wachten tot wij zeggen dat ze mag eten!

Wat waren jullie momentjes waarop je dacht ohhh waar ben ik aan begonnen/die plak ik achter het behang?

Het bijten in handen was bij Black de eerste weken verschrikkelijk.

Hij kon gewoon niet normaal geaaid worden, hij zag dat als kans om je handen weer aan te vallen.

Het leek alsof het nooit over zou gaan, wat je ook deed.

Ook de riem omdoen was een hels karwei daardoor.

Maar op de één op andere manier is het gedrag vanzelf uitgedoofd.

Hij is nu een grote goedzak geworden.

Maar ik dacht toen ook vaak: was je maar vast groot!

Toen Winter een keel op begon te zetten zodra hij niet achter mij aan mocht lopen in huis. En dan bedoel ik niet jammeren of piepen, maar KRIJSEN alsof die werd vermoord. De buren hebben hier wel eens geschokt voor de deur gestaan om te vragen of hij gewond was... 

Dat, en dat hij Ginny niet met rust wilde laten. Hij hing continue in haar staart, kraag, poten... Ginny corrigeerde hem zelf niet en begon zich steeds meer af te zonderen in huis. 

Gelukkig is het allebei goedgekomen, maar ohh ik heb echt wel eens staan huilen van vermoeidheid en frustratie 

Toen ze als pup alles kapot beet, wat hebben we dan gevloekt! Kleren van de wasrek trekken en kapot scheuren, sokken en ondergoed waren haar favoriet haha. Een keer heeft ze heel men gsm aan de haantjes gekauwt ( was toen nog de blackberry dus lekker kauwbaar met al die toetsen erop ) hij werkt wel nog maar de linkerbovenkant was helemaal verdwenen.

Gelukkig heeft ze het nu afgeleerd en kauwt ze nergens meer op, zelfs niet meer op beentjes haha. Genoeg gekauwd in haar puppytjjd voor een leven hahaha

het papier uit de tijdschriftenbak jatten....dat heeft even geduurd zeg...

mijn poef die steeds aangevreten werd...

verder, ach, ik kijk met plezier terug, een drukke pup maar het was erg leuk

zou het zo weer over doen...

maar nu ze 3 is, en je merkt dat ze echt volwassener geworden is, is toch ook wel fijn

Haha zo te zien was ik niet de enige.. Ik ben zelf trouwens ook nog jong dus was echt mijn 1e ervaring met een pup opvoeden.. Maar gelukkig heb ik geen moeite met de puppy blik (Faye kijkt sowieso altijd een soort zielig) en heb ik haar wel kunnen corrigeren als het nodig was. Ze is nu 6 maanden en luistert al behoorlijk goed, het enige wat (logisch) nog niet lukt is bij mij komen als ze los is met een andere hond. Maar ach dat komt vanzelf en ze is ook erg enthousiast.

Faye heeft (behalve haar eigen knuffels/ballen) nog nooit iets kapot gemaakt. Ze heeft 1 x een avond proberen de plinten te slopen maar dat ging niet gebeuren! Heb haar duidelijk gemaakt dat dat niet mocht en gelukkig heeft ze het nooit meer geprobeerd.

Ik wacht momenteel op de pubertijd.. ben benieuwd hoe of wat!

Het bijten en de kat slopen  Kat is nu eigenlijk alleen nog respectvol, al gaat het wel op zijn honds maar zonder haar te bijten. Mensen bijten gebeurd enkel nog als ze echt doodop is en dan iemand ziet die ze lang niet heeft gezien. Dus dat dooft ook eindelijk uit!

Ziva ( en de rest van het nest) kampt met erge darmproblemen, kunnen allemaal weinig verdragen, dat was dus vaak diarree, en het duurde een eeuwigheid voor ze zindelijk was!!  kan het arme beestje niks aan doen maar pff snachts 3 keer eruit en overdag om de havenklap terwijl ze al richting 8 maanden ging.. 

Je moet er echt niet van haar brokken en soms een sneetje oud brood afwijken of mevrouw heeft diarree. 

Gelukkig gaat het nu redelijk goed!

Binky was in principe een voorbeeldige pup. Heeft nooit wat gedaan in huis, kon vrij snel alleen thuis blijven.

Het enige was het niet mee willen lopen aan de riem. Alleen terug naar huis ging goed. En uiteindelijk hadden we een manier waardoor hij mee liep, maar ineens vond hij het grappig om te blijven staan en zich schrap te zetten. Je kreeg hem niet mee. Toen hebben we hem een keer zijn zin gegeven, mocht hij de weg bepalen. (we hebben heel het dorp gezien...) en sindsdien loopt hij mee, omdat de wandeling van 16:30 uur zijn wandeling is, hij bepaalt waar we heen gaan.

Meestal het losloopveld! :P

 Dat lijkt me inderdaad heel erg vervelend Rianne, zowel voor Ziva als voor jullie! 3 x eruit 's nachts en dat met idd al 8 maanden is erg vermoeiend.
Faye was gelukkig al zindelijk met een week of 15, durf het eigenlijk niet eens meer precies te zeggen. Aan het begin veel moeite geweest maar toen we eenmaal doorhadden wat voor ons het beste werkte ging het snel. En wat een opluchting, zo kan je tenminste op de bank zitten zonder de hele tijd te denken "ohjee".

Ik ben blij dat het inmiddels beter gaat voor je, hoop dat dat zo blijft! Succes!

De verhuizing laatst, haha. Aston moest of in de bench, of los in de badkamer en beide vond meneer niks, heeft de hele tijd alles bij elkaar gepiept en ik mocht hem niet optillen, want ja ik moest meehelpen. Alle speeltjes gegeven, een kauwbot, niks hielp.

Toen had ik wel ff zoiets van "Waar ben ik mee bezig"

Ooh hummer pakt onze slippers, zelfs als we ze aan hebbn heel vervelend. Al het papier probeert ie te pakken... de stofzuiger en dweil valt ie aan, word nu minder gelukkig. Hij is weer begonnen met in je handen te bijten. Heerlijk joh zo'n puberende draak haha. En als je op dd bank zit, begint ie ineens uit et niets na je te blaffen. Hij houd het makkelijk een uur lang vol...

Bij mijn eerste hond had ik héél dikwijls die gedachte : "waarom moest ik een hond hebben?".

Ik vond een hond maar een vermoeiend, lastig, vernielzuchtig beest, en ze was nog lek ook! Pffft.  Ik had heel mijn leven katten gehad (mijn vader was bang van honden) en dan begon mijn man 's nachts te werken, en ik was bang alleen.  Op katten moet je echt niet rekenen voor verdediging, dus ik wilde een grooooote, stoere hond die voor het zicht alleen al afschrikwekkend was.  Ik had één probleem : ik was ook bang van honden... :).

Daarom mocht ik de hond kiezen, ik vond een Rottweiler wel mooi, maar ... die witte tanden in dat donkere gezicht vond ik toch wel eng, neen, geen Rottweiler dan.  Op den duur had ik een ras gezien in Woef en dat zei me wel iets... de Dogo Argentino.  Ik vond ze prachtig en helemaal niet afschrikwekkend, dat mooie wit...

Heb ik de eerste maanden spijt gehad!  Maar wat bij mij komt, blijft bij mij, dus ik moest me aanpassen en leren.

Evita heeft zoveel stuk gebeten, de bezetting van de muren, zonnebrillen, gsm's enz...

allemaal onze fout : wij dachten dat als je met je hond naar hondenschool ging, en je maakte een wandelingetje aan de lijn, dat het dan wel ok was.

Toen Evita anderhalf jaar was, zijn we met haar naar een gedragstherapeut geweest: wat hebben wij daar véél geleerd.  Wij waren het schoolvoorbeeld van mensen die geen notie hadden wat een hond hebben inhield.  Ondanks dat we ons hadden ingelezen over het ras, wisten we echt niks en legden we wat in de boeken stond verkeerd uit.

Er stond bv. : géén hond voor beginners... wij dachten : "waarom niet?  Misschien omdat hij zo groot is? Dat vinden we niet erg, dus kunnen we hem wel nemen"  hoe idioot kan een mens zijn?

Gelukkig voor ons en voor Evita heeft ze na dat anderhalf jaar wel een ander leven gekregen met baasjes die stap voor stap hebben geleerd dat een hond echt wel ontspanning nodig heeft en geen kat is, die het grootste deel van de dag slaapt en zichzelf vermaakt.  Nu zijn we zestien jaar verder en hebben we ondertussen drie dogo's en een Lagotto Romagnolo en zijn onze twee eerste dogo's, spijtig genoeg, overleden maar wat hebben wij het leuk nu met die "drukke, lastige, lekke beesten"

 Oh vervelend!! Deed hij dit altijd of echt nu hij aan het puberen is? Vooral dat blaffen naar je en in je slippers bijten als je loopt lijkt me vervelend, succes!!!

Sascha was de ergste pup ooit... Buiten niet willen lopen, maar ook niet getild willen worden. Onder de schutting door graven om bij de buren te komen. Deurstijlen en deuren opeten. Kabels van de tv, computer, etc doorbijten. Schoenen slopen. Plassen over de net schone was. Kwispelend wegrennen als de voordeur open ging en niet meer terugkomen. Tegen mensen aanspringen..

Ik ben blij dat ze groot is hoor...

Odi kreeg ik pas met 8 maanden. Die was overal bang voor... Dekens, televisies, katten, auto's, de witte stukken van een zebrapad... En ga zo maar door. Ook bij hem was ik blij dat hij groter werd en een stuk minder bang ;)

Na 2 herplaatsers besloten we voor een pup te gaan. Nou dat hebben we geweten. Wopper (het teefje) heeft zo'n beetje de helft van onze kleding kapot gebeten tijdens haar speelse buien. Op een gegeven moment trokken we in huis en met wandelen maar onze vodden aan om de schade verder te beperken. Ze was een enorm hyper hondje en maakte je soms gek. Rende heel de dag heen en weer met haar speeltjes en jou proberen te dwingen om mee te doen. Ook zei ik altijd, ik snap die moeders niet die hun halve huis  leeg halen voor hun kinderen, nou Wopper was hier twee dagen en ik heb alle planten hoog gezet, de vitrages opgeknoopt, matjes weggehaald, handdoeken van de radiator. Echt niets was veilig. Een ruim jaar later trapte we er nog een keer in en toen kwam Peer, onze reu. godzijdank niet zo hyper, heeft onze kleding ook heel gelaten, op zich best een relaxte pup. Daarentegen kon hij wel op zijn relaxte manier zijn tanden in de tafelpoot, in het bankstel zetten en alle kleedjes en kussens gingen eraan. Hij is nu bijna 5 en laat het meubilair met rust, maar bij hem zijn losse kleedjes en kussens nog steeds niet veilig. Teefje is buiten nog altijd hyper, maar vanaf 7 maanden sloopte ze niets meer en was in huis ook een stuk rustiger. Maar ik heb momenten met haar gehad, dat ik dacht 

Hahaha, leuk die antwoorden en toch houden we van ze

Wauw Tamara en Bulleke! Wat heb ik een brave pup als ik jullie verhalen lees! Pittig hoor 

Ik heb heel wat afgehuild die eerste twee jaren, niet te tellen...

Voornamelijk doordat Mellow is wie ze is, de puppyproblemen vielen daarbij in het niet.

De eerste tijd was ze enorm aan de diarree, twee keer per nacht een volgespetterde bench schoonmaken, jankend terug naar bed.

"Ik wil niet dat ze weg gaat boehoehoeeee"

Bleek uiteindelijk Giardia te zijn, wat na een kuurtje snel over was.

Toen kwamen er een aantal hele moeilijke periodes, niet zozeer pup-gebonden, maar wel enorm moeilijk, door haar angst voor van alles en nog wat. Ik heb heel vaak gedacht dat ik het niet aan kon, dat ik haar niet goed kon begeleiden, of ze wel op haar plaats was bij ons. Daardoor kwamen we steeds in zo'n vicieuze cirkel, waar het niet beter van werd.

Inmiddels kan ik er veel beter mee omgaan en hebben we het overwegend leuk. Gaat het eens niet zo goed: jammer dan, morgen weer een dag.

 Haha precies vandaar ook dit topic! En soms dacht ik weleens dat ik de enige was die momenten heeft dat ik denk pfff... Maar Faye is dan ook nog jong. Maar als ik dit lees mag ik in m'n handen knijpen. Nooit iets gesloopt, niet 1 gaatje in een shirt of iets nada! Zou me geen leven meer zonden m'n hond kunnen voorstellen!

 na de stofzuiger en dweil toe altijd al. Heb iedere keer als hij erna toe hapte stil blijven staan en hem genegeerd. Als ie de dweil echt vast pakte, zei ik nee en zorgde er vor dat ik dan tussen hem en de dweil stond. Nu hoef ik de stozuiger en dweil alleen nog maar stil te houden en dan loopt ie weer weg, gelukkig haha. 

Het happen had ie de eerste 3 weken dat ie bij ons was en is nu weer een week of 2 er mee bezig. 

Het blaffen is ie een maandje zoiets mee bezig, het negeren werkt het beste, en kan ik ook doen gelukkig. De buren vind het niet erg en snappen dat hii nu in zijn pubergedrag zit. Word al wel wat minder. 

Heb van de week per ongeluk op zijn poot gestaan toen ieme slipper wilde pakken. Hij piepte enorm maar blijft nu wel van onze slippers af als we lopen. 

Heeeeeeeeeeeel veeeeel geduld hebben merken we haha.Gelukkig heeft ie niet heel de dag door zijn streken

 Gelukkig snapt hij dus goed dat hij eigenlijk de dweil/stofzuiger niet mag aanvallen, haha. Faye wilde dat de eerste paar keren ook maar heb het helemaal genegeerd en soms als het te gek werd wel gestraft (met een duidelijke stem zeggen dat het niet mag en vinger wijzen) en ze doet het nooit meer. Nu moet ze wel in de bench als ik heb gedweild want anders kan ik het net zo goed niet doen haha.

Gelukkig snappen je buren het, scheelt een hoop gedoe denk ik!
Denk ook dat je dat gewoon moet negeren, kost vast idd heel veel geduld en moeite maar ik denk wel dat dat het beste zal werken!

Haha soort geluk bij een ongeluk dus.. hij is er van geschrokken maar gelukkig doet hij het niet meer!

 :-)

 Nou he! Ik bof ook denk ik! De fokker heeft bij ons de pups uitgezocht, dus bepaald welke pup naar wie ging. Faye was erg rustig maar wilde ook lekker spelen met haar broers en zusjes, maar ze merkten wel dat ze een van de rustigere pups was. Erg fijn want ze is ook echt heerlijk rustig. Wel altijd in voor spelen en een wandeling maar thuis bedoel ik
Maar denk dat het echt heel erg kan verschillen watvoor karakter je pup heeft

We konden wel om haar lachen hoor! Ze was wel een hele blije en tevreden pup :) Maar ons hele interieur is vervangen in nog geen jaar... Bij de schutting zijn palen van 2 meter diep de grond in gezet en het hek is verhoogd naar 2 meter. 

In slopen zijn onze Argentijnen sterren!  Er is niks wat ze nog niet hebben stukgemaakt, wat de ene niet deed, ging de ander wel slopen!

We hadden een rechthoekige salontafel : die is ovaal geworden; een andere salontafel had rotan onder het blad, daar was een gat in gebeten om een voetbal door te laten; de driezitsbank had een gat onder de kussens, zodat ze makkelijker hun speeltje vanonder de bank konden halen .  Geen enkel kussen overleeft het hier en een vuilbak dient om uitgeladen te worden.  De kat trek je met haar staart van de stoel of je gaat erop zitten ook de kat met deken en al van tafel trekken is in hier.  Wat in de wasbak ligt, moet eruit en de pot met soep haal je van het vuur en zet je op de grond, veel makkelijker om op te eten. Net opgevouwde sokken neem je naar de tuin of de handdoeken verdeel je over de vloer.  Boeken haal je van het schap en koekjes neem je zelf van de ijskast (desnoods sta je even op een stoel)  Het vrouwtje houd niet van poetsen, dus bijt je de trekker, de emmer en de borstel stuk (dan hoeft ze niet meer te poetsen).

Ik kan uren zo doorgaan... maar ik houd van ze ...

Kiara was echt een draak als pup (nu nog ^^). Gillen als je uit zicht ging (nu nog steeds als het meer dan 2 uur is). De bench heeft ze met de grond gelijk gemaakt en vervolgens een gat in deur gebeten/gegraven. Keffen (doet ze nu nog) en de overige puppystreken (graven, slopen, binnen plassen).

Finn is vergeleken met Kiara een engeltje. Hij sloopt wel als hij de kans krijgt (laatst nog een wcrol gevonden een slipper en de placemat onder de drinkbak), maar voor de rest eigenlijk niets noemenswaardig. Het feit dat ie het niet op het krijsen zet als wij weg gaan scheelt voor mij al 95% procent. Al is hij natuurlijk wel ondeugend, heel de tijd Hayzel klieren, ons klieren, maar dat hoort erbij :)

whaha, ik lees hier echt terrorpups...

ik had wel een druktemaker, die je echt een beetje moest sturen en energie in goede banen leiden...dat was de grootste uitdaging...

maar echt slopen en dat soort, totaal weer niet..sliep fantastisch, supersnel zindelijk..in die zin juist weer een heerlijke pup

" Bij mijn eerste hond had ik héél dikwijls die gedachte : "waarom moest ik een hond hebben?".
Ik vond een hond maar een vermoeiend, lastig, vernielzuchtig beest, en ze was nog lek ook! Pffft.  Ik had heel mijn leven katten gehad (mijn vader was bang van honden) en dan begon mijn man 's nachts te werken, en ik was bang alleen.  Op katten moet je echt niet rekenen voor verdediging, dus ik wilde een grooooote, stoere hond die voor het zicht alleen al afschrikwekkend was.  Ik had één probleem : ik was ook bang van honden... .
Daarom mocht ik de hond kiezen, ik vond een Rottweiler wel mooi, maar ... die witte tanden in dat donkere gezicht vond ik toch wel eng, neen, geen Rottweiler dan.  Op den duur had ik een ras gezien in Woef en dat zei me wel iets... de Dogo Argentino.  Ik vond ze prachtig en helemaal niet afschrikwekkend, dat mooie wit...
Heb ik de eerste maanden spijt gehad!  Maar wat bij mij komt, blijft bij mij, dus ik moest me aanpassen en leren.
Evita heeft zoveel stuk gebeten, de bezetting van de muren, zonnebrillen, gsm's enz...
allemaal onze fout : wij dachten dat als je met je hond naar hondenschool ging, en je maakte een wandelingetje aan de lijn, dat het dan wel ok was.
Toen Evita anderhalf jaar was, zijn we met haar naar een gedragstherapeut geweest: wat hebben wij daar véél geleerd.  Wij waren het schoolvoorbeeld van mensen die geen notie hadden wat een hond hebben inhield.  Ondanks dat we ons hadden ingelezen over het ras, wisten we echt niks en legden we wat in de boeken stond verkeerd uit.
Er stond bv. : géén hond voor beginners... wij dachten : "waarom niet?  Misschien omdat hij zo groot is? Dat vinden we niet erg, dus kunnen we hem wel nemen"  hoe idioot kan een mens zijn?
Gelukkig voor ons en voor Evita heeft ze na dat anderhalf jaar wel een ander leven gekregen met baasjes die stap voor stap hebben geleerd dat een hond echt wel ontspanning nodig heeft en geen kat is, die het grootste deel van de dag slaapt en zichzelf vermaakt.  Nu zijn we zestien jaar verder en hebben we ondertussen drie dogo's en een Lagotto Romagnolo en zijn onze twee eerste dogo's, spijtig genoeg, overleden maar wat hebben wij het leuk nu met die "drukke, lastige, lekke beesten" "

Martine

 Hoe het zo kan lopen dan he, achteraf gezien!

 Inderdaad, als je maar goede wil hebt en volhoudt, ik heb geen moment spijt meer dat ik een hond heb (of meerdere in dit geval ).

Ik heb geleerd me niet zo druk te maken, het zijn puppy streken en die gaan wel voorbij, ik ben veel meer ontspannen nu met een pup en ik maak me niet kwaad behalve op mezelf, omdat ik weer eens iets niet heb weggelegd en de pup het heeft gesloopt.  Een veel makkelijker leven zo

 Inderdaad!! Mijn vriend heeft er soms ook nog wel wat moeite mee, hij is echt 2 handen op 1 buik met Faye maar vind het moeilijk om bijv als wij weg gaan haar alleen thuis te laten.. Ook vind hij het vervelend om haar bij mijn ouders te moeten brengen, voelt zich bezwaard.. Dat vind ik soms wel lastig want ik ben daar zelf makkelijker in. Hij wil nu niet graag bijv een nachtje weg omdat hij dat dus heel lastig los kan laten..