Ze is er niet meer

  Hi allemaal,   Ik weet niet goed hoe te beginnen of wat te vertellen ... Ik had sinds 10 jaar een mini chiuhuahuatje, al tien jaar was het echt mijn dikste vriend. Ze had een super tof lief karakter, speels, sliep bij ons in bed, s avonds kwam ze de hele tijd knuffelen in de zetel ... woensdag en donderdag was ze plots ziek en kroop ze weg. Vrijdag was ze veel beter, ze speelde terug, liep achter de kippen, kwam naar mij ... maar ze likt soms aan de vulva, ik merkte dat er vocht uit kwam dus dan ben ik uiteindelijk heel last-minute nog naar de veearts gereden. Die zei dat het wslk een baarmoederontsteking was. Ze duwde op het tepeltje en er kwam vloeistof uit. We zijn dan een echo gaan maken, tijdens de echo merkte ze weinig en zei de arts dat het nog wel meeviel, dat we medicatie zouden krijgen. Voor de zekerheid wou ze toch bloed nemen, vervolgens moesten we even wachten ... Nu ik had mijn dochtertje van twee ook bij. Zij zat dus op mijn schoot, wou gepakt worden ... waardoor ik niet veel aandacht voor Bisou (hondje) kon hebben. Ik heb haar wel gestreeld enz, maar niet met het idee dat het onze laatste minuten samen zouden zijn. Toen de veearts ons terug riep, zei ze dat ze meteen moest geopereerd worden. Ik was bang voor de narcose maar ze zei dat het geen kwaad kon, dat ik haar de dag erna mocht komen halen. Alles ging zo snel, ik zie Bisou haar gezichtje nog voor me, met haar grote bange ogen. De veearts had haar al vast dus ik heb geen knuffel meer gegeven, niks .... ze is die nacht gestorven...  Ik ben er echt kapot van. Bisou was zó kostbaar voor me. Ik hield zo van haar. Ik voel me nu zo schuldig! Had ik haar wel moeten laten opereren, heb ik -door de geboorte van michelle - haar niet te weinig aandacht gegeven, heb ik haar genoeg geknuffeld, ik heb geen afscheid meer genomen toen ze daar bij de veearts was, ... de laatste tijd kwam ze soms echt om aandacht vragen, ik dacht dat het was omdat ik veel met mijn dochter bezig was. Ik was dan al eens wat korter tegen haar, nu denk ik 'misschien had ze pijn of was ze ziek en vroeg ze wat aandacht' ... ik mis haar zo!! Ik mis haar bij me als ik kook, ik mis haar in de auto, in de zetel, als we gaan slapen, ... iedereen zegt 'focus u op uw dochter' of 'stel dat het uw dochtertje was' ... maar dat staat er zo los van voor mij. Ik zag bisou ook graag. Dat was niet gewoon 'een hond', dat was ook mijn 'baby'. Ik heb gevoel dat ik ben tekortgeschoten. Ik had haar nog moeten knuffelen en geruststellen, of misschien eerst medicatie hebben gegeven ...?    Ik heb ze kunnen begraven in de tuin, maar dat voel zo vreemd, zo wezenloos. Plots is ze weg. Als ik niet had beslist om vier u op vrijdag naar de dierenarts te gaan, lag ze nu hier naast me in de zetel ...   Iedereen raadt me aan een nieuw hondje te kopen. Maar dat voelt zo oneerbiedig tov haar. Precies vervanging van  een paar schoenen. Zij had haar indentiteit en haar manier van doen en  ... ik wil HAAR TERUG!!  Pfff, ik voel me zo ellendig. Ik heb echt diep verdriet en zoveel vragen ... Uiteindelijk was de operatie blijkbaar goed gelukt, ze is nog wakker geworden uit narcose maar er is blijkbaar toxine van de ontsteking in de bloedbaan gekomen waardoor ze dan is gestorven ... ze is dan even wakker geweest en dan was ik er niet. Ze had nog zo lang kunnen leven samen en spelen. Dat is ook zo moeilijk. Ik heb niet het idee dat bisou ziek was. Ze speelde, was alert, jaagde op de vogels ... soms heb ik het gevoel alsof ik haar heb vermoord door naar de veearts te gaan...  ik wil ze zo graag terug.

Jeetje wat erg voor je.
Voel je alsjeblieft niet schuldig je ging naar de da omdat je gevoel je dat zei.
Dat heb je goed gedaan.
Wat als je niet was gegaan?
Dan had je nu gezegt was ik maar wel gegaan.

Ik wens je heel veel sterkte met het verlies.

Ja dat doet pijn, als als als.........als je je dochtertje toch maar even nog had neergezet...als......als.

die dingen komen later slechts bij je op.  

Die grote bange oogjes ga je lang blijven zien, maar geloof me het slijt. 

Geniet nu maar van je dochtertje.

Wat vreselijk voor je. Snap wat je bedoeld met schuldig voelen en had ik maar dit of had ik maar dat. Heb hetzelfde gevoel. 2 weken geleden is mijn hond in haar slaap overleden. Nu denk ik telkens , was ik maar vroeger uit bed gegaan . Om 5 uur was ze nl nog vrolijk toen mijn man haar uit liet.

Je hebt echt alles voor haar gedaan wat nodig was. Een nieuwe hond is geen vervanging. Echt niet. Maar neem je een nieuwe hond dan moet je hem ook echt als andere hond zien.

Heel veel sterkte met het verlies van je maatje !!

wat ontzettend verdrietig, je kon ook niet weten dat het zo ernstig toch was, je dierenarts vertelde je toch nog dat het waarschijnlijk mee zou vallen, voel je niet schuldig, je bent naar de dierenarts gegaan, en heb haar daar aan hun goede zorgen overgedragen.

de kleine was je alles, probeer het toch een plekje te geven, maak een mooi hoekje daar waar je haar hebt begraven, en koester de mooie herinneringen de fotoos, niet schuldig voelen, jij kon er niets aan doen dat ze overleden is.

heel veel sterkte met het zware verlies.

 Je schuldig voelen hoeft niet, maaris wel een onderdeel van het verwerkingsproces.

Plots moest je hondje toch geopereerd worden, waar eerder van werd gezegd dat het wel mee viel.

Het viel dus niet mee en als een baarmoeder zo ernstig onstoken is en er moet geopereerd worden heb je geen keus. Anders had je hondje het waarschijnlijk zeker niet gehaald. En had de baarmoeder geknapt en was ze zo ziek geworden dat ze had geleden en ook was overleden. Nu was er een reële kans dat het goed kon komen.

Maar heeft het helaas niet zo mogen zijn.

Ik wens je dan ook heel veel sterkte met je verlies en weet dat je hebt gedaan hebt wat op dat moment het beste leek.

Ze is 10 jaar je maatje geweest en in die 10 jaar is er vast ook wel eens een periode geweest dat je wat minder tijd voor haar hebt gehad, alleen nu is het zoveel moeilijker omdat ze er nu niet meer is. Ze wist dat je van haar hield en als je had geweten dat je afscheid moest nemen, had je dat gedaan.

Maar je wist het gewoon niet.

Zo plots....dan blijf je met veel vragen en een vreemd gevoel achter.

Je hebt het goed gedaan; er was op dat ogenblik niets wat anders deed vermoeden.... Zodat je gewoon bent gebleven; aandacht voor je dochter, beetje moeilijk consult, maar met hoop naar de volgende dag.

Zet je mogelijke schuldgevoelens uit je hoofd.

Het gemis is groot, je had haar nog graag een hele tijd gehouden....nu is alles zo plots gegaan.

Forceer niks, probeer van dag tot dag te gaan.

Wens je veel sterkte

Zo plots....ik wens je heel veel sterkte toe.

Er is niks om je schuldig over te voelen...je hebt alles gedaan wat je kon...
Een schuldgevoel zal haar niet terugbrengen...
Veel sterkte met je verlies...in jouw herinneringen leeft ze voort.

Wat een triest verhaal! Wil jou heel veel sterkte wensen.