Het hele verhaal

Je zoekt volgens mij een oplossing die in 1x Aston veranderd in een totaal opgevoede hond. Die oplossing bestaat niet ;)

Ik heb je hier een bericht over gestuurd; Je moet gewoon geduld hebben en de tijd zo goed mogelijk proberen door te komen. Doe leuke dingen, laat hem lekker druk zijn (zolang hij niks sloopt natuurlijk) en probeer er van te genieten.

Alle problemen waar je tegenaan loopt; geef het wat tijd..

Ik heb niet alles gelezen, dus ik zal vast dingen zeggen die al gezegd zijn 

Punt 1: HERKENBAAR! Ik wilde ook alles zo graag goed doen en het ging vérre van goed. Je wilt niet weten hoeveel tranen in heb vergoten die eerste tijd 

Toen werd ze aangevallen, konden we overnieuw beginnen met socialiseren, daarna is ze echt ENORM geschrokken van een grote groep wielrenners en waren we wéér terug bij af. Nu niet alleen met veel angst, maar ook nog eens een gruwelijke hekel aan fietsers, vooral wielrenners en mountainbikers. 

Ze was zó bang dat ze gillend op straat stond, ik was op, kon niet meer. Nóg meer tranen vergoten. 

Elke dag twee, drie keer met de auto weg omdat ze hier gewoon niks deed.

Het leek wel of ik alles fout deed wat maar fout kon gaan en zijn.

Punt 2: laat het los. Je zult merken dat het heel veel scheelt als je er zelf wat losser mee om gaat. Slaapt hij maar een half uur in plaats van de 'verplichte' twee uur? Jammer dan, hij zal op dat moment uitgeslapen zijn. En ja, wat de tante van de buurvrouw haar zwager daarvan vindt? Boeien! 

Nog steeds wil ik het graag goed doen, maar mijn lat van wat goed is ligt ergens anders dan de lat van een ander. Als ík het goed vind, is het goed, wat anderen daarvan denken vind ik (nu) helemaal niet meer interessant. Mijn hond, mijn (en haar) keus om het zo te doen, daar heeft niemand zich mee te bemoeien

Ik ben momenteel tevreden met een plas op de hoek van de straat. Geen wandelingen hier in de wijk en sinds ik me niet meer zo focus op 'ze moet plassen' en (vooral) 'ze moet wandelen' gaat het beter. Van niks doen hier, doet ze nu 's morgens haar plasjes en 's avonds vaak ook.

Sinds ik zelf wat makkelijker ben geworden ("wil je naar huis? Prima, gaan we lekker terug") is zij ook wat meer ontspannen.

Ik vind het trouwens dapper dat je je verhaal hebt gedaan, het is nogal wat.

Geniet van Aston, geniet van zijn gekke fratsen, voor je het weet is hij volwassen. 

Dan dan is hij nog steeds leuk natuurlijk, maar de puppytijd duurt maar zo kort, laat dat niet verzieken door bemoeizuchtige mensen.

Laat het allemaal op je afkomen Jenny, Je bent gewoon goed bezig en niemand is en doet het perfect geloof me! Je verwacht inderdaad wel heel veel van je zelf dat moet je niet doen dan maak jij je zelf gek. Je bent toch gewoon goed op weg? En een hond is niet van suiker alleen pas indd wel op met van en op de bank springen vooral als je een gladde vloer in huis hebt liggen. Heb wat meer vertrouwen in je zelf en mensen die zeggen dat je het niet goed doet, die staan niet in jou schoenen en in plaats van jou negatief te benaderen kunnen ze je beter een handje helpen. En hoeveel puppy's iedereen ook opgevoed heeft iedere hond is anders! Hou ons op de hoogte! Groetjes

Niet teveel lezen dus... (Maar wel nog eens de tekst van Landseer! ) ...

Vroeger hoorde je niemand over "verplichte puppy-rust"... Wat wel aan kinderen gezegd werd was "Laat de pup slapen als die slaapt... 't Is dat ze het nodig heeft".  Probeer zelf ook te slapen als de pup moe is en slaapt... Al is dat om 19u00.  't Is allemaal maar tijdelijk.

Succes!

Ik waardeer iedereen's advies echt hoor, en ik verwacht niet dat Aston ineens een perfecte pup is maar ik vind dit gewoon niet leefbaar, en iedereen zegt "Geniet van de fijne momenten", welke? Ik kan niet met hem spelen zonder dat hij bijt, zelfde met aaien. Je zou toch mogen verwachten dat met 14 weken er IETS van vooruitgang in zat, of niet?

Nu ook weer, net wakker, ik ga met Aston naar buiten, hij plast, en loopt weer naar de deur, en vervolgens poept hij WEER bijna in huis. Dat deed hij dus eerder niet.

Vannacht had ik mijn vriend bij de arm omdat ik droomde dat Aston op bed was en over me heen sprong. Of net bijv, dan gaat hij zitten en kijkt me aan, dus ik wil hem aanhalen en hij vliegt me gewoon aan. Ik kan niet streng zijn, en ik geloof dat ik dit ook gewoon niet meer wil.

Als je er geen plezier aan kunt beleven, alleen maar stress ervaart.. Tja, wat is dan een wijze keus.

Je komt erg negatief over. Iedereen heeft wel eens een baalmomentje als je een pup hebt, maar dat vergeet je gauw weer omdat een pup ook zoveel plezier brengt. 

Vind dit ook niet eerlijk tegenover de pup eigenlijk. Hij vertoont gewoon gedrag wat bij zijn leeftijd hoort, doet niks verkeerd. 

 Sorry, maar ik heb nog nooit eerder een pup gehad die me LETTERLIJK zoveel pijn deed. Ik doe niks anders dan mijn aandacht aan hem geven, en ik krijg er ook geen plezier voor terug. Hij is nog geen uur wakker en hij zit al te bijten, dingen van tafel te pakken en afleiden helpt niet, als ik hem een speeltje geef dan is hij daar een minuut mee bezig.

Ik vind dit geen normaal puppen gedrag.

Niet iedere pup is hetzelfde. 

Ik denk dat je te veel met jezelf in de knoei zit, dat heeft ook effect op je pup. Je komt heel gefrustreerd over. 

Heel eerlijk.. ik zou een ander baasje voor hem zoeken. 

Als er zoveel aan Aston is wat je irriteert, zie je ook de leuke dingen niet meer.

Dat valt dan eigenlijk weg in al het negatieve.

Ik denk dat je een keus moet maken, en niet zo blijven twijfelen.

- Of je houdt Aston, ga er dan ook helemaal voor!

- Of je zoekt een andere baas voor hem.

 Misschien heb je gelijk, en ligt het aan mij. Als iedereen blijkbaar een lieve pup kan hebben behalve ik.

Ik denk.........

Ik denk dat dit het onderliggende probleem is..

En met mijn commentaar eerder in dit topic dat iedereen fouten maakt...

Tja. 

In hoevere moet ik dan van jou eisen dat je het leuk moet hebben met de pup..

Dat een pupje geweldig is.

Praat met je vriend over de pup, en of dit wel is wat je wilt..

Pupje is 14 weken...dus dat wil zeggen....nog een jaar deze energie.

Nog een jaar deze vragen, deze twijfel voordat de pup hopelijk wat rustiger wordt.

De pup hoeft niet te veranderen naar mijn mening..

Je moet bij jezelf de klik zien te vinden, de schakelaar om zien te zetten...

Jij bent heel eerlijk op HP...en daar heb ik alle respect voor..super.

Maar dat wil zeggen dat ik je dus ook eerlijk vertel wat ik denk wat jij zou moeten doen..

Afwegen of jij het voor de komende jaren aankan om hele dagen in twijfel te zitten of alles wel goed gaat, of mensen niet de verkeerde dingen tegen je zeggen, of alles klopt wat je leest....

De pup is nog maar 14 weken.

Zorg dus dat je niet te lang wacht met de beslissing...doorgaan, of stoppen.

Veel sterkte met de beslissing..

Dat denk je helemaal verkeerd!

Vrijwel alle pups zijn lief maar ondertussen ook bijtgrage, onzindelijke kannibaaltjes.

Dat hoort bij een pup.

Maar door dat puppengedrag kijk je heen, en vinden mensen hun pup toch ontzettend lief!

Onze Black vond ik ook een ontzettend lieve pup, maar de eerste weken vond ik desondanks slopend.

Dat bijten, plasjes in huis, met onze spullen gaan slepen etc.

Maar het was een pupje dus we konden er ook om lachen.

Die puppy periode moet iedereen doorheen met een pup, maar dat wil niet zeggen dat je dan geen lieve pup hebt.

Maar als je dit niet meer kan, de pup zo een zware last voor je is geworden?

Dan zie je het leuke in je pup niet meer, denk ik.

Nee, nee, nee, nee.....

Zou het kunnen dat onze vorige reu de vingers van mijn hand af beet.??

En....het was de liefste pup die we ooit gehad hebben.

Ik...als persoon, ben heel anders dan jij...

Het gaat hier niet om de pup...het gaat over je zelf..

Of je de leuke dingen nog wilt , en kan zien.

Kun je de energie aan van zo'n losgeslagen pup..

Dat is de vraag..

En  met die vraag, gelijk een andere vraag.

Mag de pup ook gewoon pup zijn..

"  
Nee, nee, nee, nee.....
 
Zou het kunnen dat onze vorige reu de vingers van mijn hand af beet.??
 
En....het was de liefste pup die we ooit gehad hebben.
 
Ik...als persoon, ben heel anders dan jij...
Het gaat hier niet om de pup...het gaat over je zelf..
Of je de leuke dingen nog wilt , en kan zien.
Kun je de energie aan van zo'n losgeslagen pup..
Dat is de vraag..
 
En  met die vraag, gelijk een andere vraag.
Mag de pup ook gewoon pup zijn..
 
 
  "

Landseer ect

 Maar dat is het juist, ik als het leuke er ook zou zijn dat was dat nog iets, maar waar zit dt dan? Dat hij lang training nodig heeft voor zindelijkheid zal me worst wezen, maar ik moet er toch ook iets van plezier in kunnen hebben? Ik kan hem niet aaien, ik kan nauwelijks met hem spelen zonder dat hij in mijn arm hangt. Soms rent hij gewoon op me af speciaal om me te bijten. Hij mag van mij lekker gek doen, tuurlijk, dat deed mijn vorige pup ook, maar daar kon je ook mee spelen, met Aston eigenlijk niet. Ik moet er steeds om denken dat ik mijn armen vooral niet beweeg, vooral niet mijn haar omlaag heb, vooral mijn gezicht niet binnen zijn bereik heb, etc.

Waar zou ik dat lieve dan in moeten zien?

 Al naar dat ik je dat moet vertellen.. Het mooie babyhoofdje dat je aankijkt. Het vragen om aandacht. Het lief slapen op een gekke manier.

Mijn pup is ook nog wild en onbehouwen. Hij plast af en toe nog binnen. Hij sleept alles door het hele huis heen. Kwijlt op mijn schone kleding. Bijt Romeo zijn wangen aan korsten. Maar ondanks dat alles vind ik zijn lelijke gekke koppie hartstikke lief en weet ik dat hij een goed hart heeft.

Met Romeo als pup heeft het ook een poos geduurd, maar dat is meer dan goed gekomen.

Ik denk dat als je je instelling niet kan veranderen dit alleen maar averechts werkt helaas...

 Ik kan het ook eerlijk gezegd ECHT niet over mijn hart verkrijgen om hem weg te doen, en ik moet ook minder mijn eigen gevoelens in zijn acties leggen, maar op een gegeven moment is het ook heel vervelend dat je zo je best doet en er alleen maar bloedende handen voor terug krijgt.

 Ik snap van waaruit je dit zegt, maar ik kan het hier niet mee eens zijn. Mensen met borderline ervaren dingen zeer zwart wit, zo dus ook Jenny, maakt niet dat ze niet van hem houdt, maar dit heeft ook met haar eigen problematiek te maken, iets waar zij niet 1..2...3.. Controle over heeft

 Ik denk dat het niet beter gaat worden zolang jij niet wat relaxter wordt.

Ga dalijk op de bank liggen. Leg de pup in de bench. Laat hem 20 minuten piepen en janken. Ga lekker zelf ff een uurtje slapen.

Zorg voor een krant in de bench.

Als je dit dagelijks herhaalt en op hetzelfde tijdstip is hij dit binnen 3 dagen gewend.

Jij je rust en misschien iets meer vrede. Hij meer liefde en regelmaat.

Ik denk dat je nu namelijk simpelweg oververmoeid bent.

 Misschien is dat het ook een beetje, goed gezien. Ik denk dat het in mijn hoofd ook een beetje is "Ik ben zo lief voor jou, waarom ben je dat niet voor mij?"

 Hij ligt nu te slapen onder de deken. Slapen gaat al iets redelijker 's nachts moet ik zeggen. Vannacht is hij 1 keer wakker geweest om te plassen, 1 keer gewoon aandacht vragen en daarna pas precies volgens afspraak, toen het knuffeltijd was op bed.(Ik zweer je, zijn biologische klok weet PRECIES wanneer het 5 uur is en hij op bed mag)

 SUPER toch!! Langzaam aan leert hij het!

Ik kon mijn hond óók niet aaien als pup zijnde, of met hem spelen.... Mijn armen zaten onder de krassen, tand afdrukken.... Ik kon genoeg speeltjes aanbieden  maar mijn handen waren 10000x leuker..... Zelfs toen hij in de puberteit zat was het nog een hel.... Kleren zijn kapot getrokken omdat hij naar je armen sprong en toen was hij al 17 kilo.... Ik heb gejankt, gevloekt en vroeg me serieus af waar the f*ck ik aan begonnen was.... Het eerste jaar heb ik bijna nooit met hem kunnen spelen omdat mijn armen gewoon te verleidelijk waren..... 

Nadat hij ongeveer 15mnd werd begon hij langzaam aan rustiger te worden... Ik moest nog steeds goed opletten wat ik met mijn handen en armen deed. Maar hij werd minder 'fel'. 

Nu is hij 2 jaar en sinds een half jaar is het zo'n ontzettende knuffel kont... Hij kent het verschil tussen bijten en speels stoeien. Vindt het het einde om geborsteld en geaaid te worden, en ik kan normaal met hem wandelen zondar dat er weer een aantal jassen kapot worden getrokken omdat ie zijn zin niet krijgt......

De puppentijd is hard, zwaar, vermoeiend en zo frustrerend. Maar echt, met een beetje doorbijten komt het allemaal goed.... Nu is alleen de vraag of jij dat wilt.... Wil jij tot zijn 15e maand (of korter of langer) keihard doorbijten en er dan een geweldige hond aan hebben?

Je pup is 14wk oud.... Zo jong nog, zo flexibel nog.... Dit gedrag is in mijn ogen volkomen normaal.

Een pup moet leren wat wel en niet mag, bvb bijten mag, maar niet in mensen. Hij weet dit nu nog niet. Bijt in jou omdat hij je leuk vind, weet niet dat hij je juist pijn doet.

Heb je een aparte slaapkamer?? Als je pup in jou bijt, of heel hard door je kamer rent en stout is, dan zou je op bed kunnen gaan liggen, boekje erbij. Oordoppen in??

Jij neemt even afstand, als je pup zo is, kan je er toch niets mee en je pup leert gelijk, dat als hij vervelend is, jij even weggaat en dat zal hij niet leuk vinden.

Voor je wegloopt, gooi je even wat voertjes op de grond.

Je bent heel onzeker en je pup merkt dit en weet zelf ook niet zo goed hoe hij dan moet reageren. 

Als je op die momenten even weg loopt, hoef je niet streng voor hem te zijn, maar je leert hem wel dat zijn vervelende gedrag oplevert dat je weggaat.

Misschien gaat hij zelfs na een poosje geklierd te hebben slapen??

Misschien werkt dit op even de negatieve cirkel te doorbreken??

Hierin bijvoorbeeld:

Gewoon, kleine dingetjes die misschien niet eens heel bijzonder zijn, maar waarvan je hart wel smelt.

Een slapende hond (pup of volwassen), een lip die na het gapen gek opgekruld blijft zitten, zijn dansende oortjes als hij loopt, die glimmende dopneus.

Onze eerste 2 jaren waren best heel moeilijk, zwaar. Maar ik heb gemerkt dat ik daar zelf ook deels verantwoordelijk voor was. Doordat ik steeds maar dacht 'ik kan het niet', 'dit komt nooit meer goed', 'ben ik wel de juiste persoon voor haar' ging het niet beter. 

Hoe slechter het ging, hoe negatiever ik ernaar keek en zo kwamen we in een neerwaartse spiraal.

Sinds ik heb geaccepteerd dat zij is wie ze is zijn we al weer stukken vooruit gegaan. We zijn er nog láng niet, maar voor nu is het goed zo. 

Ik vond een mooi citaat over acceptatie:

Het maakt niet zoveel uit wat je probleem is, maar wat je erover voelt.
Je moet leren om je gevoelens te accepteren. Dat blijkt te helpen.
(Shyam Batnagar)

Aston kun je niet veranderen, hij is een jonge pup die aan het leren is, en de ene zal makkelijker zijn dan de ander.

Wat je wel kunt veranderen, is je eigen gedrag.

Ik las dat je borderline hebt, en ik snap heel goed dat je dat niet 1-2-3 helemaal op de rit hebt.

Maar ik denk wel dat daar de sleutel ligt, jij bent de enige die invloed kan uitoefenen op hoe je je voelt.

Bij alles wat nu wordt gezegd, zeg je, dat het niet kan.

Nogmaals, laat hem eens een middag over aan een ander, ga iets leuks doen, daar laadt je je batterijtje weer van op.

En negeer hem een tijdje. Zorg dat ie niks kan jatten van tafel, of spullen kapot bijten en kijk eens een tijdje de andere kant op, zet een lekkere film op, pak een boek, tijdschrift en ga hem maar eens met je kaken op elkaar een tijdje negeren.

Is er hier op hp misschien iemand die in de buurt woont die je kan helpen? Die kan zien hoe het er aan toe gaat? Een puppycursus zat er niet in grloof ik toch?

Goedemorgen, maar even een update:

Ik heb Aston gewoon even zelf laten spelen, en daardoor is hij wel erg gaan uitproberen om een reactie te krijgen maar daar heb ik niet aan toegeven. Hij zit nu in zijn bench, ik zit er wel bij maar zeg niks. Hij heeft er net wel in geplast maar ik ga er maar ff van uit dat hij dat doet zodat ik hem eruit haal dus ik heb het gewoon schoongemaakt en niks gezegd. Nu ff wachten tot hij gaat slapen.

Jenny, ik woon in Leeuwarden en kan je misschien helpen. Mijn (ex) man was GT en we hebben jaren een hondenschool gehad. Ik heb dus wel een beetje kijk op hondengedrag. 

Als je dat wilt kan ik bij je langs komen om eens te kijken wat precies het probleem is en hoe je dit kunt aanpakken.  Laat het me maar weten.

 Oh wat super aangeboden! Ik moet wel even overleggen want mijn vriend is er niet heel erg op gesteld als er mensen langskomen maar dit is heel lief. Waar in Leeuwarden woon je? Misschien is het een idee om eens samen met de honden te gaan? Aston kan de socialisatie goed gebruiken.

Overigens: Ik ben zelf ook tot de conclusie gekomen dat de regelmaat er ook wat uit was. Ik wilde het hem zo graag naar de zin maken, bench hoefde niet meer, constant aandacht geven, etc. Nu we weer gebruik maakten van de bench heeft hij even gepiept maar hij ligt nu wel.