rouwen om je hond

Ongeveer een half jaar geleden is mijn hond vrij plots overleden. Het lijkt wel of ik sindsdien chronisch down ben. Herkend iemand dit?

Ik heb afgelopen vrijdag afscheid moeten nemen van mijn hond en heb haar laten inslapen. ze zou niet lang meer te leven hebben door de leukemie. Ik voel me enorm verdrietig maar er zijn nog zoveel mooie dingen die er zijn waar je naar toe kan leven. de wereld gaat gewoon door en stopt niet voor je. ik ben zeker verdrietig en rouw om haar maar ik laat het me niet depresief maken, dat hij zij ook niet gewilt!!  Probeer weer te genieten en je hondje is nu op een betere plek en wacht daar op je tot het jou tijd is.

Verdriet en rouw horen erbij, maar mogen niet de overhand krijgen. Niemand hoeft te zeggen hoe lang het mag duren, maar na een half jaar zou je toch stilaan eens met een glimlach aan je hond moeten terugdenken. Was het je enige hond? Heb je de mogelijkheid om er terug één te nemen? Daar ben je misschien nog niet aan toe, zal je denken, maar het helpt wel om alles weer terug in het juiste perspectief te krijgen. Ik heb een jaar geleden afscheid moeten nemen van mijn oudste, de andere honden helpen mij verder te gaan. Maar bij momenten doet het nog verdriet, die ENE is er niet meer en komt nooit meer terug. Een hond kan je dan ook nooit vervangen, maar hij kan en mag wel opgevolgd worden. Dat is ook een manier om te tonen dat je vorige hond veel betekende.

Rouwen doe je allemaal verschillend, dat merk ik nu ook met mijn vriend en ik, het lijkt mij ook dat je beter een nieuwe hond kan nemen, ik moet er nog niet aan denken, ik voel het als verraad, zoals van, ben je vergeten hoe ik dood ben gegaan, maar zelf ging mijn fleurtje ook gewoon door na de dood van mijn Bob, ik heb eigenlijk weinig van gemerkt, dus zij verwacht het nu van mij, gek eigenlijk nu ik dit schrijf , denk ik daar aan, het maakt me sterker. Verdriet blijft maar het geeft me nu wel hoop.

Ja, ik ben er ook zo een.

Een hond heeft zo'n gigantische indruk op me gemaakt! Hij is er al 2 jaar niet meer na 13 jaar plezier en lief en leed. Ik heb er nog steeds wel last van, maar ben er wel redelijk overheen.

Gelukkig had ik nog een hond en ik heb na een tijdje er weer een tweede bij genomen.

Wanneer ik het moeilijk heb kan ik nog met weemoed aan hem terugdenken. De nieuwe is een leuk beest, kan er veel mee doen, maar toch mis ik die ouwe nog steeds. Vooral als de nieuwe hond iets doet wat ik niet leuk vind. (Twee verschillende honden met elkaar vergelijken is natuurlijk stom.)

Wanneer ik een baal dag heb, denk ik vaak aan hem. Het is net alsof het verdriet dan weer wordt aangewakkerd. Het verdriet slijt wel.

Toch heb ik het fijn met mijn nieuwe hond. Ik moet er niet aan denken dat hij er niet zou zijn! Want wat zou ik dan de hele dag moeten doen? Thuiszitten? Nergens heen gaan met de nieuwe hond?

Wanneer je er niet uitkomt, ga eens met je huisarts praten. Er kan ook iets meer aan de hand zijn. Zijn er meer nare dingen gebeurd in de tijd rondom het overlijden van je hond?

Het is niks om je voor te schamen. Iedereen rouwt in zijn eigen tempo en op zijn eigen manier.

Vaak reageren mensen wat vreemd wanneer je "nog steeds" verdriet hebt. Maar ik vind dat zij niet snappen wat een hond kan betekenen. En dat is eigenlijk hun gebrek.

Heel veel sterkte!

Het is toch ook een groot gemis, groot verdriet als je maatje er niet meer is, hoe verder ?
De wereld draait door, dat wil je niet, je wilt dat iedereen er even mee ophoudt waar ze mee bezig zijn....... dat gaat niet, het leven gaat gewoon door.

Je hond is er niet meer, probeer de mooie herinneringen vast te houden, en dat laatste stukje achter je te laten, dat verdringt de pijn naar de achtergrond.

Geloof me, loslaten is houden van, wanneer je het niet loslaat kan je niet verder, en verder zal je moeten gaan, in een stoel gaan zitten , of piekeren , dat lost niets op.

Dat dat moeilijk is, zeker, dat geld voor iedereen die dit heeft meegemaakt, de hond is er niet meer, je loopt te zoeken, de plekjes in de omgeving, je ziet je hond nog dagelijks lopen, je voelt de hond zelfs nog, en ruikt de hond nog in huis.... het is niet zomaar iets , een hond heeft je ritme in je leven gegeven , dat is er niet meer.

Voor ieder is de verwerking anders, de een houdt zich stil de ander uit zich, wat ik je aanraad, met mensen erover praten dat je je hond zo mist, je hebt vast een goede vriend of vriendin of zelfs een relatie, praat erover, huil erom, huilen , hoe gek dat ook klinkt lucht op.

maak een heel mooi plekje als nagedachtenis van je hond, in de tuin of slaapkamer of woonkamer, zodat je je hond niet kwijt bent en toch dagelijks even er bij stil kan staan.
en ga een foto album maken, met al die mooie herinneringen van je hond zodat je altijd terug kan kijken...

Geef het de tijd, al doe je er heel lang over, niet erg, maar loslaten is een must om verder te gaan. En daar bedoel ik niet mee dat je niet meer aan je hond moet denken, nee het verdriet achter je laten, de mooie jaren die je met je hond beleeft hebt, is een prachtige liefdevolle tijd geweest die een glimlach waardig zijn toch ?

en hierkomen, al is het dagelijks, de mensen weten wat het is een maatje te verliezen... ik ook, ik weet het ook, ook ik heb altijd een lange tijd nodig om het te verwerken, maar probeer door te gaan, nu heb ik Bamse, en nog soms verdrietig, maar denk dan aan de mooie dingen die ik beleefd heb met de honden die er niet meer zijn , en nog huil ik om ze, maar ook dat heet verwerken en dat mag.

je zal wel verder moeten, en heus, de glimlach op je gezicht komt echt weer terug hoor, dat laatste stukje van je hond dat laat je achter je, de rest blijft bestaan in een prachtige en mooie herinnering.

Herkenbaar.

is niet 'pathologisch', maar normaal.

rouwen om een gemis, staat geen tijd op.

Het wordt pas nefast (gecompliceerde rouw) als je 'verlamd' blijft; meestal is dit een combinatie van factoren.

Het verlies van je maatje zet een heel proces in gang; 'oud onverwerkt verdriet' van vroeger kan mee boven komen, levensvragen die je je gaat stellen 'is het dit', loslaten 'wat is dat'...

spreek het uit, schrijf het op; probeer voor jezelf er een patroon in te zien (als je er echt last van blijft houden)

Natuurlijk verlies je niet de liefde voor je maatje (blijvend verbinden- zo heet dat in de moderne psychologie; je verplaatst je 'liefde' naar iets wat jullie heeft verbonden; een grafje dat je onderhoudt, een halsband die je bij je houdt in je tas, een dekentje); het gemis mindert, maar het fysieke missen, kan ook lang duren; uitlaten, gebruiken, gedragingen die je mist.

wil je veel sterkte toewensen.

kan je enkel zeggen; je bent niet alleen met je gemis, hier soortgenoten...

Ja en of ik dat gevoel ken. Ook mijn hond is vrij snel en veel te jong overleden. Ik viel in een enorm gat, waarvan ik niet wist hoe ik daar weer uit moest krabbelen. Ik vermeed andere mensen waarvan ik wist dat die dit gevoel niet met me konden delen, maar zocht alleen maar mensen op waar ik mijn verdriet aan kwijt kon en die mijn maatje hadden gekend. Op elk moment van de dag brak ik in tranen uit,en het verdriet was zo intens dat ik er depri van ben geworden.Het heeft al met al lang geduurd voor ik over haar verdriet heen was.En ondanks dat na een jaar er een nieuw maatje voor me was en ik me daar volledig op kon storten duurde het bijna drie jaar voor ik accepteerde dat ze er niet meer was, en ik het een plek heb kunnen geven.Ze is altijd aan mijn zij en leeft verder in mijn hart,maar nu met een blij gevoel dat ik haar bijna 10 jaar om me heen heb gehad en we samen mooie dingen hebben beleefd.

Dit is per persoon heel erg verschillend, heel veel sterkte met het verwerken!

Depressief ben ik bij het verlies van één van mijn honden nooit geweest.

Wel intens verdrietig en had het gevoel dat de glans er af was.

Het heeft tijd nodig en af en toe een schop onder je eigen kont, en die heb ik mezelf ook best wel eens moeten geven. Want ik besef altijd wel dat je door moet en dat je dit het best op een aangename manier kan doen. De lach komt een keer ineens vanzelf weer.

Sterkte met je verlies en met het vinden van een weg om er mee om te gaan.

het is nu een week geleden, vanavond, het is heel vreemd ik heb nog gewoon trek, ik slaap redelijk,maar ik blijf maar boos, wanneer ik de reacties lees, van mensen , dan besef ik dat ik niet alleen ben, je kunt op verschillende manieren boos zijn, op ,n hond, jezelf, baasjes, dierenartsen, toch ga ik een dikke brief schrijven naar mijn Dierenarts Xxxxxx, mijn hond heb ik er niet mee terug , maar het had anders kunnen gaan, ik doe dit , dat hij de volgende keer anders omgaat met mensen en dieren, wanneer een hond ziek is en hem moet laten inslapen , daar heb ik vrede mee, maar onzorgvuldig handelen , daar heb ik moeite mee. . Het komt ook dat de oudere dierenartsen met pensioen zijn, en er jongere voor in de plaats komen, soms weinig geleerd hebben om te gaan met mensen met zieke dieren, ze kunnen zich niet verplaatsen in anderen, ik hoop dat ik de dierenarts , dit duidelijk kan maken. Dan kan ik het loslaten.

naam da weggehaald door moderator

Ik herken dit maar al te goed!! Myn hondje kwibus is ook 5 maanden geleden heel onverwachts overleden aan een hartstilstand ze was maar 6 jaar! Het is een hel en je moet erdoor heen , ik ben zeker dik 3 maanden helemaal kapot geweest van verdriet, het gemis en het ongeloof het is afschuwelyk!! Heb inmiddels sinds een maand een puppy, hy is zo leuk en doet zulke gekke dingen het is afleiding en ik ben al echt gek op hem! Maar het verdriet is niet minder alleen ik kan er beter mee om gaan, ik mis me meisje nog iedere dag! Maar ben bly dat ik dit jochie nu heb! Hy sleept me erdoor heen wandelen spelen me vreugde is weer beetje by beetje aan het terug komen. Ik zou niet te lang wachten met een ander hondje het is geen vervanging dat bestaat niet, maar je knapt er van op!! Heel veel sterkte en probeer er niet in te blyven hangen hoe moeilyk ook! Groetjes diana

Ik kan mij voorstellen, dat je ook een schuldgevoel heb , omdat ze nog zo jong was, fijn dat je kunt genieten van je nieuwe hond, ik twijfel of het verstandig is om nu nog een hond te nemen, ik ben 65, mijn vriend 82, maar dan doe je dit alleen voor jezelf, ik bedenk me wel, wanneer ik het doe een oudere hond van 10 ofzo, een tweede leven te geven vanuit een asiel ofzo, maar eerst moeten we rouwen.

Ja, hoor. Ik begrijp je heel goed.
Ik heb afgelopen 16 mei geheel onverwachts afscheid moeten nemen van mijn lieve Misky. Ze is in haar slaap overleden. Ze zou deze week 15 worden maar toch had ik daar niet op gerekend. Ik voel me nu zo verschrikkelijk eenzaam en verdrietig. En toch heb ik hier nog 3 honden rondlopen. Maar ik mis haar zoooooo erg.

Ik zit hier op mijn bank, het was toen een regenachtig dag toen het gebeurde, ik zit nu zonder hond, niets stilte , ik ga een poging doen om te strijken, het moet slijten. Ik bedenk me zo, zij hebben nog 3 honden, maar het verdriet is net zo erg, sterkte.

Hey hallo,

afgelopen woensdag hebben wij ook afscheid moeten nemen van onze Graig. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. Zijn bedje staat nog in het huis. Zijn riem hangt aan de deur. Ik kan geen afstand doen. En verwacht hem iedere keer. Dat ie gaat blaffen, of dat je denkt. Ik moet hem nog even uitlaten. Zulke kleine stomme dingen. Vandaag stond ik in de supermarkt. Honden voer in te laden. En dan komt de klap weer. Hij is er niet meer. Als of het nog niet helemaal doordringt. Zodra je eraan denkt. Komen de tranen weer. Maar hij was er altijd. Je was er altijd mee bezig. Zo onwerkelijk is het. 

Hallo, ik weet hoe het voelt, bij mij hangt de riemen nog aan het slot, ik kan ze niet weghalen, heel veel sterkte,

Maria; ook voor jou veel sterkte.

de stilte, de leegte nadien in huis......groot gemis

Ik herken dit. 

In vier weken tijd, vanaf ik hoorde dat ze ziek was, moest ik afscheid nemen van mijn hond. Verschrikkelijk. Ik had zo'n band met haar. Ze is er nu anderhalve week niet meer en de huilbuien zijn er nog maar ik begin me ook steeds meer down te voelen. Vooral je gevoelens serieus nemen en vooral mensen om je heen verzamelen die echt empathisch zijn, waarmee ik bedoel dat zij zeggen: ik voel met je mee, ik wil er voor je zijn. En niet: kop op! er is nog zoveel meer in je leven! etc. Want daar heb je geen reet aan, echt geen reet. Gevoelens moeten eerst serieus genomen worden, door jezelf en door anderen, voordat verdriet/gemis een plaats kan krijgen en je het leven weer als wat lichter ervaart. Sterkte!!

Ik had geen tijd om na te denken of eraan te wennen dat mijn lieverd zou te komen overlijden.Wist niet eens dat hij ziek was,niks gemerkt tot 4 dagen voor ik naar de Da ging.Hij wilde niet eten en was moe.Maar hij was 16 jaar en het was snikheet.Het is nu meer dan een half jaar geleden,maar het verdriet is er echt nog wel ,zoveel gehuild,het deed en doet ook echt zeer,stukje van je hart gaat kapot.En dan het grote gemis dat zal helaas altijd blijven denk ik.Maar ik leef met je mee.

ik vraag me af hoe je het best omgaat met rouw voor je hond, wat het meest heelt, de wandelingen alleen doen die je vroeger samen deed en best confronterend zijn en je doen huilen of je zinnen proberen te verzetten en andere wandelingen gaan doen of andere dingen die je vroeger niet met je hond deed, om de pijn te verzachten, en het gemis, wat is het best om de rouw goed te doorstaan? want ik  ben bang dat ik er aan kapot ga en helemaal depri sinds mijn hond gestorven is, ben al een paar keer door een rouwproces gemoeten van dierbare mensen, en ik heb geen zin meer in die ellende , voel me terug helemaal triest en depri , ben gewoon bang om nog meer in de put te geraken 

Ik herken dat heel goed. Mijn geweldige Rottweiler Sjarel is op 24/12/2016 op 7 jarige leeftijd overleden. Ik mis een stuk uit mijn hart, ben behoorlijk down en het kost mij heel veel moeite om dit een plekje te geven. Het is pas 3 maanden geleden maar mijn grootste verlies ever !

Ik begrijp hoe jij je voelt,de pijn,het gemis,het grote verdriet,de leegte,het leven is voor mij na het  overlijden van mijn lieve bobby nooit meer hetzelfde geweest.