Leverkanker bij honden

Hallo, ik heb vreselijk veel verdriet, ik heb een kooiker 2 dagen geleden moeten inslapen vanwege leverkanker ze was tot 3 dagen geleden nog vries en vrolijk, de laatste dag , ze was buiten, toen ik haar naar binnen liet ging ze in een hoekje liggen. Ik keek het aan en dacht nog misschien heeft ze wat verkeerd gegeten wat wel meer gebeurde, dan deed ze ook zo, later toen het helemaal mis ging met heel veel gekrijs en gegil zijn we meteen naar de dierenarts gegaan, het was te laat ze werd steeds zwakker, ik heb ze laten inslapen om har verder pijn te besparen, hoe is het mogelijk dat ik niets gemerkt heb, achteraf wel wat zoals soms hijgen, en ze was dikker, maar ze at gewoon was vrolijk, hoe is het mogelijk dat ik ze niet eerder heb kunnen helpen, ik heb een vreselijk schuldgevoel, ik hield zo veel van haar dit had ik ze niet willen aandoen, wie herfstzon,n soort gelijk verhaal?

Fleur,

Zoiets heb ik gelukkig nog niet mee hoeven maken.

Hoe oud was je Kooikerhondje? Heette zij Fleur of is dat jouw naam?

Dat schuldgevoel hoef je zeker niet te hebben.

Als je het al eerder had kunnen opmerken en wist dat zij leverkanker had, had je de laatste periode niet onbevangen met haar om kunnen gaan  Nu is haar echte lijden, volgens mij, zeer heftig, maar kort geweest.

Je Kooiker zal je hierboven ook niets kwalijk nemen en terugkijken op een mooi leven met jullie en is dankbaar dat je zo moedig bent geweest om haar uit haar lijden te verlossen.

Ik heb ook bijna 15 jaar een geweldig Kooikerhondje gehad.

Ik hoop voor jullie dat over enige tijd de mooie herinneringen de overhand zullen hebben.

Heel veel sterkte.

Allereerst, heel veel sterkte met het verlies van je hond. Kanker in lever en in de buik, het is zo moeilijk om daar op tijd bij te zijn. Heel lang merk je niks, tot het ineens mis gaat. Wat bij leverkanker wel eens gebeurt is dat er een bloeding in de tumor ontstaat. Dan heeft de hond ineens pijn en gaat heel snel achteruit. Daar is geen houden aan, kan niemand aan zien komen en ook niet voorkomen. Ik heb al meerdere verhalen gelezen van honden die het prima doen en dan ineens instorten en het zoiets blijkt te zijn.

Een van mijn vorige honden, Janouk, is 2 jaar geleden overleden aan kanker van de dunne darm. Hij was een paar weken niet zo lekker, beetje dunne poep, beetje tam, af en toe braken. We - ook de dierenarts - dachten dat hij wat verkeerds gegeten had. Op een gegeven moment waren wij een paar dagen weg en belde de oppas dat hij helemaal niet meer wilde eten. Hij is toen met spoed geopereerd maar er bleken 3 grote gaten in de darm te zitten, te dicht bij de alvleesklier om weg te kunnen halen. We hebben hem toen direct laten gaan. Hij moet al weken pijn hebben gehad, maar onze bikkel liet niks merken en ging gewoon lekker een uur mee wandelen. Achteraf denk je dan "hadden we niet dit of dat" maar ja, als hij een week eerder was geopereerd was er nog steeds niks aan te doen geweest. 

Weet je, schuldig voelen hoort ook een beetje bij een rouwproces. Maar niet alles valt te voorkomen. Dit is gewoon dikke pech. Wat mij enorm hielp is een fotocollage maken van alle mooie momenten die we hebben gehad. Misschien wil je met ons ook een foto delen? 

Wat triest  en wat een verdriet zul je hebben. Zoiets kan je soms echt niet zien aankomen, elke hond is al eens even wat minder. Je hebt heel goed gehandeld Fleur, anders was hij helemaal afgetakeld en met veel pijn en ongemak. Dat wilde je zeker niet meemaken toch ? 

Heb aub geen wroeging of schuldgevoel, neen je hebt de enige juiste beslissing genomen om hem te helpen. Sterkte hoor.

Vandaag is het precies een jaar terug dat wij Rex lieten gaan. Hij had kanker aan zijn neus. Ik was al een paar keer bij diverse dierenartsen geweest, maar allemaal hadden ze het niet op tijd ontdekt.

Inmiddels ben ik me meer aan het verdiepen in kanker en heb daar recent een cursus over gevolgd. De conclussie is dat je vooraf heel veel kunt doen maar nooit 100% garantie hebt dat ze het niet krijgen. Als ze het eenmaal hebben, komen ze er nooit meer 100% vanaf.

Kortom: het is niet erg dat je het niet eerder hebt gezien. Je had zeer weinig kunnen doen. Als het operatief verwijdert was geweest, had het hoe dan ook weer terug gekomen. Je hebt haar dus eigenlijk juist meer leed bespaard.

Sterkte.

Roosje, ik vind niet dat je nu gelijk hebt. Nu boor je ook alle hoop van mensen die kanker overwonnen hebben weer de grond in.

Er zijn echt wel veel gevallen waar honden en mensen ná een operatie NIET terug kanker krijgen in hun leven.  Je mag hen door zulk een reactie niet kwetsen vind ik. 

Iedereen heeft de kankercellen in zich, alleen bij de een ontwikkelen ze zich in razend tempo , bij de anderen niet. 

En ik ken  honden die ná hun operatie zeker terug gewoon verder leefden .

Al is het soort kanker wel heel beslissend, misschien bedoel je dat ? 

Leverkanker is niet te genezen dat weet ik, mijn  moeder had het .

Helaas kan het met leverkanker opeens heel erg snel gaan :(
Heel veel sterkte met dit grote verlies!

Fleur, nee daar moet je geen schuldgevoel over hebben, leverkanken gaat snel eer men als baasje er wat van merkt is het te laat, dat kan je niet voor zijn.

je vraagt naar een soortgelijk verhaal.
Mijn hond, nog heel jong, een acute niervergiftiging, vrolijk de ochtend doorgemaakt, niets aan de hand, ik ging weg en na terugkomst was mijn hond in de armen van mijn man overleden, een acute niervergiftiging, een uurtje en ze was weg.... ze werd naar en opgeblazen, haar ogen kregen een gele uitstraling, mijn man ging direkt naar de dierenarts, de arts wist niet wat er aan de hand was, onder narcose gebracht, en tijdens de narcose voor ze konden ingrijpen, dood... sectie verricht en haar nieren waren beiden geheel verschrompelt. niets gemerkt, de arts begreep er ook niets van, nog lekker gegeten de ochtend, gespeeld, niets van ziek zijn gemerkt, en ook ik stond daar, en had gevoelens van.... hoe kon het gebeuren dat je niets merkt ?

dat moet je verwerken, Floor, het waarom en hoe kan het dat ik niets gezien hebt, het verwerken daar zal een tijd over heen gaan, zo plotseling en amper afscheid kunnen nemen, niets van dat alles.

ondertussen heb ik het een plekje gegeven, het heeft heel lang geduurd, voor jou Fleur is dat jouw naam ? alle sterkte, probeer het ook een plekje te geven.

Ik heet trouwens Alies,mijn hond hete fleurtje ze ligt nu in de tuin begraven,dit mag eigenlijk niet, ik heb ze met mijn vriend op haar plekje waar ze graag lag, tussen de struiken begraven. Ja , je hebt gelijk, wanneer ik het eerder wist dan zou ik niet zo onbevangen van haar genoten hebben. Het gekke is, je wilt met haar praten en uitleggen dat je het niet in de gaten had dat ze ziek was, en dat ik dan zeker eerder gehandeld had, wel ontdekte ik een dag voor dat hetgebeurde een knobbeltje  in haar lies ontdekte en dacht ik, dat moet ik zeker in de gaten houden of dit groeit, achteraf was dit natuurlijk een uitzaaiing. Bovendien was ze ook nog loops, dus eigenlijk weet ik niet of dat ook nog invloed had op haar ziekte.

Sorry dat ik er zo mee bezig ben, het leven bestaat nu alleen uit fleurtje , ze was trouwens 9 en een half jaar. Ik heb wel gehoord van mijn arts, ,n hond dat niet gesteriliseerd  is vatbaarder voor kanker is.dat ik dit niet gedaan heb komt omdat ik weleens overwogen heb om een nestje te nemen en later vond ik haar weer te oud voor zo,n operatie alhoewel het nu eenvoudiger gaat, en een keer per jaar dat ze loops was, was voor mij te overzien en ik had het idee dat ze er verder geen last van had, behalve de fans natuurlijk die wilde wel, maar meestal wees ze diezelfde af.

Sterkte met het onverwachte verlies van jullie lieve Fleur!

Heel logisch dat je hier zo mee bezig bent. Je zag het niet aankomen. Probeer jezelf niet schuldig te voelen al begrijp ik dat zoiets makkelijker gezegd is als datgene wat jij ervaart.

Omdat Fleur nog heel levendig was had je niet kunnen vermoeden dat zij al zo ernstig ziek was. 

Probeer aan de mooie momenten van jullie samen te denken.

 Een cursus maakt je geen expert op het gebied van kanker. Kanker, en de behandeling daarvan, zijn continu aan verandering en ontwikkeling onderhevig. Daarnaast is een geneeskundige opleiding van een jaar of twaalf, of meer een voorwaarde, om daar meer over te kunnen zeggen. Super dat je je verdiept natuurlijk, dat is altijd goed ! 

Hoi Alies, 

je hoeft je hier niet te verontschuldigen dat je er zo mee bezig bent, wij begrijpen dat toch! Ik heb een jaar na het overlijden op de sterfdag van Janouk een dag vrij genomen, ik kon gewoon niet gaan werken. Ik moest nog even een dag verdrietig zijn. Als ik het zo lees was Fleur je grote vriendin, dan is het toch logisch, na zoveel jaar samen dat je verdriet hebt? 

En fijn dat ze op haar vertrouwde plekje in jullie tuin ligt. En leg het haar dan uit. Schrijf een brief aan je meisje. Kan heel goed helpen in de rouwverwerking. Heus, het is niet raar. 

**knuf** Mireille 

voor jullie, een gedicht dat ik ooit vertaalde

Wat te doen de dag nadat je hond dood ging

Veeg de vloer Kijk uit het raam En hijg..

Zet thee met een koekje. Vergeet dat weer.

Verschoon het bed

Neurie een lied

Begin te huilen

Vergeet de dagen van de week

Zink ineen in een hoekje van de kamer, knieen omklemmend

En kreun

Raap jezelf weer op

Zet opnieuw thee, nu om op te drinken

Kijk uit een ander raam

Je blik valt op de plek waar je hond zich behaaglijk nog eens uitstrekte, om te verzinken in een droom van weilanden, bossen, konijnenkeutels proeven, hazengeur opsnuiven

Zoek de tissues

Dan maar WC papier

Zwerf door het huis, je hart klopt loodzwaar in je borst

Warm restjes eten op

Prik erin met je vork en dump ze in de gootsteen

Zoek wat er niet is

Hoor van alles

Voel fluweelzachte oren onder je vingertoppen

Voel herinneringen die je ontglippen

Maar vang die herinnering, elke herinnering, die straalt, zacht en droevig, geur van natte vacht en herfstbladeren, modderpoten op de vloer, de wandeling in bos en weide, oren wapperend in wind gestolen koekjes gesloopte speeltjes een kriebel op de buik een trekspel, dat favoriete piepding

een blik van verbondenheid jouw hand op haar hoofdje

een kwispelende staart

ochtendnevel boven het veld

maan achter de bomen

een uil roept

oren gespitst

neus aan de grond

snuffels in kwadraat het spoor volgend

triomf van het vinden

Doe je pyjama aan

Draai drie keer in de rondte en nestel jezelf bij het flostouw

Plots jaag je op de echo van een blaf in de nacht die niet eindigt

Ineens groeit

Je staart

Vrij vertaald naar Catherine Young 11.27.12 --

Allereerst veel sterkte!
Ik heb geen ervaring bij honden ivm leverkanker.
Maar heb wel mijn siameesje van bijna 17 jaar vorige zomer moeten laten gaan... altijd levendig, geen vuiltje aan de lucht!
En ineens wou ze niet meer eten. De dag later viel het verdict leverkanker. Nog 3 dagen gehospitaliseerd maar dat hielp maar even qua opflakkering.
Dwangvoeren.. ik heb het geprobeerd.. maar zag mijn mooi meisje gewoon wegglijden. Uiteindelijk heb ik haar na 5 dagen vanaf het moment dat de diagnose was gevallen laten inslapen. Ben er nog niet goed van. En bij jou is het dan nog sneller gegaan. Vreselijk..
Ik had altijd gedacht dat ik haar als oud besje zou verliezen in haar slaap.
Maar zo een leverkanker gaat zo snel.. en je merkt het pas als het te laat is.
Ik voel me ook nog schuldig hoor.. weet ergens wel dat ik het niet heb kunnen zien aankomen. Maar toch he..

Alies..... voor jou zoveel sterkte met je verlies van je vriendinnetje Fleurtje. dacht even dat het jouw naam was.

te veel mee bezig ? nee echt niet hoor, het is een groot stuk van je leven geweest, veel leed en plezier meegemaakt, logisch dat het je dagelijks bezig houdt. niets raars aan .

in de tuin begraven ? in Nederland mag dat sinds kort.

Hallo, ja daar ben ik dan weer, ik ben er zo mee bezig, andere zeggen, meid neem toch weer een andere hond, dan ben je er niet zo mee bezig, ja hallo, dat is niet mijn fleurtje die ik dan weer terug heb, bovendien weet ik eigenlijk niet waar de haard zat, was daar het begin of waren er andere kankersoorten wat de basis vormde voor de leverkanker .eigenlijk had ik een echo moeten laten maken, bloed heeft hij wel afgenomen, hoge waardes van de lever, het ging te snel, ik wilde ze van haar lijden afhelpen, maar er zijn nog steeds vragen in mijn hoofd. Maar ze zwakte zo af, en had zo,n pijn, ik kon niet anders. Ik hoop dat ik het een plaatsje kan geven, ook mijn vriend huilt, alleen kunnen wij mekaar niet troosten. We zitten zelfs mekaar de schuld te geven, van jij had dat kunnen weten , want ze werd wel dikker, of dan zeg ik weer, ze hijgde ook af en toe, het heeft geen zin eigenlijk om dit te doen, maar je doet het wel, we hielden van haar, trouwens van alle beesten die we hadden, twee jaar geleden hebben we onze andere hond weg moeten brengen, Bob, die was veel ouder maar die kreeg een herseninfarct. Vanwege medicijnen voor incontinentie, was ook al vreselijk om mee te maken. Was op Moederdag, ook om nooit te vergeten.

 Alies, hier is niemand schuldig!!! Veel sterkte met de verwerking van jullie verlies.

Alies

Maak het je zelf niet nog  moeilijker door te gaan malen in je hoofd met ALS vragen en zeker niet naar elkaar toe. Je krijgt er je hondje niet mee terug. Het verdriet om het verlies en gemis van jullie Kooikerhondje is al groot genoeg.

Kijk vooruit en wie weet komt er op een gegeven moment ruimte om over een nieuwe hond na te denken. Ik heb zelf na de dood van mijn laatste hondje een half jaar gewacht en achteraf heb ik er spijt van dat ik niet eerder een nieuwe hond heb genomen. Het is geen verraad aan je overleden hond en het maakt je verdriet lichter. Fleur blijft een plekje in je hart houden.

Wakkere Husky : zeer mooi droevig gedicht en hoop op t laatst, zo moet het zijn. 

En ik heb ook nooit direct een andere hond kunnen nemen.

laatst heeft er een dik jaar tussen geweest. Maar ik werd er stilaan rijp voor. Net zoals in dat gedicht.....als je zoveel liefde in je hebt, zou het haast zonde zijn van nooit meer te willen liefhebben. 

Alies,

Heel veel sterkte met de verwerking van dit vreselijke verdriet.

Probeer je niet schuldig te voelen, al is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Als je eerder iets had gemerkt, was je zeker eerder naar de dierenarts gegaan.

Maar soms zijn er gewoon geen aanwijzingen of signalen.

Mijn hondje is ook plotseling overleden.

Het plotselinge, je niet kunnen voorbereiden op een afscheid is erg zwaar.

Hier zijn heel veel mensen die weten hoe je je nu voelt.

Nogmaals: heel veel sterkte.

Je moet je niet schuldig voelen, je moet TROTS zijn op jezelf.

Dat je dát hebt willen en kunnen doen voor je hond.

Ff voor de mensen die weer een discussie moeten beginnen in zo'n droevig topic nav mijn schrijven: stuur me een pb. Dit is echt niet een topic om daar over te discussiëren.

@ts: Wat jullie nu doormaken is heel normaal bij dit rouwproces. Ongeloof, woede etc hoort erbij. Het is heel moeilijk om je trouwe vriend te moeten verliezen. Een andere hond kan inderdaad niet jullie hond vervangen.

Heel veel sterkte.

Heel veel sterkte..

zo te lezen gaf je heel veel om haar en heeft ze het super goed bij je gehad.

Geloof me daar is ze je heel dankbaar voor!

je hebt gedaan wat je kon!

nu voor je zelf zorgen! 

Dat zou fleurtje ook gewild hebben!

xx

Hallo, bedankt allemaal voor jullie berichten, het geeft me troost, ik werd weer wakker met een rot gevoel, waarom heb ik het niet eerder opgemerkt, ik zie veel hondenfoto,s van jullie, ik weet niet of dat de bewuste hond is die overleden is, maar in ieder geval blijft de hond zo een beetje bij je. Ik moet er doorheen, maar met heel veel vraagtekens, waarom zo!!

Hallo, met Alies, ik wilde toch nog even mijn verhaal kwijt , vanaf het moment dat wij constateerde dat er iets heel mis was met mijn hond fleurtje ben ik meteen naar de D.a gegaan, hij lag daar op tafel en kermde, ja hij was ziek, de dokter ging hem onderzoeken, duurde heel lang , hij had hem zoal zo een sonde of infuus moeten geven en een pijnstiller, nou nee hij ging op zijn gemak bloed testen , was hoge waarde van de lever, later zei hij was wat hoge waarde. Hoogstwaarschijnlijk heeft zij leverkanker, later zei hij ik denk dat ze leverkanker heeft.toen hij dood was, intussen lag mijn hond te kermen en werd natuurlijk zwakker, hij zei ook dat ze zeerwaarschijnlijk binnen twee en drie uur zou overlijden, ook zij hij een kliniek is hier niet om de hoek, en ze kan niet vannacht hier blijven want de kliniek is dicht zo meteen. Mijn hond maar lijden, ik kon het niet meer aanzien en zei, laten wij haar maar laten inslapen Zonder dat wij weten wat ze nou werkelijk had, kunnen ze geen pijnstiller geven wanneer er iets aan de lever aan de hand is, hij zei van niet. Nu ik een paar dagen verder ben, heb ik om uitleg gevraagd, ze verdraaien alles, het is niet te geloven. Natuurlijk zal ik het een plaats geven, maar dit laat ik niet over mijn kant gaan, ze had een kans, wanneer er werkelijk sprake was van kanker, had ik ze zeker laten inslapen, maar van een hond , die ,smorgens zo vrolijk was en at en poepte gewoon is het ongelofelijk dat dit zo is gegaan, wie kan mij raad geven, moet ik er iets aan doen tegenover die arts, zoals hij mij onderdruk heeft gezet heb ik haar laten gaan, maar zo had ik het niet gewild.

Ik wilde even nog wat toevoegen, toen er ingegrepen moest worden, had hij het vooraf al over hoe wij wilde dat ze gecremeerd moest worden alleen, of met een aantal, ik zei dat ik daar nog over na moest denken, ik kon het niet in mijn hersens laten doorklinken, de pijn van mij was zo groot, we hebben het wel over mijn fleurtje, wat een idioot eigenlijk.

Ik denk dat dit deels te maken heeft met verdriet wat je nu hebt. Je probeert een antwoord te vinden op hoe het anders had kunnen gaan en in dit geval zet je je vraagtekens bij de da. Ik zeg niet dat de da juist of niet juist gehandeld heeft alleen dat je gevoelens op dit moment mee kunnen spelen met de schuldvraag. Je voelt jezelf al heel erg schuldig en probeert dit een plekje te geven. Wat natuurlijk een logische reactie is. Laat het verdriet even bezinken en kijk dan of je nog steeds dezelfde vraagtekens bij je da hebt.

Ik heb bij een van mijn ratjes gehad dat ze leverkanker kreeg. Het is een moeilijke ziekte die zich vaak te laat uit. Ik zag af en toe bij mijn ratje dat ze niet lekker in haar vel zat. Op zo'n manier dat alleen de eigenaar dat kan zien omdat je je beestje door en door kent. Ik ben 5 keer naar de da geweest (3 verschillende) en de laatste keer zei de da dat ze wel wat verdikking voelde maar dat het ook prima kon komen doordat ze net gegeten had. Ik heb er toen op aangedrongen om een foto te laten maken en daar kwam de diagnose. Ze heeft nog geen 2 weken meer geleefd en ook zoals jij het omschreef was ze pas de laatste dag echt heel ziek geworden. Daarvoor zag ik wel dat ze niet altijd even lekker in haar vel zat maar het ging toen van de ene op de andere dag ook ineens heel erg snel.

Ik probeer hiermee aan te geven dat er niks is wat je had kunnen doen. Bij mij geloofde de da ook niet echt dat er iets mis was, en ik begon aan mezelf te twijfelen of ik niet overal iets slechts zag.

Fleur heeft bij jullie een heel mooi leventje gehad en als er iets was geweest waardoor jullie dachten dat er iets mis was dan hadden jullie zeker aan de bel getrokken.

Heel veel sterkte met het verdriet en een dikke knuffel van ons.

Alies; voel je niet schuldig. kon er niks aan doen.

leverkanker is een kanker die je niet snel 'diagnostiseerd'; de lever blijft zo lang mogelijk haar taak vervullen, eer er tekenen zijn, is het al ver gevorderd...

ook zijn honden sterke vechters; of ze 'ervaren' pijn anders (overlevingsdrang), of ze gaan door. (heel knappe eigenschap, maar wel een die ons als baasje nadien met schuldgevoelens achterlaat; had ik...had ik...waarom heb ik het niet gezien...

dat het je bezig houdt; heel normaal.

het is zo snel gegaan, je hebt ze een mooi plekje in de tuin gegeven....nu komen de gedachten, de rouw.

en 'tijdelijke' schuldgevoelens zijn eigenlijk een teken van 'graag zien' .

jullie hebben een fijne tijd gehad samen, dat alles blijkt uit je verhaal en de manier waarop je over haar schrijft.

wens je veel sterkte toe, schrijf alles hier neer waar je mee zit, wij kennen het, hebben het zelf ook al meegemaakt.

Mijn hond is gestorven van ouderdom/niercrisis/arthrose.....nadien ook veel vragen en 'had ik'....alles opgezocht, nagekeken....maar de stilte in huis....oorverdovend...

sterkte

Het gaat erom, had ze het nou,of niet,voor het zelfde geld een goedaardig gezwel of een fikse leverontsteking, of misschien wel milt, ja daar kom ik nu niet meer achter. Het zal wel slijten, maar juist om dat ik er mee bezig ben, geeft het me toch troost, en zeg ik tegen mezelf, ik zoek het uit hoor wijfie, je bent niet voor niets gestorven.