Negen klapper - een husky heren avontuur

Eigenlijk was ik zelf best optimistisch afgelopen zondagochtend. Het zonnetje scheen, de lucht was aangenaam koel, de heren vrolijk. Kom, dacht ik, ga er nou eens ongestoord genieten. Wat kan er nu eigenlijk mis gaan, zo vroeg op de ochtend, start op een breed overzichtelijk zandpad. Gewoon 'gaan met die banaan'. Dat lukte ook wel.

Waar ik alleen niet op had gerekend was Broer Konijn. Duidelijk niet in bezit van verkeersdiploma 1. Meent pal voor mijn snelverkeer over te moeten steken. Die verleiding is te groot. De heren slaan een haakse bocht de weide in. Ik ben er niet op voorbereid, kan niet volgen. De middelpunt vliedende krachten doen de rest. Ik wordt gelanceerd. Denk daarbij gek genoeg maar aan 1 ding: de remkabels van de step.

Als de heren er namelijk met de step achter hun aan denderend vandoor gaan, is de kans groot dat het stuur een 360-graden draai maakt en dan knappen de kabels van mijn hydraulische remmen. En dan heb ik twee gekken met een maximaal adrenaline niveau die onverrichter zaken weer me naar huis mogen. Want steppen zonder remmen, zo gek ben ik zelfs niet.

Nog net weer ik de step zo te sturen dat die klem komt te zitten achter een handig geplaatst houten paaltje. Dan laat ik op hoog van zegen los en klats op de grond, de scherpe randen en het stuur van de step ontwijkend. Ik land op mijn heup en schouder en rol door, dankbaar dat ik mijn helm op heb.

Even diep ademhalen en schade opnemen. Het valt mee, ik kan alles nog bewegen, de step is blijven hangen en de heren zitten wat confuus te kijken waar dat konijn nou heen is. Het kost wel wat (overtuigings-)kracht om de heren weer op het pad te krijgen. Tot drie keer toe hijs ik ze uit de wei en weer op het pad zodat de neuzen de goede kant op wijzen.

Ik wil weer vertrekken maar merk toch dat er iets niet klopt. Het achterwiel zit scheef. Ik probeer het onmogelijk, de honden in het gareel houden, voorkomen dat ze alvast vertrekken en tegelijk het achterwiel recht te krijgen. Wat nu? Man uit bed bellen? Net op tijd bedenk ik dat ik hiervoor nu een reservelijn bij me heb. Ik bind de honden aan de Behulpzame Paal en maak op 't gemak de step in orde. Span de honden weer in. Heb weer wat overtuigingskracht nodig. Ze willen namelijk niet precies wat ik wil. Dus vis ik ze weer aan hun harnas uit de weide. Plemp ze in de juiste richting. Ontwar voor de zesde keer de lijnen. Denk aan de uitspraak van een musher: Uiteindelijk heten ze allemaal "You son of a bitch". Lach. Ontwar voor de zevende keer de lijnen, meer ontspannen nu weer. En zowaar, ze luisteren en we vertrekken gezamenlijk de goede kant in. In noodvaart, dat wel.

Dus ik doe een schietgebedje. Niet nog meer konijnen graag. Prompt lopen we bijna tegen twee ganzen op. En komen we nog ZES keer een konijn tegen. Gelukkig hebben deze iets meer verkeersinzicht. Ze steken wat verder voor ons over, waardoor ik het zie gebeuren, kan bijremmen en de mannen er met mijn stem van kan overtuigen dat ze door moeten lopen en op het pad blijven. Zelfs de fazantenhaan die staat te patsen op het pad overleeft zijn machismo.

Van de veerpont naar huis gaat het in een gestaag drafje. Ontspannen ronden we een van de laatste bochten. Daar ontmoeten we konijn nummer Acht en Negen. Op het gemakje hoppen ze over het pad. Recht op ons af! Op het laatste moment besluiten ze over te steken en in hun holletjes te verdwijnen. Nu moet ik echt nieuwe remblokjes. De heren snappen er niks van. Kijken met een vuile blik om. Hallo, daar gaat ons BARFhapje! Wij mogen ook NOOIT wat.

Het laatste stukje gaat over hetzelfde pad als de heenweg. Ik iemand zie naderen met een hele grote witte hond. Het is de Dogo argentino reu van verderop uit onze straat. Het pad is niet breed, de reu wel. Ik besluit om even wat meer ruimte maken en stuur zonder er echt bij na te denken de heren de weide in. Diezelfde weide als daarstraks. Ze kijken geïnteresseerd om zich heen. Rustig. Niet hysterisch. Staan netjes te wachten. Met gemak krijg ik ze weer terug het pad op. Jeetje, zijn ze dan toch echt een beetje moe? Thuisgekomen neem ik de schade op: een paar scheurtjes in mijn regenbroek en wat blauwe plekken. Morgen zal ik wel stijf zijn. Ik vertel het aan manlief, inclusief mijn gedachte "Wat kan er nou mis gaan". Het antwoord luidt "Met die twee gekken? Alles!".

ja Husky,s En konijnen!!!Hein.

Prachtig verhaal, leest als een heerlijke zondagochtend wandeling 

En misschien de volgende keer zo'n sleepanker op je rug binden..., als je dan geen paaltje in de buurt hebt om de step achter te parkeren, kan je die uitgooien..., remt de heren in ieder geval een beetje af 

..., en ach..., sommige mensen belanden door een konijn zelfs in de sloot zonder hulp van honden....  Man gewond door konijn

o help wat een verhaal hahaha, leuk om te lezen,

om mee te maken dan weer minder

je bent wel erg dapper hoor

Lol, zie het helemaal voor me

Zo leuk weer eens wat van je te lezen. Leuk geschreven, of het beleven even leuk is? Maar je beleeft wel wat met die heren van je....

De tekst van de link

Een zonnige zomerochtend. Ik voeg in de op snelweg. Het is zomervakantie en er rijdt bijna niemand. De kap van mijn MG is open en ik voel de wind in mijn haren. de motor loeit als ik het gaspedaal intrap. Zal ik? De wijzer kruipt naar 120.. 130..140. De 'dinky toy' zoals mijn autootje liefkozend heet laat niet merken dat hij er moeite mee heeft en stuurt strak om een tragere auto heen. Ik joel mee met Arethra Franklin en trap hem nog iets verder op zijn staart. We naderen de 150 en ik voel mij tegelijk onschendbaar en hoogst asociaal. Ik geniet. Ineens zie ik in mijn achteruitkijk spiegel een auto van de Rijkspolitie. Oeps. Niet te overdreven remmen nu. Ik voeg in op de rechter baan en laat mijn gas los en zak af naar ongeveer 120. Mijn hart klopt in mijn keel, maar ze rijden me voorbij.

Het is me ineens duidelijk: ik houd van snelheid waarbij je de limiet tart. Verrast over mezelf denk ik na over andere momenten van snelheid. Vroeger reed ik veel op een racefiets. Bergop vond ik erg vermoeiend, bergaf genoot ik van het opzoeken van de grens. Net iets harder dan ik eigenlijk durfde. Het moment dat ik de 72 km/uur haalde op twee 18mm bandjes staat nog steeds op mijn netvlies gegrift. Langlaufcursus: door gebrek aan techniek zit ik in de beginnersgroep. We moeten dalen en een bochtje 'stappen', een techniek om je snelheid zoveel mogelijk vast te houden. Als snelste van de groep sjees ik de bocht door, me ternauwernood staande houdend. Aan de verbaasde instructeur leg ik uit hoe dat komt; doordat we met onze honden langlaufen.

En ineens realiseer ik me dat het ons bindt, die liefde voor snelheid.
Chenak is een paar keer ontsnapt bij de start van steppen of skien. Als wij volgens meneer niet snel genoeg klaar waren om te gaan, schoot hij uit zijn harnas en ging er in volle vaart vandoor, ons achterlatend met het hart in de keel. Om een paar minuten later terug te komen banjeren met een grote grijns op zijn kop.
Nog meer beelden schieten door mijn hoofd: Janouk doet een wedstrijdje met Hans bergaf, tong een kilometer uit zijn bek, plezier spetterend uit zijn ogen. Onze zorgelijke, onzekere hond bloeide op in volle vaart.
Hardlopen met puppies Shadow en Spot: Hans voor mij uit, twee puppen, drie turven hoog, sjezen los mee door het bos en wijken niet van zijn hielen zolang hij rent. Ik erachteraan met Janouk. Op de toppen van mijn kunnen haal ik Hans in en naadloos schakelen de pups over naar mijn hakken. Het is duidelijk, de snelste is de leukste!
Trektocht in Noorwegen: we traverseren op ski's langs een berghelling. Het spoor is slecht, hobbelig en ijzig en het gaat niet zo vlot. We breken steeds door de sneeuwkorst waardoor het meer ploeteren dan glijden is. De heren lopen los, op dit soort terrein hebben we meer last van hun trekken dan dat we er baat bij hebben. Ze snuffelen aan elandsporen en dwalen steeds verder af Tot we gaan dalen. We winnen aan snelheid en gaan over op Alpiene stijl, bochtjes draaiend naar beneden. Ineens twee pretbekkies naast me. Eindelijk gaan we in een beetje een fatsoenlijk tempo, vinden de heren, en ineens zijn we vele malen interessanter.

De politie auto draait de snelweg af en voorzichtig geef ik wat gas bij. Nu snap ik waarom ik mijn degelijke Duitse bak ingeruild heb voor dit onbetrouwbare Engelse cabrio'tje. Maar ook waarom ik stiekum een beetje naar het einde van de zomer verlang. Want als de temperaturen onder de 15 graden zakken en druileriger herfstochtenden hun intrede doen, wacht een nieuwe uitdaging. De MG gaat op stal, de step komt er weer uit. Ik ga het bos in, stuiterend over boomwortels achter twee gekke husky heren. Nooit precies van tevoren wetend wat er gaat gebeuren. Met twee dogpower racen we door het bos, een grote grijns op al onze gezichten en ook nog eens zonder risico op een snelheidsbekeuring. Laat die herfst en winter maar weer komen!

inclusief mijn gedachte "Wat kan er nou mis gaan". Het antwoord luidt "Met die twee gekken? Alles!".

heerlijk dit te lezen en tsja als je zo denkt dan ... 

maar antwoordt manlief 

Tja......zo wordt het restje slaap wel heel erg rap uit je ogen gewreven.......'k Vind je zo stiekem wel een held hoor......

Diezelfde ochtend opende ik moeizaam mijn ogen en keek tegen die heerlijke dikke roze neus van een nog zwaar tevreden 'in coma' zijnde Loco aan, die zich op mijn borst genesteld had. Ten lag tegen manlief aan genesteld en stuurde me een blije brede kwispel met zijn staart terwijl hij zijn kop in de 'alert stand' bracht ;'Goedemorgen, ik ben klaar als jij klaar bent!' Helaas voor hem zat er nog iets te veel slaap in mijn ogen en moest hij het voorlopig nog even met een liefdevolle blik en kriebel doen. Is maar goed dat hij niet weet dat er aan de overkant van de plas een stelletje maffe Husky heren met een even 'maffe' baas al op 'survival' tocht zijn.

Ik kijk naar mijn halve husky naast me en vraag me af of het wel slim is als ik hem volgende winter wil inspannen...Maar dan bedenk ik me: ik hou van dat eigenwijze karakter, zo eentje die af en toe schijt heeft aan de wereld. En ach, dan lig ik een keer...veel erger dan van een paard donderen kan het toch niet zijn? Stijf nekje hier, blauwe plek daar en 3 dagen kreupel lopen, ach :p 

Fijn dat je het erg heelhuids vanaf hebt gebracht in ieder geval, zonde van je regenbroek, dat wel. Maar je hebt weer wat beleefd, toch? ;)
Genoot er echt van dit te lezen :)