Schuldgevoel bij euthanasie

Gisteren hebben we onze 14-jarige cairn terrier in laten slapen. Hij had al een tijdje last van artrose en twee weken geleden joekelde hij ineens van de pijn en heeft vanaf dat moment niet meer op zijn linkerachterpoot kunnen staan.    Eergisteren joekelde hij weer van de pijn en nu kon hij niet meer op zijn rechterachterpoot staan. In feite was hij eigenlijk verlamd aan beide achterpoten, alhoewel hij er nog wel hele kleine stukje op kon staan. Daarnaast kon hij moeilijk plassen en poepen. 1 plas en 1 poep in een tijdsbestek van 24 uur.   Op aanraden van de dierenarts hebben we hem gisterenavond laten inslapen. En nu worden we verteerd van schuldgevoelens. Vooral omdat de hond nog heel helder van geest was. Zijn we niet te snel geweest met de euthanasie? Hadden we nog niet van alles moeten proberen?  

voel je niet schuldig bianca

soms is het gewoon klaar en zijn de klachten teveel om nog maar plezier te hebben

dan wordt het volhouden en dat is bloedzwaar

heel veel sterkte met je verlies

Mijn vorige Golden was 14 en hij had artrose en een hernia. Hij sukkelde maar wat aan, tot hij niet meer kon zitten om te gaan poepen. Een paar dagen later begon hij naar ons te snauwen van de pijn en hebben we hem laten gaan.

Ik denk juist dat je het perfecte moment hebt kunnen kiezen. Mijn Chico was ook nog helder van geest, maar zijn lichaam was op.

Ik denk dat een schuldgevoel erbij hoort. Vergeet niet, artsen worden speciaal opgeleid om koud en hard over leven en dood te beslissen. En het gaat voor hen altijd over vreemden, mensen die ze niet kennen. Wij beslissen over het leven van een gezinslid. Eigenlijk niet gek dat je daar mee worstelt, maar goed ook.

Het zal wel even duren voor je stopt met denken "misschien als we dit nog hadden geprobeerd" en je echt realiseert dat het de juiste keuze was. Maar ik denk dat dit gewoon een uiting is van rouw. Zelfs achteraf verzin je nog van alles waardoor je ze langer bij je had kunnen houden. Ook dingen die oneerlijk zijn naar de hond, qua lijden.

Het is niet anders, de zeer zware negatieve kant van baasje zijn.

Voel je niet schuldig. Het is beter voor je hondje.
Als je hem ziet pijn lijden voel je je ook niet prettig.
Ik voel met je mee. Ik heb hetzelfde meegemaakt en ik voelde me in het begin ook schuldig. Maar diep in je hart voel je dat je het goed hebt gedaan.
Heel veel sterkte met het verlies van je hondje.?

Mijn hond was ook verlamd en nog heel helder..

Voor ons is het altijd te vroeg,  maar je hebt wel het juiste gedaan.

Twijfels heb ik ook nog steeds, bijna 2 jaar later, voor onze 4-voeter is het het allerbeste.

Sterkte

Ik denk dat je er wel goed aan heb gedaan hoor.
Met pijn leven is ook geen leven.
Ik denk dat ik precies hetzelfe heb gedaan

Bedankt allemaal voor jullie reactie.   Verstandelijk gezien weet ik ook wel dat ik er goed aan gedaan heb, maar emotioneel zie ik mijn hond bibberend in de auto en wegkruipend (voor zover dat kon met zijn achterpoten) onder een stoel in de wachtruimte en dan slaat de twijfel toe.

altijd moeilijk Bianca, we willen allemaal zo graag als de hond ouder wordt en echt wat gaan mankeren ze inslapen in hun mandje, maar helaas is dat niet zo.

wij moeten en zullen echt het besluit moeten nemen, om de hond een waardig sterven te kunnen geven.
je bent moedig geweest, je hebt aan je hond gedacht, niet laten lijden, 14 jaar en ernstige artrhose, pijnstilling die niet veel meer uitmaakt.

je hond is vredig ingeslapen en zal je dankbaar zijn dat verder lijden hem bespaart is gebleven, hoe verdrietig het ook is Bianca.... hou je hond levend met een prachtige herinnering, en voor jou zoveel sterkte.