Trots op ons! :)

Alexandra & Mikey

In de categorie vreemde kat op straat...

Vanmorgen liep ik met Mikey tussen de geparkeerde auto's het smalle stoepje op. Zat er achter die auto, in het midden van het stoepje, ineens een grote rode kat. Zowel Mikey als ik hadden hem niet gezien en de kat hoorde/zag ons blijkbaar ook niet aankomen.

Daar stonden we dan met z'n 3en stokstijf stil, op een kleine 40cm afstand.. De kat had een hoge rug en 2 ogen zo goed als dicht geknepen, Mikey stond verstijfd van de plotselinge ontmoeting aan een slappe lijn en ik was koortsachtig aan het nadenken hoe ik zou reageren. :)

Ik twijfelde tussen van alles als, weglopen, de lijn korter maken, mikey roepen, kat wegjagen, snoepje pakken om mikey weg te lokken, afwachten, er omheen lopen ... en dus deed ik eigenlijk niets..

Mikey was de eerste die in beweging kwam en maakte met dr voorpootjes een klein sprongetje voorwaarts, borstelen, en gromde diep. (niet speels!) Ik zei gelijk zo rustig maar duidelijk mogelijk 'laat', op lage toon.

Ik wilde de lijn niet korter maken of haar weg trekken, omdat ik bang was dat het anders misschien erger zou worden. Ze trok er gelukkig ook niet bij, anders had ik natuurlijk geen keus gehad. Een echte aanvaring zal ik natuurlijk ten alle tijden proberen te voorkomen.

Maar blijkbaar was ik heel duidelijk naar Mikey dat dit niet de juiste reactie was naar de kat toe. En haar hele houding veranderde ook gelijk: 2 voorpootjes weer naar achteren, bekje likken, weg kijken van de kat, beetje draaien, oortjes plat..

Dus ik rustig, maar wel met beetje blije stem: Goed zo Mikey. Waarop Mikey mij aankeek, oortjes weer omhoog, dus ik nog een keer rustig: Dat is braaf :) En Mikey keek van mij, naar de kat, naar mij, naar de kat..

Zo hebben we samen even zeker 30 sec naar de kat staan kijken die ondertussen al weer 1 oog had geopend. Na die 30 seconden zei ik tegen Mikey: Ga je mee? En ze kwam netjes naast! Dus ik de lijn voor de zekerheid wat korter en we gingen weer tussen de auto's terug de weg op, om de auto heen, weer de stoep op en toen waren we ruim 1,5 meter verder weer op de zelfde hoogte met de kat. In de tussentijd sprak ik haar heel belonend en blij toe dat het zo'n braaf kind was!

Mikey stond nog een paar keer stil om om te kijken, maar een kleine aanmoediging met stem, en klein beetje trekken was genoeg om haar te laten meelopen. (Geen gegrom, geblaf, getrek of moeilijkheden verder!)

Dus ik vond dat we dat goed gedaan hadden zo! :D

Gr. Alexandra