Angstige hond uit Spanje

Hoi allemaal,

ik ik heb me net ingeschreven op het forum en val meteen maar met de deur in huis. 

We gaan een podenco adopteren uit Spanje. We hebben het huis bezoek gehad en wachten nu nog op de toestemming. Zo spannend!

ons hart is gestolen door een angstig vrouwtje dat haar hele leven in een donker hokje heeft gezeten. 

Ze is erg angstig en op haar hoede. 

Verder heeft ze nog geen ervaring met een Nederlands huishouden. 

Hebben jullie tips voor me?

We hebben wel al ervaring met honden. Maar nu kiezen we voor een buitenlandertje. En dat maakt het wel spannender. 

Zijn er mensen hier die ook een angstig hondje uit het buitenland hebben gered. En me wat tips kunnen geven?

dank je wel alvast!

Doe het heel rustig aan.
De eerste dagen zo min mogelijk prikkels en zo min mogelijk van haar vragen.

Heb je een tuin?
Laat haar gewoon (als ze wilt) plassen/poepen in de tuin.
Maar bedenk wel dat het misschien de eerste tijd voorkomt dat ze alleen maar in huis iets wilt doen.
Niet straffen maar gewoon opruimen en niks zeggen. Het liefst wanneer ze het niet ziet.

Ze moet jullie gaan vertrouwen.
Als ze dat eenmaal een beetje doet kan je haar rustig aan laten wennen aan de buitenwereld.
Maar voor nu is de tuin (als jullie die hebben) wel even genoeg.

Buig niet over haar heen maar ga door je knieën en steek je hand uit om haar te laten snuffelen (als ze dat wilt).
Ga geen dingen opdringen. Als ze niet wilt laat het dan maar gewoon zo. Ze komt vanzelf bij je.

Bouw de buitenwereld rustig op.
Vermijd even hele drukke stukken. Als ze auto rijden niet erg vind kan je haar meenemen in de auto naar plaatsen waar niet veel mensen komen.

Veel belonen bij gewenst gedrag en absoluut niet straffen bij ongewenst gedrag. Ongewenst gedrag = negeren.

Heel veel succes en super dat jullie haar een kans geven
Als je nog tegen dingen aan loopt of dingen wilt weten stel gerust vragen

Rust, rust, rust..., en nog meer rust

En echt super belangrijk voor angstige hondjes..., altijd dubble zekeren..., dus een goed passend tuig + een goed passende halsband, ieder met hun eigen lijn.

Als de hond het eng vind om de halsband of tuig om te laten doen, dan gewoon de eerste tijd omlaten, zodat je niet elke uitlaatronde strijd hoeft te leveren.

Is natuurlijk niet ideaal en in normale situaties zal ik nooit adviseren om in huis tuig of halsband om te laten ivm gevaarlijke situaties...., maar bij angsthondjes is het vlucht risico groter als in huis ergens achter blijven hangen met de halsband..., en als het vertrouwen groeit en de rust komt er in, kan je gewoon in huis alles aflaten.

Verder saaie rondjes lopen buiten, het liefst elke keer hetzelfde rondje, zodat het veilig en vertrouwd aan gaat voelen

Niet meteen mensen thuis uitnodigen om het nieuwe hondje te komen ontmoeten.

En wat nog meer belangrijk is..., toenadering belonen met uitgebreid kriebelen, knuffelen en aaien (als ze dat al accepteerd) en anders met iets lekkers..., dus ten alle tijden je broekzak vol met kleine snoepjes

Bouw een band op samen door zo rustig mogelijk haar de kans te geven uit haar schulp te kruipen...., ik wens jullie een hele mooie toekomst samen

Dank jullie wel! Dit is gelukkig ook wat ik zelf al in gedachte had. 

Ik ga toch maar een goede schouderband kopen om haar mee te zekeren. En de band en tuig aanhouden is een geweldige tip! 

Ze mag lekker in de tuin en in huis waar ze wil. We hebben een dreumes. Die gelukkig rustig is en geleerd om van onze huidige hond af te blijven. Dus hij moet ook van de nieuwe afblijven. De duplo ton gaat een naar boven net als de trommel.

gelukkig heb ik door een hersenletsel zelf mijn hele leven van 0 af aan weer opgebouwd. Daar profiteert onze spaanse dame ook van. Want ook dat was erg langzaam prikkels opbouwen. 

We hebben al wel contact gehad met een gedragstherapeut van tinley. Zij gaat ons ook helpen. 3 weten meer dan 2. 

Ik ga al lekkere snackjes inslaan. Een lekker bot geeft misschien ook wat rust. 

Ik ga haar vooral laten (zijn) 

heb heel erg het vertrouwen dat we een goede combi zijn. Dus het gaat vast goedkomen! 

Dank jullie wel voor de tips.

Wat moedig van jullie om haar een plaats te willen geven.

de mensen hier met nog adoptanten vanuit andere landen kunnen je met veel raad bijstaan.  Want dat jouw hondje een rugzakje meedraagt staat buiten twijfel. Opgesloten in een donker hok ....welke mensen zijn dat die zoiets normaal vinden ?  

Succes , met veel geduld en liefde kom je er zeker.

Krijgen we ook een fotootje te zien ? 

 Oei, ja zo gaat dat met verliefdheid.

Wat fijn dat jullie deze dame een toekomst in Nederland willen bieden. Als ik haar achtergrond lees dan denk ik dat je hier wel een kluif aan krijgt en wil jullie dan ook echt op het hart drukken om de tijd te nemen en professionele hulp in te schakelen als je merkt dat je zelf wel wat hulp kunt gebruiken bij de begeleiding van haar.

In geval van een herplaats (of asielhond) is het goed om je te realiseren dat deze honden altijd een verrassingspakketje zullen zijn, een toverbal. Alles kan en is mogelijk. De kunst is er met veel rust en vertrouwen en verder blanco in te stappen. Voorbereid op alles.

Veel van deze honden hebben sowieso al behoorlijk wat stress en of indrukken te verwerken door alle onrust en verandering in hun leefsituatie waaraan ze blootgesteld zijn. Allemaal zullen ze in meer of mindere mate startproblemen kennen in hun nieuwe situatie. Van jouw hond is al bekend dat ze aan weinig prikkels is blootgesteld in haar leven en nu bekend is met angst en op haar hoede zijn. Dit bij elkaar opgeteld is een alarmsignaal dat jullie heel rustig van start zullen moeten gaan met haar. 

Voor een haar is alles nieuw en alles vreemd en ze weet niet waar ze aan toe is. Ze komt bij jou, (weer) een nieuwe en heel andere situatie dan ze ooit heeft gekend en waarin ze nog geen enkele basis van vertrouwen heeft met jou en de nieuwe omgeving. Geef haar de rust en tijd om helemaal op haar eigen manier al die nieuwe indrukken te te ontdekken en te verwerken, er mee vertrouwd te raken. Geef op haar geleide de rust, het vertrouwen en de tijd om elkaar te leren kennen en pas van daaruit een (vertrouwens)band op te bouwen. Overvraag en overlaad de hond dus niet met allerlei nieuwe indrukken/ervaringen, prikkels en trainingen. Overstelp haar niet met liefde, maar geef haar de ruimte om naar jullie te komen in haar tempo. Liefde is nu rust, reinheid en regelmaat. Wees duidelijk, maar ga niet fanatiek aan de slag, eerst elkaar leren kennen en voorzichtig een band opbouwen.

Zorg voor structuur, geef de hond houvast door regelmaat in de dag routine. Belangrijk is ook de hond een rustige rustplek te bieden voor veel rust om te verwerken, hetzij zelfgekozen door de hond. Stel de hond niet ineens bloot aan teveel nieuwe prikkels ineens en overvraag de hond niet. Dus dagelijks hetzelfde saaie poep en plas rondje ipv wisselende wandelingen van een uur vol nieuwe prikkels. Houd er ook rekening mee dat het mogelijk is dat zij in eerste instantie onzindelijk is omdat het buiten plassen en poepen nog te spannend of onveilig kan zijn. Mogelijk is ze op dit moment ook nog helemaal niet toe aan wandelen buiten de deur. Alles is mogelijk en alles kun je verwachten, ze zal een verrassingspakketje zijn. Zet je eigen sociaal leven een tandje lager en stel je hond niet bloot aan dagelijks bezoek krijgen of op bezoek gaan (regel desnoods een oppas als je weg moet).

Eerst werken aan de basis van rust, verwerking en vertrouwen binnen de nieuwe woonstee voordat je gaat werken aan de gewenning buiten de deur. De kunst is een goede balans te vinden en op geleide van de hond toe te werken naar zelfvertrouwen en zelfstandigheid en vertrouwensband. De ene hond heeft (veel)langer de tijd nodig dan de andere om zich aan te passen aan en vertrouwd te raken met haar nieuwe situatie, zelfvertrouwen te (her)ontwikkelen en een vertrouwensrelatie op te bouwen met zowel jou als de omgeving. Als dit het geval is doe je er goed aan om deze hond ook echt die tijd te geven voordat je haar het mes op de keel zet of overvraagt.

Hoe meer rust en stabiliteit hoe meer rust en vertrouwen dat in de hond brengt. En vanuit die stabiliteit en rust, ga je ergens in de toekomst stapje voor stapje aan de slag op geleide van het kunnen van de hond. Vooral veel 'yeah' ervaringen opdoen en vermijden van negatieve ervaringen.

Succes

Het is goed om jullie tips te horen. Soort mantra.. Rust rust rust rust.. 

Gelukkig is er hier in huis veel rust en hebben we een oude golden retriever die helemaal zen is en heel sociaal. 

Mik ga proberen een fotootje te plaatsen. 

Ik stuur je wat links die wellicht interessant zijn om door te lezen.

http://www.moniquebladder.nl/blog/2012/10/24/angst/

http://www.moniquebladder.nl/blog/2011/06/14/angst-niet-negeren-maar-steunen/

http://www.hond-en-co.nl/stress.html

http://kynoblog.com/artikelen/kalmerende-signalen-de-kunst-van-het-overleven

Thx!

 een 'zen' golden retriever, wat super.

Is ze andere honden gewend?

Ik krijg nu geen plaatje van haar erop. 

Maar op ace lupe is ze te vinden op youtube. 

Ja. Ze heeft de afgelopen 3 maanden in het asiel in Spanje gezeten. 

Is zij het?

http://www.marktplaats.nl/a/dieren-en-toebehoren/honden-poolhonden-keeshonden-en-oertypen/m772284240-ace-lupe-heeft-nooit-liefde-gekend.html

Dat koppie..... *slik*  doet me ineens enorm herinneren aan mijn eerste kennismaking met Jip.

Net zo'n blik in z'n ogen en uitstraling.

Hoewel ik heel goed begrijp dat je haar een warm en liefdevol thuis wilt geven heb ik dan ergens in mijn achterhoofd een stemmetje wat zich afvraagt of ze het allemaal wel aankan, zo'n grote verandering in haar leven. Ze is immers niet veel anders gewend dan een donker hok.

Wat super dat je voor haar hebt gekozen! Petje af en hulde!

Veel is al gezegt en inderdaad dubbel aanlijnen, aan je vast zekeren. Het zal niet de eerste keer zijn dat een nieuwkomertje ontsnapt en nooit meer word gevonden. Ik weet niet hoe dicht je tuin is? Hoe hoog je omheining is, maar een Podenco kan heel hoog springen, bij schrik gekke capriolen uithalen...via de prullenbak over de schutting, ik noem maar iets...denk ook daaraan. Ook de overdracht op het vliegveld, zorg ervoor dat ze geen seconde los of ongezekerd is.

Ons getraumatiseerd buitenlandertje kwam bij ons met 5 jaar na 4 jaar asiel/opvang in nederland. Wij hebben een bench ingericht, met een doek eroverheen, een knus holletje ervan gemaakt. Ze wilde hier zelf gelijk in, dus dat was mooi. Ook stond in het begin hierin haar water en voer, omdat ze niet naar de keuken durfde zelf. Vanuit de bench heeft ze haar wereld steeds iets groter gemaakt. Het voer moest daarvoor wel steeds iets verder bij de bench vandaan worden geplaats, ander zou ze geen poot verzetten. Voor een plas deden we aanlijnen (wat ze in de opvang al wel gewend was geraakt) en een kort rondje door de straat (we hebben nauwelijks een tuin). Ze wilde in het begin alleen snachts plassen en heeft het dus een week lang 24 uur per dag opgehouden.

Toen de gewenning er eenmaal was en ze zelf (zonder lokmiddel) door het huis durfde te lopen, na zo'n 3 weken. Ben ik een stapje verder gegaan. Ik wilde met haar communiceren, maar ze keek me nooit aan, dat durfde ze niet. Ik ben haar met de clicker gaan leren dat mij aankijken positief is, dus die fractie van een seconde dat ze dan keek...klik KAAS. En de clicker vond ze fantastisch, ze begreep het heel snel en wilde heel graag contact en opdrachtjes uitvoeren.

Zo heeft ze zich ontwikkeld tot een heerlijke hond waar we elke dag enorm van genieten. Gedurende de weg daarnaartoe zijn we nog wel wat obstakels tegengekomen (mensenangst wat zicht uitte in "aanval is de beste verdediging") die we behoorlijk hebben kunnen vlakstrijken. Maar we verwachten niet dat ze ooit een angstvrije hond zal zijn. We zullen altijd op onze hoede moeten blijven en rekening moeten blijven houden met haar diepgewortelde angst.

Het scheelt wel veel dat je een 2e hond hebt die heel rustig is, dat gaat denk ik zomaar het begin-proces enorm versnellen. Heel veel succes!

Ik heb sinds 2 jaar een heel angstig podenco mixje uit Spanje er bij. Ik zou je aanraden de tips qua dubbele aanlijning zeer ter harte te nemen, zodat ze niet kan ontsnappen. Ook heel goed opletten met een klein kind in huis dat de deur niet opengelaten wordt en zij kan ontsnappen. Podenco’s zijn zeer snelle honden die ook heel hoog kunnen springen en zo’n angsthaasje zal in het begin denk ik weg willen. Mijn mixje is, net zoals veel hondjes in zuidelijke landen, mishandeld. Zijn oren zijn eraf geknipt en zijn staart ook en dit gebeurt daar niet onder verdoving, maar gewoon met een botte schaar. Het was niet de bedoeling dat ik hem zou houden, hij was een opvanger, maar omdat hij zo angstig was hebben we besloten hem niet meer af te staan voor adoptie. Nu pas, 2 jaar verder, loopt hij met vertrouwen buiten (al moeten er geen “enge” geluiden zijn, want dan vlucht hij nog weg als ie zou kunnen). Ik heb hem nog steeds aan mijn lijf vast zitten. Ik heb dat opgelost door 2 kleine halsbandjes vast te maken aan een uitloopriem. 1 om mijn pols, de andere er doorheen en daarna door de handgreep van de uitloopriem. Ik zou geen uitloopriem gebruiken als je het niet op deze manier dubbel zekert, want die rotriemen schieten nogal eens uit je handen en dan ben je haar kwijt! Het kan maanden, of zelfs jaren duren eer je het vertrouwen van zo’n hondje wint, maar het is zo ontzettend dankbaar als je de angst van lieverlee weg zie trekken uit de ogen en er komt een vrolijk en stout hondje voor terug. Dan weet je waar je het voor gedaan hebt. Maar onderschat het niet: het is een heel ander verhaal dan een onbeschadigde open en vrije pup adopteren! Ik wens je super veel succes en hoop dat je op den duur heel veel plezier gaat ondervinden van je nieuwe hondje. Ik zeg expres op den duur, want het vergt echt wel wat aanpassing. Je kunt bijvoorbeeld zo’n angsthaasje ook niet zomaar knuffelen, ze weten echt niet wat ze dan overkomt. Maar het kan allemaal goedkomen, ik spreek uit ervaring. Ik wordt nu iedere dag door mijn podenco mixje “gezoend”! Zou hem niet meer kunnen missen.

Wij hebben sinds 2009 ook een Podenco uit Spanje. Ze kwam met 4 maanden oud bij ons. Ze was heel erg bang (echt voor alles) de eerste tijd hebben we haar veel rust gegeven. We wilden dat ze ons als eerst zou gaan vertrouwen. Ze was bang voor de stofzuiger, bezem, dweil, mannen, vuurwerk (heel erg), onweer, auto rijden. Tegen andere honden is ze eigenlijk altijd heel lief geweest. Zo lang ze maar kon spelen vond ze het allang prima We zijn met haar nog puppycursus gaan doen om haar te socialiseren met mens en dier en hebben ook de vervolg (EG 1) cursus gedaan. EG 2 hebben we toen niet met haar gedaan. Hier moeten de honden los en we waren/zijn bang dat ze dan weg is.

Intussen is ze nu al bijna 5 jaar bij ons en gaat het prima met haar. In het bos en op het strand kan ze heerlijk los lopen, ze is niet bang meer voor de dweil en stofzuiger en auto rijden is ze zelfs leuk gaan vinden (zo lang ze maar mee mag )

Voor vreemde mannen is ze nog steeds een beetje afwachtig. Zodra ze binnen zijn en een tijdje zitten vindt ze het ook prima. Vooral als ze haar een snoepje komen brengen hihi.

Het onweer vindt ze nog een beetje eng, maar bibbert niet meer bij de harde eenmalige knal.

Het enigste waar ze nog last van heeft is vuurwerk met oud en nieuw. Dan is het zo een zielig beestje. De hele dag ligt ze in huis te bibberen en het liefst onder de dekens. Naar buiten wilt ze niet.. we rijden dan in de ochtend vroeg en nog voor 00:00 uur met haar alleen naar het bos om haar dr behoefte te laten doen. ZOdra het los barst ligt ze ergens onder met haar staart tussen dr benen en te bibberen. Ook al doen we altijd de radio stukken harder.

Verder is het een schat en ik zou het zo over doen

Ach, wat een leukerdje! Ze heeft best een beetje een oud hoofdje en vooral een hele trieste blik. Maar daaronder zit volgens mij een ontzettende schat.

Ik heb zelf geen Podenco, ook geen Spaanse hond.

Wel een (bij vlagen héél) angstige hond uit het buitenland, Malta.

In ons geval kost het veel geduld, aanpassing en nog meer geduld en nog meer aanpassing. Ik ben erin meegegroeid, maar soms valt het me wel zwaar.

Mellow is op straat geboren, met 3 maanden gevonden, samen met haar broertje. Daar een maand asiel en toen kwam ze hierheen. Ze woont sinds 25 juli 2011 bij ons, gisteren is ze 3 geworden.

Omdat ze nog zo jong was viel het die eerste tijd wel mee qua vluchtgedrag. Ze was ook niet dubbel aangelijnd. Later bleek ze uit een bepaald tuig wel héél makkelijk te kunnen ontsnappen en toen heb ik een Ruffwear gekocht, hier komt ze ECHT NIET uit.

Wij hebben hele wisselende periodes. Het is een periode best heel goed gegaan, toen een periode heel slecht (wat ik mezelf ook weer erg aantrok en waar zij weer heel erg op reageerde). 

Volgens mij was het zomer 2012 dat het zo enorm slecht ging. Ze was ontzettend bang weer, stond echt te gillen op straat (klonk echt alsof ik haar mishandelde ). Ik vond dat ze toch een rondje moest doen, dus nam haar toch mee. En dan is 15 kilo hond héél zwaar om mee te krijgen.

Nu zit ze al weer een hele tijd in zo'n 'ik durf niet' periode (al hebben we een paar weken terug bijna 10 minuten op het grasveld gelopen; het regende...).

Het begon met 's morgens en 's avonds na 1 plas weer terug naar huis (prima, jouw keus), maar al een week of 3 wil ze regelmatig 's avonds niet plassen. Vaak wel mee huppelen naar het grasveld, daar even snuffelen en weer terug naar huis en als ze iets hoort, dan gaat ze bijna in 1 rechte lijn terug.

De laatste week wil ze 's avonds niet eens meer naar buiten, of mijn vriend haar uitlaat of ik maakt geen verschil. Sinds deze week durft ze 's morgens ook niet meer...

En 1 plasmoment ('s avonds) overslaan vind ik nog tot daar aan toe, maar 2 momenten niet, dat is echt te lang (al zal ze het vast wel kunnen, de 17 uur heeft ze al gehaald namelijk).

Ik ga dus op dit moment 's morgens een klein half uurtje lopen op de dijk (5 minuten met de auto) en eind van de middag naar het bos, waar we sowieso een uur lopen. Gisteren heb ik bijna 1 uur en 3 kwartier gelopen (16:25 - 18:05).

En ja, dat zijn maar 2 buiten-momenten op een dag.

Ik vind het heel jammer, maar ik maak me er maar niet druk om (althans, ik doe mijn best, het lukt me niet altijd namelijk, ik ben ook maar een mens ). Dwang en spanning maken het bij haar alleen maar erger.

Ondanks dat het best heel zwaar is (helemaal omdat het onze eerste hond is) en ik het zo zeker niet voor me zag toen we haar in huis namen, kan ik haar écht niet meer missen. Ze is echt mijn vriendinnetje, we hebben het samen hartstikke gezellig, ik geniet van onze boswandelingen (waarbij ze wél helemaal zichzelf kan zijn), soms een middagdutje op de bank. En ach, als het weer herfst wordt gaat het weer beter. Als het regent is ze namelijk op d'r best: dan zijn er weinig mensen buiten.

Van zomer-mens ben ik dus slecht-weer-mens geworden 

Soms vraag ik me wel eens af of ze slechte aardstralen aanvoelt ofzo, omdat ze ineens bang kan worden van bepaalde dingen/plekken.

Bepaalde angsten heeft ze ook wel overwonnen. Onweer was eerst reden om de straatstenen eruit te krassen, om maar zsm thuis te komen, de laatste keer onweer stond ze verbaasd naar de haven te kijken.

Andere dingen waar ze eerst vluchtgedrag bij vertoonde (sirene in de verte, lawaaiige motor), is ze nu alleen nog wat onzeker van, ze blijft dan schuin achter me lopen.

Alleen als het écht te erg is dan gaat ze flink in de lijn hangen. Ik heb gemerkt dat de rust weer een beetje terugkeert als ik haar vaak laat zitten ('wacht') en zelf heel rustig loop. We gaan op mijn tempo terug en niet op haar tempo (want dan sleurt ze me zo over straat...)

Sorry voor het lange verhaal , soms heb ik van die momenten dat ik nogal lang van stof ben 

@mellow: ik ben hier nieuw maar heb al het een en ander gelezen over jou en je hond. Ik wil je alleen even laten weten dat ik bijzonder veel respect heb voor je geduld, aanpassingsvermogen en je liefde voor je hond! Sorry voor deze off-topic opstijg, maar moest het even kwijt  Respect!!!

Wat lief, dank je wel 

Heel veel informatie over extreem angstige honden, in het engels en niet echt gerangschikt. Fearfuldogs blog

Jee mellow wat een verhaal! 

Het is een weg die je in je achterhoofd wel in overweging neemt. Maar je hoopt dat het haar goed af zal gaan. 

Respect! 

We hebben ook bedacht dat het zielig is om har te adopteren. Dit hebben we ook heel uitvoerig met ace besproken. Maar ze komt in het asiel nu helemaal niet tot haar recht. En volgens hen was het beter voor haar dat ze een plekje krijgt. En goe het gaat lopen, we gaan het beleven. Onze vorige hond vertoonde het zelfde soort gedrag. Dus weten wel wat angst met een hond kan doen. 

Ik vind het allemaal wel heel spannend merk ik. We hebben net te horen gekregen dat we haar toegewezen hebben gekregen. Het is nu definitief. 

We zijn gelukkig doorzetters en rustige mensen. 

Dank je wel voor jullie lieve slimme ontroerende berichten!

Sorry als ik misschien wat negatief overkom met mijn bericht, is niet zo bedoeld in ieder geval. Is meer hoe ik het heb ervaren (en nog steeds ervaar).

Maar, ondanks alle moeilijke momenten, gaat ze voor geen miljoen weg hoor!

Bets, ik wens jullie nog even wat geduld toe tot ze bij jullie komt (weet je al een beetje wanneer?) en voor daarna heel veel mooie jaren.

En wees erop bedacht dat het mogelijk is dat je hond nooit een "normale" hond wordt. 

Respect dat jullie voorgelicht zijn en er toch voor willen gaan! En misschien valt het mee hoor, onze jongen heeft er erg lang over gedaan, komt ook omdat podenco'tjes hele slimme honden zijn ,dus het kan de ene kant op gaan of de andere ! Maar als jullie zo voorbereid zijn heb ik er vertrouwen in! Nu alleen nog een goed tuig ter voorbereiding en dubbele zekering dan komt het wel goed!  

Ah, goed dat dit ook besproken is. Laat ik dan in elk geval veel goeds wensen dat ze bij jullie helemaal tot haar recht gaat komen .   Zoals ik je lees zijn jullie goed voorbereid en stappen jullie er qua verwachtingen blanco en vol commitment  in. Ze boft

Heel erg spannend en ik wil jullie dan ook heel veel succes wensen op jullie weg vol nieuwe uitdagingen en avonturen met dit mooie kwetsbare hondenmeisje.

En ik lees graag nog eens een update als jullie zover zijn.

Ik heb zo'n hond ... helaas voor hem (overigens niet uit het buitenland). Ik had hem echt zoveel meer gegund, maar hij is wie hij is en is voor mij precies goed zoals hij is, dat vertel ik hem graag iedere dag   Wel vergt het ook van mijn kant een aanpassen en balanceren binnen zijn kunnen.

Toch, als ik hem nu zie en vergelijk met hoe hij hier jaren geleden binnenkwam. Er is meer mogelijk gebleken dan ik voor mogelijk heb gehouden. Toch is Jip z'n eigenste Jip, en zo is hij goed.

Zou Mellow de buitenlandse versie van Jip zijn?

Je gunt ze zoveel meer inderdaad. Als ik dan zie hoe blij ze in het bos is, hoe gek ze in een klodder dikke, zwarte klei ligt te rollen (viespeuk), dan vind ik het zó jammer dat ze dat alleen daar kan, dat ze hier gewoon écht níet durft, zelfs niet voor 1 plasje.

Soms word ik er verdrietig van en heb met haar te doen, maar dat druk ik snel weer weg (want dan ga ik me anders gedragen en daar reageert zij weer op -> geen goed idee).

Maar als ik Mellow van nu vergelijk met Mellow van anderhalf jaar geleden, dan is ze al weer zó anders. Oké, toen deed ze nog wel een ochtend- en avondplas en gingen we vaker naar buiten (en om de dag naar het bos), maar er hoefde maar íets te gebeuren en ze gilde de hele straat bij elkaar en kon dan ook echt de rest van de dag helemaal van de leg zijn.

Wat je al zegt: ze zijn goed zoals ze zijn. Jip is Jip en Mellow is Mellow, inclusief al hun 'eigenaardigheden' (omdat ik het even niet anders weet te verwoorden).

Je leert heel veel van zo'n hond. Ik ben er in ieder geval een heel ander (relaxter, leuker) mens van geworden. Denk dat ik zonder haar nog steeds zo'n opgefokt, half overspannen type zou zijn geweest...

Wij hebben 4 spaanse honden, gelukkig allemaal zonder echt rugzakje. Eentje had er eentje, maar er zaten slechts kiezeltjes in, terwijl bij sommige spanjaarden er kasseistenen in kunnen zitten. 

Verder zijn we opvanggezin voor een stichting die Spaanse honden redt. 

Sommige honden komen hier binnen en laden gelijk hun koffertje uit en maken deel uit van de roedel van 5 (we hebben ook nog 1 autochtoon ).

Eind vorig jaar hadden we een extreem angstig hondje in opvang. De eerste dagen hebben we haar niet gezien en zat ze ergens onder een kast. Haar aanlijnen om te laten plassen ging niet, want je kreeg haar niet te pakken. Dus lieten we haar in de tuin Was in de winter, deur naar buiten open en wachten tot ze naar buiten durfde, voor het naar binnen komen zelfde verhaal. Ik verstopte mij achter de kelderdeur (die zit achter de tuindeur wanneer ze open staat) en wanneer ik door een kiertje zag dat ze binnen was kon ik snel de tuindeur sluiten voor ze weer naar buiten glipte en niet meer naar binnen durfde. 

Verder was onze aanpak van : gewoon normaal doen, geen eieren onder de opvanger leggen, in Spanje was ze zielig, nu niet meer. 

Stilaan begon ze meer vertrouwen te krijgen, en merkte ze dat het leuk was om bij de andere honden te liggen.  Dat die andere honden het ook fijn vonden geaaid te worden, en in het geval van de kleintjes op schoot te liggen. En dan kwam de dag dat ze aarzelend een pootje op de leuning van de bank zette en me bezorgd aankeek, of ik haar niet weg zou jagen. Ik bleef heel stil zitten, een tweede pootje volgde en plots, plof, zat ze op mijn schoot. Daar schrok ze zo van dat ze gelijk weer wegvluchtte... 

Een paar pogingen van haar kant later ging ze liggen en kon ik haar aaien. Sinds die dag kwam ze elke avond bij 1 van ons op schoot, en wat genoot ze van geknuffeld te worden. 

Wandelingen : hetzelfde rustige rondje, geen drukke wegen, geen lawaai... Dubbel aanlijnen is het veiligste. Haar voorzichtig confronteren met dagdagelijkse dingen : een vloerwisser, een stofzuiger, koelkast die aanslaat, vaatwasser, etc... en zorgen dat ze niet kan vluchten. Wanneer ze bang reageert, haar zeker niet gaan beklagen, maar haar tonen dat jij er bent voor haar en dat ze steun heeft aan jou. Zelfde voor buiten, ze heeft steun van jou nodig, moet vertrouwen. 

En plots, na meer dan 3 maand in opvang had ik kandidaten voor haar. 

Mensen die een angstig hondje gehad hadden uit het asiel, dat hondje was een paar maanden eerder overleden van ouderdom. 

Ik verwittigde de kandidaat adoptanten dat ze heus niet moesten verwachten dat ze direct naar hun zou komen. 

De kandidaten kwamen een bezoekje brengen en de dame had snoepjes bij. En plots, een wonder, onze opvanger kwam een snoepje halen, weliswaar snaaide ze het weg en ging ze zich verstoppen, maar toen ze zag dat er meer was kwam ze aarzelend terug om nog een snoepje. 

Toen ze vertrok, drama van mijn kant, ze durfde niet mee met de kandidaten, dus ik moest haar optillen en in de auto zetten. Die oogjes, vreselijk, dat was een blik van : wat doe je nu? Deed ik het niet goed misschien en doe je me weg? Tranen, snotteren, ik ben snel naar binnen gegaan. Maar intussen kreeg ik al berichtjes dat ze het goed doet, heel graag geknuffeld wordt door haar vrouwtje, en ze gelukkig is. Een heldin wordt ze nooit, maar ze kan, in rustige omstandigheden wel een vrij normaal hondenleven leven... En daar ben ik zo blij om, als je haar vergelijkt met dat hoopje ellende dat hier binnenkwam. 

Onze huidige opvanger heeft nergens last van trouwens, zij hoorde van dag 1 bij de bende en is een heel lief, maf en leuk ding :-) 

Veel succes met jullie Spaanse schone!!! 

@Cindy,

Ik zeg altijd ieder z'n eigen-aardigheden

Zo is het precies

Je bent zo vol commitment onderweg gegaan met Mellow alleen maar super. Het is inderdaad van belang om al je zieligheden overboord te gooien en ook alle verwachtingen los te laten. Toen ik dat volledig kon is er mede daardoor veel in mij en daarmee ook in onze relatie veranderd. Jip is Jip en op zijn geleide zijn we onderweg gegaan. Ik moet hem niet willen maken tot een 'normale' stressvrije hond die hij niet is en ook niet zal worden. Hoe hard ik hem dat ook wens.

Jip is mijn grote spiegel, mijn leermeester, mijn hartedief

Hij daagt mij uit mijn beste mens te zijn en hem zijn beste Jip te laten zijn.

Zo zijn we op ons best.

Hij leert mij wat ik nooit uit een boekje had kunnen leren

*wordt zelfs niet meer geïrriteerd..laat staan boos op de afstandsbediening van de tv als die het niet doet * 

Zenn women

Ahja ... je krijgt niet de hond die je verdiend, maar de hond die je nodig hebt