Pup plast als ik even weg ben

 

Suzanne.

Vertrouwen in de hond. Daar gaat het om. Als je dat niet hebt, is nis mogelijk. Heb je het wel, dan is alles mogelijk, ook een jachthond die (gepast) initiatief toont.

Je hebt toch een levend wezen in huis zeker?

 

Ik begrijp niet waar jouw allergie voor het woord conditioneren vandaan komt terwijl je zelf ook aangeeft dat het mooi is als je pup aangeeft dat hij naar buiten moet. Dat is juist een mooi voorbeeld van conditioneren. En zoals Petra al eerder aangaf twee kanten op. De pup wordt beloont door het openen van de deur zodat hij zijn behoefte buiten kan doen en de eigenaar omdat de pup buiten zijn behoefte doet(de eigenaar hoeft niet op te ruimen). Beide zullen het op die manier vaker doen. Dat IS conditioneren!

Voor leereffecten is relatievorming niet nodig, maar doordat leereffecten ervoor zorgen dat een hond en eigenaar elkaar beter begrijpen zorgt het wel voor een betere relatie. Contact, verzorging, aanraking, koestering kunnen ook deelmuitmaken van de conditionering. Uiteraard kan een goede relatie het conditioneren ook veel makkelijker maken.

Eigen initiatief bij een jachthond is inderdaad heel belangrijk. Uiteraard niet op eigen initiatief jagen, maar initiatief bij het oplossen van problemen die de hond onderweg tegenkomt bij het jagen. Het jagen zelf moet uiteraard wel alleen op commando gebeuren.

 

Dit eerst even.

Daarin zitten ook weer verschillen qua nuances. Want een Retriever op proef, mag dus niet inspringen. In het werk zelf, als het erom gaat, is het inspringen soms van belang voor een zo adequaat mogelijke taakuitvoer.

Dat is dan weer die grens tussen wat mensen willen in een kunstmatige omgeving, en wat voor de hond in het werk eigenlijk zelf belangrijk is.

 

Ik zie dit juist andersom.

Je kunt alleen leren van iets, als dat "iets" tot jouw realiteit behoort. Met andere woorden, als je een relatie ervaart tussen jezelf en dat "iets"...Relatievorming vooraf aan het leereffect dus. Die relatievorming tussen sociale "ietsen" vind plaats op een sociaal-emotioneel niveau, in effect dus iets anders dan de standaard leereffecten, of conditionering.

En ik zie dit dus ook terug in de praktijk, waarin handelingen die (in mijn mening) de relatie versterken en vergroten, uiteindelijk leiden tot betere resultaten in leereffecten.

De allergie tegen het woord "Conditioneren" zit hem enkel in de Behavioristische connotatie die het draagt. Als we het met elkaar eens zijn dat we ermee niks anders bedoelen dan "Leereffecten", verstaan we elkaar prima

 

Mijn labrador mocht absoluut niet inspringen. Dat kan hem zijn leven kosten.

 

Dat ligt aan de positie van de jachthond. Edit: en is met name van toepassing als jager en hond nog als koppel werken...in de praktijk steeds zeldzamer.

 Gepaste initiatief is iets anders dan op eigen initiatief. Het voorbeeld van een schapendrijver die op gepaste initiatief een schaap terughaalt, of idd wat Bassie aankaart een jachthond die onderweg een probleem tegenkomt en op eigen initiatief moet handelen, een terriër die geheel onder de grond op eigen initiatief beslissingen neemt. Maar, als het goed is, is het op initiatief van de baas het jagen in gang gezet. Baas houd de controle.

 

 

Nee dat maakt niet uit. Ook een andere jager kan een hond doodschieten.

 

Iedereen conditioneert en is geconditioneerd, bewust en onbewust. En dit hoeft niet op voorwaarde plaats te vinden op sociaal-emotioneel niveau.

 

Leereffect ... Ja. Als ik maandag een kraslot koop (wat ik nog nooit heb gedaan) en 500 euro win is de kans aanwezig dat ik dinsdag weer een kraslot koop. Ik heb geen enkele (sociaal emotionele) relatie met het kraslot of de verkoper van het kraslot. Ik laat me enkel leiden door de leerervaring dat het dus mogelijk is om 500 euro te krassen. Zelfs als ik dinsdag niets kras is toch de kans aanwezig dat ik woensdag opnieuw een kraslot koop ... leerervaring is dat het mogelijk is om 500 euro te krassen.

 

Bij ieder levend wezen werkt het niet anders. We zullen allemaal conditioneren en geconditioneerd worden, bewust en onbewust. Relatievorming is wat mij betreft het grootste goed als mens en hond, daarbij conditioneren gebruiken als communicatiemiddel is mooi.

 

Ja, dan denk je vanuit het kader van een groepsjacht.

Zoals ik zei, hetgeen in de praktijk steeds zeldzamer is, de solitaire jacht...jager-hond koppel.

 

Dit is mijn mening, laat dat voorop staan.

De relatie ontstaat op het moment dat in jouw hoofd het beeld van het kraslot komt, dat is een mogelijkheid door je zintuiglijke waarneming.

Vervolgens ga je naar een winkel en koopt een lot, dat heb je geleerd, niet door correctie/beloning, maar door observerend leren en, deels, is het inzichtelijk handelen.

Dan houd je het lot vast, en dit verstevigt de relatie die je hebt met een object (hetgeen niet sociaal is, omdat het lot geen sociaal gegeven is) Vervolgens kras je, en win je 500 euro.

Nu komt persoonlijkheid erbij kijken. Koop je nog een lot, of ben je "verstandig" en begrijp je dat dit een unicum was? Dus de beloning/correctie, is ook nog onderhevig aan je eigen inzichten.

Dit is het proces bij een voorwerp. Honden zijn geen voorwerpen, het zijn dieren, en zij ervaren ons, mensen, dus als deel van hun realiteit, zij bepalen automatisch dus een relatie tussen hen en onszelf (die in het begin nog niet vergaand is, maar dat wel kan worden) Pas als die relatie er is, kunnen leereffecten plaatsvinden.

Die relatievorming is dus tweezijdig, wederkerig, en is daarom niet te vergelijken met het kraslot. In die zin, dat relatievorming tussen sociale gegevens (mens en hond) op een ander niveau plaats heeft dan "intellectuele" leerprocessen, of conditionering.

Persoonlijk denk ik dat het proces wat je beschrijft niet veel anders is. De leereffecten worden bepaald door individuele motivaties (zo zal de een bv op dinsdag wel weer een kraslot kopen en de ander niet).

 

Het zou kunnen dat bij de hond de sociaal emotionele relatie met de mens ten grondslag ligt aan de motivatie, maar het kan ook een motivatie zijn die helemaal los staat van die relatie. Ook een hond is in staat om motivaties tegen elkaar af te wegen.

 

Indien er sprake is van sociaal emotionele relatievorming met de mens kan dat een verschuiving van motivatie tot gevolg hebben. Dat is iets wat handig is om je bewust van te zijn als je de mens bent van een hond en is ook iets waar je gebruik van kunt maken in de relatie en communicatie.

 

Ik denk dat een motivatie nooit los kan staan van de relatie. In mijn mening is de relatie het alomvattende geheel, waaromheen gedrag gestructureerd en bepaald word. Omdat de relatie tussen baas en hond, in zijn meest wenselijke format (denk dat we daar allemaal naar streven...de honden zelf denk ik ook), sociaal-emotioneel opgebouwd is, zal ik persoonlijk zeer geneigd zijn gedrag en motivatie aan de hand van dat "sociaal-emotionele continuüm" te interpreteren.

Maar dat is interpretatie. Denk dat het goed is dat te erkennen, en we in zoverre ook van elkaars interpretaties kunnen leren.

Ik ben benieuwd waarop jij baseert dat een motivatie nooit los kan staan van de relatie? Omdat je aan mijn reactie refereert ga ik er hierbij van uit dat je daarmee refereert aan de sociaal emotionele relatie met de mens (itt mijn eerder voorbeeld van de relatie met het kraslot ).

 

Zou je mij kunnen verduidelijken waarom jij van mening bent dat een motivatie nooit los kan staan van de sociaal emotionele relatie met zijn mens? Rekening houdend met de insteek van dit vraagstuk m.b.t. ... conditionering.

 

Dat heeft met name te maken met mijn opleiding, zowel op het hondenvlak als mijn beroep en hobby's. Ik heb geleerd door de jaren heen, ook in mijn eigen werk, dat alles in connectie staat met alles. Wanneer honden in connectie komen met hun mensen, gaat alle gedrag ook in connectie met die relatie functioneren. Des te intenser een connectie is, des te meer focust zich de uitkomst van motivatie (dus gedrag) zich aan de hand van die connectie (in plaats van andere, zwakkere, connecties, zoals de omgeving). Daarom zijn gedrag en baas-hond relatie, voor mij onlosmakelijk aan elkaar verbonden.

Daar waar die relatie nog niet sterk is, of sterk genoeg is, heeft het dan ook mijn voorkeur om die relatie zo sterk mogelijk te maken. Vaak is die relatie ook al veel sterker dan mensen zelf denken, ze moeten alleen op de juiste wijze leren zien. Gedrag dat zich structureert om de mens-hond relatie heen, is het makkelijkst te sturen en geeft de hoogste voldoening, bij zowel baas als hond, is mijn indruk.

Omdat voor mij relatie en leereffecten niet gelijk staan aan elkaar, en de tweede alleen kan ontstaan uit de eerste (weer, in mijn mening) Hanteer ik het leereffect dus ook niet als methode tot relatievorming. Relatievorming bij honden, ik zie het keer op keer terug bij honden, ook in mijn fantastische ervaring de afgelopen 2 maanden, nest observaties van werklijn jachthonden, verloopt via aanraking, koestering, affectie.

Dus vandaar, voor mij de verschillen in deze, en ook een andere visie op de causaliteit ervan dan anderen hier.

@Kai, heldere uiteenzetting.

 

Op de meeste punten kan ik je ook prima volgen. Met name omdat het voor mij simpelweg volstrekt vanzelfsprekend is dat een sterke connectie, sociaal emotionele relatie, een belangrijke invloed kan hebben op emoties,  motivaties en gedrag van beide individuen. Dat was wat ik omschreef als de mogelijkheid die zich voor kan doen dat motivaties in gedrag en keuzes kunnen verschuiven naarmate de connectie hechter op elkaar afgestemd is.

 

Dat conditioneren voor jou niet synoniem staat aan relatie vorming ben ik het ook geheel mee eens. Conditionering heeft immers ook niet tot primair doel een relatie op te bouwen. Evenals training van kunstjes niet tot primair doel relatie vorming heeft.

 

Het opbouwen van sociaal emotionele wederzijdse vertrouwens relatie omvat voor mij een heel scala aan ingrediënten die uiteindelijk leiden tot groeien in (H)echte relatie. Via natuurlijke processen als bv beschermen, verzorgen, betrouwbaarheid, samenwerking, samenleven en samen ondernemen, sociaal 'hangen', stabiliteit, duidelijkheid tav grenzen etc.

 

Bovenstaande sluit voor mij conditionering als leer ervaring in het leven en in relatie niet uit. Sterker nog, (zelfs met kersverse hond waar nog geen enkele relatie mee is) volgens mij conditioneren we allemaal zonder uitzondering. Vaak onbewust zelfs ;-) en ook in het ontdekken van zijn wereld zal de hond te maken krijgen met geconditioneerde leer ervaringen.

 

Het niet willen inzetten van doelgerichte conditionering technieken is een keuze. Maar die keuze is toch geen feitelijk bewijs dat conditionering/leerervaringen zonder sociaal emotionele band niet zou bestaan of mogelijk zijn en/of geen toegevoegde waarde heeft in de interaktieve communicatie en daarmee ook de relatie (vorming).

 

Dat is waar ik je eerder wijt raakte, nu is het me helder wat jij bedoelt.

 Ik een bos, heeft mijn hond totaal geen emotionele band met de voor ons onbekende honden die daar lopen. Een hond komt op Luca af, grommend en wil haar bijten. Luca heeft nu geleerd dat grommen een voorbode kan zijn op bijten en de volgende keer dat een grommende hond op haar afwilt, kijkt ze wel uit.

Een leer ervaring, zonder sociaal emotionele band met deze hond, wat eigenlijk niet zou kunnen? 

 

 

Ik pik dit er eventjes uit.

Kom dan even terug op mijn eerdere punt. In mijn mening is het niet mogelijk van iets of iemand te leren, die je niet rekent tot jouw eigen realiteit, maw, totdat je een relatie hebt bepaald tussen jouzelf en het "leerfenomeen", is leren van dat fenomeen in mijn ogen niet mogelijk. Ik zelf denk dat dus ook de pup die pas bij je is pas getriggered kan worden om te leren van je, als hij een relatie met je heeft. Die relatievorming is enorm snel, en vind plaats op het sociale niveau, dankzij domesticatieprocessen die maken dat onze honden mensen meenemen in hun (sociale) realiteit. Maar, sommige rassen meer dan anderen. Typisch zijn dit de honden die we "koppig" noemen. Maar of ze nou echt koppig zijn, of gewoon niet optimaal van ons Kunnen leren, dat is voor mij dan weer een vraag.

Conditioneren, zoals gesteld in het Behaviorisme, bestaat in mijn mening gewoon echt niet. Niet omdat leereffecten niet bestaan, maar omdat de Behavioristische school een heel scala aan interne processen uitschakelde (emotie, motivatie, intelligentie, soorteigen normen en waarden) Ik zie conditioneren dus echt in een historisch perspectief...niet in het perspectief van recente gedragsbegeleiding.

Dat zie ik ook nog veel gebeuren op dit forum. Hond A toont probleemgedrag, daar moet dan leereffect 1 op los gelaten worden. Hond B toont ander probleemgedrag, daar hebben we leereffect 2 voor. Maar zoals we in jouw voorbeeld van het kraslot eigenlijk al zagen, er spelen te veel interne processen mee, om er klakkeloos een leereffect op los te laten.

En dat geeft dan ook antwoord op je andere punt denk ik. Ook ik maak gebruik van leereffecten in de begeleiding, en in de interpretatie van testresultaten. Het verschil zit hem er voor mij dus in, dat ik leereffect, persoonlijkheid hond, relatie baas-hond, rasgeschiedenis...allemaal aan elkaar probeer te koppelen. En zo dan pas tot een conclusie en bijbehorend advies kan komen.

Dat duurt langer, maar in mijn ogen is het zeer de moeite waard. Door het gedrag van de hond rondom de relatie met de baas te gaan kaderen, is het minder nodig om je situatie aan te passen/mee te nemen in je leven met de hond. Als ik het "zit" commando niet meer situationeel introduceer bij de hond (waardoor ik in iedere nieuwe situatie het gedrag opnieuw moet aanleren) maar aan de baas zelf koppel, dan versnelt dat uiteindelijk het leerproces.

Daar zit ook een keerzijde aan. Want mijn hond luistert dus voor geen meter naar anderen (ook niet echt naar mij, maar dat is een ander verhaal ) Persoonlijk vind ik dat niet erg. Ik heb geen onhandelbare/agressieve hond, dus waarom zou hij naar anderen moeten luisteren. Als ze dat willen, mogen ze net als ik de jaren aan relatievorming en het harde werk dat daarbij komt kijken, herhalen.

Ik wil hiermee dus niet mensen die anders werken bekritiseren. Het is enkel mijn mening en denken, waarop ik mijn manier van werken baseer.

 

Suzanne, ik krijg een beetje het gevoel dat je met mij een discussie/ruzie opzoekt, omwille van de ruzie op zich, klopt dat?

Aangaande jouw voorbeeld. Ook in dit geval is er een sociale relatie tussen de honden. Zij hebben elkaar op afstand al geroken, kennen elkaar misschien ook nog van markeringen die gedaan zijn. Een sociale relatie hoeft natuurlijk niet positief uit te pakken...ook daarvan zien we helaas teveel voorbeelden in de hondenwereld, tussen baas en hond.

 Nee, totaal niet, ik mag graag een goede discussie voeren, probeer te laten zien dat elke visie een andere ander invals hoek heeft Je heb je eigen mening en kijk op het geheel, dit hoeft niet de ultieme waarheid te zijn. Zo veel stromingen, zoveel onderzoeken.

ik zeg, conditioneren en een goede band volgt. 

Een goede GT, zou juist geen emotionele band met een hond moeten hebben, alleen zo kan hij objectief het geheel overzien en de hond en baas helpen.

Zou trouwens een beetje saai worden als we allemaal dezelfde kijk op het geheel hebben, ben gauw uit gediscussieerd 

@Kai, voor mij zou de uitwisseling wat interessanter en duidelijker zijn als echt helder is, zonder allerlei uitstapjes, wat jouw definitie is van 'relatie' en wat jouw beeld is bij conditioneringsleren (is dat een correct woord :-)).

 

Zoals ik het nu lees verhoudt jouw visie mbt de mogelijkheid tot conditioneren zich tot ieder subject waar het dier op dat moment mee connect. Dus van bwv een statisch touwtje tot aan een mens en alles aan voorwerpen en levende zielen daar tussenin. En als mijn interpretatie klopt, correct me if I,m wrong, dan boeit het het sociaal emotionele aspect toch in z,n geheel niet in beginsel als het conditioneringsleren betreft?

 

En dan interpreteer ik het correct (?) wanneer ik stel dat onze visies dus wezenlijk helemaal niet zo erg verschillen?

 

Ik was na je laatste reactie weer wat in verwarring, want zoals ik je nu interpreteer is het moment dat er bv een relatie met een deur ontstaat, dat kan al snel als je er in je haast maar hard genoeg tegen aan knalt, al sprake van een ontstane gelegenheid tot conditioneringsleren (uitzonderingen en persoonlijke motivaties daar gelaten) om een volgende keer bedachtzamer de deur te openen alvorens je door de deuropening stapt. Het is wel logisch dat zonder deze ervaring met deur er geen specifieke relatie is met die deur. Totdat bv die deur object wordt in hierboven genoemd vb of omdat deze een sleutelpositie inneemt bij de zindelijkheid van een pup ;-)

 

Als een pup z,n intrede doet gaat hij allerlei leer ervaringen opdoen, op die manier gaat hij een relatie aan met zijn wereld en de objecten en mensen in die wereld en zal hij z,n motivaties gaan leren onderzoeken en ondervinden.

 

Wat is er dan in jouw optiek mis mee om dit conditioneringsleren ook doelgericht in te zetten binnen de relatie vorming en begeleiding? 

 

Je tweede punt ... ik weet niet goed wat je me wilt duidelijk maken. Ik snap wel je punt dat opvoeden in sommige topics gepresenteerd wordt als een recept uit een kookboek en zo werkt het inderdaad niet. Maar die discussie vind ik hier nu minder interessant, afleidend.

 

 

 

 

Wederom, in mijn mening.

Een relatie kan zich op verschillende niveaus manifesteren. Tussen sociale wezens die elkaar erkennen als sociale wezens...zoals tussen hond en mens (mede dankzij de domesticatieprocessen uit het verleden) zal een relatie daarom sociaal zijn, hoe oppervlakkig ze ook moge zijn. Aanraking, tast maar ook het geurvermogen van honden, geven daarin de toon aan. En vandaar, dat (sociale)relatievorming tussen nieuwe baas en pup, bij de allereerste kennismaking al begint.

De deur is een ander gegeven. De hond knalt in jouw voorbeeld tegen de deur, ervaart pijn. Pijn is de ervaring. Die kan hij in het leereffect alleen koppelen aan de deur, als hij een conceptie heeft van de deur. Door die pijnprikkel kan de hond zich bewust worden van de deur (maar soms ook niet, en dan krijg je irrationele angst), en dan pas kan de hond de pijn koppelen aan de deur, als ware het een leereffect. Dus ook hier zie ik persoonlijk terug, relatie bepalen tussen jezelf en het object, en dan lering trekken uit de interactie met dat object. Ik waak er dus ook voor, om een ervaring niet gelijk te trekken aan een leereffect. Dat zijn in zichzelf weer verschillende concepten en processen in mijn mening.

In een theoretisch ideale wereld zouden sociale relaties en objectieve relaties strikt gescheiden blijven, die overigens ook weer strikt ruimtelijk kunnen zijn. De praktijk leert dat ook mensen vaak sociale betekenis gaan halen uit simpele objecten, waardoor de scheiding flinterdun is. Ik vind het daarom zinvoller om over "Relaties" te spreken, met dien verstande dat hierin verschillende kwaliteiten de relaties kunnen domineren.

Het relevante van het sociale binnen de mens-hond relatie, is dan weer dat dit zowel besloten zit in de aard van de hond, als in de aard van de baas. Wanneer zij elkaar hierin treffen, en dit uitbouwen, ontstaan er bijzonder mooie dingen. Een hond die speurt is 1. Een hond die speurt voor/met zijn baas, is machtig.

Als ik dit betrek op de pup die in de zindelijkheidstraining zit, hoe dit topic begon, en die bij de deur gaat zitten. Die moet daarvoor een aantal dingen doen. Die moet de deur erkennen als obstakel, die moet zijn baas erkennen als sociaal relevant (anders kun je er niet mee communiceren) en hij moet zijn plasgedrag kunnen koppelen aan "buiten" Dit alles is pas mogelijk, als de hond in zijn mentaliteit een beeld heeft van "obstakel, baas, plasgedrag, en buiten" Met andere woorden, hij heeft hierin eerst een relatie bepaald tussen zichzelf en al deze gegevens. Pas dan kunnen zij deel worden van een gedragsrepertoire. Dit is dus geen conditioneringsgegeven, maar een formatie op inzichtelijk niveau.

Vandaar dat juist dit soort kleine zaken in mens-hond interactie, eigenlijk de grote zaken zijn. Waarin sociaal gedrag, motivatie, intelligentie samen komen. En dat is ook precies mijn (en van vele anderen, ook in de wetenschap) probleem met Behaviorisme en de daaraan gekoppelde erfenissen, ze is door haar eigen experimentele opzet, eigenlijk niet meer goed bruikbaar.

De uitstap naar wat ik vaak op dit forum zie gebeuren, is in mijn ogen wel heel belangrijk. Want we doen daarmee de hond op enkele vlakken enorm te kort. Niet alleen in de praktijk (want we geven een baas advies mee dat misschien helemaal niet past), maar ook bij onszelf, want het zegt iets over hoe we over honden denken, als we zo advies uitbrengen.

Wij zijn het dus fundamenteel oneens, en dat mag. In dat jij stelt dat een hond leert en hiermee relaties aangaat. En ik zeg dat een hond eerst relaties aan moet gaan, alvorens hij kan leren. Waarom ik dat vind, heb ik voorgaand uitgelegd, dus dat behoeft geen herhaling

 

Suzanne, dat mag.

Maar met dien verstande, dat ik persoonlijk jouw manier van communiceren niet als prettig ervaar. Ik koppel dat dan ook aan voorgaande beledigingen aan mijn adres, waarvoor je ook een mod waarschuwing hebt gehad.

Dus denk dat het goed is, als ik verder niet te veel op je in ga.

 

En wat is er dan anders aan jouw manier van werken? Met alle punten die jij noemt en nog meer, houdt iedere gedragstherapeut rekening. Dat lijkt me heel normaal en is niets speciaal aan. Dat duurt zelfs niet langer.

Veder zou graag willen weten wat de meerwaarde is van een hond zit aanleren die gekoppeld is aan de aanwezigheid van de baas???, maar de hond doet er niets mee. Hij luistert toch niet. Wat is er dan mis met situationeel een zit aanleren als dat gewoon werkt? En het werkt, dat doe ik en mijn cursisten al vele jaren.

 Waarvoor ik ook mijn excuses heb aangeboden.

 

(Ik vind het sneu als een hond gecorrigeerd wordt, doordat je als baas denkt dat een hond een verkeerd geur signaal afgeeft. In mijn ogen heeft die hond geen idee waarvoor hij een correctie krijgt, wat de emotionele band met de baas niet ten goede komt)

 

Wat ik als niet prettig ervaar is dat je jou visie als enige juiste presenteert, het als wetenschappelijk onderbouwt doet voorkomen. 

 

 

Gelukkig luistert mijn hond, op een positieve manier opgevoed via conditionering, uitstekend en niet alleen naar mij

 

Bassie...die knipoog staat er niet voor niets. (maar hij komt niet mee in je quote)

Als je in de relatievorming zelf ver genoeg bent, is luisteren niet meer zo de issue. Dan is er dermate veel vertrouwen in elkaar, de basis voor de interactie, ook met de (gezamenlijke) omgeving.

Het nut van commando's koppelen aan de baas, en niet de omgeving, zit hem er dus met name in dat je het beperkte generaliseren van honden wat kunt omzeilen.

Het grote verschil, ook als ik als kijk naar jouw posts, is dat we de zaken andersom bekijken. In de praktijk maakt dat een wereld van verschil, want relatievorming komt hier heel concreet, via samen leven, samen delen van bronnen, goed onderbouwde aanrakingen (toegespitst op de huidige relatie baas-hond) En Dan, komen er pas doelgerichte leerervaringen, training, beloning/correctie. En, steeds meer, zie ik het nut van sociale leerprocessen zoals observerend leren...en het inzichtelijk handelen van honden zelf.

Relatievorming bouw ik op met elementen zoals samen zijn, samen delen, samen ervaren dus. Aanraking, koestering, bescherming. Ik ontwikkel en scherp lichamelijke vertrouwensoefeningen aan. Vanuit die relatievorming probeer ik te bewerkstelligen dat een hond zijn eigenheid, kan laten manifesteren in de relatie en, op lange termijn, de taakuitvoer kan gaan binden Binnen de relatie zelf.

Kijk, aaien van een hond, uitlaten etc, doet haast iedere baas. Maar ik merk dat mensen best nog wat begeleiding daarin kunnen gebruiken...en ook, dat ze hun hond meer op waarde gaan schatten, als ze attent worden gemaakt op de talenten van hun hond...en wat die hond eigenlijk al voor de baas doet, zonder dat de baas dit weet. Vaak komt dat ook door eerdere begeleiding, die in mijn mening ergens de plank mis heeft geslagen.

Eigenlijk gebeurd er dus dit.

R----
L-
R--------
L--
R--------------
L---
R-----------------------
L------

Waarin R= Relatie en L= leereffecten
De relatie op een bepaald niveau, dan daarbij passende leerervaringen waar die hond klaar voor is met zijn baas.

En als jij me vertelt, dat je precies hetzelfde doet. Super. Dan zijn onze verschillen er enkel op het semantische niveau.

Ik moet wel zeggen, dat ik dit topic nooit ingegaan ben om zo "in depth" over mijn manier van denken en doen te spreken. Vind het niet erg, maar ben dan wel benieuwd naar wat jullie zelf Concreet, doen.

Dus, Bassie? Petra?

En wat ik daar eigenlijk nog bij moet zetten. Is dat ik vind dat er een verschil is tussen Relatievorming (dus het opbouwen van de kracht van een relatie) die los staat van leereffecten.

En het geven van inhoud aan een relatie, waarmee leereffecten wel gemoeid zijn.

Het is hier dus altijd eerst opbouw Kracht van relatievorming, dan geven van Inhoud.

 

Uiteraard had ik het hier over.

Conditioneren is voor mij ook een manier van communiceren. Daardoor snappen een hond en eigenaar elkaar beter. Dat verbetert de relatie. Daarnaast is bezig zijn met training/oefening/conditionering een onderdeel van het samenzijn, samen delen, samen bezig zijn.

Luisteren is voor mij van essentieel belang voor de veiligheid. Hoeveel vertrouwen ik ook heb, soms moet ik kunnen vertellen dat ze naar mij moeten komen bijvoorbeeld. Dat is voor iedere eigenaar van belang, ook voor jou! Tenzij je in een hutje op de hei woont, maar dat is voor de meeste mensen niet aan de orde.

 

Persoonlijk denk ik, dat tussen het introduceren van leereffecten, en communicatie, grote verschillen zitten. In de uitvoer, in de ervaring van hond en in de fysieke gevolgen die beide (neurologisch en chemisch) hebben.

Ik zie die leereffecten dus als het toevoegen van inhoud, niet als een basis voor het versterken van, de relatie. Maar ik vind het niet erg, dat we het hierin oneens zijn.

Met mijn hond, en daarom ben ik dus voor een individuele benadering, die niet via het internet te doen is, is gehoorzaamheid geen enorme issue. Ik heb namelijk een hond waarvan de kaders van gehoorzaamheid die hij zelf bepaalt, ruim voldoende zijn voor veiligheid in de situaties waarin wij ons begeven. Zowel aan de lijn, als los van de lijn. Dat is een enorm geluk en ik weet natuurlijk ook hoe het is, met andere mens-hond koppels.

Maar over mijn vraag, Bassie, concreet jouw manier van werken met honden?