schrikkerig

Ik heb een border collie x golden retriever van 10 maandjes. 

Hij is erg schrikkerig. Ik heb hem al vanaf 2,5 maand. Toen was hij al heel schuw, maar nu schrikt hij in huis om alles. 

Hij is erg bang voor mensen. Honden gaat hij goed mee om. Maar als hij buiten is wilt hij spelen en is hij hartstikke nieuwsgierig.

Wat mij nu zo verbaasd is dat zijn lichaamstaal in huis (voor mijn idee) niet overeenkomt met een gestressde reactie ofzo.

Hij heeft zijn staart gewoon normaal hangen. Oren rustig naar achter. Hij is niet alert en gaat ook gewoon rustig liggen/slapen. 

Maar zodra er iemand beweegt op een stoel of een la/deur open gaat springt hij op en begint hij te rennen. 

Iemand tips hoe ik hem kan laten wennen hieraan?

Waar is hij de eerste 2,5 maand dan geweest?

Bij de fokker in huis, of was de moeder met de pups buiten, of in een schuur?

Wat heeft de fokker eventueel gedaan aan socialisatie?

Hoe gaan jullie er mee om als jullie hond gaat rennen?

De eerste 2,5 maand was hij nog bij zn moeder. Wel vaak buiten. Maar ook binnen in huis. 

Als hij wegrent dan rent hij meestal naar mij toe. Of gaat hij angstig in een hoekje zitten. Ik probeer het voornamelijk te negeren of hem te laten zien dat t niet eng is (door bij iemand te gaan staan waar hij dan bang voor is). Dit helpt meestal wel een beetje want hij komt dan wel weer bij mij zitten. 

Ik wil zijn angst niet voeden dus ga hem niet liefkozend toespreken of hem dwingen ofzo. 

Misschien is hij onbewust  toch beloond voor dit gedrag door jullie de eerste maanden?

Een hond van 10 maanden die zo bang is in zijn eigen huis, lijkt me niet goed.

Het lijkt wel alsof de socialisatie periode niet helemaal goed gegaan is, en hij bang is gebleven/geworden voor van alles.

Helemaal omdat hij al schuw was toen jullie hem kregen en hij toen al 10 weken was.

Zitten jullie misschien op een hondenvereniging met hem, waar je advies krijgt?

Wees er voor je hondje...
Je moet hem steun en geborgenheid kunnen bieden... Iemand die hij te allen tijde kan vertrouwen en op terug kan vallen..
Laat je hondje zien dat er niks is om bang voor te zijn en dat jullie als team er mee om kunnen gaan! :)

Ik spreek nu uit ervaring, hier ook een schrikkerige hond... Zijn angst is nu met 90% verminderd in 1 jaar...
Eerst negeerde ik hem altijd, omdat iedereen zei dat dat beter was. Tot dat ik de tip kreeg (van Willemijn) om hem juist niet te negeren maar er voor hem te zijn...

Elke keer als hij bang werd, ging ik op mijn hurken en zei ik neutraal: "Kom maar maatje, gaan we er samen doorheen!"
Elke keer maar weer... Steeds het zelfde zinnetje, steeds dezelfde toon in mijn stem...

Hij kroop tussen mijn benen en ik begon hem af te leiden met snoepjes... Lekker gek doen met elkaar totdat hij de omgeving een beetje vergeten was, en toen gingen we er samen weer op uit...

Als mijn hond nu schrikt, is het eerste wat hij doet --> naar mij kijken... "Moet ik bang worden?", "Kan ik bij jou komen?" Als ik doorheb dat het voor hem écht iets heel engs is, dan ga ik gewoon weer op mijn hurken en kan hij lekker tegen mij aanzitten... Even bijkomen en samen als team weer verder...

Sinds dat hij dit doet, kan hij gewoon loslopen en hij doet het perfect.... Als hij schrikt komt hij tussen mijn benen staan en kan ik hem vasthouden bij zijn tuig (of halsband).

Deze methode kan ik je écht aanraden, Max is met grote stappen vooruit gegaan en als team werken is véél leuker als hem negeren!

Precies zoals je het zelf zegt......... Laten wennen! En dat gaat gepaard met heel veel geduld. Bo was 4 maanden toe ze bij ons kwam en was ook overal bang voor. Ik heb haar angsten niet genegeerd maar heb haar er juist mee geconfronteerd zodat ze er 'gewend' aan raakte en dat is gelukt.

Maar dat wil niet zeggen dat ze nooit meer nergens bang voor zal zijn of ergens van zal schrikken. Sommige karaktereigenschappen horen gewoon bij jouw hond.   Pip bv is nergens bang voor terwijl ze er eigenlijk meer rede voor heeft omdat ze nogal klein is. 

Geef je hond de tijd om overal aan te laten wennen en wees (buiten) alert omdat ze door een schrikreactie zo de weg op kunnen schieten! 

Bo het ik speciaal op stadswandelingen getraind, toen werd het nieuwjaar (vuurwerk) kon ik weer van voor af aan beginnen. 

Maar het is in ieder geval wel goed gekomen ! 

Ik sluit me aan bij de voorgangers

Liefde en steun en alles met mate..dan komt het helemaal goed

Heb je zijn ogen laten testen. Mijn zus had ooit een schotse collie en zij schrok ook van dingen in huis, plotselinge bewegingen enz. Achteraf bleek ze een afwijking te hebben in haar ogen.

Ik heb eventjes een tijdje gekeken hoe hij reageert en wanneer hij reageert etc. 

Ik moet wel zeggen dat de situatie veranderd is. 

Ik woonde eerst zelf met hem, maar nu woon ik weer in huis met mijn ouders en broer. 

Het lijkt wel of hij een soort rangorde heeft. 

Als ik er ben dan is hij helemaal op mij gefocust. Bang voor ieder ander (behalve mijn vriend). 

Hij zoekt elke keer bescherming bij mij en wijkt niet van mijn zijde. Dan gedraagt hij zich echt zoals een hond zich gedraagd. 

Als ik er niet ben is het telkens bij mijn broer en wijkt hij niet van zijn zijde. Op zijn kamer, spelen, wandelen  echt van alles doen ze samen. 

Als mijn broer er niet is, is het bij mijn moeder. Dan zoekt hij bij haar de bescherming op en ligt bij haar op bed en knuffelt met haar.

Terwijl als ik er ben is hij bang voor zowel mijn broer als mijn moeder. Als ik er niet ben is hij bij mijn broer en dan bangig voor mijn moeder. 

Daarnaast schrikt hij echt van alles. Als ik met hem speel, dan soms loopt hij achteruit tegen iets aan, de muur of deur dan schrikt hij al en rent hij weg naar boven (naar mijn kamer). 

Buiten is hij helemaal niet schuw. Een balletje doet wonderen. Dan is hij nergens bang voor en totaal niet schrikkerig.

Iemand enig ervaring hiermee?

Het klinkt in mijn oren als een onzekere en gevoelige border collie. Mijn borders hebben ook zo'n voorkeur (ik sta bovenaan, dan mijn vriend, dan stiefmoeder en dan mijn vader). De volgorde verschilt erg met de honden van mijn stiefmoeder en vader, ook al wonen ze in het zelfde huis. Groot verschil met jouw hond is dat de mijne niet bang zijn, wel heel aanhankelijk. Dus op de angst na het zelfde gedrag als jouw hond. (met name Yuna en Lennon, mijn oudste border collie Joey is veel zelfstandiger).

Ga eens op cursus of een hondensport. Dat kan heel vaak helpen het zelf vertrouwen van de hond te verbeteren. 10 maanden is wat jong maar vanaf een jaar kun je gaan beginnen. Ik zou dan voor bijvoorbeeld behendigheid gaan. Een sport waarbij de hond toch wat obstakels moet overwinnen (enge tunnel, zo'n bewegende wip die herrie maakt). Hoe meer overwinningen hoe zekerder je hond :)

Ga bewust meer geluid maken (of laat een ander dat doen terwijl je bezig bent) en koppel het aan hele lekkere snoepjes of leuke spelletjes. Dat hij blijft schrikken dat kan, maar het gaat meer om hoe snel hij herstelt van de schrik zeg maar

Wat doe je met je hond? Ik denk dat je hond graag wilt werken.

Een bordercollie is nl een echte werkhond, die moet je aan net werk zetten. Ze zijn heel geschikt voor allerlei sporten en trucjes te leren. Schapedrijven uiteraard. Als je een border niet voldoende uitdaagt, aan het werk zet, gaan ze vervelend gedrag vertonen. Mensen najagen, zelf werk zoeken en kunnen zo zelfs agressie gaan ontwikkelen. 

Als je meer met je hond gaat doen, (fietsen, wandelen, frisbee, flyball, treibal, afuility), zul je zien dat hij minder bang wordt en ook in huis rustiger zal worden.