Een heel lang en niet leuk verhaal

Sorry voor dit belachelijk lange verhaal, maar ik moest dit echt even van me afschrijven en de drang om het te delen heb ik even nodig


Mijn hele leven ben ik al gek met honden. Van baby af aan waren er honden (dieren) om me heen. Ik heb inmiddels zelf kleine kinderen en maak veel kleine kinderen om me heen mee. Allemaal zijn ze van tijd tot tijd wel eens "gemeen" tegen honden (zoals kinderen dat onbedoeld kunnen doen). Echter, vertelde mijn moeder, dat ik dat nooit ben geweest. Zo klein als ik was ben ik altijd lief voor ze geweest. Ik voelde me prettig bij honden, ik voelde me veilig, geliefd, vertrouwd, alsof ik iemand had die er onvoorwaardelijk voor me zou zijn, ik kon helemaal mezelf zijn.... 

Als kind al kwamen honden altijd naar me toe als we ergens waren. Ik zag ook altijd elke hond alsof ik door de geparkeerde auto's heen kon kijken om die hond te zien die daar achter liep. 

Ik heb veel meegemaakt in mijn jonge leventje, maar de hond, mijn hond, was er altijd. Ze was mijn vriendin, mijn maatje en ik, ik nam haar overal mee naartoe. Ik deelde mijn diepste geheimen, mijn dromen, mijn pijn en verdriet, mijn geluk, mijn hoop.... met haar! Ze troostte mij, ze was er altijd voor me, ze zette weer een lach op mijn gezicht, ze gaf mij het gevoel dat hoe eenzaam en alleen ik me ook voelde, ookal voelde ik me alsof de hele wereld me had verlaten, zij was er, zij hield wel van mij, zij wou graag bij me zijn en was echt blij met mij..... 

Ik kon me geen leven zonder hond voorstellen, om dat allemaal te moeten missen, dat kan niet. 

Ik ben altijd met honden bezig geweest. Als kleuter zat ik op vakantie in Hongarije op het strand omringd door de zwerfhonden die (blijkbaar) al verschillende mensen gebeten hadden, snap ik ook gelijk waarom mijn ouders elke keer zo krampachtig /angstig deden en altijd op een bepaalde afstand bleven, zelfs als ik er middenin zat. Toen ik als tiener op een avond helemaal in de knoop zat door de thuis situatie en het leven niet meer zag zitten vond ik uitweg op een terrein met 3 grote waakhonden (die hier serieus voor getraind waren) Ik zat daar op de grond met die honden hangend op mijn benen. Nog nooit ben ik gebeten, ik ben voor geen enkele hond bang omdat ik van mening ben dat wanneer je goed in de zin hebt zij dit weten en dat wanneer je goed en respectvol naar hun toe bent zij ook goed voor jou zijn. Honden zijn eerlijk, oprecht.... 

Toen werd ik ouder, ik woonde niet meer thuis en heb afscheid moeten nemen van mijn geweldige en onvergetelijke jeugdmaatje. Samen hebben we geleefd en samen hebben we het los gelaten omdat haar tijd bij mij erop zat...... Het was goed zo, ze had genoeg gedaan.... 

Mijn leven ging verder en getrouwd en wel kreeg ik mijn eigen honden. Ik was zo intens gelukkig met mijn eerste eigen pup, een droom die uitkwam. Ik had weer een golden pup. Opnieuw bouwde we op wat ik allang had gekend met mijn jeugdmaatje, maar nu nog intenser. Jaren zou zij nu mijn vriendin, mijn maatje zijn.... Volgens mensen om ons heen waren we 2 handen op 1 buik en zo voelde het ook. Ik begreep haar en zij mij.... Maar er was 1 ding wat we allebei niet begrijpen konden, wat niemand echt begrijpen kon.... Dat jou koppie niet goed was, dat je zeer zeer waarschijnlijk het red cocker syndroom had (volgens dierenartsen, verschillende trainers en gedragstherpeuten). Dat maakte alles stuk.... Het was zo oneerlijk.... Ik werd gedwongen om een voor mij onmogelijke beslissing te nemen.... Als je "normaal" was dan was je zo'n geweldige hond in de bloei van je leven, krachtig en vol energie. Maar dan knapte er even iets daar binnen en ging alles mis. Een maand voordat je 2 werd moest ik je laten gaan, ik had alle optie's doorlopen en jij werd steeds gevaarlijker. Ik moest mijn dochter, mijn man en mijn andere honden ook beschermen.... Lieve blondje ik hou van jou, het spijt me zo dat ik er niet voor jou kon zijn..... Ik mis je elke dag.... 

Ik werd gek van verdriet, schuldgevoel.... In mijn wanhoop ben ik gewoon maar een nieuwe golden pup gaan halen..... 

Dat terwijl thuis nog 2 andere honden zaten.... 

Ik stortte me op de nieuwe pup en dat werkte voor mij op dat moment.... Ook met haar kreeg ik een geweldige band. Ze was zo'n vreselijk relaxed hondje. Zo vol vertrouwen, zo genietend van het leven en zo ontzettend wijs. Ik genoot van hoe je was, van je vrolijkheid, je wijsheid die zo aanwezig was, je rust, je levenslust, je zelfvertrouwen maar ook je vertrouwen in mij.... Maar ik voelde al toen je nog maar 2 weken bij me was dat het niet goed zat, er was iets mis, maar niemand wou me geloven, mijn man niet, mijn vrienden en familie niet, zelfs mijn dierenarts zei dat er niets was.... Ik wist wel beter en ik gaf niet zomaar op. Na veel aandringen van mij kwamen er eindelijk onderzoeken....

In de auto, helemaal alleen onderweg naar mijn ouders om mijn dochter op te halen gaat de telefoon. De dierenarts vertelde mij carpe diem, met een levensverwachting van nog 3 maanden.... Mijn wereld stortte even in, niet weer, niet nog een keer zo snel na..., dat kon ik echt niet aan..... 

Ik zou het er niet bij laten zitten, ik was vastbesloten me hier niet zomaar bij neer te leggen. Och meisje wat hebben we geknokt samen, wat heb jij ook hard gevochten, wat had jij een hoop levenslust.... Ik heb veel van je geleerd, je hebt mij zo doen verbazen hoe jij altijd van je leventje bleef genieten zelfs als je lijfje het echt heel slecht deed.... Toen je net 2 jaar was lag je op mijn schoot, het was nu echt op, we hadden het maximale eruit gehaald, jij vond het ook goed.... Dag lieve Tara, bedankt dat je voor mij gevochten hebt, bedankt dat ik nog even van je mocht genieten, bedankt voor alles wat je mij gegeven hebt, mijn dappere kleine gele rat..... 

Blondie is nu bijna 5 jaar dood en Tara bijna 3 jaar.... Zij waren mijn dromen, zij waren het waar ik als kind al op had gehoopt.... 

Ik voel me vreselijk verdrietig, het voelt alsof die droom nu kapot is, alsof ik het kwijt ben... 

Ik heb nu nog steeds mijn 2 andere honden die allebei als herplaatser bij zijn gekomen. Een mixje en een witte herder, 2 vreselijk lieve honden waar ik veel van hou. Ik kan niet zonder ze en toch heb ik niet met hen wat ik met hun heb gehad.... Steeds vaker denk ik: ik hoef geen honden meer.... Ik voel het gewoon niet meer.... Vroeger voelde ik blijdschap als ik een golden (of hond ) zag, nu voel ik alleen nog maar verdriet..... 

Ik voel me weer eenzaam en alleen....

Och dit klinkt heel verdrietig. Ik kan me niet voorstellen hoe jij je moet voelen. Raad heb ik niet voor je en de juiste woorden schrijven is niet bepaald mijn sterkste kant. Maar ik hoop oprecht dat je je weg weer zult vinden. Dikke virtuele knuffel en sterkte.

Het is een lang verhaal ja, maar heb het in 1 teug gelezen zonder ook maar 1 keer te willen wegklikken. Je verhaal raakt me toch wel.. Ook je band met honden vond ik speciaal om te lezen. Niet alleen de vertrouwensband en de vriendschap die je zo goed hebt met honden, maar ook het aanvoelen van "er klopt iets niet". Het is zo jammer dat je op toch wel redelijk korte tijd zo snel 2 honden hebt moeten afgeven. 

Je twijfelt of je in de toekomst nog honden wil. Dit is gewoon angst om je te binden omdat de kans weer bestaat dat je gekwetst zal worden. Maar als je terugdenkt aan de tijd die je met Blondie en Tara gehad hebt, kan je dan niet zeggen dat het je wel waard was? Zelfs al doet het nu zo veel pijn, je hebt toch mooie tijden samen beleefd? Veel gedeeld. 
Je mag heus je tijd nemen om alles te verwerken voor je een nieuwe hond koopt, maar sluit je er niet voor af. Jij bent gemaakt voor een hondenleven

Het heeft tijd nodig om zo'n verlies te verwerken. Bij sommige duurt dat gevoel enkele weken, en bij sommige jaren. Neem je tijd, en doe wat jij nodig vindt. Je hebt gelukkig je 2 andere rakkers nog waar je troost uit kan halen. En je dochter en man natuurlijk

En wie weet, in de toekomst, krijg je toch nog eens zo'n speciale band.

Bedankt voor jullie lieve reactie's! 

Begrijp me niet verkeerd, de tijd met Blondie en Tara waren het dubbel en dwars waard. Moest ik het opnieuw doen met de wetenschap die ik nu heb zou ik weer voor ze kiezen, zonder enige aarzeling! 

Maar juist dat is ook wat mij zo verdrietig maakt.... Ik wil hun... 

En Silvia wat je zegt is waar, ik ben bang....

Binden is zo intens....kunt er geen getal op plakken.
Geef jezelf nog tijd...of misschien is het net tijd.
Feit dat je alles nu opschrijft...een teken?

Een golden...

Het is een hele tijd geleden, maar kan me de topics nog wel een beetje herinneren. Ook ik kan me niet voorstellen hoe je je nu voelt, maar lees het verdriet in je verhaal. Wens je heel veel sterkte in deze moeilijke periode.

Ik kan nu geen hond nemen. Ik heb er simpelweg te weinig tijd voor met mijn 2 jonge kinderen (kleuter en een peuter), 2 honden, 2 konijnen en een poes. 

Er is geen ruimte voor nu en ik kan het niet, nog niet in ieder geval. Ik heb een afstand gecreëerd tussen mezelf en honden in z'n algemeen. Ik weet het niet, kan het gewoon nog niet opbrengen ofzo.... 

Ik had alleen niet verwacht dat ik het nog steeds niet echt heb los gelaten... 

Aan de andere kant ik praat er eigenlijk nooit over, stop het meestal maar een beetje weg....

Ik begrijp je gevoel en herken het gevoel.
Tot 3x toe verloor ik mijn meisjes op veel te jonge leeftijd, meisjes waarmee ik kon lezen en schrijven.
De laatste keer was ik ook echt helemaal klaar mee maar ondanks dat hielt ik toch een pup van haar aan.
Dit is niet over 1 nacht ijs gegaan, hier heb ik lang over nagedacht maar iets in mij zei dat ik dit meisje niet moest laten gaan, dat ze dus hier moest blijven.
Het heeft lang geduurd, de pup is nu elf maanden, maar het gevoel is weer terug..
Dit is een goed gevoel maar tegelijk ook een angstig gevoel, angst om ook haar weer vroeg te verliezen.
Als ik erover nadenk, overheerst toch de "liefde" om het zo maar even te noemen.
Even ben ik bang geweest dat ik niet meer van ze kon houden en probeerde ik onbewust niet te veel te hechten.
Op een of andere manier liet dit meisje mij weten dat ik weer met haar aan de gang moest, het ging na het laatste verlies helemaal niet goed met mij, ik was al het plezier met de honden kwijt, eigenlijk met alles, op een of andere manier gaf zij me aan dat ik weer verder moest.
Voorzichtig heb ik het allemaal weer opgepakt, zij liet mij weten dat het allemaal weer de moeite waard is.
De angst dat ook zij weer vroeg van mij afgenomen wordt is er nog altijd, maar de band die we samen hebben overheerst dat gevoel en zet de angst opzij.....
Mijn verdriet om haar mama is nog lang niet weg, want nog altijd heb ik er moeite mee en wil ik er nog niet over praten want dan breek ik weer en toch heeft dit meisje, die ook nog eens heel erg veel op haar moeder lijkt in haar gedrag en haar manier van werken (toeval??) mijn hart weer gestolen.
Ik ben absoluut niet zweverig of zo, toch heb ik het idee dat ik om deze rede zo sterk het gevoel had dat ik haar niet moest laten gaan, ook al voelde het op dat moment heel anders.

Ik denk niet dat dit iets is wat je kunt willen, dit moet vanzelf gaan..
Dus voor jou komt dit ook ooit weer en wie weet net zoals bij mij, sneller als verwacht.....

Pfff jullie reactie's zetten me aan het denken.... (Positief hoor)

Misschien hebben jullie wel gelijk... Zo veel van mijn gevoel hierin is onbewust gegaan, de laatste tijd speelt het steeds meer en meer in mijn gedachten allemaal en misschien klopt het dat de tijd langzaam weer keert. 

Tamara wat je zegt klopt... Je verliest je plezier er in, het gaat allemaal zo onbewust eigenlijk. Wat mooi om te lezen dat jij het wel weer hebt terug gevonden! Ik wens je heel veel geluk met dit dametje en ik hoop echt van harte voor je dat het je dit keer gegund is om echt jaren en jaren samen te kunnen genieten! 

Ik hoop dat je gelijk hebt en dat het ooit ook nog eens voor mij is weg gelegd....

Ik heb alles gelezen en ben geraakt door je bericht. Wat bijzonder dat jij met de zwerfhonden en waakhonden kon spelen. Nooit gebeten bent. 
Dan het minder leuke gedeelte. Eigenlijk het verdrietige gedeelte. Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt... Wat een klap moer dat twee keer geweest zijn. Ik kan je verder niet adviseren of helpen. Ik wilde enkel zeggen dat ik alles gelezen heb en met je hebt te doen. Je hebt er niks aan.. Ik weet het.

Ik heb tranen in mn ogen van je tekst. Het is voor mij zo enorm herkenbaar..

Als kind zeurde ik om een hond. Al jaren. De hond van mijn opa overleed en mijn pa ging naar het asiel voor een nieuwe hond voor opa. Ondertussen was ik hotel de Botel van 1 hond: Tara, kruising herder bouvier die gevonden was op een industrieterrein En toen net zo oud als ik: 4 jaar. Een medewerker gaf mij de riem en de dol blije hond liet mij alle hoeken van het terrein zien terwijl ik stevig de riem vast hield en bleef lachen.
Ook ik vertelde haar alles, wat ik aan anderen niet kwijt kon. Ze was mn alles en we deden alles samen. We hebben zo veel mee gemaakt en trokken elkaar omhoog.
Ze overleed rond de leeftijd van 16 jaar. Ondertussen was er 1 raszuivere bouvier bij gekomen en na het overlijden van Tara kwam er nog een bouvier bij. Super leuke honden en die 2e bouvier was echt mijn meisje. Helaas liep alles mis en moest ook ik vroegtijdig afscheid nemen van beide honden. Later hoorde ik dat ze beiden rond de leeftijd van 3 jaar overleden door een erfelijke aandoening.

Toen ik samen ging wonen kwam Rex. Hij was al 7 jaar. Ik had met hem echt een super band. Helaas werd hij vorig jaar mei plots ernstig ziek En moest ik hem met de leeftijd van 13 jaar plots laten gaan. Over Rex zijn overlijden ben ik nogsteeds niet.
Ondertussen had ik ook alweer een raszuivere bouvier: Dribbel. Ik ben heel lang opzoek geweest naar een zo gezond mogelijke bouvier. Ik was direct dol op haar, maar tot de leeftijd van 3 jaar was ik te bang dat ook zei ziek zou zijn.
Vorig jaar april werd ze 3 en Rex 13. In mei moest ik plots Rex laten gaan. Drib en ik konden het beiden niet bevatten. Onze grote steun en toeverlaat was weg.. Dus kropen Drib en ik nog dichter naar elkaar. Vandaag de dag doe ik eigenlijk alles samen met Drib en probeer ik zo min mogelijk aan het onvermijdelijke einde te denken. Drib is nu mijn alles en ik haar alles. Onze band is super hecht en ik heb nu zelfs een toekomstige baan gevonden waar zij ook gewenst is.

Het laten gaan is zwaar en ook ik hoef nu nog altijd geen 2e hond naast Drib. Het liefst had ik Rex er nog bij gehad, maar daar moet ik me helaas bij neer leggen.

Wat vreselijk verdrietig en wat vreselijk dat je dit ook een tweede keer mee moest maken. Ik ken het verdriet, met 8 maanden is mijn kleine kerel overleden. Ik denk nog steeds aan hem, ze zijn zo hulpeloos en aan jou gehecht. Helaas kan je niet alles doen en is het leven niet altijd eerlijk. 

Toch denk ik dat je het ook meer vanuit de honden moet bekijken. Is het niet geweldig dat deze honden bij jou terecht kwamen en dat zij hun korte leventje bij jou mochten zijn? Je beschrijft zelf al hoe jij van nature geweldig bent met honden en het lijkt me duidelijk dat honden graag rond en bij jou zijn. Is het dan niet super dat Blondie en Tara bij jou mochten zijn? Je was een geweldig baasje voor hen en je hebt voor hen gevochten. De honden konden overal terecht komen, maar ze kwamen bij jou. Moest dat niet zo zijn? Dat ze bij een baasje kwamen die hun beide helemaal begreep en aanvoelde dat er wat mis was? Een baasje waarbij de honden zich heerlijk voelen en zich geheel kunnen ontspannen. Ik gun iedere hond een baasje als jou. Je moet trots op jezelf zijn! 

Hoe vervelend het ook is en hoe erg je ze ook mist, is het vooral voor jou zelf erg verdrietig. Ik denk dat Blondie en Tara heel gelukkig zijn geweest, alleen al omdat JIJ hun baasje was

Ik las vanochtend je topic en ben er de hele dag mee rond blijven lopen.
Het is zo verdrietig dat je het verlies van je beide meisjes nooit echt een plek hebt kunnen geven en daardoor onbewust jezelf het plezier van een eigen hond niet meer durft te geven.

Geloof me, ik begrijp je absoluut en wil ook absoluut geen oordeel vellen, zo is mijn tekst niet bedoeld, ik kan me er alles bij voorstellen ook al heb ik geen ervaring met het verliezen van een hond..., maar als ik jou verhaal lees, zou ik me zo goed voor kunnen stellen dit zelfde te voelen als ik ooit afscheid zou moeten nemen van mijn meisje.

Ik hoop voor je dat je ooit weer de ruimte aan jezelf gunt als de tijden veranderen en je dat je ooit weer een hond in je hart durft te sluiten.

Een warme support-knuffel van ons!

Ik voel me weer eenzaam en alleen....


Deze zin baart mij het meeste zorgen. Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat het verlies van je honden vreselijk is, en dat dat moeilijk is, en dat je daar verdrietig om bent. 
Maar je hebt een man, kindjes, huisdieren... Als je je dan eenzaam en alleen voelt, is er dan niet meer aan de hand? Een hond is een hele mooie aanvulling in het leven, en ook ik zou er niet aan moeten denken om de kat of hond te moeten missen, maar ik zou samen met mijn familie dit proberen te verwerken. 

Wat ik bedoel te zeggen, je zou je niet eenzaam en alleen mogen voelen. Want als je je zo voelt, ben je niet gelukkig. En geluk hangt van meerdere factoren af, niet alleen van de honden. 
Begrijp je wat ik bedoel? Als je je echt zo voelt, zou ik professionele hulp inroepen.
Heel veel sterkte!

Met tranen in mijn ogen heb ik je bericht gelezen...

Wat een zware tijd heb jij gehad zeg...

Je schrijft dat je alleen maar verdriet voelt als je een hond ziet, maar je hebt nog twee hondjes... Probeer je vast te houden aan hen.. Ga met hen wandelen, spelen, knuffelen... Iedere band is anders, dat snap ik, maar je kunt een band altijd nog versterken!
Probeer het geluk in je huidige honden te vinden en pak de draad weer op.. Dat heeft je gezin nodig!

Wat een hoop vreselijk lieve reactie's, dank jullie wel! 

Ook fijn om te lezen dat er mensen zijn die het zo herkennen, vreemd genoeg (want ik wens het niemand toe) doet dat me toch goed. 

Bruce Boxer, die zin bedoel ik niet zoals je hem hebt opgepakt. Natuurlijk ben ik verder wel gelukkig. Ik heb een lieve man, 2 prachtige kinderen en een zooitje huisdieren waar ik gek mee ben! 
Ik bedoel het op het gebied van honden. Ik mis het enorm en kan me er op de 1 of andere manier niet meer zo in even zoals ik dat vroeger wel kon. Ik heb nu ook 2 leuke honden waar ik uiteraard ook gek mee ben, maar deze honden hebben een gebruiksaanwijzing wat ervoor zorgt dat ik toch veel dingen moet missen op hondengebied waar ik juist altijd zo enorm van genoot. 
Hun karakters zijn anders waardoor ik net niet die connectie met hun kan vinden die ik wel met hen kon vinden. 

Wat dus niet wegneemt dat ik wel echt stapel op ze ben, maar het is een band op een heel ander niveau. 

Uiteraard doe ik ook van alles met mijn huidige honden. Zeker met Storm, ons witje, veel trainingen gedaan zoals cirkeltraining, gehoorzaamheid, doggy dance, balans en coördinatie, speuren enz enz.... Momenteel doe ik niks meer op de hondenschool, maar wel dagelijks thuis.... Jessy, ons mixje, is helaas echt oud aan het worden nu, dus dat blijft nu bij lekker wandelen en knuffelen.... 

Ik doe dus ook volop met mijn huidige honden en heb ook zeker van alles ondernomen om de band te versterken, maar verder dan dit gaat het niet. Daarvoor staan de gebruiksaanwijzingen te veel in de weg helaas.... 

Ik zit dus ook echt niet in zak en as zeg maar. Ik leef mijn leven en ben in principe gelukkig, maar er is een stuk wat ik vreselijk mis en maar weinig kan delen in mijn omgeving....

Wat een verdrietig verhaal

Ik ken het, helaas.....

Sammy, een klein bastaardje en niet eens mijn eigen hond, maar die van de buren.. Ik deed alles met hem, lopen, spelen, trainen, oppassen...

Hij was perfect... Ik kon alles met hem delen, alles. En toen kreeg hij een zenuw aandoening.... Op 4 jarige leeftijd moesten we hem laten gaan.....


Ik snap je gevoel, je angst om je te binden aan weer een hond.... Ik merk aan mezelf, nu we Max hebben. Dat ik sneller bezorgt ben dan eerst....


Veel sterkte en wijsheid toegewenst!