missen

Moet mijn verhaal even kwijt hoor. Maar een aantal jaar geleden hebben wij een labrador pup van 9 maanden opgehaald bij een gezin waar ze eigenlijk verwaarloosd werd. Wij hebben haar in huis opgenomen, wat was het toch een lieve schat. Heb veel tijd doorgebracht met haar en ze was echt me alles. Ik woonde destijds bij mijn ouders. Bo, de hond was eigenlijk onhandelbaar. Ze had veel beweging nodig. Ik liep 4x per dag grotewandelingen maar dit was niet genoeg voor haar. Thuis bleef ze maar rondjes rennen omdat ze te veel energie had. Me ouders hebben besloten om haar naar een boerderij te doen. Tot de dag van vvandaag mis ik haar. Nu heb ik zelf een pup aangeschaft, en voel me hier schuldig over tegenover Bo. Ik weet dat ze het daar goed heeft, maar toch. Had zo graag dat ze haar oude dagen hier kwam doorbrengen. Bo leeft nog steeds. En ik miste haar zowiezo al, maar nu helemaal. Moest dit even kwijt hoor!

Het mag er allebei zijn: je oude hond missen en genieten van een pup! Probeer je niet schuldig te voelen, het pupje kan er niets aan doen dat je oude hond niet meer bij jullie woont. Fijn dat ze het goed heeft op de boerderij. En geef je pup maar lekker veel aandacht, lekker knuffelen, goed opvoeden. Geniet, want voor je het weet is het puppegedoe voorbij en is het een volwassen hond. Succes!

Sam; soms loopt het leven zo...

er worden nieuwe wegen ingeslagen en die gaan goed.

de komst van de pup doet je denken aan Bo, maar Bo heeft het ondertussen ook goed.

Je moet het zien als 'winwin' situatie.



Dat je Bo mist nu je een nieuwe maat hebt, lijkt me niet vreemd.
nee, je hebt haar niet 'vervangen', voor alles is er een tijd en plaats.

Geniet van je pup en misschien kun je eens met je pup bij Bo op bezoek? zo voel je de band, en heb je terug energie voor twee.