De Dalmatier en zijn oude baasje !

Een mevrouw die ik ken had twee jaar geleden een Dalmatier gehaald uit een asiel. Ze was toen al op leeftijd, maar zij wilde deze hond ! In augustus of september dat weet ik niet meer precies, zag ik de vrouw niet meer lopen met haar hond ! Het bleek dat hij haar gebeten had en de zonen hadden deze hond naar het asiel teruggebracht. Ze had een week in het ziekenhuis gelegen en ze vertelde dat ze zoveel verdriet had, dat haar hond weg was ! Toen ze me vertelde dat de hond haar gebeten had, bekroop mij een vreemd gevoel, dat ze misschien een beroerte gehad had of dat er iets anders aan de hand was. Maar ik zag haar weer lopen, nu zonder hond. Maar wel met haar arm in het verband, dus dat bijten dat zou kunnen kloppen. Tot vandaag heb ik er niet meer aan gedacht! Ik stond bij het winkelcentrum te praten met mijn buurvrouw en haar dochtertje en de mevrouw kwam naar ons toe. Of we niet een hond hadden gezien. Volgens haar was haar hond, gisteren weggelopen. Ik dacht nog, zou ze dan al weer een andere hond gehaald hebben ? Maar nee, dat zou bijna niet kunnen. Ze liet mij de riem zien, die ze meegenomen had, en ik vertelde haar dat we zouden uitkijken naar haar hond. Ik was dat niet van plan, omdat er naar mijn gevoel geen hond was ! Maar ik voelde dat ik haar niet moest tegenspreken ! En dat bleek het juiste te zijn, achteraf ! Ik heb meteen mijn overbuurvrouw gebeld en zij had haar gesproken, maar niets vreemds aan haar gezien. Waarom had ik dan wel dat vreemde gevoel ? Ik heb op internet rondgesurfd of ik niet een van haar zonen te pakken kon krijgen ! En met over en weer bellen, werd ik teruggebeld. De vrouw is in korte tijd dementerend geworden en toen ik vertelde dat ze vanmorgen over straat liep met een hondenriem, zei haar schoondochter dat dit erg verontrustend was. Ze zouden er meteen werk van maken. Nu zit mijn zoektocht erop, maar ik heb me dit erg aangetrokken, te meer omdat ze al 80 jaar scheen te zijn en god weet, wat we zelf doen, als we die leeftijd hebben.  Ik vond het verdrietig en pijnlijk en ik ben van plan morgen nog eens te bellen, naar haar zoon, hoe het ermee is. Ik ben echt blij dat de hond terug is naar het asiel, niet omdat hij weer in het asiel zit, maar omdat zij niet meer in staat is, voor hem te zorgen.

Jeetje joh wat een verhaal. En ja je hebt gelijk, als ze zo aan het dementeren is dan kan ze niet meer voor de hond zorgen en zichzelf. Wel ontzettend sneu voor haar en de hond.
Gelukkig heeft deze nu kans op een nieuw baasje.

Maar ook voor jou was dit geen leuke ervaring, goed hoor dat je bent gaan bellen. Je gevoel was juist.
Ik denk dat je het goede gedaan hebt, en ja het is verdrietig en pijnlijk, maar wel het beste voor iedereen.

http://www.nrc.nl/nieuws/2013/07/16/cnn-ziet-de-toekomst-in-dementendorp-in-weesp/

Nu hopen dat er voor de vrouw een plek wordt gevonden waar zij de zorg krijgt die zij verdient. Ik zag op 1 januari een reportage op CNN over een dementendorp in Weesp (Nederland!). Wel erg grappig om de Nederlanders in een Engelstalig interview te zien maar wat kwam deze instelling goed naar voren zeg!

Zie de bovenstaande link

Wauw, Gerard, ik heb het artikel gelezen. Ik word altijd verdrietig van verzorgingshuizen en dan vooral de PG-afdelingen, waar mensen achter gesloten deuren zitten, in fauteuils, de hele dag rondjes lopen en het personeel erg weinig tijd heeft om deze arme mensen de aandacht te geven die ze zo hard nodig hebben !

Ik heb die reportage op de duitse tv gezien.


Je hebt het goed gedaan om met de mevrouw mee te praten.
Het is inderdaad aangrijpend en hartverscheurend zoiets ik kan me voorstellen dat je aangeslagen was.

Ah gos, jeetje wat sneu voor die vrouw. Het lijkt me vreselijk om op die manier helemaal de weg kwijt te zijn. Wat lief dat je op zoek bent gegaan en gebeld hebt; ik denk dat de familie dat echt heel erg kan waarderen. Gelukkig bestaan mensen zoals jij nog! Een beetje sociale controle kan geen kwaad

Ik vind het helemaal vanzelfsprekend, dat je een medemens in nood helpt. Dat kun je toch niet zomaar voorbij laten gaan. Ik denk dat veel mensen in haar omgeving misschien wel niet de ernst gezien hebben, van haar toestand, omdat ze nog gewoon spreekt, goed ter been is, auto rijdt en nog zelfstandig woont. Ze heeft vroeger een kapsalon gehad, gaat nog voor zover ik weet "oudjes" de haren doen. Haar man is 3 jaar geleden overleden, die was aannemer. Omdat zij gewoon duidelijk spreekt en je een heel gewoon gesprek met haar kunt hebben, valt het niet meteen op. Mijn overbuurvrouw kent haar beter dan ik en haar was de laatste tijd niets opgevallen, als ze met haar sprak. Ik denk dat deze mensen een manier vinden om alles te verdoezelen.

Zo zijn er nog duizenden dementerende mensen die eigenlijk niet meer thuis kunnen wonen, maar er geen plek voor is in verzorgingshuizen. Bij ons in de buurt liep ook een demente man met een hondje dan ging die hem uitlaten en wist hij halvewege niet meer waar zijn huis was, dan liep hij gewoon het hondje achterna maar op het laatst kon dat niet meer. toen moest hij naar een verzorgings tehuis en het hondje weg.

Mijn oma dementeert ook en ik weet wat een verdriet dat geeft voor de omgeving en hoe moeilijk de strijd is. Je wil je geliefde familielid niet in een verzorgingstehuis stoppen, maar de woongroepen zitten bom vol. Sowieso, hoe krijg je iemand die dementeert zo ver om te verhuizen naar iets onbekends (waar ze dus juist zo'n afkeer tegen hebben)? Wij zijn twee jaar bezig geweest om mijn oma in de woongroep te krijgen waar ze nu zit. Ze is niet tevreden, dus we moeten opzoek naar iets anders. In het ergste geval? Dan komt ze bij ons wonen. Ik weet nu al dat mijn moeder en ik kapot zullen gaan aan die zorg, maar ze zal nooit naar een verzorgingstehuis gaan.

Goed voor de hond dat die daar weg is is het zeker. Sneu dat het beestje in het asiel zit, maar wij hebben nu de kat van mijn oma in huis en wat is dat beestje getraumatiseerd zeg. Vermoedelijk geschopt, geslagen en tegen haar geschreeuwd. Waarschijnlijk ook niet zoveel eten gekregen. Gewoon omdat mijn oma het niet meer begreep. We zijn een half jaar bezig geweest om de kat bij ons te krijgen, want ja... je kunt bezit niet zo maar meenemen, dat is diefstal.

Heb dit vanuit een ander oogpunt meegemaakt.
ik ben verpleegkundige in de wijk.
wij hadden een man in zorg hij dementeerde flink, wij zorgde voor de douchebeurt, kleding , eten en medicijnen en hebben de zorg gedeeltelijk voor de hond overgenomen !
wij gaven hem eten en op het eind lieten we hem ook uit(we deden de poort open en de hond liep een klein rondje)
het was al een oude hond met overgewicht en wilde niet zover lopen meer.
die man was gek op zijn hondje het was zijn alles!
Ik vond het fijn dat ze zolang mogelijk bij elkaar konden blijven.