Positief Opvoeden?

De riem zit om de heup van de baas...vandaar dat beenbeweging altijd vooraf gaat aan riembeweging

De geurmoleculen beginnen zich te verspreiden op de nano-seconde van beweging...door de zeer gevoelige receptoren van de hond in deze is het dus mogelijk voor de hond om zo snel te reageren. 

Maar laten we niet blijven hangen op het filmpje, daar worden we het blijkbaar niet over eens. 

Een leuk onderzoek over of een hond baat heeft bij andere zintuigen zolang de geur is toegestaan:

http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0168159103000510

En hoe nuttig deze geursystemen zijn voor een hond, binnen de omgeving (daarom hebben ze ook last van sneeuw, het vele happen en "spelen" is bedoeld om de geuren te herijken):

http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/0092867494900159

Om verder aan te tonen dat honden hun (geur)realiteit inrichten op mensen:

http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S016815910400111X

En nu we dat weten...even de doordenker. Dit artikel geeft aan de het geurenrepertoire (uitzenden en interpreteren van geur) voortkomt uit een gezamenlijke voorouder tussen hond en mens. Nu we weten dat honden zich richten op menselijke geur, en deze geuren grotendeels overeen komen met hun repertoire, ook duidelijk in mijn mening dat onze interne geurtjes aan de hand van hormonen e.d. grotendeels detectbaar zijn voor honden. 

http://www.biomedcentral.com/content/pdf/gb-2003-4-12-r80.pd

.Ik zag gisteren een filmpje over een hond die overleed na een aanrijding op een snelweg. Zijn maatje, wilde bij hem blijven. Omstanders hebben er een stoel bij gezet, om proberen te voorkomen dat hij ook werd overreden...

Waar koos deze hond voor? De emotie nam de overhand. Zelfs bij zeker gevaar!

De Nobelprijs voor de Geneeskunde en Fysiologie ging dit jaar naar geurwetenschappers. De Amerikanen Richard Axel (58) en Linda Buck (57) delen de prijs van ruim 1,1 miljoen euro voor onderzoek naar geurreceptoren en de organisatie van het reukzintuig. Ze ontdekten een groep van 1.000 genen die het mogelijk maken dat de mens wel 10.000 geuren kan onderscheiden en onthouden.
door  Tycho Malmberg
Linda Buck studeerde psychologie en microbiologie en is nu hoogleraar neurobiologie aan het Fred Hutchinson Cancer Research Center in Seattle. Richard Axel is hoogleraar aan deColombia University in New York.
In 1991 publiceerden ze samen hun belangrijkste artikel over de 1.000 genen die aan de basis staan van de reukzin. Daarna hebben ze onafhankelijk van elkaar de reukzin verder uitgeplozen. Doordat ze zowel op moleculair als op cellulair niveau keken snappen we nu pas hoe het reukorgaan – het meest onbegrepen zintuig – werkt.
Dat het reukzintuig – net als alle andere zintuigen – belangrijk is hoef je niemand uit te leggen. Wie niet kan ruiken heeft ook veel minder smaak. Maar veel belangrijker je kunt bijvoorbeeld ook niet ruiken of er iets aanbrandt of in de fik staat. Geuren zijn ook sterk gekoppeld in ons geheugencentrum. Een specifiek geurtje zoals een stoffige zolder kan ons weer terug in de tijd brengen van onze kinderjaren toen we op zolder bij oma speelden bijvoorbeeld. Het ontbreken van een reukzintuig is dan ook een ernstige handicap.

Geurreceptoren
Van alle 5 de zintuigen was de reukzin altijd de meest raadselachtige. Hoe kan het dat we in staat zijn om duizenden verschillende geurtjes te ruiken en te onthouden? Dankzij het werk van Axel en Buck weten we aardig hoe dat gaat. Boven in de neus ligt het reukslijmvlies met reukzintuigcellen. Op de uitlopers van de reukzintuigcellen bevinden zich de geurreceptoren die een zenuwprikkel veroorzaken zodra er een geurmolecuul aan bindt. Die geurmoleculen komen bij de geurreceptor terecht via de lucht die langs het reukslijmvlies loopt.
Nu is het zo dat iedere reukzintuigcel zijn eigen specifieke geurreceptor heeft. De geurreceptoren lijken wel allemaal op elkaar. Vandaar dat een geurmolecuul vaak aan verschillende receptoren bindt, maar de ene receptor reageert dan sterker dan de andere.
De meeste geuren bestaan uit meerdere geurmoleculen die ieder weer aan verschillende geurreceptoren binden. De verschillende reukzintuigcellen die tegelijk geprikkeld worden geven vervolgens een specifiek signaal door aan de reukzenuw. Dit signaal bevat een gecodeerde boodschap met een specifiek “geurpatroon”. En al die 1.000 verschillende geurreceptoren op de reukzintuigcellen kunnen met zijn allen wel 10.000 verschillende geurpatronen veroorzaken.
Dat iedere reukzintuigcel maar één bepaalde geurreceptor heeft was voor Axel en Buck een grote verassing. Ook ontdekten ze dat ieder reukzintuigcel zijn specifieke signaal doorgeeft aan ook weer specifieke cellen ( glomeruli) in de reukzenuw.
De informatie die uit de neus komt wordt dus heel specifiek verwerkt in allemaal kleine pakketjes informatie. Al die kleine pakketjes informatie komt in specifieke gebiedjes in de hersenen terecht. De hersenen maken van al die specifieke informatiepakketjes uiteindelijk dan één geursensatie. Helaas zorgt dit ingenieuze systeem er ook voor dat de ene scheet nog viezer ruikt dan de andere. Dat is dan de keerzijde van de medaille.

De mens kan er ook wat van, en is nog steeds onvoldoende verklaard...

Dank voor deze bijdrage Moos, super!

Dat is de bedoeling, samen delen, samen leren!

Ik was daarnet een filmpje aan het kijken. Op een bepaald moment verschoot ik ergens van. Mijn hond, die aan mijn voeten op een beentje lag te bijten, reageerde helemaal niet. Toch zou hij dan geroken moeten hebben dat ik ergens van geschrokken ben en alert moeten worden. Dat alert worden gebeurt echter wel als hij me kan zien verschieten. 

En vanmiddag op wandeling. Was vrij veel wind, en wanneer we een huis passeerden waaide er net een emmer om. Hond schrok ervan, maar moet hebben geroken dat ik er niet van onder de indruk was. Toch aanvaard ie pas dat het niets is om je druk over te maken, nadat hij even naar mij heeft gekeken en aan mijn lichaamstaal en uitdrukking heeft gezien dat ik die emmer helemaal niet interessant vind. 

Dat geur een belangrijk onderdeel is in de belevingswereld van een hond zal niemand betwisten, maar of dat in de mens/hond relatie ook de primaire manier van communiceren is? Ik denk dat honden zich door de eeuwen heen hebben aangepast en bij mensen eerder op lichaamstaal dan op geur zijn gaan fixeren. Onze geuren worden op teveel manieren gemaskeerd om nog echt duidelijk te zijn voor een hond denk ik. Shampoo, zeep, wasproducten, parfum, tabaksrook... noem maar op... Bij sommige aspecten speelt dat niet veel rol, dan volgen ze gewoon de geur, en dat kan dan eender welke geur zijn die de baas op dat moment verspreid, maar als het gaat om meer vluchtige geuren, zoals even schrikken, even pijn hebben... dan gaan de meeste honden volgens mijn observaties eerder afgaan op lichaamstaal dan op geur, of eventueel op een combinatie van beide. 
Echter, exact bepalen welke zintuigen een hond op welk moment juist gebruikt zal altijd ergens gissen blijven. Is vrijwel niet te bepalen wat een hond juist hoort, ziet, ruikt, voelt en op welke beleving hij dan juist gaat reageren. Je kan in een gecontroleerde omgeving gaan testen, maar dat geeft dan nog lang geen garantie dat ie in een ongecontroleerde omgeving hetzelfde gaat reageren.
En het is dan ook weer van ras tot ras en van hond tot hond verschillend. Zo ben ik er zeker van dat mijn Sheltie zijn zintuigen anders gebruikte dan mijn Basenji.

Tom, vanuit de individuele, persoonlijke ervaring redeneren...dat wil ik in dit topic juist beperken. Er is in jouw verhaal zoveel ruimte voor geurherkenning waarin het dus de vraag is wat klopt van je observaties en wat niet...Vaak is het zo dat wanneer we dit gaan doen, het uitdiepen van andermans observaties op het forum, een gesprek escaleert tot een ruzie...dat wil ik voorkomen...de integriteit van dit topic dus beschermen.

Ik blijf daarom vragen naar de academische hoek om zintuigen, cognitie, leerprocessen te introduceren, bespreken en zo van elkaar te leren op een Neutrale toon. Niet omdat observaties niet waardevol kunnen zijn, maar om het kunnen leren en delen zo efficiënt mogelijk te maken. 

Er ligt een enorm volume onderzoek naar honden, hun zintuiglijke mogelijkheden, voorkeuren daarin en cognitieve vaardigheden. Voor mensen die daar interesse in hebben is er altijd het boek van Miklosi:

Dog, behavior, evolution and cognition

Zou graag dit karakter van wetenschap, neutrale toon (puur op de informatie), in het topic behouden.

Maar hetzelfde gaat toch ook op voor het filmpje dat je als bewijs voorschotelt? Daar kan ook alles op een andere manier geïnterpreteerd worden dan wat jij meent te zien. En persoonlijke interpretaties zijn vaak net zo waardevol als de academische benadering. Wat je dan wel kunt krijgen is een discussie, een ruzie zie ik zo snel nog niet gebeuren. 
Een discussie puur gebaseerd op wetenschappelijke studies is niet echt mogelijk, aangezien er nog te weinig studies gedaan/gepubliceerd zijn om een goed totaalbeeld te krijgen. En die studies zijn wel een bron van informatie, maar behandelen telkens ook maar een bepaald aspect in een bepaalde context. En in verband met deze materie, geven ze ook nog lang geen uitsluitsel, enkel een basis van een aanname om op verder te gaan en te kijken of ze ook daadwerkelijk wel correct zijn. En is niet aanvallend bedoeld hoor, maar ik heb de indruk dat bij mensen die honden als studieobject hebben, er vaak erg vroegtijdig conclusies getrokken worden waardoor er snel dogma's ontstaan. 
Verder ben ik ook maar een amateur-wetenschapper en ben ik qua canidae met andere materie bezig ( Nyctereutes procyonoides),  dus heb ook geen lijstje referenties over recente publicaties omtrent deze materie. Denk maar heel weinig mensen hier, dus als je het puur in de academische hoek wil houden, dan gaat de discussie snel over zijn. Wat ook jammer is want is interessante materie om te bespreken en over te discussiëren. En hoe meer mensen je er in betrekt, hoe meer de interesse van die mensen ook gewekt word en hoe meer ze zelf gaan zoeken en lezen. 


Overigens, diegenen die interesse hebben in de boeken van Miklosi, stuur even een pb met je email.

Tom.... Ik had het niet beter kunnen zeggen!

.Persoonlijke interpretaties kunnen waardevol zijn, maar ook helemaal niet. Wetenschappelijke conclusies zijn verifieerbaar en ontstaan uit vele observaties. Uitzonderingen op de "regel"" zullen er dus altijd zijn.

De "ruzies" hier op het forum, ontstaan meestal door de persoonlijke interpretaties... Vrij zinloos en naar, wanneer er gescholden wordt, wat nogal eens gebeurt.

Een forum is niet alleen bedoeld om een discussie te forceren, informatie delen kan ook een doel zijn. En, mijns inziens een veel waardevoller doel.

Om reactie op het zien van beweging uit te sluiten zou je dit met een blinde hond moeten doen. En wat mij betreft los.

Mijn mening: Dat filmpje zegt weinig over geurinformatie, natuurlijk heeft een hond een goede neus, maar in het filmpje zijn teveel informatie bronnen voor de hond waardoor hij kan gaan volgen, denk aan geluiden bv het lopen door gras, het bewegen van de riem wanneer de baas een stap vooruit doet, de commando's die de trainer geeft, de lichaamstaal van de trainer en/of de baas, het zicht van de hond (dat is ongeveer 240 graden) enz. wanneer je wetenschappelijke proeven doet, geurinfo in dit geval, dan moet je alle andere zintuigen uitschakelen, doe je dat niet dan blijft het een aanname.

Dank voor het sluiten van dit topic, Modjes. 

Rede dat ik gevraagd heb dit topic te sluiten is om dat, naar mijn idee, een discussie gebaseerd op de wetenschap niet mogelijk is en het, qua tijd, te veel van me vergt om het gesprek in de wenselijke banen te leiden.

Aangaande het filmpje, nog even, dit is enkel te interpreteren aan de hand van de (vele) andere wetenschappelijke onderzoeken, waarvan ik er enkele hier heb geplaatst. Meningen hierin kunnen, en mogen, zeker verschillen. De kunst is het, om de vele wetenschappelijke data die er ligt, op elkaar te betrekken en te interpreteren, zodat een coherent beeld overblijft. Ik refereer nogmaals aan het boek van Miklosi:

Dog, behavior, evolution and cognition. 

dat is een goed begin voor hen die een ware interesse hebben in de wetenschappelijke ontwikkeling omtrent honden en hun vermogens. 

Aan allen die toch meegedacht, en gedeeld hebben, uiteraard mijn dank.

Topic inderdaad op verzoek van TS gesloten.