Nieuwe voervoeter en dan toch...

Nog steeds terugdenken aan je vorige hond....

Want niemand kan die hond vervangen.. Het was eigenlijk het hondje van mijn moeder, Sydney genaamd, een schattig pluizebolletje. Een Maltheser.
Ik was ongeveer een jaar of 12/13, en was er natuurlijk meteen verliefd op ..
En ik kan wel zeggen: Dit wás de perfecte hond.
Hij zou zogenaamd niet bestaan, maar dit was hem..
Sydney was binnen een maandje zindelijk, heeft niks gesloopt, kon eigenlijk vrijwel meteen een uurtje alleen blijven (zonder een bende van het huis te maken)
Naarmate hij ouder werd, kon je steeds beter zijn karakter merken.
Een sportieve, lieve, gulle hond die met weinig tevreden was. In die tijd ging ik naar school en moest mijn moeder werken (natuurlijk wel toen hij puppy-af was).
Zo zat hij soms 5 uur achtereen alleen (hij werd tussendoor wel uitgelaten).
Nooit heb ik ook maar gemerkt dat hij het niet trok, hij was gewoon blij om ons dan weer te zien. Enthousiast (met zijn speelgoedbotje gooien was zijn favoriete bezigheid), dit hield hij dan ook uren vol.
Lief tegen onbekenden, iedereen kon een lik krijgen. Makkelijk bij de trimster, zij had nog nooit zo'n makkelijke hond gezien.
Ook tegen alle kleine buurkinderen in die tijd, was het de perfecte hond. Iedereen verheugde zich er dan ook op om zijn kleine, witte snoetje uit de deuropening te zien steken.

Syd vond het geweldig om mee te gaan naar het park of bos, maar was ook meer dan tevreden met een ommetje door de wijk. Kortom, het was gewoon dé perfecte hond. Hij vroeg zo weinig, maar gaf zoveel.
Met mijn kat was het een haat-liefde verhouding (meer liefde dan haat).
Nooit vergeet ik het "ritueel" rond etenstijd ; zodra mijn hond brokjes in de bak hoorde begon hij op mijn kat te rijden. Niet uit dominantie, maar puur uit enthousiasme. Mijn kat liet het toe zolang ze er zin in had en gaf hem dan een snauw. Dit ging elke dag zo, en beide partijen vonden dat prima.

Ik heb een tijdje in het asiel gewerkt, en heb toen een hondje voor een weekend meegenomen, om te kijken of het hondje met andere honden (en katten) overweg kon. Mijn lieve Sydney vond zelfs dit geen probleem, hij liet het toe dat zijn eten en speeltjes gedeeld werden, de schat.

Naarmate hij ouder werd, kreeg hij steeds meer kwaaltjes. Vreemde bulten in zijn nek (waarschijnlijk veroorzaakt door een infectie opgelopen bij de dierenarts ), hartruis..

En toen werd mijn dochter geboren! Het was meteen liefde op het eerste gezicht. Mijn hond was gek van mijn kind en andersom. Niet overdreven beschermend of jaloers, gewoon lief. Het liefst lag hij dan ook in de kinderkamer als ze lag te slapen.
Ook legde hij het speelbotje bij haar neer, zo van: toe dan, gooi maar!
Helaas hebben ze niet lang van elkaar mogen genieten..

Toen mijn dochter net 1 jaar oud was, overleed Syd. Hij was al een tijd ziek (hij had last van epileptische aanvallen bij veel stress, zijn hartruis werd erger, en ook had hij ontzettend veel lucht in zijn longen).
Het was een hele moeilijke beslissing, vooral omdat Syd nog helemaal niet genoeg had van het leven! Hij was nog steeds de vrolijke hond, maar elke 5 minuten kwam er een verschrikkelijke hoestbui waarin hij wel leek te stikken. Hij kon dan ook geen blafje er meer uit gooien, zonder verschrikkelijk te gaan hoesten. Het toppunt was, dat hij op een gegeven moment snachts nieteens meer kon slapen; zodra hij zijn kop neerlegde, golfde al het vocht in zijn longen naar voren, waardoor hij geen lucht meer kreeg. Resultaat: een hond die niet anders kon dan wakker blijven, half in slaap sukkelend.
Natuurlijk was dit verschrikkelijk om te zien, en toen hebben wij dus ook besloten dat het genoeg was geweest. Dierenarts gebeld, en haar aan huis laten komen, om auto stress te vermijden. Ik wou dat Sydney er zo min mogelijk last van zou krijgen.
En het meest moeilijke moment, wat ik nog steeds zo duidelijk voor me zie, is Sydney, die de dierenarts die hem een spuitje komt geven, zijn botje voorlegt.. Zijn speellust zat er nog steeds in, hij wou nog steeds geaaid worden, maar zijn lichaam kon niet meer.

Het was verschrikkelijk, hij was bang voor de prik, het deed hem pijn en hij strompelde naar de gang, waar hij uiteindelijk in elkaar zakte. Toen heb ik hem op schoot genomen en gaf de dierenarts haar laatste, dodelijke spuit. Op het moment dat de spuit zijn hart raakte, stopte hij al met ademen, zó op was hij.

En nu, dat ik dus weer op zoek ben naar een nieuwe viervoeten, moet ik meer aan hem denken dan ooit. Ik mis hem zo ontzettend en ik realiseer me ook dat ik nooit meer zo'n hond als hem krijg. Ik wou dat ik meer met hem had ondernomen, en dat mijn dochter en hij lekker hadden kunnen spelen samen.. En ik vind het zo spijtig dat dat niet meer kan, dat ze hem zich ampert herinnert.

PS: Het ironische was, dat mijn oude kat (15) , een maand voor Sydney was overleden. Het was dus een dubbele klap. Een hond van 11, en een kat van 15, allebei weg, binnen een maand. Je kunt je voorstellen wat een maand dat was.

R.I.P Sydney , je was ons beste vriendje

Mooi verhaal. Verdrietig, maar ook zeker mooi. Sydney klinkt als een heel fijn hondje

En het is logisch dat je hem mist, hij is zo lang bij je geweest.
Hij is nu wel weer samen met je kat, kan hij daar zijn ritueel van etenstijd voortzetten

Ik denk dat het logisch is dat je in eerste instantie de nieuwe hond gaat vergelijken, maar denk dat dat ook wel zal slijten. Deze nieuwe hond heeft weer zijn eigen persoonlijkheid en zal ook zeker een plekje in je hart krijgen, náást het plekje van Sydney en de kat.

Haha ja dat zou wat zijn, dat alle dieren alsnog samenkomen..
Ik ben niet zo gelovig in die zin , maar het zou toch fijn zijn als ik al mijn overleden ooit nog eens zou kunnen zien

Ik ben inderdaad ook bang dat ik ga vergelijken. Ik weet dat het niet eerlijk is tegenover de pup, en ik zal het dan ook niet bewust doen, maar onbewust..
Syd was gewoon zó makkelijk en zó lief, dat je je niet kunt voorstellen dat een andere hond er ook maar bij in de buurt komt!

Florence, een mooi verhaal, verdrietig en toch vol blijdschap over de hond.

zolang je bang bent om te gaan vergelijken, ben je er niet klaar voor, ieder levend dier heeft een eigen inbreng, en pas als de hond wat ouder is kan je zijn karakter helemaal lezen, gesetteld is de hond dan.

Het is in het geheel niet erg als je vergelijkt, maar de nieuwe hond heus Florence die neemt echt een aparte plek bij je in... vele honden heb ik al moeten loslaten, en iedere keer had ik ook mijn twijfels, maar heus alle honden, een eigen karakter en eigen inbreng.

ik dacht ook, na het overlijden van mijn laatste hond, krijg nimmer meer zo,n lieverd terug, en nu ? nu heb ik Bamse, daar kan niemand tegenop, zo,n fijn karakter, zo,n lieve waardevolle hond, al mijn honden hebben iets bijzonders gehad, je ziet het , als je denkt dat het niet bestaat, hier is Bamse het bewijs.

voor mij dan, en heus als je straks weer een nieuwe hond hebt, waar je mee kan lezen en schrijven, zal je als deze hond ouder is, er nog wel eens aan terugdenken ... geniet straks van je nieuwe hond.

Een mooi verhaal, inderdaad, heb het geboeit zitten lezen. En het is ook herkenbaar. Punk was voor mij de ideale hond. Ze was zo ontzettend braaf en makkelijk. Zo ontzettend.. geweldig.

Hier overleed Winnie, mijn opvanghondje, in juni. En Punk in september. Ook veel te dicht op elkaar, eigenlijk.

En nu is Cosmic als enige nog over. Vergelijken doe ik niet zo veel. Cosmic is zo onwijs anders dan dat Punk en Winnie waren, dat het is alsof je een kat met een hond vergelijkt. Cosmic heeft veel "moeilijke" trekjes, maar ook erg veel kwaliteiten. Ze is een uniek hondje en ik ben gek op haar. Maar de gebondenheid die ik met Punk voelde, het echte "wij horen bij elkaar", het gevoel hebben dat je hart eruit gerukt wordt als je uberhaupt alleen al DENKT aan een naderend afscheid.. Nee, dat is er niet zo. Da's niet erg.. Het is gewoon.. anders..

Afscheid nemen van een hond valt zwaar. Niet-hondenmensen hebben geen idee hoeveel tijd "wij hondenmensen" met onze viervoeter door brengen, hoe intiem zo'n vriendschap eigenlijk is. Van samen slapen tot samen eten tot samen op avontuur..

Wat een lieve berichtjes..
@ Willemijn ; Ik denk dat het ook komt omdat het nu bijna een jaar geleden is.. Hondje overleed in januari, kat in december. Dus met al die vervelende feestdagen komt dat gevoel weer terug. Ik heb op dit moment 2 kittens (zijn nu ongeveer 6 maanden) , omdat ik niet tegen de stilte in huis kon.. En hoewel ik ze superlief en grappig vind, is het toch niet mijn oude poes Saraby..
En daar ben ik ook heel bang voor, als ik nu een nieuwe hond neem. Dus misschien moet ik idd nog even wachten. Aan de andere kant: Ik kan niet zonder hond! Ik ben gewoon een hondenmens, en ik wil de nieuwe hond ook zo graag een eerlijke kans geven. Ik denk dat dat op een gegeven moment ook wel lukt hoor, alleen het is allemaal zo moeilijk..

@Pauline '; Ja, zeker als het zo na elkaar gebeurd is dat zo'n enorme klap. En mensen snappen dat vaak inderdaad niet, als het zelf geen dierenliefhebbers zijn. Maar zeker..dieren (en dan vooral honden en katten) kunnen zó'n steun zijn in het dagelijks leven, je doet alles met ze inderdaad. En al die routines en dingen die er elke dag gebeuren (zoals mijn hond die zo enthousiast mijn kat bereed, hihi), dat zijn van die dingen die ik gewoon mis.
Vind het overigens erg knap dat je durft te zeggen dat je met je huidige hond niet zo'n enorm sterke band hebt (of in ieder geval, niet zo'n bijzondere) , als met je overleden hondje..
We hebben ook zo vaak het gevoel dat je van alle dieren evenveel moet houden, maar soms gaat dat gewoon niet. En wat je zegt: dat hóeft ook niet perse. Het is goed zoals het is..

Thanks voor jullie reacties iig, het moest er ook gewoon even uit!