ik gooi de handdoek in de ring

.
 haaaa jaaaa super

Als je jezelf beter wil voelen dan moet je maar es een keer met mij mee lopen. Dan zie je dat het nog erger kan dan wat je nu beleeft :p. Naast geen aandacht, hangt meneer zo nu en dan in de riem omdat hij los wil. Wanneer hij los is in het bos gaat ie zijn eigen gang, gelukkig let hij wel op welke richting ik op loop.
Als hij aan de riem is en hij geeft me aandacht(weet al dat hij iets aan het plannen is) dan zie ik al aan zijn kop dat hij binnen 10sec in de riem gaat hangen.
HEHE

Ik ga NU

@mike,
Jeetje... dan heb ik idd niet veel te klagen. Als jouw hond iets ziet wat hij graag wil, maar het kan niet omdat hij vast is weet hij dat dus duidelijk maken door in de riem te hangen...? Ongelofelijk..... slim dier....

Fysieke correcties in combinatie met helemaal opnieuw beginnen met de clicker. Het is mijn stijl niet, maar ik moest toegeven dat als clickeren, stoppen, omkeren en dergelijke na 1 jaar en 3 maanden nog geen effect hadden, het zo nooit ging lukken. Dit was geen kwestie van een baas die maar geduld moest hebben. Ook geen kwestie van puberen trouwens, want Dobby was een herplaatser die ik met 1 jaar oud kreeg.

En dan is het resultaat nog zo ongeveer als bij jou nu, en dát is al een enorme verbetering. Kun je nagaan hoe erg het was qua trekken en rukken. Tot aan permanente fysieke mankementen bij mij aan toe. En sorry, maar als het hij of ik is, dan vind ik mezelf toch belangrijker. Hij is binnen 15 jaar dood, en ik moet dan nog 40+ jaar met (potentieel nóg meer) klachten dankzij hem lopen? Echt niet. Daar ligt een grens voor mij. Ieder moet die grens voor zichzelf bepalen, maar ik heb al 2 chronische aandoeningen en ik hoef er niet nog meer beperkingen bij.

Maar goed, een handvol flinke correcties en het ging een stuk beter. Tegenwoordig komt het bijna nooit meer voor dat het nodig is. Ik kan me de laatste keer niet voor de geest halen.

Het belangrijkste: niet zomaar op eigen houtje gaan experimenteren met correcties. Het kan op zoveel vlakken fout gaan. Denk maar aan een uitvallende hond die "dominant" is. Hoe vaak wordt dat niet gezegd? Maar als de onderliggende reden angst is, zal een correctie averechts werken.

Hahah we hebben dezelfde hond! Wat zijn het toch een schatjes, die rottweilers. 

Zo ik ben terug van de wandeling. Hondje slaapt
Wat is het heerlijk weer buiten!
Heb ruim een uur gewandeld in de bossen en alleen de supersmalle zigzagpaadjes genomen. Iedere keer als ik een zijweg nam die hij niet vermoedde kwam hij kei hard aangestormd met zijn flaporen.
Ik heb iig weer genoten van de wandeling!!! En hij ook.

@Wilma
Ik veroordeel je niet voor je correcties hoor. Jij kent je hond het beste. En ik zit hier ook maar achter een beeldscherm.
Ik ben blij voor je dat je in ieder geval een manier hebt gevonden die voor jullie beide werkt.
Was je vorige hond een ander ras?


Hihi alhoewel het prachtbeesten zijn, zou een rotweiler niet bij me passen lees ik wel

Geweldig om te lezen , hoe ging de wandeling naar het bos toe? 
Ik merk dat op de terugweg Rhowdy het altijd een stuk beter doet, omdat ze dan al moe is en al honderden geurtjes heeft opgesnoven. Is dat bij jou ook zo?

Als ik dit lees dan denk ik dat ik altijd zeer asociaal naar Roy ben geweest. Ik liet hem zijn gang maar gaan. 
Zodra hij buiten was, of hij nou los liep of aangelijnd was, maakte voor Roy niets uit. 
Buiten betekende: neus aan de grond en snuffelen maar. Herfst vond hij heerlijk, met al die bladeren op de grond. Sneeuw vond hij prachtig. Het liefst dook hij helemaal in een sneeuwberg. 
 Het eerste eind liep hij vrij snel, net nog niet trekken, maar dan kwamen we bij de sportvelden en daar viel altijd van alles te ruiken en te ruiken en te ruiken. Ik moest hem altijd meeslepen. Als we dan na de wandeling thuis kwamen had meneer dorst en honger dus moest de drinkbak eerst leeg en daarna de etensbak. Vervolgens plofte hij ergens neer om in een diepe slaap te verzinken en ja, als hij dan eindelijk weer eens wakker werd, kreeg hij in de gaten: Ik heb warempel nog bazen ook. Oké, laat ik die dan maar even aandacht geven. En kwam met een bal, zijn flos of een ander stuk speelgoed aansjouwen, met als gevolg dat hij alle aandacht kreeg. 
De enige keer dat wij alle aandacht van hem kregen was als we zonder hem weg waren geweest. Dan werden we blij begroet. Tenminste als hij wist dat hij echt niet mee kon. Vond hij dat hij best mee had gekund, werden we compleet genegeerd bij thuiskomst. 
Dan was meneer boos en dat kon hij lang volhouden. 

Dit is de aandacht die je wou, Mir: je hond die jou in de gaten houdt en er zelf bewust voor kiest bij jou te blijven (met plezier!)! Koester het maar goed, want wat is er heerlijker dan dat? Vrij en onbevangen samenzijn...
Ik hoor het al, dit worden nog fijne avonturen in het bos bij jullie, hahaha, heerlijk is dat! Volgende keer fotootjes van die aanstormende flapoor???? 

@ Irene
Ja bij mij is dat zeker zo
Op de heenweg is het vaak het enthousiasme van het naar buiten gaan.
En op de terugweg is zijn neus vaak wat meer verzadigd.
Als we gaan fietsen gaat het echter vanaf de start meteen goed,
Alleen fietsen is echter niet genoeg. Zijn neus en hersenen willen ook wat

@christel
Zal de volgende keer zorgen voor foto's.
Loslopen geeft iig geen problemen (en heeft t gelukkig nooit gedaan).
Echt heerlijk genoten!

@ans
Haha wat een karaktertje jouw Roy
en wat een hondenleven

wandeling in het bos doet wonderen, ook voor mijn puber. Hij heeft net half uur in het bos met een border collie gespeeld.
Btw hij hangt nooit in de riem omdat hij wat ziet waar hij heen wil. Of meneer wil los of hij doet het gewoon voor de lol. Trekspellen zijn bij uitstek zijn favoriet, ben er achter gekomen dat wanneer ik hem iets laat dragen op de terugweg, hij een stuk rustiger is en niet in de riem hangt. Trekken doet hij bijna nooit gelukkig.

Misschien zo'n hondenkar aanschaffen en hem gebruiken waar de rottweiler vroeger voor gebruikt werd?
Wanneer je hond volwassen is dan..

Ja dat lijkt me echt wel wat voor later, hij draagt nu een tennisballetje of een touwtje in zn bek.
Ik denk dat hij zo'n karretje trekken wel leuk gaat vinden, dat zien we later wel! Misschien ook iets voor jouw rotje voor later?

Mijn vorige hond was ook een herplaats Golden Retriever. Alleen was die 3,5 toen we hem kregen en redelijk opgevoed. Dat was alleen via slipketting gegaan, die zat er zelfs bij. Vandaar dat ik dus opnieuw ben begonnen met een normale halsband.

Dobby was 1 jaar oud en zo hyper van zichzelf dat de dierenarts zei "hij is wel héél erg druk" en hem naar Utrecht wilde sturen om te testen of hij ADHD heeft. Een hond levenslang op heftige medicatie zag ik echter niet zitten.

Nou Mir, je handdoek ligt naast de mijne hoor....

Niet dat ik het heb opgegeven met Pooh, maar gewoon, hoe relaxter ik ben, hoe soepeler het gaat...

Mijn handdoek ligt ook naast die van jullie

en hond en baas zijn nog samen en helemaal 'chill'...zo moet het zijn.

Doel is samenleven, hoe? daar komen we onderweg wel achter.

er zijn vele wegen...

even ademhalen, op de plaats rust en dan weer verder.

Zeg... Dat is helemaal geen ring.... Da's een volle wasmand!!

Als jullie de honden ff bezighouden, doe ik alle handdoeken in de wasmachine... Het wordt n rommeltje zo!

Herkenbaar! Moos laat ik t liefste los. Hij komt, vrijwel altijd als ik hem roep. Bijvoorbeeld als er een hond aangelijnd loopt. Ik laat hem verder maar rondlopen, rennen, snuffelen, spelen... Ach, laat hem maar hond zijn...

.
effe wasje draaien...en dan kunnen we er weer tegenaan!

Ik heb niet alles gelezen, maar bovenstaande viel me (naast de openingspost) het meest op. Ik heb precies hetzelfde ervaren.
Hoe meer spanning jij in je lijf hebt zitten, hoe lastiger het gaat. Jij gespannen -> hond gespannen (of irritant/stout/onzeker/whatever). Ben jij gewoon lekker relaxed, dan pikt je hond dat zó goed op. Hond loopt lekker mee, jij bent tevreden, hond voelt jouw ontspannenheid en voila: een heerlijke wandeling

Ook ik kan wel eens een beetje jaloers zijn op honden die nergens van schrikken, totaal relaxed met de baas meelopen, maar als ik Mellow dan heen en weer zie schieten om maar zoveel mogelijk blaadjes te vangen, dan heeft dat ook wel zijn charmes. Dát is Mellow, dat hoort eigenlijk gewoon bij haar.
En als ik haar blij zie zijn, dan ben ik dat ook. 
In het bos schiet ze soms alle kanten op, maar dan is ze zó blij, lekker gek doen, rennen, rollen in de viezigheid (niet leuk ), waarom moet ze dan persé keurig netjes naast me lopen? Het is inderdaad geen robot en dat wil ik niet. Oké, iets rustiger mag wel, maar dat komt wel. Ooit 

We hebben 4 cursussen gedaan (laatste was een klein fiasco), maar er zijn zoveel leukere dingen te zien en te doen (of hele enge, nare dingen te horen), dat ik daarmee ben gestopt.
Ook de wandelingen hier gingen zo vaak gepaard met stress (bij haar, daardoor bij mij, wat weer doorwerkte op haar et cetera et cetera...).
Sinds ik vorig jaar het roer heb omgegooid gaat het zoveel beter. Geen druk meer leggen, geen eisen stellen.
Niet dat ik zoveel eisen aan haar stelde hoor, de enige eis was (is) een plas doen. En soms wil ze dat zelfs niet (is het té spannend buiten). Wil je niet? Dan niet, morgen ben je weer aan de beurt (dit geldt alleen voor de laatste wandeling he).

Sorry, iets dikker boekwerk dan gepland

Ach iedereen heeft dat wel met hun puber. Wij ook hoor, Maylo heeft de afgelopen 3 weken het bloed onder mijn nagels gehaald.

Trekken aan de riem, overal aan likken/ruiken. Los lopen gaat eigenlijk goed bij hem maar ik merkte deze week dat hij wel erg veel voorop liep en ver vooruit terwijl hij dat van mij niet mag. En als ik dan roep 'Wachten' stond meneer normaal gesproken stil...nu kijkt hij om en heeft zoiets van 'Ja hallo loop eens door jij tweepoot'.

Als dan echt met een strenge stem zegt, dan wacht hij ook wel maar ik zie hem echt kijken van...pffff omdat jij het bent.
Voor de rest doet hij alles kwa los lopen goed, voor zijn ras.

Maar het trekken...o o o ...wat een ramp. Ik heb nu een andere riem waarmee ik meer controle heb, geen slipketting of dergelijke.

Ook piepte hij de afgelopen dagen als een gek....urgh..heel erg zeurderig. We weten nog steeds niet de reden, om aandacht of vanwege de loopse teef één straat verderop. Wij duwen wel wat watjes in de oren....

Maar voor de aandacht heb ik hem telkens beloont, als ik zijn naam riep en hij keek naar mij snoepje, ik ging het daarna uitrekken tot een paar sec. Nu kan hij als hij alle aandacht heeft me wel 1 min gewoon aandachtig volgen en kijkt me dan ook aan.

het is voor nu inderdaad ff het beste om je verwachting, en de daarbij behorende tijdsdruk los te laten.

wat hier goed werkt, en wat ook bij pubers op training goed werkt is de hond het initiatief laten nemen. dus geen aandacht vragen van hem, maar spontane aandacht belonen. elke hond kijkt wel een keer richting baas. al is het maar om te kijken welke kant jullie opgaan. dat gedrag moet je belonen, systematisch, en in het begin elke keer. bij voorkeur niet voeren voor de wandeling zodat de hond een beetje trek heeft. langzaam maar zeker zal de hond steeds vaker gaan kijken, en op een gegeven moment blijft hij na het koekje een keer kijken om te zien of hij een tweede krijgt (die hij dan uiteraard ook meteen krijgt)

dus laat je verwachting los, en beloon het gedrag wat hij zelf aanbiedt.

Hihi...
Jij hebt ook een kolos van een hond! Hoe zwaar weegt ie?

Goede tip!! Dat zal ik zeker gaan toepassen!

Hahahaha

@Cindy
Waren voor jouw mellow de cursussen an sich te spannend?
Knap dat je jouw beeld los kunt laten en daar (meestal) relaxed onder kunt zijn.
Ik hoop zover ook te gaan komen

@laura
Het klinkt alsof je in ieder geval met aandacht weer op de goede weg bent!!

Op zich vond ze de cursus denk ik wel leuk (ik wel in ieder geval haha ), maar verplicht achtjes lopen, 2 minuten in het koude, natte gras liggen (en dat wél doen, maar dat de cursusleiding het niet ziet...), al die opdrachten vond ze gewoon niet zo leuk. Even zitten wel, maar niet te veel, te lang en te vaak.
Er waren altijd 4 groepen op het veld, dus veel geurtjes in het gras (andere honden, maar er liepen ook vossen en konijntjes buiten de cursustijden), als er losse blaadjes waren vermaakte ze zich daar prima mee, wat nou zit en af, ik wil spelen!
Helaas ook training van politiehonden op het naastgelegen veld: dikke paniek dus.

Heeft mij ook wel wat tijd gekost hoor, voor ik tot het punt kwam waarop ik nu ben
En nog steeds heb ik wel eens een wat minder moment, maar over het algemeen gaat het goed.

Wat ook al gezegd is: belonen als de hond uit zichzelf naar je kijkt. Ik kon Mellow haar aandacht haast niet krijgen (en als ze nu een spoor ruikt nog steeds niet eigenlijk). 
Inmiddels kan ik haar wel bij me roepen en komt ze (soms met een boogje om nog even daar te kijken ) wel naar me toe. Maar ze kijkt ook vaak zelf even naar me, dan beloon ik haar altijd even. Gewoon met mijn stem, want snoepjes wil ze vaak toch niet (dus probeer ik al niet eens meer )

onze handdoeken zijn afgelopen weekend uitgewassen en hangen nu te drogen maar daarover later weer. 

Ik had er ook zoeen aan de lijn die overal aandacht voor had behalve voor mij. Dacht ik. Maar is dat wel zo? Doe eens een simpel testje: laat haar zitten, aan de lijn en ga achter haar staan. Doe je linker been een stapje naar voren terwijl ze niet naar je kijkt. Wat gebeurt er? (en ik verklap even niet wat die van mij deed). 

Een grote denkfout die wij mensen maken is dat een hond niet op je let als hij/zij niet naar je kijkt. Maar dat is pas een antropocentrische benadering. Dat wij primaten nu eenmaal het meest met onze ogen werken, wil nog niet zeggen dat een hond dat doet. Een hond heeft die input helemaal niet nodig, die 'weet'  met zijn andere zintuigen o.a. zijn neus, precies waar jij bent. Dus het is maar zeer de vraag of ze niet op jou let. 

Aangezien ik net als Wilma in de lappenmand belandde door de snokken van mn Spot heb ik nu dus ook een andere benadering gekozen, zeker niet meer met stoppen en achteruit lopen en aandacht belonen in de zin van mij aankijken belonen. Dat werkt ook niet als de aandacht er wel al is. Stel je voor: je zit ingespannen naar iets op TV te kijken, je vriend roept "heb je mijn sleutels gezien?"  Zonder op te kijken roep je "die liggen op de keukentafel"  Je vriend roept nog een keer, je geeft hetzelfde antwoord. Na de zesde keer sta je op en loop je naar de keuken om ze aan hem te geven.  Ik weet niet hoe het met jou dan zit, maar ik ben dan toch lichtelijk geïrriteerd (lees: hier liggen ze toch eikel). Op dat moment geeft mijn vriend mij een chocolaatje. Wat denk je dan? Mijn gedacht zou zijn "Eikel, had nou zelf die sleutels gepakt, ik was veel liever TV blijven kijken, luister dan als ik je wat zeg"  en niet "joepie, hij houdt nog van me". (even voor de goede orde, het sleutelverhaal is bij ons meestal andersom . Ooit ga ik mijn hond nog eens "zoek de sleutels"  leren. Mits ik zeker weet dat hij nog niet uitgevogeld heeft hoe dat werkt... ) 

Wij starten nu de wandeling met een hele korte lijn en een soort 'halster' (halti/halsband combi) waardoor ze even geen speelruimte hebben. Dorp uit, dan langere lijn, snuffel en graaftijd (mijn mannen kunnen niet overal los) en we eindigen ook met kort lijn. Er is nog wat protest, maar er wordt al aanzienlijk minder gesnokt en gesleurd. En na al een half jaar pijn met regelmatig daardoor gebroken nachten, is dit best een opluchting. Dit is niet alles wat we doen, er zit nog een heel uitgebreid gedachtengoed achter en een aantal andere oefeningen, ik ga daar nog wel een aparte topic aan wijden maar moet nu even verder met mijn werk