Hoe zie jij je hond?

Lexi is mijn allerbeste maatje

Ik zie Shadow toch wel als mijn maatje. Absoluut niet als een kind, voor mij is het nog wel heel duidelijk een hond. Maar hij geeft mij een reden om iets te ondernemen. Ik ben met Shadow op meer plekken gekomen het afgelopen jaar dan ik daarvoor ooit zelf naar toe ben geweest.

Dribbeltje is mijn allesje. De grootste vriendin die ik me wensen kan. Drib is er altijd 'voor' me en zal mij nooit 'pijn' doen. Als ik serieus ooit zou moeten kiezen tussen Drib of iets/iemand anders, zou ik altijd voor Drib kiezen. Onze band is zo enorm sterk.. Onvoorwaardelijke liefde..

Ik kan dit eigenlijk niet vergelijken met iets anders in het leven..

Mijn pa ziet haar wel als zijn klein dochter...

Haha grappig al die verhalen.

Ik zie Lady meer als "een rots in de branding " die me altijd troost altijd weet wat ze moet doen. Altijd doorgaat en doorzet en er het beste van maakt. Ze is nu oud en wijs, en een tikkeltje bazig. Maar dat enorme zelfvertrouwen heeft ze al sinds ze een jong hondje was. Ze heeft al veel meegemaakt en dat merk je aan haar... 

Lobbes was echt mijn maatje, mijn hondenvriendje naast de vriend die ik heb. Hij was zo mooi en had een prachtige vacht waar je uren doorheen kon kroelen iedereen zou in één klap verliefd op em worden hij wond iedereen om z'n pootje heen haha mijn prince charming.   Hij was altijd in voor gekkigheid.  Hij was niet de makke golden die alleen maar achter het baasje aan hobbelt.

Obi zie ik echt meer als mijn kereltje. Hij weet het allemaal niet zo goed en is wat onzeker. Obi is wel echt ontzettend slim in vergelijking met andere honden die we gehad hebben. Echt heel slim! Ik zie hem niet als MIJN kind maar voel eigenlijk wel een beetje dezelfde verantwoordelijkheden bij me opkomen als het om zijn welzijn gaat behandel ik hem een beetje als een kind. "Obi moet naar de beste hondenschool, Obi moet alleen goed eten krijgen, Obi mag niet vervelend behandeld worden door wie dan ook" etc. etc.

Bo is echt mijn kleine menneke.....Als mn ouders langs komen, zeg ik ook dat opa en oma komen

Ik ben soms ook iets overbezorgd...volgens mn vriend wordt dat nog wat, als we ooit kinderen krijgen :P

Mijn hond is mijn "alles", maar wel mijn HOND. Een beste vriend voor het leven. Ik voel mij ontzettend verantwoordelijk voor hem. De liefde die je van een hond krijgt is inderdaad onvoorwaardelijk. Het zit hem in de kleine dingetjes. Wanneer je samen speelt of traint, het onderling (oog)contact tussen ons tweeën. Een schuine kop: "Wat wil je dat ik doe?", zielige oogjes: "Ik mag noooooit wat" Een brede glimlach met de tong tot op de ellebogen, of wanneer hij dol enthausiast komt laten zien hoe ontzettend vies hij wel niet is. Of wanneer de oortjes plat gaan met de blik: "Ik dee alleen maah..." En natuurlijk een hele diepe zucht na een lange dag vol avontuur. 
Soms, wanneer hij bij mij ligt, dan fluister ik "dingen" in zijn oor. Niet eens tekst, maar gewoon wat gebrabbel (zoals bij het spel "The Sims" mocht iemand daar bekend mee zijn) terwijl ik aan zijn oren en vacht friemel. Dan worden z'n oogjes klein en wazig en zucht hij lekker diep, draait zich op zijn rug en valt zo in slaap. Word ik zo gelukkig van

Een maatje, een hond, trouwe viervoeter en ja een hond is misschien wel net zo belangrijk voor me als een kind voor d'r moeder zou zijn misschien zelfs wel meer, maar het is niet zo dat ze daardoor ook een kind is of zodanig behandeld word. Ik probeer daar wel een duidelijk onderscheid in te houden. Ze mag dingen tot op bepaalde hoogte maar er worden wel grenzen gesteld. Het is belangrijk dat ze weet wat wel en niet kan/mag.

onze honden maken deel uit van ons gezinnetje maar ik zie ze niet als mijn kindjes. zezijn mijn schattekes, mijn lievekes, ... maar de 1ige kindjes hier inhuis zijn mijn echte kindjes, die komen altijd op nr.1

Nee ik zie mijn hondjes graag, maar beslist niet als kinderen en helemaal niet als Baby,s. ben gek op mijn nichten en neven en hun kinderen maar ben altijd blij als ze weer naar hun moeder en vader gaan, net voor het feitdatze moe en vervelend gaan worden. heb dus zelf helaas geen kinderen wel 2 hondenmaatjes. ze krijgen en geven veel liefde.maar het zijn wel dieren.Hein.

Je hoort mensen vaak zeggen dat hun leven verrijkt is met de geboorte van een kind. Nou mijn leven is verrijkt met de komst van onze hond. Ik zie Sandy niet als kind maar wel als mijn beste maatje, mijn steun en toeverlaat. Ik word zo ontzettend blij van haar en we doen zo veel leuke dingen samen!

Ik noem haar altijd mijn meisje, ook al is het inmiddels al een behoorlijk grote meid

Ik pleeg bij wijze van spreken een moord voor mijn hond, maar het is absoluut de HOND.
En hij is niet mijn "vriend" of "maatje", hij is ......... mijn hond.
Ik maak daar toch echt verschil in hoor, ik denk er niet over om mijn hond te vergelijken met
mijn schatten van vriendinnen of mijn partner, dat is een heel andere relatie, die dieper gaat en anders is.

De hond gaat me ook weer verlaten, dat hebben de vorigen ook gedaan.
Zo is dat nu eenmaal en zo gaat dat ook, ze worden (hopelijk) oud bij je en nemen afscheid.

Wel verrijkt een hond mijn leven enorm, wij houden intens van hem, zijn heel veel met hem bezig
En ik ben ook 10x liever thuis of op stap met de hond, dan dat ik hem niet om mij heen heb.
Of hij nu zelf zo van mij "houdt" ........ ik weet niet precies hoe emoties bij honden liggen, wel is
hij enorm trouw en laat zien dat hij ontzettend graag bij ons is.

Maar tis niet mijn kind of beste vriend, dat voel ik toch echt anders.

Mijn beste vriend

UP, blijft grappig om te lezen hoe jullie zoiets zien

Ik zie Bink als een soort lichtpuntje in mijn dag. Elke dag weer

Nee, mijn honden voelen echt niet als mijn kinderen en ze zijn ook zeker niet beste vrienden. Het zijn gewoon mijn honden, wel hele goede maatjes, waar ik heel veel van hou 

Gekscherend noemen we Skip wel m'n zoon maar nee, ik zie hem zeker niet als mijn kind. Ik heb een heerlijke dochter, en een fantastische hond. 

De band die ik met hem heb is niet vergelijkbaar met de band die ik heb met mensen (mijn man, mijn dochter, mijn vrienden en famie). Dat vind ik juist het speciale, het unieke; een hond kan je dingen bieden die andere mensen niet kunnen.

Nou Woola is echt ons meisje hoor, en ik zeg ook wel eens kom eens bij mam, maar ze is nog altijd een hond. Ze mag echt niet alles en er gelden gewoon regels hier. Dat moet ook wel met een terriër anders worden ze heel vervelend. Maar ze is wel mn steun en toeverlaat en niets is mij te veel. Ik heb haar ook geboren zien worden en was op slag verliefd hihihihi

Stiekem gewoon onze kindjes 

We hebben werkelijk alles voor hen over. Bij alles wat ik doe denk ik eerst aan de honden; is dat goed voor hen, kan dat wel met de honden enz. Hun behoeften staan bovenaan de lijst, daarna komen wij pas hihi. 

Trouwens heel slecht voor onze portemonnee.. maar ach; we steunen de economie zeg ik dan altijd maar 

na een jaar nog eens even opnieuw alles gelezen, en zo lief jullie uitdrukkingen hoe jullie ..de hond..zien.


Het doet mij inzien, dat jullie allemaal om jullie ..hond..geven en er van houden.

Maareh is het nu echt zo verkeerd dat ik Cayenne als mijn kind zie?

Hiermee bedoel ik echt niet dat ze alles mag, ik haar kleren aantrek of dat soort raar gedoe,

Wat ik wel doe is, praten over mijn kindje, mijn eten stiekem onder tafel moffelen, als er niemand thuis is op de bank liggen met haar, uren tegen haar kletsen en af en toe helemaal gek van haar worden....

Mijn zoon en maatje

nou dat lijkt me helemaal niet gek hoor, Cayenne boft gewoon enorm en iedereen ziet het op zijn eigen manier.

Honden en kinderen kun je ook wel vergelijken, voor allebei hebben wij volwassen mensen de verantwoording en voor allebie moeten wij zorgen dat het hen goed gaat.

Het is niet erg als je haar als je kind ziet. Verantwoordelijkheid e.d. die je voor haar hebt speelt daar ook een rol in. Zolang ze maar haar eigen grenzen heeft en daaraan gehouden word 

Sadi hier heeft het beter als onszelf, zij eet gezond zonder troep erin, als er iets voor haar nodig is komt het er ook als we daarvoor zelf moeten inleveren. Er zal eerder een nieuw tuig of een nieuw kussen voor Sadi gekocht worden als een nieuwe broek voor onszelf  Als ik denk dat Sadi iets heeft vliegen we naar de dierenarts beter 20x voor niks dan 1x niet terwijl het nodig was. Terwijl voor mezelf naar een dokter stel ik 30x uit.

" Haha, gelukkig doen je kinderen dat niet

---

Ik vraag me trouwens af of er nog verschil zit in de benadering van de hond tussen mensen die wél kinderen hebben en die ze niet hebben. En dan nog of de kinderlozen ze wel zouden willen of niet. "

Mellow (en Jozef)

Weet natuurlijk niet hoe het voor anderen is, maar voor ons is Gijs idd meer als een hond. 

Wij zijn ongewenst kinderloos, en hebben Gijs toch ook om ons leven te verrijken. 

Vind het altijd moeilijk om uit te leggen. Hij is niet mijn kind, maar kan bij hem toch mijn moedergevoelens kwijt, waardoor het allemaal wat makkelijker wordt. Je hebt een doel buiten werk en partner. 

Praat ook tegen hem. Ook als hij schrikt zeg ik "ach jongen dat was gewoon .... Niks bijzonders.." en loop door.

Hij is ons alles!