Een brief voor jou 4-voeter.

Lieve Rassie.
Eigenlijk wou ik na de dood van mijn Doerak geen hond meer, pff altijd maar wandelen, soms door regen en wind.
Maar stiekem miste ik dat loopje.
Het begon te knagen dat gemis van een kwispelende staart, háá vrouwtje fijn dat je er bent.
Was aan het sparen voor een poedelpup van een fokker die ik via een ander forum kende en wiens honden getest en ontzettend sociaal waren.
Je moeder heb ik daar ook leren kennen, een schat van een hond en echt een dame.
Hoe anders zou het lopen.
Op een dag kwam er een bericht van die fokker.
Mensen hadden hem gebeld dat een reu van hem een nieuw huisje nodig had wegens sterfgeval.
Mijn hart sloeg over en heb er lang over nagedacht (wel 10 minuten)
Hij heeft je opgehaald uit Barneveld naar zijn huis en de dames stelden je meteen op je plaats.
De andere dag hebben we je daar opgehaald, een beetje ontredderd en onzeker.
Je werd meteen op de achterbank gedropt samen met je kleine baas maar de hele weg heb je niet gezeurd of gepiept maar stilletjes troost gezocht met je kop op baasjes schoot.
Wat moet dat vreemd geweest zijn voor je, eerst een thuis achteraf op een boerderij met 2 hondenvriendjes en dan ineens in een huis met buiten verkeer en binnen van die rare kleine beestjes waar je niet aan mocht komen.
Je vond het best hoor.
Je was best onzeker de eerste tijd maar nu je helemaal gewend bent en "los gekomen" ben je helemaal een wereldhond geworden.
Je bent lief voor alle andere dieren en voor iedereen.
We gaan samen flinke einden wandelen en als je los loopt en vrouwtje wil verstoppertje spelen dan lukt dat bijna nooit omdat je vrouwtje erg goed in de gaten houdt.
Je bent mijn knuffelbeer, mijn vrijdoos en mijn allesie.
Lieve Rasta ik houd heel veel van je en ik hoop dat we nog heel lang samen mogen blijven.

Anouk lieve meid,

Jij redde mij... Ik was verdwaald verhard en boos op de eigenlijk alles, ook ik jong ergens heen geschopt en te weinig ruimte om te ontwikkelen.

Samen met Gerben zouden we komen kijken, ik hoor mijn vader nog zeggen, niet gelijk meenemen. We waren verliefd, het puntje van je tong en je brede borst. 10 maanden oud. Ergens uit een kamertje word je vandaan gehaald, heel je lijf tussen je poten. Ik kan commentaar genoeg geven, klopte achteraf allemaal niet! We mochten je meenemen, ergens wilde ik qua gevoel afstand van je houden, misschien omdat ik nog realistisch moest kijken van mezelf?
Die man duwde je tussen mijn benen in de auto en zei: "je moet hard zijn voor ze" (ik spuugde bijna, heilig van overtuigd dat met zachte handen meer bereikt word)
Ik probeer op de terugreis alles te behappen, te plaatsen. Alsof het gepland was, keken wij elkaar verward aan. Ik net 21 en jij 10 maanden. Je raakte mijn ziel/hart, ik beloofde ter plekke zonder woorden, ik ben je laatste eigenaar!

Je wist niets van de buiten wereld of honden speelgoed, gelukkig hebben we hier een gezellige hondenbos. Met 3 dagen gooide we je los, maar je durfde niet. Je liet mij weer voelen, denken en zorgen. Ik praatte door jou weer beter met mensen.
Algauw kwam ik er achter, dat je regelmatig met je poot trok tijdens rennen.
Daar begon de ellende. Alle 3 de dierenartsen, want mijn instinct zei dat het fout was, stelde me "gerust" mevrouw riemrust is voldoende.
Het knaagde en ja hoor, je trok voor de 2e keer je poot op, gewoon voor 2 tellen, zonder geluid of er langer bij stil te staan.
Vrijdag gebeld voor een afspraak voor maandag avond, röntgenfoto's.
Ondanks je toentertijd baknijd, bracht ik met tranende ogen je voorbak zondagavond in je bench, van jou hoefde het niet meer.
Lange weg met pijn, gelukkig te repareren.

Wij hebben samen gevochten, je twijfelde op een mysterieuze wijze niet aan me. Jou ogen!

Die openschoten omdat de narcose was uitgewerkt, je wilde jezelf van de tafel spartelen. Ik kan me niet eens herinneren de deur geopend te hebben.
Legde mijn handen om je kop en je kwam tot rust, geen woorden nodig.

Samen hebben we mensen doen laten verbazen, artsen, buren, bejaarde mensen, kinderen. Vooroordelen vervielen. Jij bent een gewone hond en ik een jonge meid, die zonder jou de weg was kwijt geweest.

Waar jij me geraakt heb, zal niemand ooit komen, ergens beangstigend en ergens geruststellend.

Helaas heeft het onbezonnen leventje maar 6 maanden geduurd, der begon weer wat bij me te knagen. Belde de dierenarts, die zeiden dat er niets kapot kon zijn aan je knieën en wimpelde je eigenlijk af.
Uiteindelijk:
Spondyloses in je onderrug heeft heel hard kunnen groeien tijdens je lange revalidatie.

Eigenlijk mag je nu niets meer behalve recht lopen en rennen, maar het is nu tijd om hond te wezen. Alles word voor je aangepast en fysio start.

Ondanks weinig geld, voel ik me ontzettend rijk met jou!

Je glimlacht hele dagen door, deuken sla je met je staart in mijn deuren en kozijnen en zoekt sinds kort echt lichaamscontact op, door lichtelijk over me heen te hangen.

Samen kunnen we de wereld aan! Dikke knuffel en een hoge poot

-------

Ondanks dat, heb ik een dubbel gevoel, ze zal niet oud worden en vraag me op zulke momenten af of ik echte alles doe wat in mijn macht lig om het zo soepel mogelijk te laten verlopen. Ze heeft zo'n grote pijngrens, zal ik alles weer op tijd doorhebben? Zal ik mijn egoïsme aan de kant kunnen zetten straks? In hoeverre mag ik nog aan haar laten sleutelen?

Kon ze maar praten.... dan wist ik het zeker

Toevallig heb ik dit recentelijk al eens gedaan.. voor mezelf. Maar hey, nu zet ik ze hier ook maar neer, met een kleine update. Punk is natuurlijk mijn viervoeter niet meer, maar verdient toch een brief, vind ik.

Lieve Punk,

Het is inmiddels twee maanden sinds je bent vertrokken. Waarheen weet ik nog steeds niet zo goed. Ik weet wel dat ik je mis. Een vriendin van me zei van de week tijdens een wandeling dat je er waarschijnlijk nog gewoon was, dat je nog niet eens in de buurt van de "hondenhemel" was omdat ik je hier zo krampachtig vast houd. Misschien moet ik daar mee ophouden, misschien moet ik je loslaten, maar dat kan ik nog niet.

Ik heb na zitten denken over de manier waarop we elkaar ontmoet hebben. Hoe onwijs toevallig allemaal, eigenlijk. Ten eerste dat jij weg liep bij je baas. Ik kan me dat niet voorstellen. Je was geen wegloper, en ik moest moeite doen om je 10 meter bij me vandaan te krijgen. Waarom was je weggelopen? En toen de lange tocht die je richting huis was gaan lopen, je werd net binnen mijn gemeente gevonden en naar het asiel gebracht waar ik toen werkte. Was je vijf kilometer eerder gevonden, dan was je naar een ander asiel gebracht en had ik je nooit gekend. Was je in die eerste vier maanden geplaatst bij iemand, dan was je niet meer geweest dan een hond die ooit in het asiel had gezeten die ik wel tof vond. Ik ben niet heel zweverig en geloof niet in veel dingen, maar ik vind het een fijne gedachte dat onze vriendschap "meant to be" was. Dat kan niet anders. Ik had jou zo hard nodig, en je hebt me zo onwijs geholpen.

Je snapte dingen. Mensen zeggen dat je consequent tegen een hond moet zijn. Niet springen is niet springen, niet op de bank is niet op de bank, niet in bed is niet in bed. Maar jij snapte mij, jij snapte alles. Je mocht wel tegen mij en mijn zus aanspringen, maar bijvoorbeeld niet tegen mijn moeder. Je mocht wel op mijn bank en die van papa, maar niet op die van mama. Soms mocht je mee naar bed, en soms zei ik dat ik daar vannacht geen zin in had, en dan was het ook goed. Ik snapte wat jij wilde, jij snapte wat ik nodig had. We hadden een heel speciale band, jij en ik. En daarom voelt het alsof iemand een ledemaat van me afgerukt heeft. Je was niet zomaar mijn hond, je was een deel van mij, een essentieel deel.

Ik heb het vaak gezegd, maar lang niet genoeg. Bedankt, Punk. Voor alles. Voor het verrijken van mijn leven. Voor het veilige gevoel dat je me gaf. En het spijt me ontzettend, dat er momenten zijn geweest waarop ik dom was en ik niet voor jou koos. Ik weet nu dat ik altijd voor jou had moeten kiezen, want jij koos ook altijd voor mij. Ik hoop dat je me dit kunt vergeven. En als de tijd rijp is, dan laat ik je gaan Punk, dan mag je naar de "hondenhemel", of de Regenboogbrug, ik weet niet hoe het daarboven zit, maar vooralsnog kan ik je nog niet missen en moet je dicht bij me blijven.. goed?

Liefs,
Pauline

En dan dus ook eentje voor mijn levende viervoeter..

Lieve Cosmic,

Wat moet jij in de war geweest zijn toen wij elkaar voor het eerst ontmoetten. Op kerstavond kwam je naar Nederland. Meteen tussen het nieuwjaars geknal, in een nieuw huis, en nog voor je eenmaal goed en wel gewend was werd je opgehaald door zo'n raar mens met een bejaarde Mechelaar! Die dan ook nog boos op je werd omdat je steeds binnen plaste en zo! Wat had ik een moeite om jou te leren begrijpen. Nog steeds doe ik dat vaak niet, maar het komt, dat beloof ik. Ik begrijp steeds beter waarom je dingen doet, ik zou ze waarschijnlijk zelf niet anders doen. Al ga ik natuurlijk niet overal binnen zitten plassen als we op visite gaan..

Ik weet dat Punk's dood voor jou net zo moeilijk is geweest als voor mij. En het spijt me dat ik een tijdje alleen aan mezelf gedacht heb, maar dat heb ik echt nodig gehad. Sinds een paar dagen zeg ik iedere dag dat ik van je hou. Ik voel dat sinds kort ook echt zo. Heel lang had ik dat gevoel niet, maar nu wel. En ik zou het vreselijk vinden als je iets overkwam.

Je bent zo leuk, Mik. Goed, soms vreselijk frustrerend, maar vaker ben je gewoon onwijs leuk. Ik kan zo hard met je lachen dat ik ervan in m'n broek pies. En ik kan zo met je huilen als je je troostende kopje op m'n arm legt terwijl ik verdrietige dingen op de computer aan het typen ben. Ik zie dat je je best doet, om te luisteren, om dingen te leren, maar soms zijn andere dingen even belangrijker voor je.

We lijken zo ontzettend veel op elkaar. Jij lijkt veel meer op mij dan Punk deed. Maar misschien ligt daar ons probleem ook wel. Ik kan jou moeilijk helpen met jouw issues omdat ik dezelfde issues ervaar. En andersom. Jij kunt mij niet beschermen op straat. En ik jou ook niet. Jij kunt mijn angsten niet wegnemen, en ik de jouwe ook niet. In die zin zijn we misschien de meest vreselijke hond-baas combo die er is, maar ik zou het niet anders meer willen. Ook jij wordt langzaam een deel van mij, langzaam verander ik van Pauline en Punk in Pauline en Cosmic, hoewel dat echt nog heel gek aanvoelt.

Maar nu je hier bent heb ik je een belofte gedaan. Geen honger en geen kou meer. En bij voorkeur ook geen angst meer, maar vaak lukt het me nog niet goed om je tegen dingen te beschermen die je spannend vindt, ik werk er wel aan, hoor! Nooit meer zullen mensenhanden die kwaad in de zin hebben jou aanraken. Dat is mijn belofte aan jou. Ik zou het prettig vinden als jij mij zou beloven om niet meer heel hard te gillen als ik tien minuutjes weg ben en niet meer op de deurmat te plassen bij papa thuis.. oke?

Liefs,
Pauline

Het is nu al weer iets meer dan 3 jaar geleden dat je hier kwam.
Wat gaat de tijd snel ,Zo was je zon 3 jaar geleden nog een pup ,en nu al een grote knappe vent
Ik heb 5 jaar op jou moeten wachten ,maar het was het wachten zeker waard.
Je kwam bij mij als een verrassing,ik kwam op mn kamer ,zag een bakje staan met drinken en dacht: Huh vreemd.
Ik ging op bed zitten en voelde plots iets aan me voeten kriebelen,ik keek onder bed en daar kwam een klein wit bolletje onder het bed vandaan,meteen kreeg ik duizenden likjes  van je ,ik kon niet geloven dat ik echt eindelijk een hond had, ik kan niet beschrijven hoe gelukkig ik ben met jou.
Je hebt al best veel mee moeten maken in die 3 jaartjes: 2 x aangevallen 1xgebeten, bijna aangereden,gevallen en daardoor je pootje gekneusd. Maar gelukkig ben je een hele sterkte jongen en ben je er goed doorheen gekomen. 
Je betekend heel veel voor mij, je maakt me elke dag weer vrolijk,ook in de moeilijkste tijden help jij me er doorheen,zoals ik dat voor jou deed   Ik zal je je hele leven lang ,beschermen,verzorgen,liefde gegeven en zorgen dat jij een prachtig leventje krijgt. Ik hou heel veel van je mijn kleine ventje   
Liefs je baasje