bewustzijn honden eigenaren

Mensen zijn zich onvoldoende bewust dat gedurende de 10/15/20 jaar dat ze hun hond zullen bezitten hun leven misschien een aantal keer radicaal verandert,en dat dat invloed kan hebben op hun huisdier.


Geef ook jouw stelling van de dag door !

Klopt.... ik ben er zelf wel om bewust, maar erzijn al zat mensen die niet eens weten hoeveel werk een hond is etc. Ij is elke minuut wel aanwezig en vele mensen zien dat niet
Hond weer de dupe en komt in t asiel....
Dus laat staan dat vele mensen hier dan wel bewust van zijn... denk ik hoor!

Gelukkig zijn er ook echt wel veel die weten wat ze in huis halen en hier ook bewust van zijn dat hun leven kan veranderen...

Eens!..

Problemen die ontstaan doordat er een andere hond binnen de thuissituatie is gekomen.
Andere gedrag van de baasjes.
Niet dat je dus nooit meer iets zou mogen veranderen aan de situatie van de hond.
Maar er zou zeker meer bij stil mogen worden gestaan.

Klopt, deze meeste mensen leven te veel in het nu en realiseren zich niet wat er allemaal kan veranderen in die 15jaar. En als de situatie dan veranderd kunnen/willen veel mensen zich niet aanpassen aan de nieuwe omstandigheden en dan zijn de huisdieren vaak de dupe.

Klopt wel maar niemand hoopt erop zijn/ haar baan te verliezen, in een scheiding te belanden of een partner te verliezen. Als je dit soort drastische zaken moet meenemen kun je beter helemaal geen huisdier, partner of kind nemen.
Maar om bij de stelling te blijven denk ik dat het daarom zo belangrijk is om een ras te kiezen dat bij je past. Ik ben blij dat ik honden heb die zichzelf vermaken. Natuurlijk vinden ze een aai of knuffel prettig maar vaak interesseert het ze geen reet  en moet ik om ze heen stofzuigen omdat ze mooi niet aan de kant gaan. Daar hou ik van. Ik doe mijn ding en zij ook. Het past

zeker mee eens, maar veranderen aan de situatie kan niemand voorspellen, daar zal een hond zeker in belanden dan, maar aan jou om daar even bij stil te staan en er goed mee overweg kunnen.

een hond is vaak flexibel, en niet ? dan er aan werken dat het voor de hond geen drama wordt, denk dat het veel aan jezelf ligt.


Gerard, hier ook een makkelijke plooibare hond, het is wat anders als je al een onzekere hond hebt, maar nogmaals er zijn altijd situaties in je leven waar je geen rekening mee gehouden hebt. en daarin zal je de ene hond dan snelle mee opzadelen dan de ander.

aan jou om daarin te begeleiden.

Ik heb geen glazenbol waarin de toekomst staat geschreven, dus tja.. hoe mijn leven eruit ziet over pakweg tien jaar, wie zal het zeggen..
Mocht het ineens een drastische wending krijgen, dan zullen we moeten roeien met de riemen die we dan hebben.

Maar de verantwoording die we hebben tegenover de hond zal altijd blijven, we hebben nu eenmaal voor hem gekozen en Nero is een gezinslid, hij hoort bij ons.

Maar ik kan mij voorstellen dat je soms in een vreselijke situatie kan belanden, met sombere vooruitzichten.
Een oordeel vellen zal ik niet, maar ik zie dan wel vaak dat huisdieren al gauw het slachtoffer zijn.
Kan dus niet zeggen dat ik er helemaal mee eens ben.

Edit, Mocht er ooit iets gebeuren met ons, kan Nero bij dierbare vrienden komen wonen. Zo hebben wij het geregeld met hun en visa versa met hun hond. Het is niet iets waar je aan wil denken, maar toch..

Oneens. De meeste mensen die ik ken zijn zich daar zeker wel van bewust. Maar we hebben geen van allen een glazen bol waarmee we de toekomst kunnen voorspellen. Als mogelijke veranderingen in de toekomst je tegen moeten houden, kan je nergens meer aan beginnen. Dan moet je geen kinderen nemen, geen studie volgen, geen huis kopen, geen spaarrekening openen en ga zo maar door.

Het verleden heeft mij geleerd dat bijna overal wel een mouw aan te passen is. Als je maar genoeg van je hond houdt. Ik denk dat er twee soorten hondenbaasjes zijn: de ene weet bij aanschaf van de hond dat de situatie er jaren later anders uit kan zien en is bereid alles op alles te zetten om het voor de hond zo aangenaam mogelijk te maken en de andere zegt bij aanschaf van de hond 'ach, als het echt zover komt herplaatsen we 'm wel'. Beide zijn zich ervan bewust dat de toekomst anders is dan het heden, maar hun houding naar hun hond toe is compleet verschillend. (Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat iedereen die herplaatst slecht is, want soms is er gewoon geen mouw aan te passen en is herplaatsen de best oplossing voor de hond.)

Ik ben het gedeeltelijk eens met de stelling. Natuurlijk zijn die mensen er ook. Wat mij opvalt is dat deze groep kleiner wordt (veel fokkers geven niet zomaar een hond mee en lichten toe waarom, informatie op internet, tv programma's over misstanden in de hondenfokkerij etc).

Ik denk eerlijk gezegd dat de bewustwording veel groter is geworden de afgelopen jaren.

Wat ik zie en ook hoor in mijn omgeving:
1) Er zijn eigenaren die van te voren nadenken over mogelijke radicale veranderingen en daarop zoveel mogelijk anticiperen (bij overlijden, gaat de hond naar de fokker terug. Bij een scheiding blijft de hond van Y, maar X zorgt ervoor totdat Y geschikte woonruimte heeft etc). Ondanks het van te voren nadenken, gaat het in de praktijk toch anders. Bij een scheiding kan dat zijn dat een partner zich niet aan de afspraken houdt, in noodgevallen kan het zijn dat er bij de fokker iets speelt, waardoor het niet mogelijk is de hond terug te nemen etc.

2) Er zijn steeds meer mensen die zich wel inlezen (en dus ook bewust zijn van wat een hond inhoudt en welke invloed radicale veranderingen kunnen hebben), maar alle informatie die niet 'past' naast zich neerleggen. Waarom? Omdat ze toch perse een hond willen hebben. Liefst een bepaald ras, vanwege het uiterlijk of het imago. Er zijn ook mensen die veel werken, een hond nemen en de hond rustig 6 uur of langer aaneengesloten in de bench laten zitten onder het motto; Tja een hond slaapt toch 18 uur per 24 uur. Als het dan toch niet werkt of het hebben van een hond valt tegen, tja dan is er toch altijd nog marktplaats of een dierenasiel.

Eens. Er zijn mensen die zich dat van te voren niet realiseren.
Oneens, genoeg mensen die daar over na hebben gedacht en spaarpotjes hebben aangelegd, verzekering hebben genomen en een opvang voor de hond hebben bedacht voor onverwachte zaken.

Persoonlijk heb ik me het wel degelijk gerealiseerd en de gedachte dat ik iedere dag mag genieten van mijn hond voor 10, 15 jaar, heeft de overhand op de onvoorziene zaken.

Oneens er zijn genoeg dingen waardoor een mensenleven ingrijpend kan veranderen 
ongeluk, ernstige ziekte, baanverlies of nu hier na jaren dat ze ineens de kat totaal niet meer accepteren ook al doe ik de honden niet weg maar ik kan ze apart houden dat is mijn geluk maar wat als die mogelijkheid er niet is? Kan toch dan de kat met 17 jaar niet doen verhuizen. Zo zijn er nog wel meer triggers denk ik.

Tja, wel mee eens... (Off topic: veel mensen die aan kinderen beginnen hebben, wat ik soms hoor, ook alleen een beeld van een baby of hooguit een peuter, maar geen idee wat daarna nog komt, kleine kinderen, kleine zorgen... Grote kinderen, grote zorgen, en soms zelfs meteen al grote zorgen maar dat terzijde )

Ik zelf had Tico al voor ik manlief leerde kennen. Toen Tico overleed en Pooh kwam hebben we heel erg duidelijk afgesproken: Pooh is mijn hond, ook als we uit elkaar gaan. Of eigenlijk juist dan, manlief is dol op m maar werkt veel te veel om Pooh als alleenstaande een hondwaardig bestaan te bieden. Mocht het ooit zover komen, dan mag Pooh wat mij betreft in de weekenden gewoon naar manlief, als die dat zou willen.... En dan regel ik het wel doordeweek... (Scheiden is het eerste wat in me op komt, dat lees ik het vaakst namelijk, manlief en ik zijn allebei heel goed in scheiden, dat scheelt)
Mocht er iets met mij gebeuren, dan gok ik dat Pooh bij manlief kan blijven, want mijn kinderen zullen zeker bijspringen dan.
Los daarvan komt Pooh van een fokker die haar verantwoordelijkheid zal nemen als niets anders mogelijk is en Pooh terug nemen.
Ook mijn dierenarts zou Zelfs nog bereid zijn... Nog even los van familie en vrienden...

Maarja... Ik hoop dat het allemaal nooit nodig zal zijn... En wij nog heel lang van Pooh mogen genieten en hij van ons....

Wat een droevige gedachten eigenlijk... Maar wel zeker hebben wij er al over nagedacht vóór er een hond kwam....

Eens... Kijk maar eens naar de herplaatsers, de redenen die het 'populairst' zijn zoals, baby op komst, verhuizen en meer werken. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, baasje wordt ziek, moet naar rusthuis...dat zijn onverwachte gebeurtenissen waar je als mens nu eenmaal niets kunt aan doen...maar...jonge mensen denken niet na...en de drogreden van 'ik ben zwanger en mijn lief hondje moet na zeven jaar trouwe dienst weg' dat wekt alleen maar enorme ergernis bij mij op !

Tja, en dan denk ik bij mezelf en dan?? 

Als je leven radicaal verandert, zoek je op dat moment toch naar een oplossing? Als je met alles rekening moet gaan houden kan je beter maar meteen 4 plankjes voor jezelf bestellen en gaan proefliggen.

Ik bedoel, niets in het leven is toch zeker?

Ik denk dat mensen zich over het algemeen best bewust zijn van het feit dat een hond jaren mee gaat. Ik denk alleen dat veel mensen niet bereid zijn om zich voor zo'n lange tijd aan te passen.

Alles hangt van de persoon en de situatie af maar ik heb ook een hekel aan iemand die een dier behandeld als een voorwerp en eens de mode voorbij ....
Of een hond neemt speciaal omdat zoon of dochterlief de puppy wou !!
Ik hen
Het is niet mijn eerste dier en ik weet en wist steeds waar ik aan begin.
Situaties kunnen veel veranderen in een leven maar voor alles is er een oplossing maar mijn dier krijgt alle voorrang !
Zeker met eens.

Niet helemaal mee eens. Er zijn wel mensen die te weinig nadenken bij het nemen van een hond, maar de mensen die er wel goed over nadenken weten ook niet wat er in hun leven zal gebeuren. Ik kan over 5 jaar wel worden aangereden door een auto, we kunnen beide onze baan verliezen en ons huis kwijtraken, ik kan te ziek worden om nog goed voor de honden te zorgen, of teveel moeten gaan werken door een scheiding, moet ik daarom maar geen honden (en kinderen) nemen? Dan kunnen we beter allemaal stoppen met leven want alles geheel voorspellen kan niemand..

ik heb gelukkig geen glazen bol, anders liepen er hier geen twee hondjes rond . ondanks mijn iekte kon ik nog heel goed lopen en nog beter fietsen de honden konden altijd mee tot ik nog meer problemen kreeg ik moest toen mijn ene hond achterlaten bij de oppas. e was al een angsthaas en toen ik weer ging lopen met een rollator raakte e o in paniek dat ze na een tide logeren vanwege renovatie van de flat ze gewoon bij de oppas is gebleven. nu drie jaar later toch Lodewijk er bij genomen en dit gaat fantastisch.
soms zggen mijn familie waar begin je aan .straks kan je er niet voor zorgen over een aantal jaren, dan zeg ik tegen die tijd zien we verder . een glazen bol heeft niemand.Hein.

Zoals ik de stelling lees, staat er niet dat een mens moet weten WAT er in z'n leven zal veranderen, maar dat ie zich ervan bewust moet zijn DAT het kan veranderen. Lijkt me niet meer dan logisch. 
Het is voor mij dan ook niet meer dan vanzelfsprekend dat je dan diegenen waarvoor je verantwoording draagt meeneemt in je beslissingen, je keuzes, je richtingen.

Mja... Rondom ons zien we wel alle uitersten voorbijkomen.  Te bezorgd... te roekeloos... En alles daartussenin.

Ik ga ervan uit dat we inderdaad geen glazen bol hebben en niet weten wat er over 10 jaren ofzo kan gebeuren en dat dat ons niet moet verlammen.  Dan zouden we immers nergens aan durven beginnen.

Maar ik denk wel dat je bij de "aanschaf" van een hond tenminste kunt beslissen dat je je best zult doen... komt wat komt... Dat je naar de beste oplossingen zult zoeken... Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je hond.

Dat was al een zekerheid Hein.

zoals het leven gaat, zo gaan de dieren....maar dan wel met mij.