Heel erg geschrokken.

Dobby is al schrikachtig sinds ik hem uit het asiel heb, iets meer dan 4 jaar geleden. Dichtslaande autodeuren, een schrapende schoen, heel veel normale dingen daar schrikt hij wel eens van. Dan doet hij met gierende banden (lees: over de stoep schrapende nagels) een paar sprongen naar voren, draait zich deels om en doet voornamelijk een soort van "grark" inademende grom. Heel vaak schrik ik me rot, want dit gedrag kan zo weken niet voor komen, en dan ineens weer wel.

Vanavond echter ging het een stapje verder en ben ik echt heel erg geschrokken. Ik sta zo'n 3 meter achter Dobby, die zit aan de lijn. Dobby plast tegen wat onkruid en ineens spurt hij naar voren, schrapende nagels, draait zich om en blijft echt een paar seconden naar MIJ grommen. Mijn voet schraapte niet, er was geen geluid. Het leek wel of hij schrok dat ik achter hem stond. En geloof me, dat doe ik al járen.

Het gedrag was zo afwijkend dat ik eerlijk gezegd meteen dacht "kronkel in de kop, als dat doorgaat kan ik hem laten afmaken".

Ja, nu was het donker, maar het komt even vaak in het donker voor dat hij schrikt als overdag. Ik maak ook regelmatig per ongeluk een geluid en dan gebeurt er dus 99 van de 100 keer niets. Ik waarschuw hem als een hond nadert zodat hij niet hoeft te schrikken. Maar bijvoorbeeld, een overvliegende helikopter die dichtbij landt, daar heeft hij niets van. Het is dus niet hard geluid wat het probleem is.

Het is zo onvoorspelbaar dat het niet te trainen valt. Ik schrik me bijna altijd rot van zijn schrikreactie omdat het zo uit het niets komt. En ik was vanavond echt even bang voor Dobby, totdat mijn schrikreactie zich omzette in wat voor mij daarna normaal is: keihard schelden. Toen draaide hij zich om en liep verder. Niet eens meteen snuffelen of uitschudden of iets in die trant.

Ik ga dit natuurlijk in de gaten houden en hoop echt dat dit eenmalig was. Maar ik wil het wel graag veilig houden. Ik ben normaal nogal nuchter, en alleen al het feit dat dit ik überhaupt al denk aan iets serieus geeft wel aan dat dit heel anders was als normaal en dat ik echt me echt doodgeschrokken ben. Ik ben nu misselijk en heb hartkloppingen van de schrik, zo heftig was het. En natuurlijk: de gedachte dat iets kan leiden tot inslapen heb je niet voor je lol.

Raar zeg.. snap wel dat je je rot geschrokken bent. Lijkt me niet normaal dit... Zou het inderdaad ook goed in de gaten houden of er misschien meerdere dingen zijn die anders zijn aan hem. Je hoopt natuurlijk niet dat er iets lichamelijks met hem is maar uitsluiten kan helaas denk ik niet. Anders zou ik hem toch eens laten onderzoeken door een da. 

Ik probeer nu te bedenken waarom een hond zonder reden naar de eigen baas zou grommen... Kan er helaas geen bedenken, misschien was er iets achter jou te zien waarop hij reageerde? Blaffen is één ding maar grommen..? Vind het erg apart... vooral in de situatie die je beschrijft. Ik zou me ook rotschrikken als zoiets zou gebeuren... je eigen hond die zo doet. Heb het zelf ook nog nooit meegemaakt met onze hondjes.

Sterkte ermee in ieder geval... lijkt me inderdaad niet fijn zoiets meemaken van je maatje.

Ja, ik kan me ook voorstellen dat je geschrokken bent.

Wat ik me gedacht, heeft hij niet iets geroken?

Onderschat niet hoe sterk die neus is, iets wat hem hevig liet schrikken, bv een klein roofdiertje wat weg kroop.


Eerlijk gezegd denk ik niet dat hij tegen jou gromde, hij weet heel goed wie jij bent en waar je bent, al sta je 30 meter achter hem, het zal meer een soort "oversprong" gedrag zijn geweest. En dat je boos werd was denk ik in dit geval een heel heldere reactie naar Dobby toe, die wist gelijk wat jij er van vond, en pakte het dus ook zo op.

Dat hoop ik maar Goja. Ik heb altijd het idee dat hij zich soms zo afsluit dat hij niets meer hoort of ziet. Hij schrikt ook als honden hem van achteren benaderen en dat zou hij toch ook moeten ruiken als de wind de goede kant op staat?

Ik vraag me af of er geen verband is met zijn epilepsie, tóch iets in de hersenen, of dat hij daardoor schrik gevoeliger is, of juist dat afsluiten wat ermee samenhangt? Geen idee. Volgens mij ook niet achter te komen, zo ver is de medische wetenschap niet.

Hij is na dat incident gisteravond nu weer veel schrikachtiger, daarnet liep ik bewust hetzelfde rondje. We staan op een heel ander stuk en ergens op een galerij valt een deur dicht. Schrapende nagels, sprong, grr, omdraaien. Nu vind ik grr > omdraaien al een betere ontwikkeling als omdraaien > grr.

Zijn ze ogen/oren nog goed?

Kan me voorstellen dat je hier flink van bent geschrokken!
Hoe of wat de aanleiding is geweest, geen flauw idee, maar ik herken heel veel in wat jij schrijft... 
Boomer is ook zo'n enorme held, en kan af en toe schrikken van de meest normale dingen. Dit kan zijn een geluid of een object. De ene dag loopt hij er zonder probleem langs, terwijl hij er de dag daarna met een grote boog en argwaanden voorbij loopt/ kruipt, of helemaal uit z'n panty gaat  Is echt geen touw aan vast te knopen bij die maffe mops.

Ik ben opzoek gegaan naar iets wat hem kon ondersteunen en de scherpe randjes van z'n angst maar ook stress konden halen.
Ik ben toen uitgekomen bij het product Feelings Control.
We hebben hier veel resultaat mee behaald, en merk dat hij veel rustiger, meer ontspannen maar ook veel meer zelfvertrouwen heeft gekregen... Al met al zit hij veel beter in z'n vel.

Het kan misschien ook zijn  dat hij iets merkte (rook, hoorde, zag, voelde (wie weet wel de brandnetel)) wat hem angst aanjaagde en hij jou dat misschien juist wilde medelen?


Soms zit Lola op haar kleed luid te grommen en kijkt mij strak aan. Als ik dan ga kijken is er buiten iets te zien waarop ze gegromd heeft. Ik zeg dan altijd iets geruststellend en dan kalmeert ze.

Hij komt op mij over als een hond waarbij geluid extreem hard binnen komt.
Helaas kunnen wij dat niet navragen bij onze honden en in die zin er ook niks aan doen.

Ik kan me er wel iets bij voorstellen trouwens, de ene mens is ook veel gevoeliger op geluid als de ander
Tot in het extreme toe.

Misschien past dat inderdaad bij zijn epilepsie.

Naar voor de hond ook, je zou kunnen overwegen, als het zo sterk wordt nu (misschien wel omdat inderdaad zijn ogen wat minderen en het geluid nog belangerijker wordt) er met medicatie, al dan niet op natuurlijk basis, wat aan te doen.

Ik heb een (oude) hond gehad, die licht gevoelig werd, kon echt heel hevig schrikken van iets wat maar in de verste verte op een lichtflits leek, hem hebben we uiteindelijk op Selgian gezet, was niet onze 1e keuze, maar spijt hadden we er ook niet van, want we zagen toch de scherpe van de reacties gaan.

Heel vervelend zo'n gevoelige hond want je hebt de neiging zelf ook heel veel geluid te gaan vermijden of voor de hond uit te schrikken (beetje krom gezegd, maar je begrijpt wel wat ik bedoel denk ik) en dat werkt dan ook weer niet mee.

Vreemd Wilma. En juist die schrik voor, voor ons, zulke normale dingen is heel moeilijk mee om te gaan (vind ik).

Mellow is ook heel schrikkerig, maar als de trein 20 meter bij ons vandaan langs dendert (volle snelheid), dan kijkt ze niet op of om, maar stemmen in de tuin op de hoek doen haar bijna verstijven.
En inderdaad, ik heb dingen ook lang gemeden, kon al denken 'nee he, niet wéér', als ik alleen maar stemmen hoorde of een knal van een vallende plank.

Ik hoop dat dit gewoon een eenmalig iets was, dat hij inderdaad iets zag of hoorde (achter jou) en dat hij verder weer gewoon Dobby is.

Tja, ik weet niet of het geluid extreem hard binnenkomt. Bij ons vorige huis lag het park naast de helipad van het ziekenhuis. Het kwam dus regelmatig voor dat we in het park liepen en er een helikopter landde. Dan hoorde ik mezelf ook niet meer als ik Dobby riep. Maar hij had daar niets van. Zelfs niet toen een helikopter piloot geland was in het park en daar even een boterhammetje zat te eten en kort daarna weer opsteeg. Wat een pokke herrie. Dobby liep gewoon zijn ding te doen alsof er niets aan de hand was.

Ik heb zelf al vanaf het begin het vermoeden dat er ooit een keer in zijn jeugd iets van achteren op hem gesprongen is, want hij reageert exact hetzelfde op een hond die hem vanachter benadert als wanneer hij schrikt van mijn schrapende voet of een dichtvallende deur. Inclusief omdraaien. Daarom waarschuw ik hem tegenwoordig voor honden, want een benadering, schrik-omdraaien-grom > afkeurende reactie op grom kan leiden tot een vechtpartij. Dat is me ook al een keer overkomen.

Overigens heeft Dobby tot gisteravond toe altijd gereageerd op geluiden die ik ook zeer duidelijk kon horen.