Hoe moet ik hiermee omgaan. 
Hallo,
Ik ben geheel nieuw hier op het forum maar ik wil zo enorm graag hulp vandaar mijn noodkreet.
helaas hebben wij gister onze duiste herder in moeten laten slapen, het was allemaal vrij plotseling, vorige week was hij een dag een beetje afwezig, toch maar naar de kliniek en vrijdag en zaterdag leefde hij hellemaal op, wij dachten dat dit kwam door de medicijnen die hij kreeg voor vocht in zn buik, zondag was het weer mis, gistermorgen naar de kliniek die vertelde niks meer te kunnen doen omdat zij niet kundig genoeg waren, wij werden doorgestuurd naar specialisten die de hond opnamen in de kliniek gistermorgen en die al snel constateerden dat forlan, onze hond, bloedingen had gehad, zijn buik zat vol met bloed en geen vocht zoals eerder verteld.we moesten kiezen wat we wouden inslapen of opereren want ze moesten te weten komen wat het was, de kosten waren enorm en de arts zei fifty fifty, wij besloten om het niet meer te doen en kwamen bij de kliniek aan, daar zat forlan op ons te wachten en hij was hellemaal gek en dolblij... we konden het dus niet om hem in te laten slapen en hebben besloten dat ze moesten gaan opereren, na een 1,5 uur belde de dierenarts, forlan zat vol met tumoren en vol met uitzaaiingen en hij wilde forlan niet meer bij brengen, wij vinden dat ook beter en forlan is ingeslapen.
we hebben hem smiddags opgehaald en begraven op een mooie plaats bij de buren in de tuin.
het probleem is dat ik volledig in ben gestort, ik kan niks anders dan huilen, hyperventileren en heel erg overstuur zijn.het is allemaal zo snel gegaan en hij was zo vrolijk, waarom is hij er niet meer en nu ligt hij daar buiten in de kou onder de grond, nu denk ik waarom hebben we hem niet laten cremeren en dat maakt me hellemaal gek.
ik zou vandaag weer gaan werken maar het lukt me niet, ik slaap niet meer en alles wat ik hoor en zie hier in en om huis doet me aan hem denken en dan is het weer hellemaal mis.
vandaag heb ik een aantal foto's van hem in huis gezet maar ik kom op de computer filmpjes en foto's tegen waar ik nog meer overstuur van raak.
hoe zijn jullie hier over heen gekomen na het verlies van jullie hond?en is het normaal dat ik het moeilijk vind dat hij nu begraven ligt en hoe kan ik mijn gedachten omzetten van al het negatieve naar positief?
het is zo stil in huis en als ik alleen maar denk aan een andere hond in de toekomst voel ik mij zo schuldig tegen forlan want hij was zo jaloers en wij waren echt zijn baasjes.
dus hoe verwerk je dit ooit?vooral als mijn vriend smorgens vroeg naar het werk gaat voel ik mij heel alleen en eenzaam want forlan lag dan altijd aan het einde van het bed te waken en ineens is hij er niet meer en ik kan er maar niet mee omgaan.
Sterkte. Het verdriet slijt. Hoe dikwijls heb je dit al gehoord, maar het is zo.
Bij sommigen snel ,anderen blijven langer treuren. Later denk je terug aan de goeie momenten. Kop op . 
Ach Annelies, nog zo vers, logisch dat je nog vol zit met verdriet en emoties.
Jullie hond is onverwachts uit jullie leven gerukt, dus dit verdriet zal langzaam moeten slijten.
Probeer te genieten van alle mooie momenten en herinneringen, laat het verdriet en de tranen toe, die zullen je opluchten...., en kom als je een woord van troost of begrip nodig hebt hier even luchten want hier zijn heel veel baasjes die net als jullie hun hond verloren zijn en precies begrijpen wat je nu moet doorstaan.
Heel veel sterkte gewenst.
Allereerst heel veel sterkte!
Ik heb geen ervaring met mijn eigen dieren inslapen maar in de DA kliniek pik ik heel wat adviezen op over het omgaan met verdriet.
Een daarvan is praten met iemand die je vertrouwd. Gewoon over hoe hij was, de leuke dingen, het katenkwaad dat hij uithaalde.
Ook schijnt het dat veel mensen rust vinden in het praten met het overleden beestje (nou moet je hier wel voor open staan) Praat met hem wat je hebt gedaan die dag. Wanneer je wilt.
En he huilen is niet erg. laat je lekker gaan.
Je moet je niet schuldig voelen door aan een ander (nieuw) beestje te denken. Ik weet zeker dat forlan je liever gelukkig dan ongelukkig ziet. En hij zal ook altijd over jou waken. En misschien kan je met die foto's een mooi gedenk plekje maken voor hem als je dat fijn vind.
(hoop dat je er wat aan hebt)
Bedankt, ik heb zeker iets aan de reacties, je voelt je zo verloren en ik weet dat hij mij liever blij ziet en dat het beter voor hem is dat hij nu geen pijn meer heeft maar het gemis en de normale dagelijkse dingen zijn er voor altijd en voor altijd veranderd, net loop ik door de hal waar ik een sprongetje neem omdat forlan altijd heel veel water knoeide in dat hoekje en bam mis is het weer want natuurlijk ligt daar geen water meer en kan ik daar gewoon lopen.waar ik ook erg veel moeite mee heb is dat hij nu buiten in de kou onder de grond ligt, hellemaal alleen, achteraf ben ik van mening dat ik hem liever had willen cremeren zodat ik toch nog 'vast'kan houden en hij lekker weer warm bij ons in huis is maar een hond ga je niet meer opgraven lijkt mij.het is moeilijk zo om rust te krijgen.
bedankt voor alle steun.
Als het zo snel gaat, dan kan je hoofd ook niet volgen...de klap komt later.
En dat je van jezelf verschrikt dat je zo van de wereld bent....met dat verdriet is niks mis.
De eerste dagen leef je in een roes, stil op routine.
Weet niet waar naar toe, doolt wat rond...je mist iets...
en heel langzaam probeer je de draad op te pakken.
Maar hoe je Forlan beschrijft, snap ik heel goed dat het gemis enorm is.
Soms heb je zo'n maatje, stil, aanwezig, beschermend, met eigen dingetjes en gebruiken.
Ook het feit dat hij nog zo vrolijk was toen je hem achterliet, zal je ook zeker een wrang gevoel geven.
Maar pin je daar niet op vast; waarschijnlijk had hij toen ook al pijn, maar liet hij die niet zien.
Als tumoren al zover zijn dat ze gaan bloeden, dan is het inderdaad een verstandige beslissing geweest....al is de stilte nu overdonderend...
Ik kan je enkel meegeven; voel je niet schuldig (die gevoelens komen ook, terwijl ze niet helpen), begraven in de tuin vind ikzelf wel prettig, lekker dicht, intact bij je. op z'n eigen grond.
ik wens je heel veel sterkte, je bent hier altijd welkom.
Heel veel sterkte met het verlies van Forlan. Ik weet hoe je je nu moet voelen. Vorige week is mijn allergrootste liefde Tipsy overleden. Ik leef met je mee! Ik weet wat je voelt! Ik kan er ook niet mee om gaan, maar ik merk dat ik nu wel rustiger ben dan toen ze net overleden was. Tijd zal de wonden helen. Probeer er niet aan te denken dat Forlan begraven ligt. Het is alleen zijn omhulsel wat begraven ligt, Forlan zit in je hart. Tipsy is gecremeerd en haar as zit in een urn, maar Tipsy zelf zit in mijn hart! Op een gegeven moment komen de mooie dingen naar boven en koester die momenten! Voel je vooral nergens schuldig over, je hebt het beste met Forlan voor gehad en je had niet anders kunnen handelen dan je nu hebt gedaan.
Ikzelf haal heel veel kracht uit het praten met Tipsy. Ik vertel gewoon hard op wat ik op dat moment denk en dat ik haar zo mis. En heel gek .... ik word hier rustiger van. Wat je zegt over een andere hond dat heb ik ook. Er komt voorlopig geen andere hond in mijn leven. Ik kan dit niet maken tegenover Tipsy. Ik voel me er op dit moment nog niet prettig bij en als de tijd daar is .... dan komt er een andere hond!
Neem de tijd. En nogmaals heel veel sterkte.
Zoals Sharon zegt; praten, praten over hem, praten met hem in gedachten...tegen hem in de tuin...
Als je een beetje rondkijkt, dan kun je soms dingen zien die je heel erg aan hem doen denken; een vogel die speciaal bij jou voor het raam komt zitten, een bak waar je over struikelt, een dekentje dat er nog ligt...een heldere ster aan de hemel, en dan is hij bij je...
maar je verdriet is je verdriet, er zijn er toegegeven niet veel die dat snappen(hier wel), maar het is van jou...neem je tijd en veroordeel jezelf niet.
Een hond is een bijzonder gezinslid, al spreken ze niet met woorden, ze hebben altijd met ons samengeleefd en gecommuniceerd in hart en ziel.
ps; mijn hond is ook bij mij in de tuin begraven; fijn rustpunt. 
Beste Annelies,
Zes dagen geleden hebben wij onze hond in laten slapen en ik heb 3 dagen niet gegeten en een paar keer boven de pot gehangen, allemaal door het verdriet. Bij ons ging het ook zo snel, een onderzoek bij de Da,de uitslag en het in laten slapen. Ik snap je verdriet volkomen. Het is niet te snappen,zo lig je met je maatje op de bank en zo is ze er niet meer. Ik heb het overlijden en gemis meegedeeld op deze site en de hartverwarmende reacties hebben me erg goed gedaan. Het fijne is dat je hond ook na de dood aandacht blijft krijgen, je geeft haar zelf aandacht en ze (en jezelf) krijgt van andere mensen aandacht. En de mensen hier hebben allemaal een klik met hun hond en weten wat het is je hond te moeten missen. Zo is ze toch nog een beetje bij je. Althans zo ervaar ik het.
Veel erover praten helpt. En laat het verdriet rustig komen, je hoeft je nergens groot voor te houden.
Heel veel sterkte met het gemis van Forlan. Dat hij een fijn huis gehad heeft is duidelijk, dat kan niemand hem afnemen.
Hartelijke groet,
Bob
Ontzettend bedankt voor jullie lieve berichten, het klinkt wrang maar het overkomt veel mensen en als het je overkomt denk je even dat alleen bij ons de wereld stilstaat en iedereen en alles gaat gewoon verder maar nu lees
je al die berichten en dan is er herkenning en verdriet delen, dat lucht op.
mijn vriend is er rustiger onder, die kan het 'goede' ervan denken hij heeft geen pijn meer en rust.
de dierenarts zei dat dit er al heel lang zat en dat forlan zichzelf heeft aangepast naar zijn eigen lichaam,
en nooit hebben wij wat gemerkt, dat doet me achteraf ook pijn.
forlan ligt op een mooie plek onder een hulstboom bij de buren in de bos begraven, zij pasten erg veel op hem en daar struinde hij altijd rond maar ik vind het vooral nu we deze tijd ingaan en het zo donker is zo moeilijk, zo in de kou, zou hij dat voelen...
voor een ieder die in dezelfde situatie zit ook ontzettend veel sterkte...
Als dat Forlan z'n plekje was, dan is dat de juiste plek. Heerlijk rustig in het bos....en toch in je buurt. Niet koud en alleen, maar veilig.
Mannen gaan schijnbaar anders om met verdriet dan wij, maar het gevoel is er ook, hij snapt je wel hoor.
We doen het allemaal anders, maar missen doen we...
Hoi Annelies,
Ik kan goed begrijpen hoe je je voelt. Het is ook verschrikkelijk als je ineens je grote vriend moet missen. Ik heb 3 maanden geleden Ado moeten laten inslapen. Mijn verstand zei dat het goed was maar voor mijn gevoel had ik het meest verschrikkelijke op de wereld gedaan. Als een zombie heb ik rond gelopen. Ik had zoveel schuld gevoelens en zoveel vragen. Ik heb tot twee keer toe een goed gesprek gehad met mijn dierenarts en ben ook hier op het forum mijn hart gaan luchten. Dat hielp mij enorm. Ado was de tweede hond van mij die is overleden aan kanker. Mijn eerste hond is net zoals die van jou ingeslapen op de operatie tafel. Ook hij zat vol tumoren en ook ik had daar niets van gemerkt. Die schuldgevoelens daar over moet je proberen naast je neer te leggen. Vaak begin je pas iets aan je hond te merken als het probleem al zeer ernstig is. Het verdriet zal er allemaal niet minder om worden, maar geloof me, met de tijd leer je ermee om te gaan. Bewust zeg ik niet: slijten, maar je gaat het een plekje geven. Dat je hem in je tuin hebt begraven is toch hardstikke mooi. Maak er een mooi plekje van. Zo heb je een plek waar je je verdriet kwijt kunt maar waar je ook kunt terug denken aan alle mooie momenten samen.Ik heb Ado uitgestrooid in het bos op de plek waar ook twee andere honden van mij begraven liggen. Ik ben er erg blij mee en ga daar nog regelmatig naar toe. Dat doet me goed. Inmiddels is Ado's opvolger geboren en hij komt hier over 7 weken naar toe. Hij wordt zeker geen vervanger van Ado maar zoals ik al eerder zei: een waardig opvolger. Ado zal ik nooit vergeten. Maar hij en zijn voorganger hebben bij mij de liefde voor het ras gebracht en daar zal ik ze altijd dankbaar voor zijn. Heel veel sterkte Annelies!!!
Wat een verdrietig verhaal. Maar jullie hebben, in mijn ogen, alles goed gedaan!
Ik draai de dingen weleens om: stel dat Forlan (schitterende naam trouwens) had moeten besluiten over jou? Wel of niet opereren? Hij had precies zo gehandeld. En over het begraven: dat had hij vast niet raar gevonden. Maar hij kan het zich vast voorstellen dat jij er anders over denkt. Waarschijnlijk heeft hij zoiets van: laat me maar. Ik kan uitrusten.
Ik heb er weken over gedaan om stukje bij beetje alle vlekken weg te poetsen die mijn oude hond nog had achtergelaten... En bij elke vlek, pluk haar, pootafdruk, speeltje, foto of filmpje was het weer raak. Je kon me echt opdweilen... Niet eten, niet slapen, nergens zin in. En lichamelijk had ik ineens overal pijntjes en kwaaltjes.
Het is allemaal volkomen normaal. Het is een heel diep dal, maar je moet er door heen. Iedereen doet dit op zijn eigen manier. De een doet er langer over dan de ander. Maar als je echt niet kunt functioneren en je blijft er heel erg last van houden, bezoek dan even je huisarts.
Wat ik ook vreselijk vond: steeds die mensen die vroegen: waar is je hond...? En dan moest ik het weer vertellen. Tranen met tuiten, maar het hielp wel. En ik kreeg daardoor ook lieve condoleances. En ook andere honden in allerlei soorten en maten aangeboden. Maar dat kon ik nog even niet. Eerst alles verwerken en dan maar eens kijken naar een andere hond.
Alles op zijn tijd. Ik wens je heel veel sterkte!
Helaas kan ook ik je vertellen dat ik er ervaring mee heb. Bijna een jaar geleden heb ik Lobbes in moeten laten slapen. Diagnose longkanker.. ik kan me nog herinneren hoe ik me voelde toen ik al die vlekken op de foto zag. Alsof de grond onder me instortte... je hoefde geen dierenarts te zijn om te zien dat dat niet klopte. Ik brak meteen in huilen uit... nog bijna voor de dierenarts iets kon zeggen. Lobbes was ten dode opgeschreven z'n beide longen waren uitgezaaid en hoe... De dierenarts vertelde me niets te kunnen doen ook geen pijnstilling. Daar heb ik thuis nog een dag over nadacht, dat mocht niet en dat kon niet. Dus ik ging voor een second opinion.. opnieuw foto's maken etc. Even was er hoop dat het ernstige longontsteking was en in een week sterke pijnstilling en ontstekingsremmers leefde hij steeds meer en meer op, hij was bijna de oude. Ik durfde bijna niet te hopen dat het toch nog goed zou komen, maar het ging zo goed met hem! We hadden afgesproken op dinsdag terug te gaan en opnieuw foto's te maken. De hele dag liep ik bijna hardop te hopen dat de uitslag op die dinsdag goed zou zijn... ik kon aan niets anders denken. Op de zaterdagavond ervoor na z'n avondeten ging Lob liggen en ik zag aan z'n ogen dat het mis was. Hij moest z'n medicatie hebben en ik probeerde hem die te geven.
Maar hij wilde niet... zelfs de worst liet hij uit z'n mond vallen... al snel reden door het koude weer met de ramen wagenwijd open richting dierenarts omdat hij geen lucht meer kreeg. Daar aangekomen heeft de da hem onderzocht en zag dat er geen enkele verbetering was, en dat er alleen maar meer vlekken te zien waren. We hebben toen besloten hem te laten gaan... Een kleine 3 weken en zijn hele leven was kapot.. ik heb nooit iets gemerkt aan hem. Wat een klap was het toen hij weg was.. die leegte.. verschrikkelijk ik heb weken niet goed kunnen eten. Maar ik had ergens rust toen ik wist dat hij niet meer hoefde te lijden, het was niet om aan te zien het gesnak naar lucht. Ik heb er nu nog veel verdriet van. Ik kan me nog herinneren dat ik de allerlaatste ronde die ik met hem gelopen heb achter hem aan gelopen ben en hem heb laten beslissen waar we heengingen. We liepen doelloos rond langs het spoor waar hij altijd graag kwam, compleet in rondjes tot hij na een uur besloot pas verder te lopen (Ik wist toen niet dat dat onze allerlaatste ronde zou zijn, maar dat was het wel). Ik kwam iemand tegen met een hond en Lobbes maakte voorzichtig kennis terwijl ik aan het huilen was, ik kon niet anders... Andere honden reageerde ineens zo rustig op hem ze wisten dat hij stervende was... Ik heb toen de hele ronde gehuild.. We passeerden de straat waar hij ALTIJD in wilde maar hij liep er voorbij omdat hij zich niet goed voelde, mijn hart brak. Lobbes wilde NOOIT naar huis... Ik maakte in die week meerdere keren biefstuk voor hem, omdat ik alleen maar "leuke" dingen wilde doen als dit z'n laatste tijd op deze aardbol zou zijn. En dat was het ook...
Alles heeft tijd nodig... Het is nog zo recent gebeurd, geef jezelf tijd. Praat erover met mensen. Veel sterkte! Ik vind het trouwens heel mooi dat hij daar begraven ligt, daar kwam hij graag!
Annelies,
eerst wil ik je heel veel sterkte wensen met het verlies van je prachtige hond Forlan.Dat het zo plots is gebeurd en je weinig of geen tijd hebt gehad er naar toe te leven maakt de schok van het heengaan nog zwaarder.Het verdriet om het gemis van je maatje slaat er hard in, en helaas ben je daar niet zomaar doorheen.De twijfels, of je het wel allemaal op de juiste wijze hebt gedaan komen voort uit onmacht,omdat de ziekte van je hond niet iets was waar je al rekening mee hield.Heel verdrietig dat je niet meer bewust afscheid hebt kunnen nemen,maar ik denk dat je kanjer wel wist wat hij voor jullie heeft betekend,door je hond in de tuin te begraven geef je aan hem dicht bij je te willen houden,lijkt me een fijn gevoel dat er een plekje is waar je kan mijmeren over jullie jaren samen.Maak er in overleg met de buren een mooi plekje van.Verder kan ik alleen nog maar zeggen ,heel veel sterkte en er komt een tijd dat je met een glimlach terug denkt aan alle mooie jaren met jullie Forlan.
Hallo,
Allemaal enorm bedankt voor de reacties, ik merkte aan mezelf dat ik vandaag nog steeds net zo overstuur was als maandag, dit kwam hoofdzakelijk doordat ik erg spijt had van het begraven van Forlan, vooral gisteravond had ik het daar enorm moeilijk mee, toen regende het enorm hard en Forlan haatte regen en was graag lekker warm bij ons, ik kon het niet loslaten en er vrede mee hebben dat Forlan nu buiten lag, daarom heb ik contact opgenomen met een crematorium en mijn verhaal uitgelegd, zij vertelde mij dat het vrij regelmatig gebeurd dat mensen die op een dag heel snel over alles moeten beslissen later erachter komen dat ze bepaalde dingen anders aan hadden willen pakken zoals cremeren ipv begraven. Wij hebben daarop besloten hoe raar het ook is om Forlan weer op te graven, hij was begraven in een mooie harde doos en Forlan zag er nog prachtig uit, schoon en zijn verdrietige blik was nu ook weg, zijn oogjes waren nu hellemaal dicht en hij leek te slapen, voor mij erg geruststellend om te zien, we hebben Forlan daarop naar het crematorium gebracht waar hij morgen gecremeerd word en waarna hij weer lekker bij ons lekker warm in huis komt en niet alleen en buiten maar samen met ons in huis, ik ben er enorm rustig van geworden en het heeft een enorm voldaan gevoel gegeven, er is niet met hem omgesleept want we konden hem makkelijk meenemen en bij het crematorium kregen we de tijd om wat over hem te vertellen en om afscheid te nemen, ik hoefde daar voor het eerst niet te huilen en kon vrij rustig over hem vertellen en ook lachen om zijn gekke dingen.
Nu ben ik heel anders thuisgekomen, wetend dat hij hier straks toch weer is, niet levend maar wel bij ons zodat ik hem toch nog eens 'vast kan houden'en straks wat as van hem in een kettinkje kan doen.
Ik ben nog wel verdrietig en het zal heel moeilijk blijven maar ik heb voor het eerst weer rust gekregen.
Bedankt voor alle reacties, wat fijn al die steun en het begrip en vooral de herkenning.
Beste Annelies,
Wat een verhaal en wat een emotionele dagen heb je gehad. Knap dat je je gevoel gevolgd hebt en nu wat meer rust hebt.
Sterkte de komende tijd.
Bob
Wat goed dat je je gevoel gevolgd hebt en nu de manier hebt gevonden om Forlan te herdenken en bij je te houden op een manier die bij je past! Sterkte de komende tijd!
Heel moeilijk voor je dat het zo snel is gegaan. Ook al was het 50/50... ik had precies hetzelfde gedaan.. anders ga je jezelf vaak afvragen.. "Wat als ik...." je hebt de juiste keuze gemaakt vind ik. Die stilte is vreselijk, en het gemis... Ik krijg elke keer nog tranen in m'n ogen als ik naar mijn meisjes foto's kijk of over haar praat. Vind het wel knap van je dat je hem alsnog opgegraven hebt, weet niet of ik dat zo zou durven... maar vaak in zulke momenten ga je je grenzen verleggen, je moet doen waar je je goed bij voelt. Die van mij ligt in de tuin en ik denk ook wel eens.. "Wat als we gaan verhuizen?'' Dan ligt zij bij een ander in de tuin, ik kan me er soms best druk over maken als ik er goed over nadenk. Mijn familie stelt me altijd gerust... "Ja dan halen we haar er wel uit, is vast wel iemand die haar eruit wil halen" Nou.. ik zie dat zo nog niet gebeuren. Het is bij jullie nog maar heel kort geleden, ik snap je verdriet heel goed, net als alle anderen hier die een hond hebben verloren, zo ben ik zelf ook op deze site gekomen. Ik wil je voor nu en de komende tijd heel veel sterkte toewensen, Forlan heeft altijd een speciaal plekje in je hart.
Annelies wat goed dat je je gevoel toch bent gevolgd.Als dat was wat je voor Forlan wilde dan is het de juiste keuze. Een mooie urn op een mooie plek met een foto van Forlan.Hoop dat het je rust geeft.
Het blijft verdrietig en vooral heel confronterend, want nu kom je er ineens achter dat je bijna alles samendeed met je hond.
Bij mij is het nog steeds heel erg moeilijk, ik ben vanmorgen bij de huisarts geweest omdat ik het idee heb dat ik hier niet zelf uit ga komen, ik zit vast in de emoties en krijg het niet voor mekaar dat dit allemaal beter is voor Forlan, dat komt omdat wij een week geleden nog niks wisten en hij hoofdzakelijk vrolijk was en lekker bij ons was en nu is hij er niet meer, zou hij het zo gewild hebben dat we hem hebben laten inslapen etc. Zouden we niet eerst nog prednison hadden moeten gebruiken etc. zo maak je jezelf hellemaal gek.Forlan heeft nu niet geleden en ik ben erg blij dat hij gecremeerd is en straks weer thuiskomt.Wat dat betreft heb ik daar wel meer rust ingekregen dan toen hij begraven was.
Naar huis gaan vind ik vreselijk, hij is er niet en ik denk alleen maar aan alle dingen die we nooit meer samen kunnen doen, ik wil zo graag voelen dat hij hier toch nog is en kon ik maar horen dat hij het goed vind zo, dat hij zo gelukkiger is dan als wij niet naar de dierenarts waren gegaan en nog van niks wisten.Maarja tumoren die bloeden en zoveel bloed veroorzaken dat de buik vol zit kan toch nooit goed zijn en nooit meer lang doorgaan en hij zou pijn hebben.
Ik heb gister gewerkt maar het was drama, ik kon niet functioneren en slaap al sinds maandag niet meer, vaak komt het eten er weer uit en ik ben zo oververmoeid dat ik vanmorgen bijna een ongeluk had in de auto, ik heb mij daarop ziek gemeld op mijn werk, helaas met heel veel problemen en tegenstand van de werkgever, en ik ben bij de huisarts geweest, bij mij zit er nog een trauma van een brand van een paar jaar geleden, dit heeft nooit een plekje gekregen en volgens de huisarts is dit ook een reden dat ik nu niet met het verdriet van Forlan om kan gaan, ik ga hier nu hulp in krijgen en hoop daardoor het allemaal een plekje te kunnen geven op den duur.
Wel kijken wij rustig rond naar een andere hond, maar pas als wij denken: Ja!Net zoals we met Forlan hadden dan kunnen wij misschien de stap zetten, ik denk nog wel vaak zal Forlan niet boos zijn daarom en dan voel ik mij schuldig met het kijken naar een andere hond, en het rare is dat ik nu naar teefjes kijk, Forlan was een echte man en het rare is dat mijn gevoel zegt dat hij er meer vrede mee zou hebben als we nu een vrouwtje krijgen, mede doordat wij graag een pup hadden gewild van Forlan maarja voordat we het doorhadden was het al voorbij met Forlan en hebben wij dit nooit kunnen doen.
Dit blijft Forlan zijn huisje en hij blijft onze topper en kameraad maar ik word gek van de stilte hier in huis, niemand die je begroet, niemand om mee uit te waaien maar auw wat voel ik dan een schuldgevoel.
Ik wil jullie allemaal enorm bedanken voor alle steun, wat is het fijn om begrepen te worden en om te merken dat
je niet alleen bent, ook was ik erg nerveus om hier neer te zetten dat we Forlan toch hadden laten cremeren en weer weggehaald hadden van zijn begraafplaats, bang voor de reacties maar die rare reacties komen niet en voor mij is dit een dagelijkse toevlucht geworden om het verdriet te delen met iedereen en de mensen die het ook meemaken ook te kunnen steunen.Bedankt allemaal
Die nare gedachten over hoe liggen ze er nu bij, heb ik ook wel gehad nadat ik mijn deren had begraven..maar uiteindelijk worden ze één met de natuur . En dat troostte me dan weer.
Jij doet toch met je hond wat jij wilt, moet je niks vreemds vinden. Ik vind het trouwens moedig dat je dit hebt gedaan, zou ikzelf niet gedurfd hebben. En nu ben je gerust...verdrietig maar tevreden dat hij bij je is op die manier.
Annelies ,
ik had het al eerder gezegd maar hoe lang en hoeveel verdriet je om je maatje hebt daar hangt geen kaartje aan dat het een week ,een maand of maanden duurt.Het is een proces waar je doorheen gaat,met ongeloof ,met twijfels, met had ik maar en hoe had ik het anders kunnen doen.
Niet dat je daar wat aan hebt maar ik heb nog steeds verdriet om mijn vorige hond,en dat is nu drie jaar geleden.Mijn meisje werd ziek en drie weken later moesten we afscheid nemen.Ook ik ben toen hier terecht gekomen en daar, toen totaal niet duidelijk was waaraan en waardoor mijn hond zo ziek was,heeft iemand hier op het forum me geholpen de oorzaak te achterhalen. Dat heeft mij erdoor gesleept, het erover praten ,te schrijven en het af te kunnen sluiten met een diagnose.Ik hoop dat we met elkaar jou er ook door kunnen slepen.
En wie weet staat er ineens een prachtig hondje voor jullie neus,misschien niet gepland ,of juist wel maar ik weet zeker dat Floran er geen bezwaren tegen heeft ,denk dat die het heerlijk zou vinden jullie weer vrolijk bezig te zien met een nieuwe huisgenoot.
Hoi Annelies,
Ik herken veel in jou verhaal, bij ons is het wel anders gegaan, wij zijn onze hond in 2009 verloren aan epilepsie,
Maar dat deel dat je steeds moet huilen, niet kan eten en niet kan werken, herken ik ook in mezelf.
Maar iedereen heeft een eigen manier om hier door heen te komen, ik heb dit door middel van veel praten, ook hier op dit forum, daar zijn mensen die precies begrijpen, wat je doormaakt, en verder heeft het mij erg geholpen, door gedichten te schrijven over mijn hondje.
Maar nogmaals, het heeft tijd nodig om dit te verwerken, je moet er de tijd voor nemen, om het te verwerken, overhaast het niet, bij ons is het 26 november alweer 4 jaar geleden dat we Iggy verloren zijn, aan epilepsie, zij kreeg 15 zware epileptische aanvallen in drie dagen tijd, ze is helemaal alleen gestorven, omdat de dierenarts ons nooit gebeld heeft, toen ze haar laatste adem uit blies, maar ook naar 4 jaar heb ik nog huil momenten, en ik mis haar nog steeds, net als jij jou hondje zal missen, ik wens je heel veel sterkte met dit verlies, en denk er aan, hier op dit forum is er altijd wel een luisterend oor voor jou, waar je je verhaal aan kwijt kunt.
bedankt allemaal voor jullie reacties, ondertussen zijn we 1,5 week verder, gister hebben we Forlan opgehaald en een prachtige urn voor hem uitgekozen, het voelt goed dat hij weer thuis is.
Het gemis word langzaam minder, het huilen is ook veel minder, de vermoeidheid is nog enorm maar dat halen we nu beetje bij beetje in nu ik deze week thuis ben.
Zonder dat het zo snel de bedoeling was hadden wij zaterdag een nieuwe hond, vorige week wouden we het eigenlijk hellemaal niet maar zowel mijn vriend als ik voelden ons niet meer thuis in ons huis.We hadden wat rondgekeken op internet maar bijna bij elk hondje zit een verhaaltje en ja wij waren verwend met Forlan want hij was rustig, lief met kinderen, waakte wel maar blafte niet aan 1 stuk door en hij kon alleen blijven.We hadden een advertentie geplaatst dat we Forlan hadden laten inslapen en rustig rond keken voor een nieuwe lieve maar vooral betrouwbare hond en nog geen 10 minuten later was er reactie, een duitse herder hier vlakbij kon niet meer bij zijn bejaarde baasje blijven omdat die man lichamelijk achteruit ging.het was 20 minuten rijden en toen we aankwamen lag Lex met zn kop in de vensterbank op ons te wachten, we gingen zitten en hij begon direct onze wangen af te likken, zo lief en zo troostend.We hebben Lex meegenomen en het gaat heel erg goed, het gekke is alleen dat hij zoveel dingen exact hetzelfde doet als dat Forlan altijd deed, boeren na brokken eten, met de dikste takken slepen, water overal heengooien met drinken echt zo hetzelfde alsof het Forlan zn broertje was.Het gaat wel oke met ons, Lex moet aandacht hebben en door die trekjes denken we ook vaak met een goed gevoel aan Forlan terug, het is zo apart gelopen alsof dit zo moest zijn.Ik heb in het begin enorm veel schuldgevoel gehad maar dat trekt nu wat weg, alsof het gevoel er is dat Forlan hiervoor heeft gezorgd.
Lex moet nog wel leren om alleen te blijven thuis, we bouwen dit nu beetje bij beetje op maar dat vind hij nog wel spannend, hij maakt niks kapot alleen als je thuiskomt is hij enorm blij en hijgt hij ervan omdat hij zich druk heeft gemaakt maar dit zal moeten wennen en hij moet erachter komen dat wij altijd weer thuiskomen bij hem.
We hebben de urn op een prachtig plekje in huis gezet met foto's van Forlan eromheen en kaarsjes erbij, iedere avond brand ik 2 kaarsjes voor hem en die blazen we ook niet uit.
Ik moet vooral nog een beetje wennen aan Lex, ik had met Forlan echt liefde op het eerste gezicht, ik vond hem echt wauw, maar Lex is ook lief en mooi en verdient ook 2 baasjes die hem veel liefde geven en hem het gevoel geven dat hij welkom is bij ons.
Forlan is voor altijd in ons hart!
Wat een toch wel mooi eind, en nieuw begin.
Toen we onze reu in hebben laten slapen heeft het bij ons ook echt niet lang geduurd voor we onze "asielzoekert'' in huis hebben genomen.
Ik heb dan ook niets met "het vervangen van je overleden hond".
Jullie hebben juist de nieuwe een geweldig nieuw huis aangeboden.is toch super.!?
Al neem je 48 honden in huis, Forlan zul je simpelweg nooit vergeten.
En dat moet je ook helemaal niet willen.
Maar het gemis van hondenenergie in huis is echt verschrikkelijk, zeker na zo'n ellendige situatie.
Ik wens je nog heel veel leuke herinneringen aan Forlan toe, al doet dat dan vaak ook nog verrekte pijn..
Zo'n hondenkop van Lex op je schoot zal die pijn niet verzachten.
Maar geeft je wel energie om het beter aan te kunnen.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?