Pup of asiel?

Hoi,

Misschien is dit wel eerder gevraagd, maar ik wilde toch even mijn situatie uitleggen. Ik ben 22 jaar en de aankoop van een hond ligt nog minstens een paar jaar in de toekomst. Dus maak je geen zorgen dat ik impulsief een schattige puppy koop ofzo.

Ik weet wel zeker dat ik een witte herder of een border collie wil, maar ik heb meerdere keren gehoord (lees: het komt me de oren uit:P) dat zeker een border collie niet de goede hond is voor een beginner.

Dus ben ik sinds een paar jaar bezig om wat ervaring op te doen. Sinds 4 jaar laat ik honden uit, soms kleine hondjes, soms grote, soms drukke en soms rustige. Het enige wat ik nog nooit ben tegengekomen is een echt goede opgevoede hond. Verder ben ik van plan om vrijwilligerswerk te gaan doen bij een asiel om ook te leren om met honden om te gaan die niet altijd even braaf zijn.

Ik denk dat er een hoop volwassen honden te koop zijn die niet altijd even goed zijn opgevoed, die problemen kunnen hebben, maar misschien ook al wel wat goede dingen hebben aangeleerd. Dat heeft zijn voordelen en nadelen.
En wat veel mensen van puppies denken, is dat omdat het in zekere zin nog een onbeschreven blad is, je zelf ervoor kan zorgen dat ie goed opgevoed wordt en dus problemen kan voorkomen.
Wat is jullie ervaring hiermee? Is een volwassen hond beter of een puppy? Zijn mensen naar jullie mening altijd even goed voorbereid als ze denken?

Misschien denk ik er wel veel te gedetailleerd terwijl ik nog niet weet hoe mijn toekomstige situatie er uit ziet, maar ik zie er zo naar uit om een een hond te kopen dat ik er zoveel mogelijk over opzoek.

Waarschijnlijk is het erg vroeg om te zeggen wat voor mij het beste zou zijn, dus ik vraag vooral wat jullie in de praktijk tegen komen.
Sorry dat ik een heel verhaal heb gehouden voor een hele simpele vraag:P Kort en bondig is niet mijn sterkste kant.

Ik heb enkel herplaatsers gehad, een pup in huis is voor mij onbekend. Met een reden, welliswaar, ik denk namelijk niet dat een pup iets voor mij zou zijn. Ik ben niet erg stressbestendig, en een drukke pup die onzindelijk is en mijn schoenen kapot bijt zou voor mij teveel van het goede zijn. Nou loop je dat risico met een herplaatser ook, maar wat oudere honden zijn al wat meer.. uhm.. gevormd in wie/wat ze zijn, en dan kun je dat redelijk inschatten.. al blijf je soms tegen verrassingen aanlopen..

Daarbij kan ik een pup voor mezelf niet verantwoorden. Er zijn teveel ongewenste honden die een warm mandje nodig hebben..

Ik wilde echt alleen maar een pup.
Omdat het gewoon super leuk is  die puppytijd.
En we hebben hier nog een hoopje andere kleine dieren . Waar ik zeker van wilde zijn dat ze samen goed zouden opgroeien.
En dat is goed gelukt.
Maar ik houd nu eenmaal van een onbeschreven blad.
En onder het mom bezint voor ge begint en hij is er niet voor even maar voor een leven .
Heb ik gekozen voor een pup.

Ik ga me met Pauline. Ik vind dat er al zoveel honden zijn die een warme mand verdienen, dat ik een pup niet over mijn hart kan verkrijgen..
Daarnaast vind ik het heel fijn dat je een hond in het asiel kan uitkiezen die bij je past. We hebben nu Juul, 10 jaar, en qua karakter is het voor ons echt de perfecte hond. Ik heb dan ook hier op het forum uitgebreid onderzoek gedaan maar asielhonden, wie werkt er in het asiel en kan welke hond aan ons aanraden... Door gedegen onderzoek heb ik dus nu de voor ons perfecte hond! 
En als je een goed opgevoede hond wil tegenkomen, nodig ik je hier uit! Het is dus niet onze verdienste, maar Juul is echt een welopgevoede heer! 
Dus mocht je in Brabant wonen of in de buurt zijn ben je altijd welkom!

Ik heb ervaring met een asielhond en ik moet zeggen dat die ervaring geweldig is.
Je hebt inderdaad al een hond die ingevuld is, al dingen heeft meegemaakt, goede of slechte.
Wie weet neem ik ooit wel een pup, maar mijn voorkeur gaat uit naar asielhonden. Omdat ik vind dat zij ook zo hard een thuis verdienen, heb ook een tijdje asielwerk gedaan en ja daar ga je helemaal overstag
Ik zou me veel te schuldig voelen naast al die thuisloze honden dat er voor mij nog een pup op de wereld gezet zou worden.
Maar dat is ieders persoonlijke mening.
Verder is mijn ervaring met Tosca heel goed verlopen. Mijn ervaring is dat het veel makkelijker is om een geschreven blad te bewerken, dan een ongeschreven blad in te vullen. Dat hangt ook van hond tot hond af dat weet ik.
Ik vond dat Tosca super makkelijk op te voeden was, echt een hond die je nog alles kon aanleren en afleren, zonder die lastige, drukke, bijterige, slapenloze puppytijd
Tosca had dan ook geen echte trauma's of slechte ervaringen, buiten dat hij wat onzeker was vooral naar honden.
Dus qua opvoeden, dat zal je altijd moeten doen, ik zou veel te bang zijn met een pup dat ik het fout aanpak en ik mijn hond verkeerd opvoed, terwijl met een herplaatser heeft je hond toch al enige stabiliteit.
Ik vond het leuk dat je je puur kon bezighouden met de training (wat Tosca betrof was dat naar de hondenschool gaan zodat hij over zijn onderzekerheid qua honden af kwam) en dat je je verder niet hoeft bezig te houden met die basisdingen zoals zindelijkheid enz, maar ik train dan ook heel graag.

Mag ik je allereerst een dikke pluim geven voor de voorbereidingen die je treft.
Prachtig om te lezen gewoon!

Nu heb ik zelf een pup genomen. Puur omdat het ras dat ik wilde op dat moment niet in de asiels aanwezig was.
Daarbij hebben asiel honden vaak een rugzakje (niet altijd!) en durfde ik dat nog niet aan. In tegenstelling tot jou had ik mij namelijk niet zo goed voorbereid.

Echter is een pup wel vaak ook een risico. Je weet nog vrij weinig van het karakter van het beestje af terwijl je dit bij een asiel vaak wel te horen krijgt. Ik zou gewoon op mn gevoel af gaan als ik jou was. Trouwens, in een asiel kunnen ook pups zitten..  En wie weet wordt je wel verliefd op een hond daar tijdens je vrijwilligerswerk?

Trouwens, mocht ik ook een 2e hond nemen wordt ook dit een asielhond. Die zijn je zo dankbaar die beestjes.. Die verwende naakerd van mij weet niet beter dan dat ze een goed leven heeft. 

Bedankt voor jullie reacties! Ik ben blij dat er zoveel mensen positief zijn over asielhonden. Zelf neig ik nog meer naar een puppy, misschien moet ik dat ook maar even uitleggen.

Ik heb zelf erg nare ervaringen met asielen. Ik heb mijn hele leven cavia's en gerbils gehad. Ongeveer een derde uit asielen en tweederde van fokkers. Alle dieren uit asielen zijn vroeg doodgegaan, vaak door inteelt en broodfokkers. Alle dieren van fokkers hebben een lang en gezond leven gehad.
Ik heb om dezelfde reden als jullie meerdere dieren uit asielen gekocht, omdat er zoveel dieren verwaarloosd zijn. Mede door mijn ervaring vind ik nu dat ik me niet verantwoordelijk hoef te voelen voor de daden van anderen. Dat de dieren in het asiel zitten is niet mijn schuld.

Maar als ik zo'n arm dier in het asiel zie zitten moet ik mezelf ook altijd bedwingen om ze niet meteen te kopen, het blijft zielig. Ik zal er in ieder geval nog verder over nadenken en ben ben blij dat iedereen zo positief is. Ik zou graag een puppy willen opvoeden, maar misschien moet ik eerst wat meer zeker zijn van mijn eigen kunnen voordat ik daar aan begin.

Ik overweeg trouwens hetzelfde als wat Merry en me zegt. Het klinkt misschien kil, maar als mijn jonkie cavia was opgegroeid probeerde ik er een volwassen cavia van ongeveer dezelfde leeftijd bij te zoeken, zodat ze ongeveer rond dezelfde tijd doodgingen en er niet een alleen achterbleef.

Misschien zou dit bij honden ook optie zijn. Om, als de pup eenmaal volwassen is, er een volwassen hond bij te nemen.

Bij asielhonden heb je juist vaak géén last van inteelt, en bij raspups vaker wél (wel afhankelijk van het ras dat je wil). Mijn bastaardje Punk kwam uit het asiel en heeft op een blaasontsteking na, en wat aftakeling toen ze ouder werd, nooit problemen gehad. Ze heeft bijna veertien jaar oud mogen worden.

Ik ben altijd verbaasd wanneer mensen, die ogenschijnlijk weinig ervaring met honden hebben, een pup aanschaffen. (Dit niet naar jou bedoelt, maar naar mensen hier in de buurt en zo) Dan denk ik; ik heb zes jaar met honden gewerkt, zit inmiddels aan mijn derde hond (vierde als je een opvanger mee telt), en ik zou dat never nooit niet aandurven.. Misschien deels vanwege mijn persoonlijkheid, maar ook omdat ik bang zou zijn iets te "verpesten". Ik probeer liever dingen op te lossen die anderen al voor mij verpest hebben..

Overigens kan ik het me voorstellen dat je, zoals bij Merry, je voor een pup gaat als je een specifiek ras zoekt. Ik wilde heel graag een Noors Lundehundje. Die had ik ook NOOIT gevonden in een asiel..

Hier een pup, en een 'asielzoekrt".
Volgende hond wordt zeker weer een pup...en als onze asielzoekrt weg zou vallen .....komt er voor hem weer een asielzoekert voor in de plaats.
Een pup vind ik over het algemeen erg makkelijk aangezien ik enkel de fokker over de combi , en me zelf de schuld kan geven..
Simpel..
Een asielzoekert waarvan je niet weet wat er allemaal met hem gebeurt is.....mja, dat vind ik toch meer een uitdaging..
En dat moment toen onze beer daar door de gang van het hondenasiel naar ons toe kwam rennen ......
allemaal best lief,leuk,schattig zo'n klein bolletje hond, zo'n lief pupje
Maar een hond die je meeneemt uit zo'n asiel is toch wel een onbeschrijfelijk gevoel ...heel appart.

Pauline, mijn ervaring met asielen is dat er wel vaak verkeerd gefokt is, dat zal vast ook een van de redenen zijn dat mensen de dieren weg doen.

Maar ik ben het helemaal eens met wat je over rashonden zegt. Ik vind Ierse herders ontzettend gaaf, maar ik vind het zo sneu dat je van tevoren al weet dat ze niet oud worden omdat er zo veel lichamelijke gebreken aan zo'n ras zitten. Dan zou je toch denken dat het gezonder is voor die honden om ze te kruisen met een ander ras.

Ooit zou ik willen ervaren hoe het is een pup op te voeden...dan zou ik het helemaal goed willen doen. Erbij betrokken willen zijn al bij de planning van een nestje. Lijkt me mooi om eens allemaal mee te maken.

Maar ik zou mezelf niet alleen maar pups kunnen "verantwoorden" (dat is precies de goede omschrijving Pauline!)

Ik moet er toch niet aan denken dat we Sier en Biebs hadden moeten missen...daarbij was Sier echt kansloos, had voor ons nog geen thuis gehad en ze was al 5, dan breekt mijn hart en dan kan je zo'n dier toch niet laten zitten...je moet natuurlijk geen dier in huis halen uit medelijden. Maar dat was het niet alleen. Ze is zo lief, zo fantastisch. We hadden haar zo nodig en zij ons.

Bibi was eigenlijk kant en klaar toen we haar kregen (vorige eigenaar overleden), niets heb ik aan de opvoeding hoeven doen...daarbij des te meer aan het bouwen van een band en na 2 jaar is deze nog steeds groeiende. Ze is zo heerlijk ongecompliceerd en dat is wel erg fijn bij een angsthaas eerste klas.

Ik zou gaan voor een herplaatser of een asielhond. Via rasvereniging kan je natuurlijk ook op zoek naar een herplaatser he!

Redenen dat ik bij beide honden daarvoor heb gekozen: zijn al zindelijk, zijn al wat gevormder, heb je al een beter idee van het karakter e.d.
Bij een pup kan je het weliswaar zelf grotendeels sturen, maar mijn voorkeur heeft een hond waar je al een goed beeld van kan krijgen.
Zelf ook nog geen moment spijt gehad. De kosten die je bespaard kun je eventueel nog steken in een GT bij een eventueel probleem

Ik zou ook niet snel gaan voor een asielhond, niet omdat ik ze het niet gun!Ik wandel zelf elke week met eentje.Echter zitten er welopgevoede honden tussen, die ik zo zo meenemen .Maar, ik ben allergisch, dus op zoek naar een bepaald ras.En ze moeten alleen kunnen zijn voor een paar uurtjes, en met katten kunnen, en goed kunnen opschieten met kinderen...en dan denk ik, misschien toch beter een pupje, zodat deze mee kan opgevoed worden in al deze dingen.

Indien ik niet zou moeten kijken naar al deze dingen, dan koos ik direct voor een asielhond!Ze verdienen het echt!En als je zo'n leuk ding ziet zitten, tja, dan smelt je hart!

Nies, ik heb er hier een uit het asiel.. Kan met katten, honden, kleine kinderen en kan hele dagen alleen thuis blijven, maw, ze bestaan!

Ik was altijd sceptisch/ tegen asielhonden. Want dat waren valse honden verpest door anderen. ( in de meeste gevallen dan)

Nu ik in het asiel werk zie ik ook heerlijke hondjes, die gewoon pech hebben gehad door een verkeerd baasje, of ziekte/overlijden van de baas.

er zitten ook wel 'verknipte' honden in het asiel. maar die hebben zeker niet de overhand.

Ik heb al een paar keer een zwak gehad voor een hond, die gelukkig snel geplaatst werd want momenteel kan ik er geen 2e hond bij nemen.

Wij hebben thuis border collies gehad (pups af aan) en ik denk dat je je goed inleest je deze als eerste hond kan nemen.

Verder heb je ook pups ik het asiel... 
Ik heb geen ervaring met asielhondjes

Ik zou zelf voor een pup gaan, omdat ik in het verleden heb ontdekt dat herplaatsers niet voor mij zijn. Als je een pup neemt betekent dat niet dat je asielhonden geen huis gunt, maar ik wil mijn hondje zelf kunnen vormen. Ik vind niet dat ik geen pup zou mogen nemen omdat anderen zo onverantwoordelijk met hun honden omgaan. Mijn honden zouden sowieso nooit in het asiel terechtkomen..

Het kiezen voor een pup of herplaatser is een persoonlijke keuze, daar kan niemand je bij helpen denk ik

Beide rassen kunnen goede beginnershonden zijn hoor! Borders hebben gewoon wat meer beweging en uitdaging nodig en witte herders kunnen soms nog wel eens fel uit de hoek komen. Als je dat weet is er niks aan de hand succes met je keuze!

Wij hebben Sky ook uit het asiel gehaald,hij was toen 8 maanden.
Hij was een nestoverschot wat niet verkocht was vanwege zijn flinke onderbeet,het is wel een mix.
We hebben er een superhond aan,kan alleen zijn,is nu zindelijk en een schat van een hond,gaat ook heel goed met
onze Flow,zijn echt speelkameraadjes.
Dus mocht het ooit zover komen dan gaan we weer voor een asielhond.

Wij hebben herplaatsers gehad en we hebben pups gehad. Allemaal van hetzelfde ras. Mijn ervaring is dat herplaatsers een stuk makkelijker zijn, ook al hebben die het nodige in hun rugzakje. Een pup valt zeker niet mee, dan heb ik het niet over het zindelijk maken, dat ging hier met de pups erg snel. Maar die opvoeding, ppff. Ik vond het best zwaar en heb echt heel veel momenten gehad, dat ik ze achter het behang kon plakken. Dat ik stapeldol werd van ze. Dat heb ik met de herplaatsers nooit gehad. Nu is het ene ras wat makkelijker op te voeden dan het andere. Je zult zelf alles goed moeten overwegen wat je wilt en daar ben je al goed mee bezig. Herplaatsers geven absoluut een fijn gevoel dat je van hun leven nog een gelukkig leven kunt maken, wat ik wel als "vervelend"heb ervaren bij de herplaatsers, is dat je meestal (in ons geval) van hun verleden vrijwel niets weet, dus ook geen medische geschiedenis van het hondje en al helemaal niet van de ouders.

Ik heb ervaring met pups en herplaatsers.
Maar ik zou je willen aaraden als je zo twijfelt nog..... kijk eens voor een herplaatser buiten het asiel om. Ik bedoel dan via de rasvereniging of fokkers. Hier worden vaak ook leuke volwassen honden aangeboden die om wat voor reden ook niet bij hun eigenaar kunnen blijven. Het daarbij vaak om ras honden met stamboom waar de verenigingen en vaak de fokker hun verantwoording voor nemen zodat ze juist niet in het asiel terecht komen maar bij een echte liefhebber van dat ras. Daarnaast zal de info die je over zo'n krijgt uitgebreider en eerlijker zijn, dan bij een gemiddeld asielhondje, waar vaak maar weinig van bekend is of waarbij je kunt afvragen hoe eerlijk de info is.

Meestal bemiddelen de rasverenigingen of de fokker tussen de eigenaar en de geïnteresseerde en wordt het vanuit zijn ouderlijk huis geplaatst... of dat het terug gaat naar de fokker en vanuit daar herplaatst wordt. Op die manier heb je vaak rechtstreeks contact met of de eigenaar of de fokker en zij zullen net als jij niet over 1 nacht ijs gaan!

Zowel de border collie als de zwitserse herder zijn hele populaire honden wat helaas ook betekend dat ze nog vaak worden aangeboden als herplaatser, maar ondanks dat niet in grote getale in het asiel zitten.

Ik heb zelf ervaring met pups, herplaatsers van asiels als herplaatsers via een fokker, als herplaatsers via een particulier. Als ik dan jou verhaal lees, zou ik zeggen, maak een opstap in je zoektocht met als eerste via een rasvereniging/goede fokker want dat zal over het algemeen de betrouwbaarste weg zijn naar een volwassen herplaats hond met de rassen die jij noemt, moet daar zeker een geschikte hond te vinden zijn.
Via asiel of particulier, zou je misschien kunnen overwegen, maar dan zul je vooral je verwachtingen van de hond op 0 moeten zetten, een gok durven nemen en zelf ook sterk in je schoenen moeten staan omdat de info gewoon minder betrouwbaar is als het gaat om een thuissituatie en het gedrag van de hond en hiermee kun je zeker net zo goed tegen dingen aanlopen, wat je ook met een pup kunt. Een asiel is niet te vergelijken met een thuissituatie en wat een hond daar laat zien, kan thuis 180 graden draaien en een hele andere hond worden... zowel positief als negatief! Met een pup, ja daar moet je de persoon voor zijn. Ook dat is geen eenvoudige weg, ook daarbij hangt het van vele factoren af, of je uiteindelijk de hond krijgt die je graag gewild had!

In elk geval heel veel plezier met je zoektocht... neem er lekker de tijd voor en ga vooral flink rond snuffelen en daarbij niet over 1 nacht ijs! Dan komt het vast helemaal goed, met wat je ook besluit!

Ik heb alleen ervaring met herplaatsers en asiel honden, goede en minder goede ervaringen..
Mijn eerste hond van een herder van 9 jaar, volgens het asiel een fijne, sociale hond. Eenmaal gewend thuis, bleek het een helemaal niet sociale hond te zijn. Evengoed was ze in huis voorbeeldig, kon alleen zijn en 200% zindelijk. Lady heb ik nog bijna 6 jaar gehad, ze mocht bijna 15 worden.

Nadat Lady er niet meer was kwam Buck, die kwam via de rasvereniging met 7 maanden, aan hem heb ik de allefijnste hond gehad die een mens zich kan wensen. Dit jaar is Buck op 9 jarige leeftijd ingeslapen, voor een Engelse bulldog een gemiddelde leeftijd.

Toen ik Buck een tijdje had, kwam Lotje op mijn pad. Lotje is een Frans bulletje, was een afgedankte mama uit een broodfokkerij, mager, verwaarloosd, bang, niet zindelijk, noem maar op. Ik kon haar echt niet meer achterlaten..
Met dank aan Buck is Lotje inmiddels een 'klein trutje', nog steeds niet zindelijk , nagenoeg blind (heeft nog maar 1 oog, andere moest er door verwaarlozing uit, en het oog dat ze nog heeft is bijna blind), oud (geen idee hoe oud precies, DA schat haar rond de 14 jaar), en behoorlijk uit haar schulp gekropen.

Toen Buck was ingeslapen heb ik het 2 weken volgehouden zonder grote hond, op internet kwam ik Tyson (5 jaar)tegen, een kruising boxer/bouvier. Leek me de ideale hond, helaas heb ik hem na 4 weken terug gebracht. Dat was echt het allermoeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Tyson bleek een 'stille dreiger', zo eentje die zijn lip optrekt en zijn tanden laat zien en de corredtie die daar (natuurlijk) op volgde beantwoordde door nog meer te dreigen. Ook dreigde hij naar Lotje als ze te dicht in de buurt kwam. Dat kan ik dus echt niet hebben met een bijna blind hondje dat gewend is tegen 'de grote hond' aan te kruipen.. Ik moet bekennen dat ik schrik van hem had. (voor de liefhebber die denkt hem wel aan te kunnen, hij zit tot de dag van vandaag nog steeds in het asiel in Leiden)

Na Tyson ben ik verder gaan zoeken naar een leuke, lieve hond en kwam ik bij een boxerfokker terecht. Zij had een jonge reu in de herplaatsing, dus Lotje en ik daarheen. Helaas had Lotje meteen schrik van hem, dus dat werd niets. Die mevrouw had echter ook nog een lief teefje en met haar hadden we meteen een klik, dus mocht Babs (4,5 jaar) mee naar huis. Ook zij heeft wel wat problemen hoor, heeft nooit geleerd aan de lijn te lopen bijvoorbeeld..

Al met al moet ik zeggen, voor mij alleen maar herplaatsers of asielzoekers hoewel ik niet uitsluit dat ik misschien een keertje een pup neem, gewoon, om ook dat een keer mee te maken..
Ik heb van al deze honden vreselijk veel geleerd.

Je moet misschien een beetje zoeken om een hondje te vinden wat qua karakter bij je past, maar bij een (half) volwassen hond is het karakter al verder ontwikkeld. Je kunt dus (vaak) een beter inschatting maken, hoewel je er natuurlijk ook eens naast kan zitten (zoals helaas met Tyson het geval was)