Wanneer koekjes niet helpen en muisjes veel te interessant zijn

Al een tijd eerder veel gepost op deze hondenpage maar even een pauze gehouden om nu terug te komen.

De titel zegt zo een beetje mijn vraag/probleem. Ik heb sinds anderhalf jaar een kruising stafford e.a. mix uit het asiel geadopteerd. Na maanden lezen, trainen, socialiseren, aan onze band bouwen,... moet ik zeggen dat ik echt een schat van een metgezel heb in mijn viervoetertje. 
Alleen blijken onze wandelingen nog steeds moeilijk te zijn. Moon is een hond die vaak hoog in haar energie staat. Alles is interessant en alle prikkels worden opgemerkt. Moon is verder ook ontzettend zelfzeker en zelfstandig (niet snel onder de indruk). Dat is best positief maar heeft zo ook wel eens een frustrerende kant. 
Tijdens wandelingen, zeker wanneer ik al van voordien merk dat ze hoog in haar energie staat (zie je door haar blik, manier van doen,...) vindt ze het bijster leuk om achter allerlei geurtjes aan te gaan. Ik ben van mening dat een hond vrij moet kunnen exploreren om aan zijn/haar behoeftes daarin te kunnen voldoen en zowel mentale als fysieke energie kwijt te kunnen. Het is echter zo dat Moon vaak beslist om een kwartier/half uur/uur haar neus te gaan volgen. Ik heb wel steeds de garantie dat als ik blijf staan ik ze na dat kwartier/half uur/uur zij ook net op de plaats waar ze is vertrokken terugkomt. Maar goed als baasje slaat toch vaak de schrik om je hart. Of geraak je behoorlijk frustrerend dat ze komt als je roept, vooral om te kijken of je er nog staat, en dan 2 meter van je af terug weg glipt. Want oh ja, baasje staat er ook nog...
Het is verder ook zo dat ze niet meer moe wordt, of dichter bij me gaat lopen naarmate de wandeling langer duurt. Ook na twee uur snuffelen, rondrennen wandelen, doet ze dit ook nog.

Moon is niet geïnteresseerd door eten, toch zeker niet op zo'n momenten. De andere prikkels zijn veel sterker. Ik kan met 100% zekerheid zeggen dat ik een heel goeie band heb met haar, maar in die zin is ze te zelfstandig om de behoefte hebben om steeds dicht bij mij te zijn. Zolang ze half in de gaten heeft dat ik er wel ben of dat ik toch altijd op haar ga wachten, denkt ze dat het wel prima is. Als ik bang of gefrustreerd geraak, zie je haar achteraf echt kijken "wat is er? ik ben er nu toch..." tja..

Haar steeds aan de leiband houden is voor mij geen optie, verschillende manieren van trainen hierin heb ik al geprobeerd/gedaan. Zijn er nog mensen die dit meemaken met hun hond? En die nog extra tips hebben, die je niet van alle gedragstrainers hoort of niet in alle boekjes leest? Want nee, niet al die tips werken bij alle honden  

Ik ga nog steeds met haar wandelen en nog steeds los. Weliswaar op plekken waar dit kan. Verandert het niet dan blijf ik dit ook zo doen (misschien moet ik dan wel een track-systeem halen). Maar het zou fijn zijn moest hier toch verandering in komen. Zodat ik ze tien minuten kan laten snuffelen, rondrennen maar dan ook weet dat ze terugkomt eens ik roep.

Jayla heeft dit in de zomermaanden ook best wel sterk, maar ik wil het dus echt niet hebben. ik oefen met haar met de bal, omdat ze daar gewoon gek op is, maar als zij echt in de struiken verdwijnt gaat ze voorlopig gewoon weer aan de lijn. Ik moet er niet aan denken dat mijn hond bv een half uur weg zou zijn, ik zou helemaal in paniek zijn.
Nu de konijnenperiode weg is kan ze ook weer normaal los en hoef ik zelf ook veel minder op te letten. Door haar bal en het commando: let op, gaat ze eigenlijk nu de struiken niet meer in.

In het begin is het inderdaad zware paniek. Ik heb wel geleerd dat ze altijd terugkomt en dan ook altijd op de plek waar ze is weggegaan. Toen ik haar eens zelf ben gaan zoeken, raakte zij in paniek omdat ik niet meer stond waar ze me had achtergelaten. Met z'n tweetjes in paniek zijn was niet zo fijn.
Als ik echt zie dat ze steeds verder weg gaat, gaat ze ook aan de lijn. Maar haar steeds aan de lijn houden is geen optie aangezien ze er echt nood aan heeft om die fysieke energie kwijt te kunnen maar ook mentaal (door snuffelen, vrij zijn,...)
Een bal vindt ze interessanter dan eten maar nog niet interessanter dan de prikkels in de wandel-omgeving. Ik zou inderdaad iets moeten vinden dat ze nog interessanter vindt dan alle geuren en het 'jagen'. De vraag is natuurlijk wat...

Interessant, ik volg. Hier namelijk ook eentje die ontzettend prikkelgevoelig is, érg zelfverzekerd en zelfstandig en dus ook zo haar eigen plannetjes trekt. Zelfs een biefstuk bij je hebben is niet genoeg...

Hier gaat ze trouwens niet los, omdat ze het geheid presteert om of iemand de schrik van hun leven te bezorgen door er lekker enthousiast op af te rennen, of zo het treinspoor oid over te rennen omdat ze zo in haar eigen wereldje zit... Ik hou graag de controle over mijn hond; aan de lijn dus.

Blij te horen dat ik niet alleen ben  

Wel heb ik dat geluk dat Moon nooit achter andere mensen of fietsers e.d. aangaat. Op die momenten komt ze gek genoeg wel naar mij toelopen of kijkt ze niet eens op. Mensen interesseren haar niet echt tenzij dat ze ziet dat ze contact met mij maken dan komt ze ook eens snuffelen maar t'is geen knuffelaar naar mensen die ze niet kent.
Het is wel zo dat ik geen drukke plekken opzoek. Geen plekken waar ze zomaar de baan op kan en onder een auto geraken (die zou ze door de prikkels niet eens zien of horen vrees ik). Bos, strand of langs water wandelen zijn de ideale plekken. Tussen de velden dan weer niet want dan kan ik om de 5 meter een half uur wachten

Dat had ik nou ook toen ik jouw verhaal las

Hier in de omgeving kom je ook amper mensen tegen (woon in Noorwegen, dus plek zat ), maar toch ben ik er bang voor. Toevallig een wandelaar tegenkomen zou ik echt een ramp vinden, omdat Taika denkt dat iedereen haar leuk vindt en haar een knuffel wil geven... Maar een enthousiaste Leonberger die op je afstormt vinden de meeste mensen een beetje te veel van het goede...

Ook gaat ze zo in haar gesnuffel en haar 'ontdekkingstocht' op, dat ik echt bang ben dat ze de weg terug niet meer kan vinden.
Als pup was ze wel vaak los, bijna altijd eigenlijk, maar toen woonden we nog op de toendra, dus daar had ik het overzicht nog. En ook zij zag en wist precies waar ik was wanneer ze ver weg was en vond me dus altijd terug. Dat is nu dus anders en ik vertrouw er niet op dat ze me zomaar terug vindt (erg veel bos hier).
En dat zou ze waarschijnlijk nog wel een leuk avontuur vinden ook; een paar dagen alleen overleven in het bos , het zou d'r niet zoveel uitmaken.

Ik heb me er eigenlijk bij neergelegd dat ze gewoon niet los kan, en doe andere dingen met haar. Zo gaan we samen lekker één keer per dag 'powerwalken', ik 'snuffel' op wandelingen wel eens met haar mee, wil beginnen met wat speuren, etc.

Het is niet wat ik me er van voorgesteld had, en vaak denk ik: ach, als ze toch eens heerlijk los kon lopen, wat zou dat heerlijk voor haar (en voor ons) zijn, maar goed, ze is nu eenmaal zo, en dat heeft ook wel wat

Toch denk ik dat ze beter dan wij denken, weten waar we zijn. Ze gaan bijvoorbeeld op geluid af (hoe verder je roep, hoe verder ze van je vandaan zijn) of op bewegingen. Nu is het inderdaad maar uit ervaring dat je weet hoe ver ze weg loopt en of ze je nu wel of niet in het oog houdt. 

Wat ik met Moon doe (nu al anderhalf jaar) is haar steeds bij me roepen als ik in de verte mensen zie naderen. En dan verplicht ik haar ook om naar me toe te komen. (als ze ondertussen het bos in is, heeft roepen natuurlijk geen zin maar dan zien de mensen haar ook niet  ) Heel in het begin liet ik haar niet los maar was ze ook steeds aan de leiband. Als er geen mensen waren liep ze los aan de leiband te snuffelen maar eens er mensen langskwamen moest ze 'dicht' lopen. Leiband inkorten en haar dicht houden. Mensen voorbij, mag ze weer vrij snuffelen. Je kent het verhaaltje waarschijnlijk wel maar voor haar is het zo bekend dat ze nu op dat vlak snapt waarom ik haar bij me roep. Ik ben zover gekomen dat ik haar nu gewoon laat lopen (als ik inschat dat de mensen niet bang zijn) en ze hen dan ook gewoon negeert. 

Tja moest ze met het snuffelen ook zo gemakkelijk terug te roepen zijn ...

Heb je met haar wel eens mee-gejaagd?
Ik doe dat wel eens met Sasja en ze vind het geweldig.

Je hond pikt een speur op...wilt erachteraan gaan...en jij gaat dan je hond nieuwschierig aankijken...en roept dan ''ZOEK!!
Jij gaat dan je hond volgen.
Dit kan gewoon totaal los zonder riem.

Zijn de bosjes te dicht? Dan kan je even omlopen...of gewoon doorheen baggeren.
Ik merk aan Sasja dat na verloop van tijd ze telkens achterom kijkt of ik er nog ben.
Ze vind het geweldig.

Je kan hiervoor ook een GPRS-halsband gebruiken.
Dit kan tegenwoordig ook in samenwerking met een smart-telefoon.
Je hond heeft een zendertje aan zijn halsband hangen....of vastgemaakt aan het tuig.
Dan word op je smartphone aangegeven waar je hond ongeveer is zodat je hem kan blijven volgen.
En raak je hem dan even kwijt?
Dan kan je hem ook met datzelfde systeem je hond weer snel terug vinden.
http://www.v-nix.nl/extreme-ways-gps-dog-tracker

Niet alleen goed voor de hond, maar ook voor je eigen kuiten.
Dag sportschool.....Hallo samen rennen door het bos heen met je hond.

Met haar mee-jagen doe ik geregeld wel eens in eigen tuin (als ze de muisjes probeert te vangen) maar heb ik nog niet gedaan tijdens het wandelen. Lijkt me leuk om te proberen. Alleen is ze meestal in een fractie van een seconde weg. Je ziet haar lichaam verstrakken en hup (dan heeft ze al bananen in haar oren). 

Zo'n tracker-systeem daar zit ik echt al lang over na te denken. Lijkt me super, zeker voor het mee-jagen moet dit leuk zijn, want dat maakt het mogelijk hé. Anders ben ik haar zo snel kwijt, ze kan ook zo ontzettend snel lopen. Verder is het ook een goed systeem om me niet op te moeten jagen want vaak is ze niet eens zo heel ver maar zit ze wel ergens verstopt onder een bosje of in het riet.
Het enige nadeel is dat er, vind ik, best wel een hoog prijskaartje aan vast zit. Maar zeker iets om over na te denken!

Toch nog even een upje

 Hihi!

Sorry heb er geen ervaring mee, Wifs gaat haar neus achterna (konijntjes dus), maar komt altijd terug als ik fluit, zelfs terwijl ze een spoor aan het volgen is... oefenen, oefenen, oefenen dus!

groeten,
Lien

Persoonlijk zeg ik vast aan de lijn en dan trainingswandelingen gaan maken. Jij roept je hond en luistert ze dan niet? Dan wacht je 3 sec. en komt ze dan nog niet? Dan kun je rustig naar achteren lopen zodat ze gaat omkijken.

Op de wandeling ga je dan div. dingen doen zoals snuffelen aan de lijn, oefeningen zoals zit/af/naast/volgen/aporteren etc.

Gaat dit een tijdje goed? Dan zou ik haar weer eens los laten. Komt ze weer niet gelijk als je haar roept? Dan weer terug aan de lijn.

Ik heb dat ook vaak met de div. lijnen die ik gebruik. Eerst gebruik ik een 1.20 meter lijn en loopt de hond daar goed aan dan krijgen ze een langere lijn van 3 meter. Gaat dit niet goed? Dan ga ik terug naar de 1.20 meter lijn.

Ik wil als baas toch een vinger in de pap hebben en wat jij aangeeft vind ik teveel vrijheid nemen en daar ligt een grens voor mij.

zou een speurcursus niet iets zijn voor jullie?

Dank je wel voor de tips. Een speurcursus zou inderdaad leuk zijn om te volgen! Een beetje aan het opletten wanneer er eentje in de buurt zal zijn. Ik wil trouwens ook graag brains and balance gaan doen. Zo kan ze haar mentale energie ook kwijt naast de dagelijkse wandelingen.