Mijn hond is zo onzeker

Ik heb een Beagle van 13,5 jaar en een Jack Russell Terrier van 14,5.

De JRT is sinds een paar maanden ontzettend onzeker in huis. Hij loopt de hele dag met zijn staart tussen zijn benen en zijn achterbenen helemaal verkrampt. Hij volgt mij overal naartoe en lijkt geen moment rust te hebben (behalve als ik langere tijd stilzit). Hij zit me ook steeds heel onzeker aan te staren.

Als we buiten zijn, is er niets aan de hand. Dan is hij vrolijk, loopt normaal en houdt zijn staart fier omhoog. Hij is enthousiast als hij andere honden ziet en loopt overal aan te snuffelen. Buiten is hij een normale hond. Binnen is hij een hoopje ellende. Ook laat hij vaak zijn eten staan.

We wonen sinds een tijdje alleen (ik en de honden) en dat zal er zeker mee te maken hebben, maar ook al voor die tijd begon hij zich steeds onzekerder te gedragen. Ook heb ik gemerkt dat hij flink doof is, en ik vermoed dat dat ook een oorzaak is voor zijn onzekerheid.

Zijn nieren/lever etc. zijn in orde, ik heb zijn bloed laten onderzoeken.

Ik vind het zo zielig voor hem en ik zou graag willen dat hij zich in huis weer wat beter gaat voelen. Maar ik heb geen idee wat ik moet doen!!

Oe lastig, zijn jullie in een andere woning gaan wonen, of zitten jullie nu alleen in de woning waar jullie al zaten?

Iemand missen kan ook veel met een hond doen.
Qua leeftijd, zou het een signaal kunnen zijn dat ie toch ergens last van heeft?

Wij zijn in hetzelfde huis blijven wonen, mijn vrouw is vertrokken.

Ik begrijp ook wel WAAROM hij nu niet lekker in zijn vel zit, als iemand na 12 jaar uit je leven vetrekt en niets meer van zich laat horen, dan kan dat hard aankomen. Dat weet ik zelf maar al te goed!!

Het gaat me er dan ook meer om wat ik kan doen om hem weer wat zekerder te doen laten voelen.

Je hond is aan het treuren denk ik, ook logisch ineens een van de baasjes weg...
Kan je niet proberen het in huis zo gezellig mogelijk te maken voor hem, samen in huis spelletjes doen, koekjes verstoppen.... Het lijkt alsof hij er vooral binnenshuis mee geconfronteerd wordt dat er iemand ontbreekt?

zijn er in huis misschien dingen gebeurd waar ze een schrik van heeft gekregen? Bv een meubelstuk gevallen, onweer, slaande deur of zoiets?

Er zou ook inderdaad medisch iets mis kunnen zijn, misschien pijn of... zou het voor de zekerheid toch eens aan de dierenarts voorleggen?

Er is voor de honden iets heel vertrouwds weg en de ene heeft er duidelijk meer last van dan de ander.
Ik denk inderdaad misschien in huis wat meer dingetjes samen doen in de hoop dat het vertrouwen wat hersteld en ja verdriet heeft tijd nodig dat zul je zelf ook merken, zowel voor jou als de beide hondjes heel veel sterkte want het is niet niks.

Tjonge, wat ontzettend verdrietig!
Is het niet mogelijk voor hem om zijn vroegere baasje toch af en toe nog eens te zien? Net zoiets als bij kinderen, een soort omgangsregeling ofzo?
Of zeg ik nu iets heel doms?

Nee hoor. Maar ze mag de honden zo vaak zien als ze wil wat mij betreft.

Helaas ziet zij het anders...

probeer eens een feromonen stekker in huis..das rustgevend  en geur heeft misschien wel betere invloed op de hond ivm gehoor het laat afweten.
Ik denk dat hij onzeker is door de veranderingen van de laatste tijd...in combinatie met dat de zintuigen minder worden.

Nee niets raars hoor. Hoe onvoorstelbaar het ook mag zijn maar er bestaan dus mensen die hun hondjes niet meer willen zien naar een scheiding. Maar nu ik dit schrijf bedenk ik me ook dat dit ook met kindjes gebeurt????

Angel wat vervelend dat je hondje zo'n last heeft van de scheiding. Heb je nog iets me de geur van je ex? Misschien dat de vertrouwde geur je hondje iets vertrouwds heeft...

.Ik zou dat niet doen...geur van het oude...maak de nieuwe geur en omgeving maar positief

Angel; spijt me van je vrouw.

wat wel meespeelt, is dat je zelf waarschijnlijk ook nog niet in je 'gewone' doen bent.
De hond pikt dit feilloos op.

Zodra jij weer je draai hebt gevonden, dan kan je hond daarvan meeprofiteren en de draad weer oppikken.

soms moeten wij hen daarin een beetje 'voorleven'.

Ook de leeftijd van de hond is al van die aard; die heeft z'n ideeën en geplogenheden, die zijn ook niet gek.(zonder er menselijke gevoelens op te plakken; kan de hond zich ook 'verweesd' voelen of schuldig of achtergelaten...)

Hoe jij je voelt, heeft ongetwijfeld zijn weerslag op je hond.
probeer een beetje het stramien van voor het vertrek op te pakken; dat geeft houvast.
En bevestig de hond; aanhalen, een aai, een vrolijk woord.

wens je veel sterkte

Uiteraard moet de nieuwe situatie positief worden. 

Maar bij pups werkt het, waarom niet voor een oudere hond. Mijn oudere hond heeft daar iets steun aan gehad. Toen het ex baasje een keertje aan de deur stond en beide beestjes werden genegeerd (er kon werkelijk nog geen kriebel vanaf terwijl hij anders de hele avond met haar kon zitten aaien. De hond was toen een paar dagen van slag (moet ook eerlijk zeggen: daarvoor had ik niets gemerkt aan een van de honden)). 

Bij het opruimen vond ik nog iets van hem waar zijn geur in zat en omdat ik die toch niet meer ging gebruiken aan de hond gegeven. Die heeft er een paar dagen in haar mandje op gelegen en daarna was het weer goed. Ik heb in die tijd ook veel benadrukt dat ik er nog was. In elke zin kwam het woord vrouwtje voor, had ik van iemand gehoord ter bevestiging dat ik er nog wel was. Vrouwtje jullie brokjes geven? Gaan jullie met het vrouwtje mee wandelen? Kom jij met het vrouwtje knuffelen?