Wat te doen bij mijn twijfel?

Mijn lieve Parson russeltje van 16,5 jaar is sinds enkele weken erg achteruit gegaan.
In februari 2012 heeft zij pancreatitis overwonnen en zit sindsdien aan een dieet en dat gaat erg goed.
De laatste maanden ging zij steeds meer in huis plassen maar sinds enkele weken is dit uitgebreidt naar tot wel 8x per dag in huis plassen, regelmatig poepen (vooral snachts, waar zij dan doorheen wandelt), ze is zeer slechtziend tot blind en is enorm rusteloos; loopt continu doelloos in huis te dwalen.

Ik weet dat dit dementie is, maar wat mij afgelopen weekend opviel is dat alle honden die wij tegenkwamen in het bos aan haar roken en direct doorrenden, alsof zij haar negeerden (kim vindt dat niet erg, die wil toch niet spelen)
wie weet wat dat betekent??

Ik zit erg in twijfels wat te doen omdat iedereen, inclusief de DA tegen mij zegt dat het genoeg is, maar ik twijfel of zij wel wilt gaan naar de hondenhemel, omdat zij bij mij nog altijd op haar manier blij is om me te zien...
de beslissing heb ik nog nooit in mijn leven hoeven nemen en is erg moeilijk voor mij...

Hoi Linda,

Begrijpelijk dat je dit een moeilijke beslissing vind.
Je vriendje verliezen is niet niks laat staan dat je daarvoor moet gaan kiezen.

Ik denk dat je zelf het beste weet wanneer het genoeg is.
Iemand die niet dagelijks met het diertje leeft zegt veel sneller dat het genoeg dan iemand die er dagelijks mee bezig is.

Heeft ze pijn?
Heeft ze geen plezier meer in de dingen die ze altijd leuk vond?

Als geen pijn heeft en toch geniet van de dingen die ze altijd leuk vond dan zeg ik zelf geniet er nog van zolang het kan.
Kijk het aan en wanneer je ziet dat ze geen plezier meer heeft en wanneer je aan haar zelf ziet dat het genoeg is dan zal je toch voor haar moeten beslissen.

Houden van is ook laten gaan.

Heel erg veel sterkte!

Ik heb geen idee of ze pijn heeft, dit laat zij namelijk niet zien. Verleden jaar had zij heeeeeel erg veel pijn en gaf dit zelfs niet aan! Dat is de moeilijkheids-factor...
Verder is het enige wat echt goed gaat, ...eten!
Op schoot zitten houdt ze een halve minuut vol en wil dan weer rondjes dwalen...
Wat zij vroeger leuk vond is op konijnen en vossen jagen, dat kan zij al een tijdje niet meer, maar had desondanks nog wel plezier...ik kan dat niet echt goed meer opmaken uit haar.
Laatst ben ik op vakantie geweest en was zij bij mijn ouders (in mijn huis, dus r eigen omgeving) erg zielig... toen ik thuiskwam ging t nog 3 dagen erg slecht en daarna weer ietsje beter, alleen het plassen, poepen en rusteloos gedrag wordt niet beter... :-(

Ik sluit me aan bij Bianca.

Wat betreft de honden buiten, die aan haar roken en meteen weer door renden: waarschijnlijk ruiken ze aan haar dat ze al oud is.

Even een voorbeeldje: onze Witte Herder Sara had al een jaar zichtbaar last van haar HD, maar het ging toch nog wel redelijk. Binnen een paar maanden ging ze echter ineens heel erg achteruit; slechter lopen, meer pijn, moeilijk op kunnen staan, niet meer willen/moeilijk eten, lusteloos, etc. Vanaf dat het zo slecht ging, is Kobus (onze andere hond) haar gaan negeren. Hij deed helemaal niks meer met haar, bemoeide zich niet meer met haar en deed net of ze niet bestond.
Toen we haar lieten inslapen, hebben we hem meegenomen zodat hij ook afscheid kon nemen. Maar Kobus vond de dierenartsassistente met haar lekkere snoepjes véél interessanter en besteedde geen enkele aandacht aan Sara. Toen we gingen heb ik 'm echt moeten dwingen om aan haar te ruiken, maar eigenlijk wilde hij niet. Hij vond het niet interessant en begreep er niks van. Later bedacht ik dat Sara voor hem waarschijnlijk al lang "dood" was. Ze was ziek en zwak, verzwakte de roedel en dus liet ie haar links liggen, deed net of ze er al niet meer was. Afscheid nemen was voor hem dus ook niet meer nodig, dat had ie een paar weken eerder al gedaan...

Heel veel succes, het is nooit makkelijk om je hondje zo te zien. Maar wat heeft ze al een mooie leeftijd bereikt!

PS: ik lees dat ze nog goed eet. Mooi zo! Als dat niet meer goed gaat (maar misschien eerder ook al wel, dat is moeilijk te beoordelen vanaf hier), dan zou ik het niet meer al te lang aanzien...

Achteraf gezien hebben wij veel te lang doorgetobt met Sara  Het was ontzettend sneu. Als een hond niet meer wil eten en je hebt alles al geprobeerd, dan is het meestal tijd... Maar wij vonden het te moeilijk om los te laten, hielden krampachtig vast aan haar steeds zeldzamer wordende "goede" dagen.

Hele moeilijke beslissing, zal ook nooit makkelijker worden..

Mijn bulldog Buck werd op een gegeven moment ook dement, ook plassen in huis, door de verkeerde deur naar buiten willen, verkeerde huis nemen..
Ik had op een gegeven moment echt het gevoel dat zijn ziel er al niet meer was, dat er een soort van 'omhulsel' in huis was. Buck was Buck niet meer.. Hij deed alleen nog mee, omdat dat gewoonte was. Hij gaf ook geen pijn of ellende aan, maar voor mezelf voelde het niet goed.. Hij was er gewoon al niet meer.. Toen ook zijn hart slecht bleek was de beslissing, probeer ik nog medicijnen, of laat ik hem los. Ik heb voor dat laatste gekozen, het moeilijkste wat je ooit voor je maatje moet beslissen. Heb het er moeilijk mee gehad, nog steeds soms, had ik niet..?
Nee, ik had niet, de beslissing was goed..

Jij zult die beslissing zelf moeten maken, je zegt dat ze geen pijn aangeeft, maar maakt ze een blije/gelukkige indruk? Gaat ze nog lekker mee een blokje om of moet je haar echt overhalen en gaat ze uiteindelijk met tegenzin mee? Kan ze met medicatie eventueel nog een tijdje mee? Dementie valt niet te genezen, het kan wel afgeremd worden, maar zal altijd in het onvermijdelijke eindigen. Jij moet zelf bekijken of je verder wil 'dokteren', en hoelang nog of dat je haar nu al de eeuwige rust geeft, waarvan jij, net als elk ander, weet dat het op een dag komen zal.
Kijk goed naar je hondje en probeer de juiste beslissing voor haar te nemen, dat is niet per definitie de juiste beslissing voor jou..

Succes!
 
Ze heeft al een pracht leeftijd gehaald!

Moeilijk....

Dit verhaal doet me denken aan onze lieve Jack Russell. Hij heeft uiteindelijk een leeftijd van 17 jaar bereikt, prachtleeftijd zou je denken. Maar achteraf hadden we hem écht moeten laten gaan ook al was hij fysiek nog "gezond"(Ook in hoeverre dat nog gaat op die leeftijd). Maar mijn vader kon hem niet laten gaan en het was zijn hond...

Onze hond was ook niet meer zindelijk soms poepte hij gewoon bij je onder het bureau. Of plaste hij binnen ook al was hij net binnengekomen. Het doelloos ronddwalen in huis is precies wat onze hond ook deed. Hij liep zonder pauzes continue hetzelfde rondje als hij buiten was. Hij wist niet meer wat hij deed... hij was heel erg slechtziend en slechthorend..
Op een dag stond ik bij de ingang van onze kelder en sprong hij naast mij af bijna 2 meter naar beneden stuiterend over de keldertrap. Hij sprong gewoon!  Hij had toen wonder boven wonder niets gebroken.. Maar toen hadden we hem al moeten laten gaan, want hij was zo de weg kwijt.

Dat snuffelen en doorrennen ken ik ook.. Maar dan van onze golden retriever die longkanker had. Een beagle in de buurt die altijd op ons afgestormd kwam en dan continue blafte, deed dat ineens niet meer. Hij kwam heel rustig aanlopen en even begroeten, neus tegen neus. Daarna liep hij weer verder... heel raar ik zal het nooit vergeten. De eigenaar had een week ervoor nog elke keer de longen uit z'n lijf staan schreeuwen om de hond terug te roepen. Dit was denk ik een 2 weken voor mijn hond ingeslapen werd en z'n levenslust had toen al een behoorlijke deuk had opgelopen zeg maar. Misschien dat ze dat ook merken?

Veel sterkte ermee..

Ik heb vorig jaar mijn twee bulldoggen laten inslapen.
Bij de eerste ben ik bij gebleven bij de tweede heb ik tegen mijn man gezegd, ik ga niet mee ik kan het niet aan om hem ook te zien sterven.

Ik was toen heel egoïstisch en heb het leven onnodig gerekt om ze toch maar bij mij te hebben. Je ziet die beestjes graag en je doet er dan ook alles aan om ze zolang mogelijk bij je te hebben.

De eerste kwam bij een br00dfokker vandaan, die kon niks meer met haar, ze was kapot gefokt en kon niet meer dienen. Super fantastische jaren heb ik met haar nog gehad, op het laatste werd ze mager, eten en drinken ging niet goed meer, wandelen wilde ze niet meer, ze plaste ongewild waar ze zat, ze was er nog wel graag bij maar haar lichaampje was gewoon op. Haar niertjes waren kapot, ik zie haar nog steeds bij de DA haar laatste zucht geven, was er kapot van, nu nog steeds, maar was wel het beste voor haar, mijn DA zei ook, het is beter om haar te laten gaan, je kan niets meer voor haar doen.

Mijn tweede bulldog had een hersenbloeding gehad, gelukkig op tijd naar de DA kunnen gaan en daar was hij heel goed doorgekomen, nadien had ook hij last met drinken en eten, werd mager en begon naar ons te bijten, maar ach dat namen we erbij, en toch wist ik heel goed dat het tijd was dat het zo niet verder kon.

Ergens weet je zelf wat je te doen staat maar zoek je bevestiging dat dit wel het juiste is. 

Veel sterkte!

Zware beslissing hè?
Als ik alles zo lees twijfel ik of ze het nog leuk heeft. Ik zeg expres lees, want jij ziet haar en maakt haar hele dagen mee. Daarom ben jij ook degene die zelf de beslissing moet maken.

Ik zeg niet dat je haar moet laten inslapen, maar pas op dat je niet egoïstisch wordt/bent en haar bij je houdt omdat je haar niet kunt missen. Dat gevoel van niet kunnen missen gaat nl niet weg. 

Ik vind altijd heel belangrijk dat een hond nog kwaliteit van leven heeft en dus nog lekker hond kan zijn. Dat je ziet dat ze nog genieten, ook al zijn dat hele kleine dingen. 

Ik kan niet voor je beslissen, ga dat ook absoluut niet doen. Niemand hier kan de beslissing voor je maken. Bedenk dat ze al een hele respectabele leeftijd heeft. Dat ze een heel fijn leven heeft gehad tot nu. 

Wens je heel veel sterkte, zeker als je gaat besluiten dat het genoeg is.
Dikke knuffels voor je trouwe vriendinnetje en ook voor jezelf

Probeer met je verstand te beslissen en niet met je gevoel. Overleg anders ook even met je dierenarts. Zoals je het beschrijft lijkt het mij voor je hond niet echt prettig meer. Je kunt je haar dan nog herinneren als een lieve kameraad die niet volledig is afgetakeld, lichamelijk en geestelijk. Sterkte!

Ik zou eten niet geheel als maatstaaf nemen.
Dat ze lusteloos oogt lijkt me dat ze dan ook geen plezier meer heeft. Pijn is lastig waar te nemen maar Hijgt ze meer? drinkt ze meer? zondert ze zich meer af? kunnen wel belangrijke signalen zijn dat ze pijn heeft.

Dat ze zo vaak in huis plast lijkt me een teken te kunnen zijn dat ze meer drinkt?

Goed observeren, luisteren naar wat ze wel aangeeft en naar wat je hart (niet je gevoel, je hart) je zegt.

Ik denk idd niet dat ze stopt met eten hoever ze ook is.
Ze zondert zich niet af maar als ze zo rusteloos ronddwaalt in huis is ze vaak wel aan het hijgen. Van de week met uitlaten doet ze buiten niks maar doet dat vervolgens in huis. 
Dit weekend ben ik een weekendje alleen met haar en wil ik goed observeren hoe en wat.
Verder heb ik geen idee waar ze zoveel plas vandaan haalt want megaveel drinkt ze volgens mij niet?
Wat mij wel opvalt is dat als ik thuiskom ze heel erg gaat piepen, huilen??? Of dat nu blijdschap is of angst, ontreddering of wat anders.. ik heb geen 
idee?

Kan ze last hebben bij lopen dat ze dat uit als ze thuis komt?

Hijgen komt ook vaak door stress en pijn.
Heeft dus niet alleen met warmte te maken.

Heel veel plassen kan ook iets medisch zijn zoals suikerziekte.
Misschien wat urine wegbrengen om na te laten kijken.

Renate...wat bedoel je precies met als ze thuis komt?

Haar urine en ontlasting is laatst nagekeken en was niks aan de hand.

Nee, ik bedoel meer dat als ik uit mijn werk thuiskom dat zij dan op dat moment heel erg gaat piepen en dergelijke. ...

Dan heb ik het verkeerd gelezen  gebeurt wel eens als ik moe ben, sorry (korte nachtrust met Sadi  )

Geeft niet! 
Benallang blij met diverse reacties l

Zeer herkenbaar wat je omschrijft van je hond. Ik heb dit hier met onze oudste Laika, nu 15 jaar en 2 maanden. Ze plast zeer regelmatig in huis, dwaalt door huis heen, wil niet bij je liggen, eet goed!

Zij heeft een hartruisje en krijgt ontstekingsremmers omdat er wat bloed bij de urine was. Haar nieren zijn goed, bloed is onderzocht.

Ze krijgt nu sinds gisteren: http://www.nmlhealth.com/pc,51,/Cholodin.aspx 

Als dit niet helpt dan weet ik het niet meer. Er zal hoogstwaarschijnlijk een blaassteentje of een tumor bij haar blaas zitten maar opereren doen we niet meer dus die echo kosten wil ik mij en haar ook besparen.

Wat is die cholodin precies? 
Kim heeft medicijnen gekregen tegen t plassen maar werd toen alleen maar erger. Ze plast zeker 8 a 10 keer per dag in huis. Als ze uit geweest is plast ze n half uur later gegarandeerd weer in huis.
En dat heeft ze zekerniet door. 
Ik ga t weekend even goed observeren en hopelijk weet ik dan meer...
:-(

Hallo Linda en Kim,

Dat is erg moeilijk voor je. Jij beslist wanneer het zover is om Kim in te laten slapen en niemand anders. Jij kent haar het beste. Ik denk dat ze dementeert maar als je merkt dat
ze niet meer blij is moet je direct handelen ook al is het heel erg moeilijk. Ze is 16 en een half en daar mag je met dankbaarheid op terug kijken. Ikzelf heb mijn beste vriend Jack Russell vorig jaar moeten laten inslapen. Hij is net geen 16 geworden.
Hij kreeg ouderdoms TIA's en ging zich ook afzonderen maar at nog goed en ging nog graag mee naar buiten. Tot de grotere TIA hij at voor het eerst niet meer en ik heb dezelfde dag nog een afspraak gemaakt en dat moet je uit liefde voor je vriend doen Linda.... het is niet anders ook al sterf je zelf een beetje mee. Ik wens je heel veel sterkte en geniet nog van elke dag met Kim.
Groeten van Ingrid