Prednison

iedereen gaat op zijn eigen manier ermee om, ik heb dagen lopen huilen en soms als ik dan een foto zie komt er een krop in mijn keel en mijn meisje is er nu 3 maand niet meer .... bij mij hangt een foto centraal maar kwel mezelf niet overal foto's te hangen, maar er zijn mensen die juist de foto als steun gebruiken , veel sterkte , was dit je enige hond?

Dat is voor iedereen heel verschillend, net wat Tamara zegt ieder heeft zijn eigen manier.
Bij mij is het 26 september al weer 2 jaar geleden dat ik mijn hond heb moeten laten gaan.
Er is voor mij nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan hem denk, dat ik hem niet mis...
Ik heb vrede met het feit dat ik hem moest laten gaan, ik wilde hem niet laten lijden.
Maar het gemis is er voor mij nog steeds.
Maar hoe hard het ook klinkt, het leven gaat door.
Ik troost me met de gedachten dat hij hier een geweldig leven heeft gehad...ik denk aan hem met een lach en een traan, hij zit voor altijd in mijn hart.
Net als Fleur in jouw hart zit!
Heel veel sterkte Martin!!

Heel veel sterkte met het verlies van Fleur!
Het verwerkingsproces duurt echt wel een tijdje en kwijt raken doe je het denk ik nooit.
Mijn eerste lieverd is 3 jaar geleden overleden en nog dagelijks denk ik aan hem.

Nogmaals veel sterkte en het gevoel  haar te missen is normaal, je hebt immers van haar gehouden!

Ja dit is mijn enige hond. Hiervoor had ik Tonko een reu 3mnd, en uit het asiel gehaald. Hij werd 14,5 jaar en moest ik ook laten in slapen. Dat was 10 jaar geleden. Ik heb toen ook veel gehuild, ook op mijn werk. Na een paar dagen bood een collega aan om zijn Fleur ( die hij een half jaar had, behoed voor het asiel) aan mij te geven. Hij stuurde wat foto's en ik was opslag verliefd! Ze was toen een jaar of 4. 7 dagen na het overlijden van Tonko en 1 dag nadat ik de as van hem in ontvangst heb genomen had ik plotseling Fleur!

Dat deed me goed, maar ik heb haar in het begin toch vergeleken met Tonko, dat duurde toch even. Maar ze heeft me zeker goed gedaan.

Ik heb inmiddels al gekeken op de website van een lokaal asiel, maar daar vond ik niets. Toch wel 1 hond van 10 jaar. Maar om daar nou mee verder te gaan, ik twijfel.

goh Martin, je hebt die 2 honden een lang en gelukkig leven gegeven hou je daaraan vast
en euhm tja ik ben ook een herplaatser madame dus ik zou zeggen volg je gevoel als je een nieuwe hond wil ....

Het is nu 2 dagen later, s'morgens valt het gemis gelukkig mee, maar als ik thuis kom van mijn werk is het het ergst, Geen begroeting geen koekjes, dat blijft nog wel even wennen hoor.

Ik heb vandaag (net zoals 10 jaar geleden toen Tonko overleed) deze foto naar onze repro afdeling gestuurd met de vraag daar een A4 en een paar A5 afdrukjes van te maken, Die krijg ik morgen binnen. De A4 foto gaat in een A3 lijst en komt bij de foto van Tonko op de schoorsteenmantel. Ik verwacht haar as begin volgende week en die kan er dan ook bij staan. Als ik thuis ben voel ik me leeg van binnen, ondanks dat ik weet dat het echt haar tijd was. 14 jaar! Ik mag trots zijn!

zeker en vast dat je trots mag zijn

Gisteren schoot me wat héél belangrijks te binnen: Toen ik afgelopen maandag naar de DA ging en nog even moest wachten in de wachtkamer, lag Fleur op haar buik, een beetje rondkijkend. Normaal loopt ze heen en weer en wil het liefst weer weg.

Maar toen ik de behandelkamer inliep met haar en mij gevraagd werd om plaats te nemen, ging Fleur voor mijn voeten liggen (normaal wil ze snel weg!), op haar zij! Ze ging "slapen", ze heeft daarmee voorkomen dat ik alleen zou zijn als zijn kwam te overlijden! Wat een geweldig dier!

Klinkt dit bekend?

Ik ga nu het weekend in en maak me zorgen over als ik ga eten. Er zit dan niemand meer onder de tafel die ik wat kan toestoppen! Dat zal wennen worden. De foto's zijn inmiddels ingelijst en strategisch opgehangen, een goed gevoel!

Wat een lief en trouw gebaar van Fleur!!
Ze is echt tot het laatst toe dicht bij je gebleven.

Het weekend zal zeker moeilijk worden zonder haar..........maar wat mooi dat je al foto's van fleur aan de muur hebt gehangen.

Hoe gaan/gingen jullie om ,met dit verdriet? Het is nu 5 dagen geleden en het wordt wel minder maar heb nog steeds huilbuien?

Kan niet anders zeggen dan...heel normaal...

en ja, dat duurt wel even.

Na mijn hond was ik compleet van de wereld; dat verlies nam nog van alle andere emoties mee...groot gemis...

en nu...geen tranen, maar wel een stil denken aan en vele mooie herinneringen...

plak er geen tijd op...soms is het roeien met de riemen die we hebben...

Gisteren niets gegeten, vandaag gelukkig wel. Ondanks dat er niemand onder de tafel lag om iets toe te spelen. Ik vind jullie reacties héél belangrijk, dat had ik 10 jaar geleden niet toen ik Fleur 6 dagen na het overlijden van mijn eerste hond (Tonko) kreeg aangeboden!

Blijf vooral reageren, het geeft mij veel troost!

Inmiddels ben ik bij gelezen, Martin. Fleur klinkt als een bijzondere hond en ik snap dat je haar enorm mist en dat er nu een leegte achter is gebleven. Geef jezelf de tijd om te rouwen, daar is helemaal niets mis mee. Zorg goed voor jezelf, jij was Fleur's favoriete persoon op de hele wereld, dus door goed voor jezelf te zorgen, eer je Fleur ook! 

Nogmaals sterkte, ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Sommige wonden laten een litteken achter, de herinnering zal blijven, maar de pijn zal minder worden, ook al is dat nu misschien niet voor te stellen..

Het verlies van Fleur is zo vers, 10 jaar heeft zij een belangrijke plaats in je leven gehad.
Ik vind het heel normaal dat je daar nog om huilt.
Al is Fleur niet meer lijfelijk aanwezig, haar plaats is er nog steeds bij jou die zal en kan niet ingenomen worden.
Misschien heb je met de tijd weer plaats voor een andere hond in je leven.
Die zal ook weer een belangrijke plaats in gaan nemen.
Niet Fleur haar plaats...een nieuwe plaats.
Sterkte Martin!

Het is nu de 6e dag. Het begint nu héél langzaam te slijten. De ergste kantjes zijn er nu af, Ik heb gisteren vrij normaal kunnen eten zonder Fleur onder de tafel. De fotos die ik heb opgehangen geven mij veel steun en ik merk dat ik minder tegen haar praat.

Omdat ik alleenstaand ben, heb alleen jullie. lieve dierenvrienden, om me te uiten.
Bedankt dat ik dat hier mag doen.Veel communiceren is nu héél belangrijk voor mij!

Blijf vooral reageren en elke tip is natuurlijk welkom!

Groetjes Martin.

Ik dacht even dat het beter ging vandaag, maar ik ben duf en somber, ik kan letterlijk mijn hoofd niet meer overeind houden! Weer veel gehuild. Wat aan het huishouden gedaan, daar hield ze niet zo van en toen begin het weer!

Ik ben benieuwd hoelang dit gaat duren, moet morgen weer werken, De laatste 2 weken heb ik een uur minder gewerkt, zodat ik om half 3 vrij was, ik denk deze week ook maar.

Het is wel goed om wat afleiding te zoeken. Ook het huishouden gaat door dus probeer die dingen wel bij te houden.
Het weer is vandaag lekker, je zou even een wandeling kunnen maken om je hoofd een beetje te legen.
Het verdriet en gemis is zomaar niet verdwenen, misschien is het wel goed om op den duur op een asielsite te kijken naar honden die daar zitten en net zo eenzaam en verdrietig zijn als dat jij je voelt. Wellicht kun je binnenkort weer een hond een warme mand geven en zo proberen om samen weer wat van het leven te maken.

Een andere hond hoef je niet als vervanging van Fleur te zien maar een nieuwe lieverd naast Fleur.

Bedankt voor je reactie en ja ik ben al aan het kijken op assiel sites voor een nieuw maatje. Maar tot nu toe helaas... Ik blijf kijken Roos.

Nou zeg, de crematoria zitten zeker ook in een crisis! 10 jaar geleden had ik de as van Tonko met 5 dagen in huis en volgde de factuur een paar dagen later, nu krijg ik vandaag pas eerst de factuur van de crematie afgelopen donderdag al! Moet ik eerst betaald hebben om de as te kunnen krijgen! Dat heb ik natuurlijk gelijk gedaan en nu maar hopen dat ik deze week de as bij de DA kan ophalen! Een béétje voorlichting over de gang van zaken had ik wel verwacht. ik heb ze n.b. afgelopen donderdag nog aan de lijn gehad!

Verder had ik gister mijn zwaarste dag! Zelfs mijn collega's lieten me met rust! Het weekend had té veel tol geëist. Vandaag ging het gelukkig een héél stuk beter! Ik zelfs met een collega, die nog niet op de hoogte was van de "mooie omstandigheden" waarin Fleur overleed vrij "normaal" dit verhaal kunnen vertellen!
Ik ben me bewust dat ik heel veel geluk heb gehad in tegenstelling tot velen van jullie! 

Groetjes Martin