Een stop op onbeperkt dekken van reuen?

Ik heb een tijd bij een labrador fokker gewerkt waar we altijd de labradorpost kregen. Daar in stond een stukje over een paar reuen hoe vaak ze al een teef hadden gedekt. Tot mijn schrik waren er reuen die al 40 à 50 x hadden gedekt. Ik vind dat niet normaal.
Ik hoop dat dit bij veel rasverenigingen anders is en dat er een maximum is van het aantal dekkingen.

Wat vinden jullie er nou van als een reu zo vaak dekt? En waarom?
En moet er niet zoals bij teefjes een maximum komen?
Voor degene met een dek reu Hoe vaak  mag jullie reu dekken?
Hoe is dat bij jullie rasvereniging geregeld?

voor de genen diversiteit lijkt het me niet gunstig dat een reu zoveel dekt...

geen beperking. ben ik ook niet voor trouwens, ik zal maar net die reu willen gebruiken en dan te horen krijgen dat ik niet meer mag.

Ik heb 2 honden van reuen die heel veel keer gedekt hebbe, zal wel tegen de 100 zijn als het niet meer is. Ik heb prima honden en daar heb ik al mee verder gefokt ook.

Mijn jongste is 2 jaar, tot nu toe 2 maal gedekt en op dit moment heb ik een loopse teef te logeren die hij ook mag dekken.

eind dit jaar normaal nog eentje.

ik vind dat echt schokkend veel en lijkt me op de lange duur schadelijk voor het ras zoveel honden met dezelfde vader

als fokker vind ik dat je toch verder moet kijken naar de toekomst van het ras in  en niet alleen naar je eigen honden..

de fokker waar leska vandaag komt lieten hun reuen maar 4 tot 5 keer dekken

Hier is in mijn klas een hele discussie over geweest.

Net zoals hierboven lijkt het mij niet goed voor de gene diversiteit. Je hebt eerder kans dat er in de zelfde bloedlijn wordt gefokt (onbedoeld neem ik dan aan). En wanneer er in 1 van die reuen toch een erfelijke afwijking wordt ontdekt (epilepsie bijv. komt pas naar voren op latere leeftijd) dan heb je heeeeeeel veel puppy's die nagekeken moeten worden en het waarschijnlijk ook hebben.

Een limiet hoeft van mij dan weer niet. Net als hierboven je zou maar net een reu willen gebruiken die dan niet mag. Maar ik vind wel dat de fokkers en eigenaren van de reu in de gaten moeten houden hoeveel keer. 4 tot 5x is toch redelijk denk ik

Hoe het bij de Zwitserse herder's zit weet ik niet. De ene fokker doet het 1x per jaar in alleen zijn eigen kennel. De ander bied de reu het hele jaar aan en dekt hoogstens 2x. Ik zou daar eens naar moeten informeren.

ZWHVN is 4x per jaar, hele leven lang (Vanaf het moment van goedkeuring, natuurlijk). Kan dus best veel zijn uiteindelijk.

Okay thanx stond net op het punt te gaan mailen XD 
Inderdaad best veel, maar dan nog vind ik dat redelijk in vergelijking met vaker per jaar.

Maart

Ik probeer het te begrijpen, soms komt een erfelijke afwijking op latere leeftijd tevoorschijn als dat bv in die reu zit en latente ervanuit gaan als hij 100 x gedekt heeft en allemaal ong 5 pups gehad hebben dan zijn er 500 honden die dit ook kunnen hebben?
Zou jij jou reu ook zoveel laten dekken?

Als mijn reu intact zou zijn (helaas niet) en hij was mooi genoeg. Dan zou ik hem tussen zijn 4e en 7e levens jaar hoogstens 8x laten dekken of zoiets. (random getal) Ik vind een reu die 100x dekt wel erg veel. En vraag ik me af of dat met oog op het geld of met oog op de gezondheid van het ras is...

EDIT: dit had geen reactie moeten zijn maar gewoon onderaan moeten komen sorry

mijn honden stammen af van de meest legendarische reuen, die allen enorm veel keer gedekt hebben en bij iedereen van mijn ras bekend zijn.
Ik zit nog steeds met 1 van de gezondste rassen die er zijn...

en ja, ik geloof wel dat ik het zou doen. Ik promoot niets, maar als mensen geinteresseerd zijn erin, kunnen ze me prima contacteren.

Een limiet lijkt mij een goed idee. 

Teven kunnen nu eenmaal niet zovaak een nestje hebben omdat dat niet goed is voor hun gezondheid. Dat het voor reuen geen aanslag is op hun gezondheid zou geen vrijbrief moeten zijn om ze maar lekker vaak te laten dekken. 

Ik kan me inderdaad heel goed voorstellen dat dit voor de genetische diversiteit in een ras helemaal niet goed is, vooral als mensen massaal naar een populaire dekreu toegaan.

Als ik goed kijk fok jij met Mechelaars?
Niet echt een populair ras teminste ik zie ze niet zo heel vaak....
Maar als er zoveel pups van dezelfde vader zijn hoe zit het dan met de lijnteelt in het ras?

niet populair? Er worden wekelijks pups geboren, op elke hoek van de straat vind je wel een fokker ervan.

Mijn jongste reu is pure lijnteelt. Daar is niets mis mee immers hoor
liever een goede inteelt dan een zomaar op hoop van zegen outcross.

Is de moeder van je reu dan ook zijn zusje, of ligt het toch verder weg?

Ik vind het echt kortzichtigMaart ...over een aantal generaties heb je alleen nog maar honden die aan elkaar verwant zijn over...dan sluipen de ziektes er vanzelf in...

Maart sorry meid ,maar je staat nu  echt op mijn onverantwoorde fokker lijstje.
Al geloof ik oprecht dat je gek bent op je honden en het ras.

Je kan het niet vergelijken met de populairheid van de chihuahua. Op zo manier bedoel ik het

Maar pure lijnteelt waar moet ik dan aan denken? Zus en broer ofzo?

ik vind dat een beetje een "mijn cavalier heeft niks" antwoord...(ik gebruik nu express dit voorbeeld)
Sliep je er maar niet van..niet om mij maar om je favoriete rashond!

nu gaat het nog goed!Zegt helaas niks over de toekomst
Als zoveel reuen met zelfde ouder generatie op generatie alleen nog maar familie tegen komen kon het tij nog wel eens keren...

Ik geloof heus wel dat je nu gezonde honden hebt ....maar als dit ras je lief is zal je ook over de toekomst van het ras moeten nadenken..

Je bent nu willens en wetens het ras door aan het fokken.
Hier een resultaat van doorfokken ik heb dit antwoord geleend uit cavalier topic


 
Ir. E.J. Gubbels, geneticus en fokkerijspecialist schrijft hierover:
 
citaat

Een andere benadering
Nadat we weten wat de oorzaak is van de gezondheids- en welzijnsproblemen bij de Cavalier (de te kleine genenpool) blijft het de vraag waarom we niet adequaat reageren en het probleem gewoon oplossen, verhelpen. Niets lijkt meer logisch dan het open gooien van het stamboek. Laat nieuw erfelijk materiaal instromen en herstel daarmee de erfelijke variatie in de genenpool. Dat leidt niet alleen tot herstel van de vitaliteit van het ras, daarmee neemt ook de selectie-ruimte weer toe en er ontstaan er reële mogelijkheden om op termijn van enkele generaties de problemen voor de honden drastisch reduceren. Niet alleen voor de schedel- en de hartafwijkingen, voor de hele indrukwekkende lijst van afwijkingen die bij de Cavalier voorkomen.

Dat heeft natuurlijk wel gevolgen voor het exterieur van de volgende generaties Cavaliers. Het zal een keer vaker gebeuren dat er een hond wordt geboren die wat minder ‘typisch’ is. En misschien moeten de exterieurkeuringen worden teruggebracht tot de belevingswereld van ‘gewone mensen’. Ze zouden beperkt kunnen worden tot het antwoord op de vraag of de hond op straat in voldoende mate als Cavalier wordt herkend. Dat is even schakelen voor de exterieurfokkers, maar de voordelen voor de honden maken dat helemaal goed, de kans op een leven in gezondheid en welzijn neemt structureel toe.

Kennelijk zijn in de rashondenfokkerij ‘de andere belangen’ zo groot dat de honden daar dan maar de prijs voor moeten betalen. Iedereen weet wat er zou moeten gebeuren, niemand is bereid die stap te zetten, te eisen of af te dwingen.
De fokkers, de rasverenigingen en de Raad van Beheer zijn bereid elk wanhopig voorstel te omarmen, zolang hun ‘wedstrijd tussen mensen’ op de hondenshow maar door kan gaan. Nadat de druk vanuit de media weer eens wat hoog wordt, wil de een of andere bestuurder nog wel zeggen dat hij het ook ‘heel erg’ vindt, maar de noodzakelijke maatregelen blijven uit.

Ook de wetenschappers en onderzoeksinstellingen weten wat de èchte oorzaak is van de problemen bij de hondenrassen. En ook zij laten na aan te dringen op de noodzakelijke fokkerijmaatregelen. Ze pikken graag een graantje mee. Zij gaan heel gretig, samen met de kynologie, voor ‘de positieve benadering’ en zien zo voor en na weer wat mogelijkheden om hun testen, beoordelingen en screeningen te verkopen. Soms zelfs om gemeenschapsgeld op te halen voor weer een volgend ‘veelbelovend’ onderzoeksproject. En daarmee plakken ze dan weer de volgende laag pleisters op het houten been van de kynologie.
 
 
Overselectie en inteelt
De huidige problemen bij de Cavalier zijn het gevolg van een te kleine genenpool. Daarbij speelt wellicht ‘pech’ een rol, het uitgangsmateriaal bevatte mogelijk meer defecte genen dan dat van een aantal rassen met een vergelijkbare te kleine genenpool. Of misschien werden de defecte genen alleen maar, meer dan bij andere rassen, tot raskenmerk gemaakt omdat ze een relatie hadden met het fokdoel (het exterieur). Vrijwel zeker spelen ook de effecten van type-overdrijving mee (foute combinaties van op zichzelf goede genen).

Met de verwijzing naar de vroegste geschiedenis van het ras, is het volledige verhaal over de problemen van de Cavalier nog niet verteld. Ook in de periode daarna (tot op de dag van vandaag) selecteerden de fokkers scherp en eenzijdig om het ideale uiterlijk te krijgen. Daarbij pasten ze nòg meer inteelt toe, om de gewenste kenmerken vast te leggen. En ze negeerden de signalen over erfelijke problemen bij hun ras omwille van hun eigen belangen. Ze wilden ‘de mooiste hond fokken’, winnen op de show, geld verdienen met de verkoop van pups en dekkingen. Ze maakten de genenpool nòg kleiner en de gezondheids- en welzijnsproblemen in hun ras nòg groter.

Toen in 2000 aan de hand van een gezondheidsinventarisatie de volle omvang van het schedel- en hersenprobleem van de Cavalier zichtbaar werd (12 procent honden met door de eigenaar herkende klinische verschijnselen) leidde dat niet tot enige maatregel. “Ach, overal is wel wat”, was toen de laconieke reactie. De rasvereniging en de Raad van Beheer zagen geen noodzaak in te grijpen in het belang van het welzijn van hun honden, ze gingen door met volle aandacht voor hun mensenbelangen.

De gevolgen zijn duidelijk. Het ras kampt met een reeks van erfelijke defecten die met ‘biologisch onwezenlijk’ hoge frequenties voorkomen en de vitaliteit van het ras is ernstig aangetast. Daarbij dringt zich de vraag op of het wijs beleid is, te trachten de gevolgen van overselectie met uitsluitend nòg meer selectie te bestrijden. Selectie werkt als er sprake is van genetische verschillen tussen de dieren. Naarmate die verschillen kleiner worden zal ook het effect van de toegepaste selectie afnemen. En dat betekent voor een ras zoals de Cavalier: àls er al genetische vooruitgang wordt geboekt, dan zal die uiterst minimaal en marginaal zijn.
 
Einde citaat
 
 
http://www.gencouns.nl/artikelen/2012-12-29_leuvens_cavalierproject.pdf

Of het voor de dekreu een straf is weet ik niet ...

Voor de soort lijkt het me niet goed, te weinig diversiteit en risico's...

Maart, dan heb ik nog een vraag waarom kies je er bewust voor om reu/teef te doen die zo nauw samen zijn?
Als het een van de gezondste ras is wat er is waarom dan niet een reu kiezen wat ver van je teef ligt? 
Als je het niet voor de gezondheid hoeft te doen waarvoor dan wel? Uiterlijk, sport prestaties? Karakter?

Helaas is het maximum aantal dekkingen per reu vrij wat de Raad van Beheer betreft en kunnen rasverenigingen dit zelf bepalen. De Raad van Beheer voelt zich kennelijk niet verantwoordelijk voor de inteelt en kleinere genenpool, die zal ontstaan als een reu onbeperkt of veel mag dekken. Dit bepaalt tevens het welzijn en de gezondheid van de nakomelingen.
 
Dit is wederom puur door commercie ingegeven; meestal is de prijs van een dekking gelijk aan de pupprijs.
 
De Wetterhoun Vereniging Nederland geeft het goede voorbeeld:
 
Quote
2.2 Herhaalcombinaties:dezelfde oudercombinatie is maximaal eenmaal toegestaan. 
2.4. Minimum leeftijd reu: de minimale leeftijd van de reu op de dag van de dekking moet tenminste  24 maanden zijn.
2.5. Aantal dekkingen: een reu mag maximaal één nest per kalenderjaar voortbrengen met een totaal van maximaal vier nesten gedurende zijn leven. Als nest geldt minimaal één levende pup die is ingeschreven in het NHSB.  
Unquote
 
Bron: http://dwvn.nl/pages/sub/87659/Verenigingsfokreglement.html

Als elke rasvereniging zijn verantwoorlijkheid nam zoals die van de Wetterhoun, zouden de rashonden heel wat minder erfelijke problemen hebben en zouden er heel wat minder eigenaren worden opgezadeld met de grote zorgen voor hun zieke hond inclusief hoge medische kosten. 
 

Mijn heldin loesje !
Dank weer voor  voor de zinnige inbreng.
(ik had dat  citaat van loesje geleend )

Wauw, mooi geregeld.

Ja, het schijnt heel simpel te zijn..
Als je iets niet weet....is het er niet.
Het is al beschreven.
Dus we doen 10.000 tests, en de hond schijnt dan gezond te zijn.
Stempeltje erop, en dekken maar.
Dat er dan na 5 generatie's een fout in een gen naar boven komt kruipen, en dus 40, 80, 200, 1000 pups zijn besmet met dat gen gaan we over tot plan b.
"ja, is natuur he, doe je niks aan"
Of ...plan c ; "Zijn levende wezens....kan altijd iets mis mee zijn"


En ja, daar hebben ze helemaal gelijk in.
Natuur is niet te voorspellen.
Enkel weet je 100% zeker dat je een mega risico neemt om 1 reu zo'n beetje half Europa te laten bevruchten.
Gewoon.....omdat het kan, makkelijk is,of een groep kenners hebben besloten dat dit het toonbeeld voor het ras is.

Dus voorstellen als 2 of 3 nesten per jaar...(niet enkel binnen nederland maar binnen EUROPA!!!) lijkt mij een prima oplossing om de natuur op slimme manier een beetje af te troeven mocht er toch iets fout zijn..

Misschien zouden we dan wedstrijden moeten afschaffen... Immers, een kampioen is erg populair, met de ongewenste nadelige gevolgen...

Ik denk dat de reuen richtlijnen de zelfde zouden moeten zijn als bij teven...anders krijg je nog onevenredige balans

Ik denk ook dat als je je reu 100 x laat dekken je ook niet meer fokt met de rede om het ras te verbeteren. Ik zie het meer als makkelijk geld verdienen.
Dekgeld ligt al gauw rond de 1000 euro. Teminste bij de lab. Reken maar uit..
Ik weet heus dat er kosten vanaf gaat maar toch.

Als er een kleine gene poel is vind ik wel dat een reu meer mag dekken dan 4 à 5 keer. Maar wanneer een grote gene poel is vind ik dat ook genoeg.

Ik denk dat ze gewoon per ras moeten kijken hoe groot een gene poel is en hoe het met de gezondheid van het ras is om te kijken hoeveel een reu mag dekken.