Niet alleen mee uit willen

Ondertussen is onze Door 3 jaar bij ons, en ik heb in de afgelopen jaren dezelfde vraag al een paar keer op dit forum gedropt, maar omdat er misschien weer nieuwe lezers bij gekomen zijn, en anderen misschien weer nieuwe ideetjes hebben, gooi ik het nogmaals in de groep.
We wonen aan de bosrand, en het ligt dus voor de hand, dat Doortje daar uitgelaten wordt. Maar het probleem is, dat ze niet met 1 persoon (en het maakt niet uit of dat nou mijn man, onze zoon, dochter of ikzelf ben) uit wil.
In de zomervakantie was er nog wel eens iemand thuis die mee wilde lopen, maar die is nu voorbij, en moet ik zeker alleen.
We hebben zo'n heerlijk bos, waarin ze zowel aangelijnd als los kan lopen (maakt vlgs mij niks uit voor haar) en soms lukt het aardig als ik haar mee lok met wat lekkers, maar het blijft tobben.

Het vreemde is, als we op de kruising de andere kant opgaan, nl naar het dorp, dan fleurt ze helemaal op, en tippelt met me mee naar bijv de markt en naar de winkels.

Ik kan me niet voorstellen, wat ze tegen het bos heeft, we komen zelden iemand tegen, en de honden die we tegenkomen, zijn bekende vriendjes.
Het losloopgebied laat ik links liggen, daar lopen bijna alleen maar grote honden, die hun energie daar kwijt moeten raken, en op de meest onverwachte momenten uit paden en bosjes komen vliegen. Dat ze daar de auto niet uit wil, of mijn fietsmandje niet uit, begrijp ik wel, maar voor de rest...?????
Wie wil er nog eens weer meedenken?

Ha klein zusje....., heb je nou nog niet ontdekt hoe leuk wandelen in het bos is

De dame wil dus wel gewoon lekker door het dorp wandelen, maar haar neus niet gebruiken waar ze hem voor gekregen heeft
Ik heb helaas geen oplossing voor je, behalve proberen samen met een andere hond de richting van het bos in slaan...., maar ja, je zal ook niet iedere wandeling (willen) maken met een andere hondenbaas.

Doortje onderschrijft gelukkig met haar gedrag wel het prototype teckel....., ze zijn zo eigenwijs als ze (niet) groot zijn...., succes met het vinden van een oplossing '

Lieve Ina, Misty en Aysa!
We hebben inderdaad het prototype teckel, en doorgaans zijn we daar trots op, we hebben niet voor niks een teckel immers!
Ik zie dat jullie ook een galgo hebben geadopteerd, daar hebben wij ook nog over nagedacht, we hoopten op een goede invloed, rust in huis, en racen door de bossen, maar ja,daar moet je het als gezin wel over eens zijn.
Het blijft dus bij onze teckel, die hopelijk op een mooie dag het licht zal zien!

Dat probleem ken ik! En ik word er momenteel ook horendol van.
Ik ben aan 't overwegen om een doggyride te kopen met wandelkit. Dan kan ik hem er insteken als hij niet meer verder wil dacht ik zo. En misschien dat hij dan na een tijdje opnieuw zin krijgt om verder te wandelen Ik heb dan in ieder geval toch zélf gewandeld Hij rent wel veel in de tuin.
Hier ook met 2 mensen kan je er goed mee wandelen. Alleen is wat anders. Zeker met mij alleen 's morgens, 's avonds wil hij wel met mijn vriend alleen wandelen, maar 's morgens krijgt die hem ook niet ver.

Wat een gekke honden hebben we ook he, kon je soms maar in die koppies kijken.

Mellow durft momenteel nog niet echt in de wijk te wandelen (of we nou samen met haar gaan lopen of alleen), in het bos is ze gewoon helemaal gelukkig en blij, dus het tegenoverstelde van bij jullie.
's Morgens en 's avonds durft ze gelukkig weer te plassen (een wandeling van wel 5 minuten, met vooral véél snuffelen) en soms wil ze 's middags ook even naar buiten, maar ook na 1 plas weer terug.
Ik prijs haar helemaal de hemel in dan
Hier helpt een stabiele hond om mee te lopen niet.

Helaas heb ik dus geen oplossing voor je.
Maakt het bij jullie nog uit wie er mee loopt of moet het echt een bekende zijn?

Hier mag het ook een onbekende zijn, maar die mag niet te luidruchtig of zenuwachtig zijn
En hier ook liever in wijken wandelen, op verlaten parkings van winkels... dan de boorden van de Schelde bvb. De Schelde is zoooo saaaai  Een bos kan ook, maar dan met 2. In ieder geval niet met mij alleen dat is veel te gevaarlijk

Soms zeggen de mensen als ze mij 's morgens zien wandelen "hij is moe hoor" of "wat een trage" en dan kan het zijn dat ik thuis kom en hij begint rond te crossen in de tuin. Nochtans hij vertrekt helemaal huppeldepup elke morgen, superblij, halihalo, joepidepoepie, en na een paar honderd meter is het genoeg.

zoem wil wel met iedereen alleen mee gaan wandelen op 1 voorwaarde...dat ik niet thuisben want anders maakt hij rechtsomkeer

ook speciaal!

t is helemaal een zotte doos
als e een kat tegenkomen verandert zoem in een bulldog tot die kat gaat blazen en dan staat zoem achter mij en kijkt die zo van: awel..zijn we weg? we gingen toch wandelen..

klein pestkopje

Gelukkig, meer van dit soort....
Het heeft vast iets met aangeleerd gedrag ofzoiets te maken, maar na bijna 3 jaar, moet dat toch afgeleerd zijn?
(zojuist ging het trouwens weer redelijk...gelokt met een korstje brood...! )

Heb je al eens een GT of GD ingezet?

Een van mijn honden is het bos ook weleens beu. Wanneer we naar het dorp gaan vindt ze het geweldig! Er is een hoop te zien/ruiken en vaak mag ze opdrachtjes doen: af en blijf, volgen enz. Er zit gewoon meer uitdaging in. Is het een idee om spelletjes met haar te doen in het bos? Balletje halen, brokjes verstoppen o.i.d.?

@ Roosje.
Ja, ook geprobeerd. Op advies alleen op pad gegaan, en Doortje bij de poort laten zitten waar ze zat. Ze zou vanzelf wel nakomen....nou, deze teckel bleef zitten waar ie zat hoor! Al of niet aan de lange lijn, maakt niks uit.
Hetzelfde ook al met de auto (waar ze graag in zit) naar een vreemd bos. Met geen stok eruit te krijgen. Ik er dus wel uit, zogenaamd aan de wandel ( ik zat verderop achter de struiken ), mevrouw gaat gewoon liggen slapen!!
Als ik het zo neerschrijf, lijkt het wel grappig, maar o o , ik baal er best van.

@ Marijke. We verstoppen geregeld koekjes (in bijv een boomschors) of strooien koekjes in een berg takken, erg leuk allemaal, vindt Doortje ook. Maar het helpt niet op die manier dat ze denkt voor de volgende keer"YES, BOS!"

oeh, hier ook een soort zelfde probleem...ik wandel graag met Bruno naar het park dat op een 15 minuutjes lopen ligt, maar zodra we ook maar die kant op gaat blijft hij stil staan en komt niet meer van zijn plaats af...ik trek hem meestal of mee of ik lok hem of ga heel raar staan doen..maar meestal word ik gwn een beetje pissig...
zodra we er zijn is alles weer koek en ei, maar als we er heen gaan: DRAMA!!

Nou, er zijn dus meer van die portretten..
Nu de oplossing nog..

Onze vorige hond vond het bos helemaal niets, dat was een echte stadhond. Ik denk dat zij het bos te saai vond, lekker op stap tussen veel mensen en allerhande luchtjes in de stad vond ze geweldig.

Heb jij enige idee hoe lekker de slager, visboer of de bloemenwinkel kan ruiken?
Misschien heeft ze van het bos zoiets van ''ja, dat ken ik nu wel''
In het dorp/stad wisselen de geuren continue, overal ruikt ze eten en andere lekkere dingen.
Ga lekker een tijdje door het dorp heen, misschien wil ze dan over een tijdje het bosweer in.

Als het omgekeerd was, zou je er dan problemen mee hebben? Dus niet het dorp in willen maar wel het bos?

@ Wendy. Nee, dan zou ik het, waarschijnlijk, minder problemen mee hebben. Ik zou het me ook wat beter voor kunnen stellen, het dorp zou "eng" kunne zijn, met onverwachte geluiden, zoals voorbij knetterende scooters, gillende kinderen, noem maar op.

Ik ik gok zo maar dat jij het wel erg leuk vindt om door het bos te lopen? 

Ik kan het niet meer terugvinden, maar ik las een artikeltje over hoe je op drie manieren met "ongewenst" gedrag om kan gaan. 1  bedenken dat het niet storend genoeg is om iets aan te doen en ermee leren leven. 2  er dmv management mee om gaan. 3  er mee aan de slag. Als in een gestructureerd plan.

En tot nu toe lijk je voor de derde optie te gaan.
Ik denk dat je je ook eerlijk af moet vragen waarom het zo belangrijk voor je is. Want hoewel het voor jou stom lijkt, geeft  je hond de voorkeur aan een rondje dorp.
Maar terug op de derde optie: ik zou de hond op het omslagpunt de kans geven om zelf de keus te maken richting bos te gaan en daar voor te belonen. 
En dat "richting bos gaan" mag een minimaal zichtbaar die kant uitkijken zijn. Voor het belonen zou ik een klikker en wat supperlekkers(of een heel speciaal speeltje als dat beter werkt, of zelfs op z'n BATs het in de richting lopen waar ze wel graag heen wil) gebruiken. Waar je naar "zoekt" is dat je hond zelf de keus maakt en daar geen invloed/druk op uitoefent anders dan daar te wachten tot ze de keus maakt die jou bevalt.  Het kijken moet op een gegeven moment de neus die kant uit,iets die kant op leunen, een ienieminie stapje in de "goede" richting zijn. 
Ik sta er zelf een beetje dubbel in. Aan de ene kant wil je je hond daar ook plezier in laten hebben, aan de andere kant waarom moet mijn hond iets doen wat hij niet wil omdat ik vindt dat ie dat leuk moet vinden.

Dank je Wendy, voor je uitgebreide antwoord. Als je eens wist, hoe vaak en hoelang ik al op dat omslagpunt heb gestaan met Doortje... Wat trok ik een bekijks, met een vrouwtje dat richting het bos gekeerd stond, en een teckel die met de rug naar haar toe zat, en bleef zitten.
Niet dat me dat wat kan schelen hoor, wat de mensen er van zeggen, als ik daar wat op uit zou doen, zou ik haar gewoon dagelijks naar het bos sleuren.

Wat een mooi, duidelijk antwoord Wendy!

Waar Doortje dus niet het bos, maar wel het dorp in wil, is het hier dus andersom.
En ik heb zoveel pogingen gedaan om haar hier tóch te laten lopen, maar dat bracht vooral heel veel frustratie (voor ons allebei) met zich mee. Nu gaat het soms best weer een beetje goed (na een paar weken geen drup durven plassen gaat het 's morgens en 's avonds wel weer oké (nog geen 5 minuten, maar ze doet een plas!)
's Middags lukt het soms wel, maar soms ook niet, zoals vanmiddag. Ze wilde wel mee naar buiten, maar was toch wat schrikkerig door kakelende dames op de fiets aan de overkant van de sloot
Wel even met wat blaadjes gespeeld, maar niet geplast.
Geen drama van gemaakt, als ze echt had gemoeten, had ze het wel gedaan.

In welke categorie vallen wij dan? Ik neig naar 1, maar doe vooral wat zij aan kan (en doet ze een plas hier, dan vind ik haar helemaal geweldig )

Ik verander soms van categorie momenteel zit ik weer in 1 Aanvaard de situatie. Soms krijg ik het toch weer op mijn heupen en dan ga ik naar 2 of 3 om na een tijd toch maar terug in 1 te belanden. Haha.
Vanmorgen hadden we een mooie wandeling.

Onze Beauty ging uiteindelijk ook liever naar de stad als naar het park...

Probeer het eens te gaan combineren.
Naar het bos en als beloning nog even richting dorp.
Kennelijk sluit je dan af met iets wat ze erg fijn vind en gaat ze het misschien ook leuker vinden.

Of eens naar een ander bos rijden, om eens te kijken of ze iets tegen bos in het algemeen heeft of dat dit specifiek aan dit bos ligt.

Edit: misschien voelt die plek voor haar niet goed of hangt er een sfeer die wij niet waarnemen en zij wel? Toevoeging van Tjaard: "als je op een ander punt het bos in gaat is de reactie dan hetzelfde?")

Nog een edit: Wat gebeurt er als je haar zelf laat lopen "is niet voor elke hond aan te raden, maar laat haar gewoon eens gaan kijken wat ze verkiest of dat ze zelf een route naar het bos pakt? of misschien zelfs wel zelf naar dat losloopveld wil?" Denk dat belangrijkste is dat jullie routes gaan vinden die voor beiden prettig zijn dat maakt een wandeling weer plezierig en losser, want als t niet lekker loopt ga je je geforceerd voelen en dat voelt de hond op haar beurt ook weer.

heb je al eens geprobeerd om haar op de arm mee naar het bos te nemen, gewoon een stuk lopen. Haar dan neer te zetten en vanaf dat punt rustig naar huis te wandelen? 
beetje omgekeerde psychologie? We gaan vanaf het bos naar huis, ik neem je mee en laat je zien vanaf een veilige plek bij mij dat er aan het bos niks engs is. 

dit soort dingen heb ik met Dusty gedaan op plekken waar hij het voorheen dood en dood eng vond. geen mogelijkheid er inzat hem daarmee naar toe te krijgen. Dan ging ik met een omweg toch heen waar ik heen wilde en gingen we op een bepaald punt gewoon zitten. soms zaten we een half uur, soms 10 minuten maar heb ook wel eens meer dan een uur ergens gezeten voordat er beweging en pogingen tot onderzoeken van de omgeving in hem opkwam. hij mocht overal kijken, alles besnuffelen wat hij wilde. Alles op zijn tempo, alles op zijn manier met mij als steun. gevolg daarvan was dat de plek de volgende keer 

het antwoord van Wendy vind ik wel heel mooi  Hier heeft Gaya ook dagen dat we een andere wandeling hebben dan ik in me hoofd had, En dat is dan oke, ik maak die lange wandelingen op die plekken voor haar plezier. en als ik op zulke momenten zie dat ik haar zichtbaar er geen plezier mee doe dan maar niet, lopen we toch gezellig een ander stukje

Ben net terug van het boodschappen doen.
"Jeeuj, met de auto"! Waar ze anders bij de poort al in de ankers gaat, was het nu, natuurlijk, floep de auto in. Bij de schoenmaker, die buitenaf woont, konden we even wachten,als ik een rondje met de hond zou lopen, zou hij mijn schoenen repareren.
Dus ik met Doortje langs het kanaal, naar de vistrap, nou, mooi niet, ze ging gewoon liggen in de berm!
Gelukkig waren mijn schoenen snel klaar, en konden we verder met de andere boodschappen.

Ergens is het wel een beetje grappig. Ook omdat het niet mijn hondje is.......

Hahaha..., dat was mijn gedachte ook 


...., sorry Heleen...., een klein beetje leedvermaak, maar ik kan me je frustratie zoooo goed voorstellen.
Daar sta je dan met je 'kleine hondje' met een 'mega ego' '