Wat doen jullie fout?

Ik kan ook wel eens erg onzeker zijn over de opvoeding van Lady en Misia, zeker omdat ik dolgraag hondentrainster wil worden en meer wil werken met honden heb ik zelf altijd het gevoel dat ik geen foutjes mag maken en de perfect moeten luisteren etc. Ik kan daarin erg hard voor mezelf zijn en heb wel eens frustratiedagen er tussen zitten, dan kan ik me wel verdrietig en boos voelen vanwege Lady's uitval gedrag..en waarom dat er nog steeds wel in zit, ondanks al dat harde werken/trainen.. Maar goed, dan dwing ik mezelf daarna om wel ook even goed te kijken naar alle kleine stapjes die we vooruit gaan..en alle dingen die ze zo geweldig doet..en hoe een geweldige superhond Lady binnen wel niet is..en hoe knap ze nu met Misia omgaat.. En met Misia kan ik smorgens wel eens moeite hebben met me niet ergeren als Misia om half 6 tegen me op staat te springen/rond staat te stuiteren als ze aangelijnd moet worden, terwijl ik de slaapjes nog in mn ogen heb zitten..
Maar ik denk dat dat wel menselijk is, haha

Whaha, dat is menselijk denk ik, ja. Ik irriteer me ook altijd als ik nog half slaap, me aan probeer te kleden, en Cosmic gaat rondjes rennen met mijn sokken/broek in d'r mond. Ik probeer iets aan te trekken, zij trekt het aan de andere kant net zo hard weer uit. Zucht.. Maar stiekem moet ik er dan ook wel een beetje om lachen..

Hier kun je toch niet boos om worden. Deze taferelen zorgen ervoor dat ik al lachend en goedgezind de ochtend door kom. Mijn ochtend is dan meteen goed.

Oke ik weet dat dit over wat doen jullie fout gaat maar ik wil toch iets met jullie delen, in de ogen van mijn hondenschool trainer deed ik het fout dus past het hier ook wel weer wel.

Ik kreeg vandaag bij de hondenschool weer de opmerking dat ik Bugno hardhandiger aan moest pakken wanneer hij gromde naar andere honden. Dit is al een jaar lang hun advies en ik heb het ook een tijd gevolgd, met als gevolg ik onzeker en geen plezier meer in de hond en het werd alleen maar erger. Nu ben ik sinds 3 weken met click to calm bezig onder begeleiding. Nou om een lang verhaal kort te maken, ik heb tegen de trainer gezegd dat ik dat niet van plan ben op zijn manier. Omdat ik me daar niet goed bij voel en de hond ook niet. Kreeg ik naar mn hoofd kun jij dan garanderen dat je hond niet gaat bijten, ik nee maar ik geloof dat niemand dat kan garanderen. Hij zegt dan moet je hem harder straffen, schud hem maar flink door elkaar. Ik weet nee sorry dat doe ik niet, ik ben met een manier bezig onder begeleiding van mensen die er wel voor geleerd hebben en daar voel ik me beter bij.
(hij heeft de rest van de training nikst meer gezegd, en ik heb voor het eerst toch wel het gevoel dat ik voor mij en mn hond ben opgekomen)

Super goed, Linda! Heel erg knap dat je daar tegenin bent gegaan, ik kan me voorstellen dat dat niet makkelijk geweest is, maar ik denk dat dit een juiste keus is voor jou én je hond!

Goed gedaan meid.
Ik vrees wel dat het einde verhaal gaat worden op jou hondenschool.
Want wie ben jij om de tariner is gaan uit te leggen waar jij achter staat?
Foei foei.
Volg je gevoel.

Ik moet leren te accepteren dat ik Fenna niet meer los kan laten en mijn ouders wel. Ook al kan ik het gewoon niet begrijpen omdat het al 5 jaar goed ging en dat ik altijd degene ben geweest die met fenna heeft getraind..

Ik moet trouwens ook nog leren om geduldig zijn tijdens het wandelen aan de lijn. Ze blijft maar trekken.
En ik wil met dingen aanleren ook altijd te veel in 1 keer.

Ik moet leren dat Joekie een puber is en mij probeert tot het uiterste te dagen.
Trekken wanneer ik juist iets in mijn handen heb en op hondenschool en mooi meewandelen terwijl hij dan van mij mag trekken.
Ook dat ik een klein hondje heb, die niet al te veel kan wandelen, hij kan veel wandelen, maar na een tijd is hij wel echt kapot...
Ook moet ik leren wat meer geduld te hebben en begrijpen dat het te gevaarlijk hier is om hem los te laten...
Als ik dan zo andere hondeneigenaren zie, die hebben gewoon de 'perfecte' hond, zucht...

Ik heb verlatingsangst

Haha, oh ja, da's ook een veel voorkomend probleem..

Ik hou me soms te veel bezig met wat mensen om me heen van m'n hond zullen denken. Maar dit komt vooral omdat mensen zulke lelijke vooroordelen hebben over chihuahua's en ik dan het gevoel krijg dat ik het tegendeel moet gaan bewijzen. Onzin natuurlijk maar zo voelt het soms. Daardoor reageer ik dan bijv. verkeerd op 'ongewenst gedrag'.

dat heb ik ook regelmatig

Erg he! Misschien hoort het gewoon bij het hebben van kleine hondjes die geen jack russell of dwergpincher zijn

dat zou goed kunnen  je wilt bewijzen dat die vooroordelen niet waar zijn

Hmm vooral deze denk ik:

1) ongeduldig/boos worden als ze niet luistert, contraproductief maar als je twee keer 'hier!'  Roept omdat er een auto aankomt op het zandpad en ze loopt gewoon rustig terug, dan is de derde hierrrrrr toch wel aardig boos 

2) soms te aanhalerig naar haar toe, ik ben te blij als ze lief doet tegen mij. Dit omdat ze mijn man haar hele leven al kent en mij veel minder lang en goed, dus ik ben heel blij dat onze band sterker wordt. Maar moet niet overdrijven natuurlijk :p

Desalniettemin luistert ze zelfs naar mij verrassend goed en vindt ze me ook duidelijk lief, fjoe.

Hihi die is ook leuk ja! Onze snapt duidelijk niet waarom ze niet op het bed mag slapen, en dan tussen ons in. En waarom we haar niet de hele dag eten geven, helemaal als we zelf wel iets eten. En waarom wij uberhaupt ooit uit haar gezichtsveld zouden willen  In haar perfecte wereld was ze een mens denk ik, met bijbehorende voordelen hihi.

Ik doe niets fout. Ben heel zeker van mezelf.
Klinkt waarschijnlijk heel arrogant.
Als er iets mis dreigt te gaan is het een uitdaging om een oplossing te zoeken
Het voordeel van kinderen hebben is dat je heel creatief met problemen omgaat.

Erg leuk topic!
Ik doe van alles fout. Soms onzeker, te lief, te ongeduldig, teveel "invullen" (al zouden we willen, we zijn geen hond) etc.........

haha ja hier gaat alles eigenlijk goed, maar ik maak vast veel fouten, ik denk soms dat ik met een bepaalde reden iets wel of niet toe moet laten maar klopt die reden ook, ik ben geen hond dus hoe kan ik het ooit weten?

Voorbeeldje waar ik het al vaker over had: Lola loopt niet graag dwars over een plein, maar gaat altijd via de veilige route. Wat is nu het beste, haar dwingen kan, ik krijg haar wel mee, maar is dat goed? Of is dit een soort oerinstinct van haar omdat je midden op een open vlakte toch veel kwetsbaarder bent...... laat ik haar als ik haar dwing het plein met mij over te steken dan niet juist zien dat ik dom ben of laat ik haar zien dat ik snap dat in dit geval het volkomen veilig is een open vlakte over te steken. Of denk ik helemaal verkeerd en heeft het een andere reden. (dat er bijv. langs de randen van het plein veel meer lekkere geurtjes zijn), Maar waarom wilde ze dan toen we geevacueerd moesten worden ook niet dwars de opvangzaal over....

zulke dingen, hoe weet je of je alles goed interpreteerd of niet...

Ah ja, dit herken ik ook. Net als met Cosmic's fiets-probleem, dat ze niet naast de fiets wil lopen. Een deel van mij wil haar laten zien dat het niet eng is en zelfs leuk kan zijn en dat er niets gebeurd, maar een ander deel van mij denkt, tja, als ze dat gewoon niet leuk vindt, wie ben ik om het op te dringen? Het is niet noodzakelijk!

Wanneer is het de onschuldige voorkeur van een hond, en wanneer is het een "probleem" dat "behandelt" moet worden? Soms dringen we (ik in ieder geval) dingen op aan onze honden omdat we denken dat dat hoort, dat een hond het leuk hoort te vinden. Net als zwemmen. Mensen die moeilijk doen om hun hond te leren zwemmen. Misschien WIL je hond dat wel gewoon niet?

Geldt overigens ook voor mensen. Mijn ouders hebben mij enorm gepusht om te zwemmen en dansen. Mijn broer deed reddend zwemmen, mijn zus kunstzwemmen. Mijn broer danst nog steeds professionele latin-danswedstrijden, mijn zus is afgehaakt nadat ze goud behaald heeft en door zou gaan naar topklasse. En ik? Ik haat zwemmen. En dansen. En hoe meer mijn ouders pushten dat ik dat tóch (onder dwang) moest doen, hoe meer ik er een hekel aan kreeg. Op de één of andere manier konden ze niet begrijpen dat ik dat niet leuk vond en mijn twee "voorgangers" wel.. 

Hele goede vraag, interpreteren is zooo menselijk, maar heb je het goed?
.

mijn zelfvetrouwen, met agility ben ik bang dat max niet luistert en dus loop ik onzeker en zit ik heel de tijd mij om te draaien om te kijken of hij nog volgt zegmaar  
mijn trainers zeggen: Max volgt heus wel je moet meer vertrouwen op je hond!

Ik denk dat ik vooral teveel, te snel tegelijk wil..
Ik betrap mezelf erop dat ik vaak niet rustig van binnen ben als Babs uitvalt naar andere honden, dat ik dan boos word en me druk maak over wat mensen wel niet van 'dat grietje met die rot-boxer' vinden. Ik weet ook dat ik Babs daar nog niet misschien een klein beetje mee help, maar soms overvalt het me gewoon. Ik heb haar ooit aan een paal vastgemaakt, omdat ik voelde dat al haar frustraties, angst en woede via de lijn bij mij binnen kwamen en ik me er niet voor af kon sluiten. Ben wel erbij gebleven natuurlijk, maar moest echt even die lijn loslaten en tot mezelf komen.

Ook heb ik een hele zachte hand, op zich geen fout ofzo, maar soms is een iets 'hardere' of doortastende hand beter om iets duidelijk te maken, of te laten zien dat bepaald gedrag niet getolereerd wordt. Ik zet hardere tussen aanhalingstekens, omdat ik niet bedoel dat je een hond moet slaan of als een zot aan de lijn moet snukken, bedoel eigenlijk meer strengere ofzo, weet niet goed hoe ik het moet omschrijven.

De neiging de ene hond met de andere te vergelijken, dat is iets wat ik heel naar van mezelf vind. In de trand van 'Buck deed dat altijd zo', 'Lizzy loopt wel netjes aan de lijn'..

En ik ben erg onzeker, laat me wellicht te snel uit het veld slaan. In mijn 1-op-1 omgang met mijn honden niet zozeer, maar buiten wel. Vraag misschien altijd teveel mensen om advies, terwijl ik meer naar mijn eigen gevoel en intuitie moet luisteren. Ik ben geen deskundige, maar iets weet ik wel van honden. Er zijn veel mensen die bijvoorbeeld van Babs denken dat het nooit goed gaat komen met haar. Ik moet echt mijn best doen de positieve dingen en de baby-stapjes de goede kant op te zien. Ik weet hoe ze is als ze wel op haar gemak is (in huis bijvoorbeeld), dan is het echt een genot haar bij je te hebben. Ze luisterd goed, komt lekker bij me liggen met zo'n blik van liefde en vertrouwen..


Goed om hier eens over na te denken.. Soms is de eerste stap in de juiste richting eens goed in de spiegel kijken..

Mijn fouten ...

Ik denk dat ik vooral te onzeker ben. Sep luistert eigenlijk best wel goed en pakt ook nieuwe dingen op. En misschien moet ik meer met hem oefenen. Soms gaan er wel eens een paar dagen voorbij dat ik het niet doe. ik ben eigenlijk heel tevreden over die kleine smurf. het enige waar we nu nog mee "zitten" is het blaffen in de tuin en dan met name als er een bepaalde doberman langs loopt, beiden gaan uit hun plaat .... (maar zelfs als ik hem dan naar binnen roept komt hij, ook moet ik het soms 3x zeggen).

Ik snap je opmerking wel. Het valt mij namelijk ook op hoe streng hier iedereen voor zichzelf is. Wat is nou 'fout'? Een keer oprecht boos worden op een hond die donders goed weet wat er bedoeld wordt maar toch niet luistert, kan ook heel verhelderend werken voor een hond. Ik ben al eindeloos met Spot aan het trainen over 'niet trekken als hij wild ziet/ruikt' en op een gegeven moment was mijn geduld op was ik er even helemaal klaar mee. Hij deed mij gewoon pijn (en zichzelf ook) door zonder enige controle of zelfbeheersing vol in de lijn te springen en bleef daar maar mee doorgaan. Ik was er echt even klaar mee, ik werd boos, riep tegen hem KLAAR, pakte zijn halsband en nam hem zeer duidelijk en beslist mee naar waar ik heen wilde. Sindsdien blijft hij wel beter 'bereikbaar' , het was echt even 'oh shit, ze meent het echt" momentje van zijnn kant. De kunst is wel beheerst boos blijven en het werkt alleen als er al een vertrouwensband is.

En wat Irene zegt; het is constructiever om een oplossing te zoeken dan met je hoofd tegen de muur te gaan staan slaan, beetje 'positive reinforcement training' voor onszelf mag ook wel.

Overigens maak ik mijn grootste fouten als ik niet op mijn eigen instinct vertrouw...

we kunnen het dan misschien anders stellen: "wat zijn onze verbeterpunten?"dat klinkt iets positiever

Het grootste probleem is ,dat ik de perfecte hond heb.
Dan denk ik soms ,puur geluk gehad.
Ze luistert goed, van het begin af aan. Springt niet tegen mensen op, ging mee naast de fiets en nu in de fietskar omdat ze te oud wordt. Ze blaft niet als ze alleen is ook niet al er iets in de bus gegooid wordt.
Ondanks dat ze niet extra's mag hebben bedeld ze niet.
Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dat zij de auto niet leuk vind, ja daar kan ik niets aan doen ,helaas.
Kortom ze is te lief voor woorden.