Beetje gefrustreerd.... (update)

Kennen jullie 'onmogelijke' honden?

Ik wel... die van mijn ouders.... Door omstandigheden ben ik met mijn kat en hond thuis gaan wonen. Mijn ouders hebben al een labrador. De drie doen het prima samen... maar hun hond werkt me op de heupen (hoe graag ik ook honden zie.... ). Door er nu te wonen kan ik het ook niet anders dan meemaken elke dag.

ze is lief, en enthousiast en al wat je wil, maar wat kost de hond bakken energie... volgestopt met eten omdat ze anders blaft.. resultaat: een overweight labrador. Mijn vader met zijn principe van de '5'-minutenwandelingen... Sam die altijd op hetzelfde hoekje van de straat een verschrikkelijk blafconcert moet geven omdat het te lang rood blijft voor madam. En dat blaffen... voor alles waar ze haar zin niet voor krijgt. Als ik met Lupi en haar samen ga, heb ik gemakkelijk 60 kg aan mijn handjes hangen... zoveel weeg ik zelf ook. En omdat madam volledig controleloos aan mijn armen zit te trekken, denkt Lupi dat hij ook alles zomaar mag. Resultaat: ik weet niet tegen wie eerst beginnen. Ik hoop dan altijd maar dat ik geen andere hondeneigenaar achter een hoekje tegen kom...

Ik verlang zo graag naar een wandeling zonder trekken, zonder hopeloos geblaf. Ik laat hen met twee los in het park, al weet ik dat mevrouw lab niet terug komt... ik kan het niet laten. Ze genieten er zo van! en ik hoop dat ze met het lopen wat kg verliest...

Sorry ik ben aan het zagen, ik zou het zo graag anders zien. Heb al zoveel geprobeerd, de hond is gewoon hopeloos, 2 jaar hondenschool met klikker en beloning heb ik ermee gedaan en ben niet verder dan de eerste klas geraakt... Ik zit al een tijd met een gedragstherapeut in mijn kop... maar waarom... mijn ouders staan er niet achter laat staan dat ze het zullen betalen. Waarom doe ik moeite als het hele gezin er zijn laars aan veegt.

De simpelste oplossing: niet meer met de 2 gaan wandelen. Maar ik gun het ze ook wel, alleen met mij krijgt de hond de kans om eens te spelen en te crossen. Ik krijg het niet over mijn hart om alleen met Lupi te vertrekken.. Sam zit dan als een geslagen hond aan het raam te loeren...

Sorry mensen, moest even een frustratiebericht de wereld insturen

mijn tante heeft ook een onmogelijk hond

Ik denk dat het in dit geval niet om een 'onmogenlijke hond' gaat maar 'onmogenlijke eigenaars' helaas. Kan me je irritatie en frustratie goed voorstellen maar zoals je zelf aan aangeeft zal er weinig aan veranderen als je ouders het allemaal best vinden en op dezelfde voet doorgaan.

Wat verveld zeg. Met name dat je ouders niet mee werken.
Ik zou toch apart gaan lopen, zou zonde zijn als jou hond dit gedrag over neemt.
Ik weet dan ook niet of het zin heeft met de hond te gaan trainen, als je ouders het niet in stand gaan houden.
In elk geval succes, lijkt me geen prettige situatie.

Ik denk wel dat het zit heeft om met de hond aan de slag te gaan. Misschien dat het niet 'werkt' op de momenten dat je ouders erbij zijn, dus thuis bijvoorbeeld, maar ik denk zeker wel dat je met de wandelingen samen veel kunt bereiken.

Het hondje van mijn moeder is ook best een opgewonden standje. Blaffen, druk, eigenwijs. Maar dit is ze vooral thuis. Als ze bij mij is of met mij loopt dan gedraagt ze zich anders. Gewoon omdat ik anders ben. (voorbeeld: Bij mij wordt er gewoon gestofzuigd, thuis wordt er met Lady een rondje buiten gelopen of ze wordt aan de riem gelegd omdat ze de stofzuiger aanvliegt)

Je zal haar misschien niet geheel kunnen heropvoeden, maar ik denk dat als je met de honden apart gaat werken je wel veel kan bereiken. Probeer haar te leren hoe jij graag wilt dat ze loopt. Misschien de route heel anders maken, zelf heel interessant proberen te worden, stilstaan/andere richting bij trekken enz.
Op de punten waar ze moet wachten neem je een hand brokjes mee en hele kleine beetjes voeren terwijl ze wacht. Als het goed is kan ze dan 1. niet blaffen en 2. ze leert dat blijven staan (of zitten wat je wilt natuurlijk) haar meer oplevert.

En ik zou bijvoorbeeld thuis heel actief reageren op het blaffen (als het naar jou is dan wanneer ze iets wil) door bijvoorbeeld accuut op te staan en de kamer uit te lopen of weg te lopen. Dan na 1 a 2 min. weer terug. Dit misschien in het begin 1000x herhalen, maar misschien dat het kwartje dan valt dat er bij jou niet geblaft hoeft te worden want dit heeft dan geen enkel effect. (Boos worden is ook aandacht en soms onbedoeld ook een positieve reactie naar haar).

Ik denk als je dit soort dingen gewoon consequent gaat volhouden ze bij jou in ieder geval al een andere hond wordt. Misschien wel wat meer werk om met de honden alles apart te doen, maar ik denk dat beide honden er meer aan hebben.
Heel misschien gaan je ouders dan ook inzien dat het ook anders kan wanneer het bij jou een wat makkelijkere hond wordt

Gr. Alexandra

Wat jammer dat deze hond zo misbegrepen wordt, en de stempel 'onmogelijk' krijgt.
Het is een werkhond, die van je vader een 5 minuten wandeling krijgt... Hoe 'onmogelijk' is het dan, dat ze frustratie opbouwt en in mensenogen gaat klieren?
Werken met die hond! Dingen doen! Samen op stap, zwemmen, ravotten, apporteren. Laat dat brein en dat lijf werken. Zo zal er heel wat meer rust in de hond komen, omdat ze eindelijk mag doen wat in haar aard ligt. En omdat ze haar talenten mag gebruiken, zal de frustratie wegebben.   Het is een wisselwerking. Je krijgt wat je geeft. Dus: investeren in deze hond, met aandacht en energie en activiteiten op haar afgestemd. En wees maar zeker dat je zal terugkrijgen!

Arme Lupi...zit je daar al met je eigen problemen en trek je dat van de andere hond ook nog aan vrees dat er geen oplossing is voor die hond van thuis, je vader doet al zo lang op zijn manier.....vind het wel heel lief van je dat je haar niet achter laat alhoewel het een hel is om ze samen te wandelen. Ga je dan in Rivierenhof park om ze te laten lopen ? Oppassen Lupi daar schrijven de wachters vlug op hoor. Maar ja hier waar ik woon en wandel mogen ze in het bos ook niet los en toch doen we het soms, als ze allemaal van hetzelfde kaliber zijn. 
Probeer van je erover te zetten, de hond is al jaren zo verwend en gelukkig op zijn manier. 
Dat jij nu , misschien door eigen stress er wat minder van kan verdragen is normaal maar verkeerd Extra stress nooit goed.  denk ik. 
Ik duim voor twee sterke armen die de wandeling kunnen blijven dragen, en verder voor een zo vlug mogelijke oplossing van de rest. Jij bent een sterke meid, kop op.

Bedankt voor de reacties iedereen! Bedankt Anny voor je lieve reactie!

Je hebt gelijk hoor Christel, ik probeer zoveel mogelijk met Sam te doen, gaan zwemmen en apporteren, ver gaan wandelen... daarna is ze stikop en trekt ze al een pakje minder

Spelletjes met haar doen is moeilijk, omdat ze geen basis heeft... ze begrijpt het gewoon niet. Apporteren doet ze niet echt, ik krijg het haar niet geleerd om de bal dichter te brengen. Ze blijft dan onopgehouden blaffen tot ik naar haar kom en de bal neem. Ze geniet er wel allemaal van. En zwemmen, daar is ze de beste in!

Ik zou meer met de hond willen 'werken', maar dat is gewoon erg moeilijk met een hond die niet op afroep komt, niet los laat op bevel, .. ik heb het al zo vaak geoefend en getraind, maar de hond begrijpt het gewoon niet, blijft maar blaffen uit frustratie. En ik zou nu niet zeggen dat ik geen ervaring heb, ik had ervoor ook een labrador (met een rugzakje van het asiel) en met mijn huidige hond lukt het ook prima om vanalles te leren... Soms denk ik echt dat er honden bestaan met een 'mentale handicap' zoals dat bij mensen ook kan...

Heb ook al gedacht om ze eens mee naar de agilityklas van Lupi te nemen, maar met haar overgewicht is dat om problemen vragen. En dat blaffen gaan de andere cursisten niet appreciëren... Ik train ook niet graag met koekjes, ze weegt al zoveel en de koekjes zijn allemaal extra, want mijn ouders geven eten als ik niet thuis ben haha slimmeriken...

Het is op zich wel een leuke hond die je echt wel plezier kan geven, maar het kost tonnen energie om met het geblaf en bruut gedrag om te gaan. Ik zie er ook niet onmiddellijk een remedie in...

Voor wie het Sam-verhaal een beetje volgt...
we zijn gisteren behoorlijk geschrokken. Echt per toeval ontdekten we dat Sam op de onderkant van zijn tong 2 (?) zwartbruine vlekken heeft. Eentje is er erg groot, van een centimeter diameter minstens. De andere kleiner. Mijn vriend, zus en ik alles uit de kast gehaald om die tong wat te bekijken, maar het is zeker geen moedervlek of zoiets.

Vanavond ga ik met mijn vader met Sam naar de dierenarts. Ik denk dat ik een potje smeerkaas ga meenemen. De beste manier om een tong te onderzoeken is kaas op het neusje smeren heb ik ontdekt...

Het mag dan wel een koppig vrouwke zijn, ik hou er nog altijd veel van en ben toch serieus ongerust ....