Dexx is opeens zo plakkerig.

Ik plaats het hier in de hoop dat het goed staat.

Mijn vraag:
Sinds een week is Dexx plakkerig, en dan bedoel ik dat hij me overal volgt in huis en in de tuin.
Zit ik op de bank dan ligt hij pal naast me op de grond. Zitten we in de tuin ligt Dexx onder mijn stoel.
Ga ik weg dan is hij vreselijk blafferig tot rillens toe.
Het is vakantie dus ik heb 2 puber thuis die dan met Dexx zijn.
Zij geven ook aan dat als ik heb de deur nog niet dicht, maar Dexx begint de trillen en te blaffen.
Niet gewoon blaffen, maar "zielig" blaffen op een ander toontje.
Gister heeft hij in de keuken gepoept( zag er normaal uit) terwijl hij om half 12 nog had gepoept en gewandeld.
Ik maak me nu eigelijk een beetje zorgen om hem en vind hem "zielig"
We hebben hem nu maar weer in de bench naast bed gezet, en dan gaan we maar weer opnieuw met de bench trainen, steeds een stukje verder de gang op weer naar beneden.
(voorheen sliep hij in de mand beneden in de keuken dus niet in de bench)
Heeft iemand nog andere tips of iedeen?
In ons situatie is aan zich niks veranderd.
De kids hebben vakantie, dat zou het enige zijn.

Alvast bedankt voor de tips.

Ow ja eten en drinken doet ie normaal, tenzij ik er niet ben dan is een koekje of zelfs worst en kaas niet meer interesant.
Hij heeft dit echt alleen met mij en dus niet met mijn andere gezinsleden.

Niemand?

Dan zou er toch "iets" moeten gebeurd zijn. Hevig geschrokken van iets ? Onweer of zo? Gepest of zo door de pubers? Je zou eens moeten nadenken . Iets zegt me ook precies dat er verlatingsangst meespeelt. Ik ken niet zo veel van hondenpsychologie, maar dit is wat bij me opkomt.

Gepest door mn pubers is hij beslist niet!
Die zijn knotsgek met hem.
Verlatingsangst lijkt me ook, maar hoe is dat opeens gekomen?
En daar kan ik mn vinger nu juist niet opkrijgen.

Misschien moet je bij de dierenarts zijn ogen en oren laten controleren.
Zou zomaar kunnen dat een van die twee achter gaat, waardoor hij zich minder zeker voelt? Mijn oudje is bijna blind en loopt op geur en gehoor achter me aan (bijna op mijn hakken ) maar raakt in paniek als ze me ineens niet meer kan vinden..

Kan het zijn dat er 'iets' gebeurd is terwijl hij alleen was?
Misschien iets van buitenaf? Herrie op straat?

En in de week, is het juist erger geworden of merk je dat het al iets beter gaat?

Gr. Alexandra

Ons oudje heeft het ook een tijd gehad. Bijna uit z'n vel rillen en janken, hij wou zelfs geen koekjes en ander lekkers aannemen als mijn mama niet thuis was.
Het heeft voor hem heel erg geholpen dat ze tegen hem zei dat ze weg ging "tot straks napoleon, goed op't huis passen hè. 'T vrouwke is direct terug" iedere keer hetzelfde en na een paar dagen was het beter. Het leek wel alsof hij nu wist wat hij kon verwachten. Mijn mama ging niet ineens verdwijnen en hij moest haar niet meer constant in de gaten houden.

'T is een simpele oplossing en misschien werkt die voor jullie ook wel.